Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-916/11-2/AM
z 11 stycznia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz, 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11.10.2011 r. (data wpływu 13.10.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z kradzieżą towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.10.2011 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z kradzieżą towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu. W 2010 r. Zainteresowany stwierdził, że jeden z pracowników dokonał kradzieży towarów handlowych. Aby ukryć fakt kradzieży, pracownik ten wystawił faktury w imieniu firmy na skradziony przez niego towar. Faktury zostały wystawione częściowo na firmy nie istniejące, częściowo na firmy istniejące, z którymi Wnioskodawca współpracuje. Ponieważ brak było wpłat za wystawione faktury Wnioskodawca rozpoczął wysyłanie ponagleń w sprawie zapłaty. W efekcie Wnioskodawca uzyskał, że w rzeczywistości do sprzedaży nie doszło. Firmy nie otrzymały ani towaru ani faktur. Towar został przywłaszczony przez pracownika. Wnioskodawca zgłosił sprawę do prokuratury, która prowadzi aktualnie postępowanie karne w tej sprawie w stosunku do pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek dokonać zapłaty podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nie doszło do sprzedaży towarów, nie powstał obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, źródłami przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 24 ust. 2 ww. ustawy u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (...).

Kwestie dotyczące sprzedaży reguluje ustawa z dnia 23.04.1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi sprzedaży przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje sie przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiąafcjjf się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 KC).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w 2010 r. Wnioskodawca stwierdził, że jeden z pracowników dokonał kradzieży towarów handlowych. Aby ukryć fakt kradzieży, pracownik ten wystawił faktury w imieniu firmy na skradziony przez niego towar. Faktury zostały wystawione częściowo na firmy nie istniejące, częściowo na firmy istniejące, z którymi Wnioskodawca współpracuje. Ponieważ brak było wpłat za wystawione faktury Wnioskodawca rozpoczął wysyłanie ponagleń w sprawie zapłaty. W efekcie Wnioskodawca uzyskał informacje, że w rzeczywistości do sprzedaży nie doszło. Firmy nie otrzymały ani towaru ani faktur. Towar został przywłaszczony przez pracownika. Wnioskodawca zgłosił sprawę do prokuratury, która prowadzi aktualnie postępowanie karne w tej sprawie w stosunku do pracownika.

Mając na uwadze, przedstawiony stan faktyczny sprawy należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji nie wystąpiła sprzedaż w rozumieniu art. 535 Kodeksu Cywilnego. Sfałszowane przez pracownika „faktury” nie dokumentują faktycznej sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę, a tym samym nie generują przychodu po stronie Wnioskodawcy.

W świetle powyższego nie powinny być uwzględnione w rozliczeniu podatkowym z tytułu podatku dochodowym od osób fizycznym.

Reasumując, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz analizę przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji nie wystąpi przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych a tym samym nie powstaje dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W związku z tym nie wystąpi obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ~ Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. I-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.