Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP4.4512.112.2016.3.LG
z 3 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z 4 listopada 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.), uzupełnionym pismem z 2 stycznia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2017 r.) oraz pismem z 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 25 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku przez agencję celną - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku przez agencję celną.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 stycznia 2017 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 20 grudnia 2016 r. znak: 2461-IBPP4.4512.112.1.LG oraz pismem z 20 stycznia 2017 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 13 stycznia 2017 r. znak: 2461-IBPP4.4512.112.2.LG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X w ramach prowadzonej działalności gospodarczej m.in. świadczy usługi agencji celnej polegające na reprezentowaniu podmiotów gospodarczych przed organami celnymi i podatkowymi w związku z prowadzonym przez nie obrotem towarowym z zagranicą. Jedną z form jest obejmowanie towarów w imporcie procedurą uproszczoną, w przedstawicielstwie bezpośrednim, na podstawie pozwolenia na stosowanie uproszczeń posiadanego przez agencję celną. Dokonana w bieżącym roku nowelizacja ustawy o VAT wprowadziła w takim przypadku solidarną odpowiedzialność podatnika i jego przedstawiciela za zapłatę importowego podatku VAT w sytuacji gdy podatnik nie przedstawi w terminie deklaracji VAT-7. W konsekwencji agencja celna staje się płatnikiem tegoż podatku.

Pismem z 20 grudnia 2016 r. wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie braków formalnych wniosku poprzez m.in. wskazanie:

1. Czy Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. Na podstawie jakiego dokumentu Wnioskodawca chce dokonać odliczenia podatku naliczonego, co określa ten dokument i dla kogo (dla jakiego podmiotu) jest ten dokument wystawiony.
3. Czy importowany towar (od którego Wnioskodawca zapłaci podatek) będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
4. Czy towary będące przedmiotem importu, od których Wnioskodawca zapłaci należny podatek wynikający z dokumentów celnych, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych.
5. Czy koszt towarów powodujących naliczenie podatku z tytułu importu będzie włączony w cenę transakcji objętych podatkiem należnym (w cenę towarów lub usług) świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach jego działalności gospodarczej.
   
   

W odpowiedzi na powyższe wezwanie w piśmie z 2 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. X Sp. z o.o. (dalej X) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT i przedmiotowe usługi celne na podstawie upoważnienia bezpośredniego i umowy cywilno-prawnej świadczy dla importerów nie posiadających własnego pozwolenia na stosowanie procedury uproszczonej.
2. Ewentualnego odliczenia importowego podatku VAT Wnioskodawca chciałby dokonać na podstawie poświadczonego zgłoszenia celnego PZC, które jest dokumentem celnym w rozumieniu przepisów VAT i jest wystawione dla klienta, związanego z Wnioskodawcą umową o świadczenie usług agencji celnej w procedurze uproszczonej w reżimie art. 33a Ustawy o podatku od towarów i usług. Pozwolenie na stosowanie procedury uproszczonej posiada X. Dokument PZC zawiera m.in. kwotę podatku VAT z przypisaną metodą płatności „L” w związku z prawem do rozliczenia tego podatku w deklaracji VAT-7.
3. Importowany towar będzie wykorzystany w działalności gospodarczej reprezentowanego przez X klienta.
4. X nigdy nie wejdzie w posiadanie towarów za które wg ustawowej zasady odpowiedzialności solidarnej w przypadku nie złożenia przez klienta deklaracji podatkowej VAT-7 zapłaci należny podatek, ani nie nabędzie prawa do dysponowania tym towarem; towary te z całą pewnością będą wykorzystane przez niesolidnego klienta do czynności opodatkowanych.
5. Koszt towarów powodujących naliczenie podatku z tytułu importu będzie włączony z całą pewnością w cenę transakcji objętych podatkiem należnym, świadczonych przez klienta X w ramach jego działalności gospodarczej.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatek zapłacony z tytułu solidarnej odpowiedzialności, określonej w art. 33a ust. 8 ustawy, może być potraktowany przez przedstawiciela bezpośredniego jako jego podatek naliczony, uprawniający go do obniżenia własnego podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako płatnik importowego podatku VAT, uiszczonego na mocy ustawowej, solidarnej odpowiedzialności w imieniu reprezentowanego innego, czynnego podatnika podatku VAT, dokonującego importu w celu prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej – Wnioskodawca ma prawo do jego odliczenia z własnego podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów należy rozumieć przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Podatnikami są - na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy - osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast przepis art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Z kolei w myśl art. 33a ust. 1, 5, 6, 7 i 8 ustawy, w przypadku gdy towary zostaną objęte na terytorium kraju uproszczeniem, o którym mowa w art. 166 oraz art. 182 unijnego kodeksu celnego, którego realizacja jest uzależniona od wcześniejszego wydania pozwolenia i w którym okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy, podatnik może rozliczyć kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów.

