2017.01.05 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - 2461-IBPP1.4512.862.2016.1.LSz

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.862.2016.1.LSz
z 5 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 listopada 2016 r. (data wpływu 9 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego przy sprzedaży samochodu osobowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego przy sprzedaży samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą wg PKD:

4322 Z – wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych,

4673 Z – Sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego,

4941 Z – transport drogowy towarów,

7711 Z – wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek,

9522 Z – naprawa i konserwacja urządzeń gospodarstwa domowego oraz sprzętu użytku domowego i ogrodniczego.

Od początku prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r, o podatku od towarów i usług. Do 31 października 2016 r. wartość sprzedaży w firmie Wnioskodawcy wyniosła 138.000 zł i Wnioskodawca szacuje, że do końca 2016 r. nie przekroczy 150.000 zł.

W dniu 6 września 2013 r. Wnioskodawca podpisał umowę leasingu operacyjnego i co miesiąc do 30 września 2016 r. Wnioskodawca ewidencjonował faktury rat leasingowych w kwocie brutto nie odliczając VAT.

W dniu 30 września 2016 r. Wnioskodawca wykupił z leasingu samochód osobowy za kwotę 30.914,48 zł. Od dnia 1 października 2016 r. samochód zaewidencjonowany jest jako środek trwały, podlega odpisom amortyzacyjnym i wykorzystywany jest do świadczenia usług na cele działalności gospodarczej korzystającej ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W grudniu 2016 r. Wnioskodawca planuje sprzedać wyżej wymieniony samochód za kwotę 85.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie sprzedaży samochodu w grudniu 2016 r. za kwotę 85.000 zł Wnioskodawca stanie się czynnym podatnikiem VAT w związku z przekroczeniem limitu sprzedaży 150.000 zł i Wnioskodawca musi wystawić fakturę sprzedaży ze stawką VAT 23%, czy też Wnioskodawca powinien wystawić rachunek bez naliczania VAT, a jako podstawę zwolnienia wpisać art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie sprzedaży samochodu Wnioskodawca nie traci prawa do zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w związku z powyższym Wnioskodawca może wystawić rachunek nie naliczając podatku VAT.

Uzasadnienie

Wnioskodawca spełnia oba warunki wynikające z art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brzmiące następująco:

Art. 113 ust. 2 pkt 3 do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się: odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b) zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9 nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym z wyjątkiem samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e) (czyli nowych środków transportu), zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji.

Ponadto przy nabyciu samochodu oraz spłacaniu rat leasingowych nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy ‒ ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży ‒ rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 10 lit. a ustawy o VAT – przez nowe środki transportu – rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

W kontekście powołanej regulacji istotne jest ustalenie znaczenia pojęcia „środek transportu”. Ustawa precyzuje jedynie, jakie pojazdy lądowe, jednostki pływające oraz statki powietrzne uważane są za nowe środki transportu. Definicję ww. pojęcia, ale użytego w innym kontekście, zawiera art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77 z 23 marca 2011 r., s. 1, ze zm.), obowiązujący od dnia 1 lipca 2011 r. Stanowi on, że „środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenie służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystywania w celu transportu.

Na podstawie ust. 2 tego artykułu ‒ środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
przyczepy i naczepy;
wagony kolejowe;
statki;
statki powietrzne;
pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z art. 2 pkt 31, 33 i pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1137, ze zm.), użyte w ustawie określenie:

pojazd oznacza ‒ środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane,
pojazd samochodowy oznacza - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego,
samochód osobowy oznacza - pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 6 września 2013 r. podpisał umowę leasingu operacyjnego i co miesiąc do 30 września 2016 r. ewidencjonował faktury rat leasingowych w kwocie brutto nie odliczając VAT. W dniu 30 września 2016 r. Wnioskodawca wykupił z leasingu samochód osobowy. Od dnia 1 października 2016 r. samochód zaewidencjonowany jest jako środek trwały, podlega odpisom amortyzacyjnym i wykorzystywany jest do świadczenia usług na cele działalności gospodarczej korzystającej ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W grudniu 2016 r. Wnioskodawca planuje sprzedać wyżej wymieniony samochód za kwotę 85.000 zł.

Wnioskodawca od początku prowadzenia działalności gospodarczej korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Do 31 października 2016 r. wartość sprzedaży w firmie Wnioskodawcy wyniosła 138.000 zł i Wnioskodawca szacuje, że do końca 2016 r. nie przekroczy 150.000 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy w momencie sprzedaży samochodu w grudniu 2016 r. za kwotę 85.000 zł Wnioskodawca stanie się czynnym podatnikiem VAT w związku z przekroczeniem limitu sprzedaży 150.000 zł i w związku z tym musi wystawić fakturę sprzedaży ze stawką VAT 23%, czy też Wnioskodawca powinien wystawić rachunek bez naliczania VAT.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024), która wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. – podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży w 2016 r. była wyższa niż 150 000 zł i nie przekroczyła 200 000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Podatnicy, którzy rozpoczęli w 2016 r. wykonywanie czynności określonych w art. 5 ustawy zmienianej w art. 1, u których łączna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczyła 150 000 zł i nie przekroczyła 200 000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 5 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.), jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z powołanych przepisów wynika, że zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika na podstawie i według zasad określonych w przepisie art. 113 ustawy o VAT, pod warunkiem, że nie wykonuje on czynności wymienionych w przepisie art. 113 ust. 13 ww. ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy samochód osobowy, który Wnioskodawca zamierza sprzedać nie jest nowym środkiem transportu, o którym mowa w art. 2 pkt 10 lit. a i wskazanym w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. e) ustawy o VAT co oznacza, że jego sprzedaż nie będzie czynnością wymienioną w tym przepisie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika bowiem, że Wnioskodawca użytkuje samochód osobowy od 2013 r. gdyż 6 września 2013 r. podpisał umowę leasingu operacyjnego i co miesiąc do 30 września 2016 r. ewidencjonował faktury rat leasingowych. Ponadto 30 września 2016 r. Wnioskodawca wykupił z leasingu ww. samochód i od dnia 1 października 2016 r. samochód został zaewidencjonowany jest jako środek trwały, który wykorzystywany jest do świadczenia usług na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Z powyższego wynika, że sprzedaż przedmiotowego samochodu osobowego nie wyklucza możliwości zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym w sytuacji, kiedy Wnioskodawca nie będzie dokonywał jakichkolwiek innych dostaw towarów i nie będzie wykonywał jakiegokolwiek świadczenia usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, do momentu kiedy wartość sprzedaży z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej przekroczy kwotę określoną w ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ww. ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów nie będących podatnikami VAT.

Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

Zatem w przypadku, gdy wystawienia faktury dokumentującej czynności korzystające jednocześnie ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy, zażąda podatnik VAT, sprzedawca jest obowiązany wystawić taką fakturę na podstawie art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 87 § 1 cyt. w sentencji Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

W myśl art. 87 § 3 - 4 cyt. w sentencji Ordynacji podatkowej, podatnicy wymienieni w § 1, od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru, wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania.

Podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie korzystał ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy, to – w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży dokonywanej na rzecz nabywcy chyba, że ww. nabywca zgłosi żądanie jej wystawienia terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym Wnioskodawca wykona usługę bądź otrzyma całość lub część zapłaty.

Tym samym należy się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że Wnioskodawca może wystawić rachunek z tytułu sprzedaży samochodu jeżeli żądanie jego wystawienia zostanie zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (w szczególności, gdyby sprzedawany samochód był nowym środkiem transportu), lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin