Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-418/13/WM
z 8 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2013 r. (data wpływu 12 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka akcyjna jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 12 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625 ze zm.), prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. W związku z charakterem prowadzonej działalności oraz wykorzystywanych w niej urządzeń technicznych i instalacji, nawet przy zachowaniu najwyższych standardów bezpieczeństwa oraz zabezpieczenia i dozoru poszczególnych obiektów zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, Wnioskodawca nie może zapobiec występowaniu nieprzewidzianych zdarzeń, w następstwie których ponosi odpowiedzialność cywilną za szkody powstałe w związku z prowadzoną działalność gospodarczą, na przykład szkody związane z dostarczeniem energii lub przerwami w jej dostawach.

W przypadku wystąpienia szkód związanych z prowadzoną działalnością, za które Spółka ponosi odpowiedzialność, czy to na zasadzie ryzyka, czy to w związku z ustaleniem jej winy lub działających w jej imieniu pracowników, za spowodowanie szkody obowiązana jest do wypłaty osobom poszkodowanym odszkodowania, stosownie do powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

W celu zminimalizowania ryzyka finansowego związanego z możliwością wystąpienia szkód, Wnioskodawca zawarł z podmiotem świadczącym usługi ubezpieczeniowe, umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ogólnej z tytułu prowadzenia działalności i posiadania mienia. W ramach zawartej umowy ubezpieczonymi są również jej spółki zależne. Wnioskodawca jest więc zarówno ubezpieczającym jak i ubezpieczonym z tytułu niniejszej umowy, spółki zależne są zaś tylko ubezpieczonymi.

Przedmiotem ubezpieczenia jest każdy rodzaj działalności w tym taki, który zgodnie z umową Spółki lub KRS może prowadzić ubezpieczający/ubezpieczony, także działalność inwestycyjna oraz każdy inny rodzaj działalności określony w załącznikach; obok działalności gospodarczej także prowadzenie działalności o innym charakterze niż gospodarczy, tj. w szczególności działalności socjalnej, kulturalnej, oświatowej, reklamowej, rekreacyjnej, turystycznej oraz sportowej z zastrzeżeniem obowiązywania postanowień umowy ubezpieczenia. Ponadto przedmiotem ubezpieczenia jest każdy rodzaj działalności prowadzony przez podwykonawców na rzecz Ubezpieczającego (Wnioskodawcy). Zgodnie z postanowieniami umowy ubezpieczenia, dla szkód innych niż osobowe, została określona franszyza redukcyjna. Przez franszyzę redukcyjną należy rozumieć ustaloną kwotowo lub procentowo w umowie ubezpieczenia wartość, którą każdorazowo potrąca się z odszkodowania należnego każdemu poszkodowanemu z tytułu naprawienia szkody. W konsekwencji istnienia franszyzy redukcyjnej, ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie z potrąceniem kwoty obejmującej franszyzę, określonej procentowo bądź kwotowo. W przypadku, gdy odszkodowanie nie przekracza franszyzy redukcyjnej, ubezpieczyciel nie jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania. Wypłata odszkodowania następuje wówczas przez Spółkę.

Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty franszyzy potrąconej przez ubezpieczyciela przy wypłacie odszkodowania poszkodowanemu, w przypadku wystąpienia szkód innych niż osobowe. Umowa wskazuje dwa sposoby ustalania tej części odszkodowania, którą Spółka zobowiązana jest wypłacić samodzielnie. W sytuacji wystąpienia czystych strat finansowych, kwota franszyzy, do wysokości której Wnioskodawca partycypuje w wypłacanym odszkodowaniu wyrażona jest w określonym procencie wypłacanego odszkodowania, z zastrzeżeniem kwoty minimalnej i maksymalnej partycypacji ("nie mniej niż..." oraz "nie więcej niż..."). Dla pozostałych szkód rzeczowych (innych niż czysta strata finansowa) franszyza określona jest w kwocie stałej (5.000 zł) na zdarzenie, w równej wysokości dla wszystkich zdarzeń. Powyższa wysokość franszyz redukcyjnych wynika wprost z polisy ubezpieczeniowej. Dodatkowo wysokość odszkodowania wypłacanego przez ubezpieczyciela ograniczona jest sumami gwarancyjnymi oraz limitami odpowiedzialności dla poszczególnych zdarzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty odszkodowań z tytułu ubezpieczenia majątkowego wypłacane przez Wnioskodawcę w wysokości wynikającej z zastosowania franszyzy redukcyjnej są objęte zwolnieniem z art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawiania informacji PIT-8C na rzecz osób, które otrzymały odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane przez niego kwoty odszkodowań są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku wystawienia osobom, którym odszkodowanie jest wypłacane, informacji PIT-8C.

Stosownie do art. 42a ww. ustawy, osoby prawne, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń pochodzących z innych źródeł, z wyjątkiem m. in. dochodów (przychodów) zwolnionych od opodatkowania, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, co do zasady, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem m.in. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej. Powołana regulacja nie precyzuje jednocześnie podmiotu, który dokonuje wypłaty kwoty z tytułu ubezpieczenia. Oznacza to zatem, że literalne brzmienie przepisu nie ogranicza jego zastosowania wyłącznie do przypadku, kiedy to ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie. W świetle analizowanej regulacji, zdaniem Wnioskodawcy, zwolnieniu podlega każda kwota otrzymana z tytułu ubezpieczenia majątkowego, bez względu na to, czy wypłacona zostanie przez ubezpieczyciela, czy też ubezpieczającego (tutaj Wnioskodawcę).

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że odmienna wykładnia powołanego przepisu, zakładająca, że zwolnione z opodatkowania są wyłącznie kwoty wypłacane przez ubezpieczycieli prowadziłoby do uznania, że otrzymane odszkodowanie (to samo z punku widzenia otrzymującego wypłatę) częściowo podlega zwolnieniu od opodatkowania, częściowo zaś konieczne jest jego opodatkowanie. W ocenie Wnioskodawcy, takie stanowisko przeczyłoby racjonalności ustawodawcy i spójności systemu podatkowego.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że wypłata odszkodowania przez Wnioskodawcę do wysokości objętej franszyzą redukcyjną przewidziana jest w umowie ubezpieczenia. Ponadto wypłata odszkodowania w tych samych okolicznościach, tylko zrealizowana przez ubezpieczyciela (w przypadku umowy ubezpieczenia bez opcji franszyzy redukcyjnej) korzystałaby ze zwolnienia od podatku. W efekcie, ta sama kwota odszkodowania (z punktu widzenia osoby poszkodowanej) byłaby różnie traktowana na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w zależności od podmiotu wypłacającego. Odnosząc powyższe do zaistniałego stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy, kwoty odszkodowań, które wypłacane są przez Spółkę na podstawie postanowień umowy ubezpieczenia zawartej z zakładem ubezpieczeniowym, należy zaliczyć do kwot wypłacanych z tytułu ubezpieczeń majątkowych. Zwrócić należy bowiem uwagę, że sposób i wysokość kwoty wypłacanej przez Wnioskodawcę w ramach franszyzy redukcyjnej jest wskazany wprost w postanowieniach polisy ubezpieczeniowej. Nie jest to kwota wypłacana przez ubezpieczyciela, nie mniej jednak jest to kwota wypłacana z tytułu ubezpieczenia majątkowego przez Wnioskodawcę.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji z 12 czerwca 2009 r. (nr IPPB4/415-265/09-2/SP). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że zwolniona od opodatkowania będzie zarówno część wypłacona przez zakład ubezpieczeniowy, jak i ubezpieczoną spółkę.