W przypadku gdy objęcie towarów uproszczeniem, o którym mowa w art. 166 oraz art. 182 unijnego kodeksu celnego, jest dokonywane przez przedstawiciela pośredniego w rozumieniu przepisów celnych, uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje podatnikowi, na rzecz którego jest składane zgłoszenie celne. Przepisy ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.

Podatnik jest obowiązany do przedstawienia organowi celnemu dokumentów potwierdzających rozliczenie kwoty podatku należnego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej w terminie 4 miesięcy po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów.

W przypadku gdy podatnik, w terminie, o którym mowa w ust. 6, nie przedstawił dokumentów, o których mowa w tym przepisie, traci prawo do rozliczenia podatku na zasadach określonych w ust. 1, w odniesieniu do kwoty podatku należnej z tytułu importu towarów, którą miał rozliczyć w deklaracji podatkowej. Podatnik jest obowiązany do zapłaty organowi celnemu kwoty podatku wraz z odsetkami.

W przypadku gdy objęcie towarów uproszczeniem, o którym mowa w art. 166 oraz art. 182 unijnego kodeksu celnego, jest dokonywane przez przedstawiciela bezpośredniego w rozumieniu przepisów celnych, który działa na rzecz podatnika nieposiadającego pozwolenia na stosowanie uproszczenia, którym zostały objęte towary, lub dokonywane jest przez przedstawiciela pośredniego, o którym mowa w ust. 5, przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio, z tym że obowiązek zapłaty kwoty podatku wraz z odsetkami ciąży solidarnie na podatniku oraz na działającym na jego rzecz przedstawicielu.

Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi agencji celnej polegające na reprezentowaniu podmiotów gospodarczych przed organami celnymi i podatkowymi w związku z obrotem towarowym z innych krajów. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługi te, Wnioskodawca świadczy dla importerów nie posiadających własnego pozwolenia na stosowanie procedury uproszczonej o której mowa w ww. art. 33a. Wnioskodawca takie pozwolenie posiada.

Przedmiotem wniosku jest możliwość odliczenia podatku na podstawie poświadczonego zgłoszenia celnego PZC, które jest dokumentem celnym w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, w sytuacji gdy Wnioskodawca z mocy prawa (solidarna odpowiedzialność dłużnika) będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu importu towarów. W takiej sytuacji klient nie spełni warunków do których jest zobowiązany na podstawie postanowień art. 33a ustawy. Dokument ten jest wystawiany dla klienta.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zaimportowany towar będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej klienta do czynności opodatkowanych oraz Wnioskodawca nigdy nie wejdzie w posiadanie towarów oraz nie będzie miał prawa do dysponowania tym towarem.

Poprzez analogię można stwierdzić, że zaimportowany towar nie będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, skoro będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej klienta na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługi związane z importem towarów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów - kwota podatku:

1. wynikająca z dokumentu celnego,
2. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a,
3. wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b.
   
   

W myśl art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Na podstawie art. 86 ust. 10d ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje:

1. w przypadku stosowania w imporcie towarów uproszczenia, o którym mowa w art. 182 unijnego kodeksu celnego - za okres rozliczeniowy, w którym podatnik dokonał wpisu do rejestru zgłaszającego; obniżenie kwoty podatku należnego następuje pod warunkiem dokonania przez podatnika zapłaty podatku wykazanego w dokumencie celnym stanowiącym zgłoszenie uzupełniające dotyczące tego okresu rozliczeniowego, z zastrzeżeniem art. 33a;
2. w przypadku decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 - w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał decyzję; obniżenie kwoty podatku należnego następuje pod warunkiem dokonania przez podatnika zapłaty podatku wynikającego z decyzji.
   
   

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT i określić zakres tego prawa, zasadniczo konieczne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (zob. wyrok z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Midland Bank, Rec. s. I-4177, pkt 24; a także wyroki: Abbey National, pkt 26; Inverstrand, pkt 23). Prawo do odliczenia VAT obciążającego nabycie towarów lub usług zakłada, że wydatki poczynione w celu ich nabycia stanowią elementy cenotwórcze transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (zob. wyroki w sprawie Cibo Participations, pkt 31; Kretztechnik, pkt 35; Inverstrand, pkt 23; Securenta, pkt 27) - zob. pkt 57 wyroku w sprawie C-29/08 SKF.

Również w pkt 58 orzeczenia C-29/08 SKF TSUE wskazuje, że cyt.: „prawo do odliczenia zostaje jednak również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty omawianych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika (zob. w szczególności ww. wyroki: w sprawie Midland Bank, pkt 23, 31; w sprawie Abbey National, pkt 35; w sprawie Kretztechnik, pkt 36; w sprawie Inverstrand, pkt 24)”.

Zatem, jak wskazał TSUE, koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku, powinien być włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Dlatego też, w celu ustalenia, czy przedstawicielowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, należy ustalić związek między prowadzoną przez niego działalnością oraz wydatkami poniesionymi na importowane towary. W przypadku dokonywania importu towarów poprzez przedstawiciela pośredniego czy też bezpośredniego, co do zasady, deklaruje on jedynie i opłaca podatek VAT od importu. Podatek ten jest następnie zwracany mu przez podmiot, który dokonuje importu.

Należy zauważyć, że przedstawiciel nie pokrywa wydatków związanych z importowanymi towarami, ani nie jest właścicielem tych towarów, zatem nie można ustalić bezpośredniego i ścisłego związku między kosztami poniesionymi z tymi towarami a transakcjami przeprowadzanymi w ramach swojej działalności gospodarczej przez przedstawiciela.

Oznacza to, że koszty związane z importowanymi towarami poniesione przez importera nie są elementami mającymi wpływ na cenę usług świadczonych przez przedstawiciela jako podatnika. Zauważyć należy, że wartość importowanych towarów nie stanowi elementu części kosztów składających się na cenę usługi na wystawionej przez przedstawiciela fakturze. Obowiązkiem przedstawiciela jest zapewnienie, co do zasady, dokonania odprawy celnej w ramach swojej działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Chociaż obowiązujące przepisy zobowiązują przedstawiciela do zapłaty podatku VAT z tytułu importu towarów, to jednak zapłacony przez tego przedstawiciela należny podatek z tytułu importu towarów nie będzie stanowił u niego podatku naliczonego i nie będzie podlegał odliczeniu.

Powyższe dotyczy zarówno przedstawiciela pośredniego jak i bezpośredniego.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r. w sprawie C-187/14 DSV Road, w którym rozpatrywał m.in. prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów przez przewoźnika (pytanie prejudycjalne nr 4).

W orzeczeniu tym TSUE stwierdził: „…zgodnie z brzmieniem art. 168 lit. e) dyrektywy VAT prawo do odliczenia istnieje jedynie wówczas, gdy przywiezione towary są wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału dotyczącym prawa odliczenia podatku VAT obciążającego nabycie towarów lub usług przesłanka ta jest spełniona jedynie wówczas, gdy koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku jest włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej (zob. wyroki: SKF, C‑29/08, EU:C:2009:665, pkt 60; Eon Aset Menidjmunt, C‑118/11, EU:C:2012:97, pkt 48).

Ponieważ wartość przewożonych towarów nie stanowi części kosztów składających się na cenę zafakturowaną przez przewoźnika, którego działalność ogranicza się do przewozu tych towarów za wynagrodzeniem, przesłanki zastosowania art. 168 lit. e) dyrektywy VAT nie zostały w niniejszej sprawie spełnione.