Niezależnie od powyższej argumentacji, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w interpretacji z 21 czerwca 2012 r. (nr IPTPB1/415-215/12-2/DS) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wskazał, że otrzymane odszkodowanie nie stanowi przysporzenia dla otrzymujących je osób i stąd podmiot, który je wypłaca nie ma obowiązku sporządzania informacji PIT-8C. Rozpatrywany stan faktyczny dotyczył spółdzielni mieszkaniowej ubezpieczającej majątek na wypadek szkód powstałych na skutek zdarzeń losowych. Kwota wypłacanego przez ubezpieczyciela odszkodowania była obniżana o tzw. franszyzę redukcyjną, tj. kwotę, którą spółdzielnia była zobowiązana wypłacić poszkodowanemu lokatorowi z własnych środków. Z interpretacji tej wynika, iż w takiej sytuacji Spółdzielnia nie miała obowiązku sporządzania informacji PIT -8C.

W świetle powyższej interpretacji należałoby zatem uznać, że otrzymanie odszkodowania nie stanowi dla poszkodowanych przychodu, a w konsekwencji na Spółce nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Obłożenie dochodu daniną publiczną w postaci podatku jawi się zatem jako reguła, natomiast wyjątkiem jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Zgodne jest to również z ogólną zasadą powszechności opodatkowania, w myśl której wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie prawa podatkowego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) – (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

O przychodzie podatkowym należy więc mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Odszkodowanie za szkody powstałe w wyniku prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwo energetyczne, jest dla osób które je otrzymały, trwałym i definitywnym przysporzeniem majątkowym, jest zatem dla tych osób przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła.

Natomiast, stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł - o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 - uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego (korzyść), zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w przypadku wystąpienia szkód za które ponosi odpowiedzialność, zarówno na zasadzie ryzyka, jak i w związku z ustaleniem winy Wnioskodawcy lub działających w jego imieniu pracowników za spowodowanie szkody, obowiązany jest do wypłaty osobom poszkodowanym odszkodowania, stosownie do powszechnie obowiązujących przepisów prawa.

W celu zminimalizowania ryzyka finansowego związanego z możliwością wystąpienia opisanych wyżej szkód, Wnioskodawca zawiera z podmiotami świadczącymi usługi ubezpieczeniowe, umowy ubezpieczenia od wskazanych wyżej ryzyk mogących skutkować powstaniem szkody, za którą Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność. Przedmiotem ubezpieczenia są przede wszystkim szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością i posiadanym mieniem wykorzystywanym w ubezpieczonej działalności. Zgodnie z postanowieniami umowy ubezpieczenia, dla szkód rzeczowych oraz innych wskazanych wprost w umowie, została określona franszyza redukcyjna. Przez franszyzę redukcyjną należy rozumieć ustaloną kwotowo lub procentowo w umowie ubezpieczenia wartość, którą każdorazowo potrąca się z odszkodowania należnego każdemu poszkodowanemu z tytułu naprawienia szkody. W konsekwencji istnienia franszyzy redukcyjnej, ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie z potrąceniem kwoty obejmującej franszyzę, określonej procentowo bądź kwotowo. W przypadku, gdy odszkodowanie nie przekracza franszyzy redukcyjnej, ubezpieczyciel nie jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania. Wypłata następuje wówczas przez Spółkę.

Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty franszyzy potrąconej przez ubezpieczyciela przy wypłacie odszkodowania poszkodowanemu, w oparciu o wydaną przez ubezpieczyciela decyzję potwierdzającą odpowiedzialność Wnioskodawcy za powstałą szkodę oraz zgodnie z dyspozycją poszkodowanego dotyczącą sposobu przekazania franszyzy. W przypadku szkód nieprzekraczających wysokości franszyzy, Wnioskodawca, po dokonaniu analizy zasadności roszczenia oraz wykonaniu czynności związanych z procesem likwidacji szkody, samodzielnie wypłaca poszkodowanemu całe należne odszkodowanie.

Należy wskazać, że środki wypłacone przez Wnioskodawcę tytułem franszyzy, nie korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ponieważ nie są one wypłacane przez towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartego ubezpieczenia. Franszyza (w tym przypadku redukcyjna, co wynika z informacji przedstawionych we wniosku) jest to kwota, o którą ubezpieczyciel, zgodnie z zawartą umową ubezpieczenia, zmniejsza odszkodowanie. Stanowi ona swego rodzaju ograniczenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeniowego za powstałą szkodę. Suma ta jest wypłacana poszkodowanemu przez ubezpieczonego sprawcę szkody, bezpośrednio z jego środków i do jej wypłaty nie dochodzi w ramach zawartej umowy ubezpieczenia.