Z całości powyższych rozważań wynika, że na pytanie czwarte należy udzielić odpowiedzi, że art. 168 lit. e) dyrektywy VAT należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przepisom krajowym wykluczającym odliczenie podatku VAT związanego z przywozem, do zapłaty którego zobowiązany jest przewoźnik, który nie jest ani importerem, ani właścicielem towarów, o których mowa, lecz który jedynie zapewnił wykonanie transportu i odprawę celną w ramach swej działalności przewozowej podlegającej podatkowi VAT.”

Tym samym w sprawie C-187/14 Trybunał orzekł, że artykuł 168 lit. e) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on przepisom krajowym wykluczającym odliczenie podatku od wartości dodanej związanego z przywozem, do zapłaty którego zobowiązany jest przewoźnik, który nie jest ani importerem, ani właścicielem towarów, o których mowa, lecz który jedynie zapewnił wykonanie transportu i odprawę celną w ramach swej działalności przewozowej podlegającej podatkowi od wartości dodanej.

Zatem w ww. wyroku TSUE przypomniał zasadę, że prawo do odliczenia powstaje tylko w przypadku gdy koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku jest włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej. Jeżeli zatem zgłoszenie towarów do odprawy celnej dokonywane jest przez przewoźnika, który na podstawie przepisów celnych może zostać zobowiązany do uiszczenia zobowiązania wynikającego z cła oraz podatku VAT z tytułu importu towarów, uiszczony przez tego przewoźnika należny podatek z tytułu importu towarów nie będzie stanowił u niego podatku naliczonego i nie będzie podlegał odliczeniu. Te same zasady w kwestii odliczania podatku naliczonego będą dotyczyły wszystkich podmiotów, które w rozumieniu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego i unijnego kodeksu celnego mogą być uznane za dłużników i zobowiązane do uiszczenia należnego podatku VAT z tytułu importu towarów (np. przedstawiciele pośredni, agencje celne, osoby usuwające towar spod dozoru celnego, przewoźnicy, podmioty dokonujące importu towarów na rzecz innych podmiotów itd.). W każdym przypadku należy zatem badać, czy koszt towarów powodujących naliczenie podatku z tytułu importu jest włączony w cenę transakcji objętych podatkiem należnym (w cenę towarów lub usług), świadczonych przez tego konkretnego podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

W przepisach prawa krajowego kwestia prawa do odliczenia VAT z tytułu importu towarów uregulowana została w cyt. wyżej art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, a kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego, kwota podatku należnego - w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy lub kwota podatku wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b. Zatem, aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający m.in. z otrzymanych dokumentów celnych, co ma miejsce w sprawie, warunkiem koniecznym jest wykorzystanie importowanego towaru do działalności opodatkowanej tego podatnika. Ponadto jak wskazał TSUE, koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku, powinien być włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem zgłoszenie towarów do odprawy celnej dokonywane jest poprzez przedstawiciela w rozumieniu przepisów celnych, który na podstawie przepisów jest zobowiązany do uiszczenia zobowiązania wynikającego z podatku VAT z tytułu importu towarów, uiszczony przez niego należny podatek z tytułu importu towarów nie będzie stanowił u niego podatku naliczonego i nie będzie podlegał odliczeniu.

Odnosząc zatem powyższe tezy orzeczenia TSUE do przedstawionej sprawy oraz opierając się na regulacjach ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie odliczania podatku, trzeba stwierdzić, że w sprawie nie zostanie spełniona podstawowa przesłanka uprawniającą do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. towar będący przedmiotem importu, nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w jego działalności gospodarczej. Z uwagi już na ten fakt Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie poświadczonego zgłoszenie celnego PZC.

Fakt, że Wnioskodawca jest zobowiązany z tytułu solidarnej odpowiedzialności do zapłaty należnego podatku VAT od importu towarów nie jest tożsamy z tym, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku na podstawie dokumentu celnego, gdyż importowane towary nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w jego działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.