Zatem, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zwolnieniu podlega każda kwota otrzymana z tytułu ubezpieczenia majątkowego bez względu na to, czy wypłacona zostanie przez ubezpieczyciela, czy też ubezpieczającego (tutaj Wnioskodawcę). Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika bowiem, że zwolnione są kwoty z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, natomiast z konstrukcji umowy ubezpieczenia wynika, iż wypłaty odszkodowania dokonuje ubezpieczyciel.

Wskazuje na to treść art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), który mówi, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Zatem, z umowy ubezpieczenia wynika, że obowiązkiem ubezpieczającego jest zapłata składki, natomiast obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest spełnienie określonego świadczenia, tj. wypłata odszkodowania.

Natomiast wypłata odszkodowania do wysokości franszyzy nie jest przewidziana w umowie ubezpieczenia. Umowa ta określa jedynie, iż ubezpieczyciel nie odpowiada za szkodę do określonej wysokości (w przypadku franszyzy integralnej) albo też umniejsza odszkodowanie o określoną kwotę (w przypadku franszyzy redukcyjnej), co nie jest równoznaczne z tym, iż umowa ubezpieczenia nakłada na sprawcę – (ubezpieczonego) obowiązek zapłaty tej kwoty na rzecz poszkodowanego. Wypłata do wysokości franszyzy, czy też w wysokości franszyzy nie wynika z umowy ubezpieczenia, a z przepisów ustawy Kodeks cywilny, w przypadku gdy poszkodowany skorzysta z roszczenia przeciwko sprawcy szkody o zapłatę kwoty odpowiadającej franszyzie. Postanowienia dotyczące franszyzy zawarte w umowie ubezpieczenia są postanowieniami umownymi, ograniczającymi odpowiedzialność ubezpieczyciela w pewnym zakresie, na które to postanowienia strony zawierające tę umowę wyrażają zgodę.

Nie można wobec tego zgodzić się ze stanowiskiem, iż wypłata odszkodowania do wysokości objętej franszyzą wskazana jest wprost w umowie ubezpieczenia. Przywołana bowiem w umowie ubezpieczenia regulacja dotycząca franszyzy wskazuje jedynie sposób określenia wysokości kwoty, za którą ubezpieczyciel nie odpowiada i której wypłata nie następuje z ubezpieczenia, co nie przesądza o tym, iż wypłacane przez Wnioskodawcę kwoty w ramach franszyzy to kwoty uzyskane z tytułu ubezpieczenia majątkowego.

Zatem, kwot wypłacanych przez Spółkę (ubezpieczającego) z tytułu franszyzy redukcyjnej nie można uznać za wypłaty z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, korzystających ze zwolnienia przewidzianego w cyt. art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, zakres obowiązków płatnika, ciążących na Wnioskodawcy zależy od kategorii osób, którym te środki wypłacono.

Jeżeli wypłacone odszkodowanie nie jest związane ze szkodami dotyczącymi składników majątku związanych z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą, uzyskane przez niego środki stanowią przychód z tytułu innych źródeł, określonych w art. 20 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym przypadku – zgodnie z art. 42a ww. ustawy – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (tj. PIT-8C). Informację tę w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego - należy przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W pozostałych przypadkach, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, zarówno w zakresie pobrania zaliczek na podatek jak i sporządzania informacji podatkowych.

Reasumując, kwoty wypłacane przez Wnioskodawcę osobom fizycznym, stanowią dla tych osób w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychód niekorzystający ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Jeśli wypłacone odszkodowanie nie jest związane ze szkodami dotyczącymi składników majątku związanych z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą, Wnioskodawca zobowiązany jest sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (tj. PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu. Jeśli natomiast wypłacone odszkodowanie związane jest ze szkodami dotyczącymi składników majątku związanych z prowadzoną przez osoby fizyczne działalnością gospodarczą - na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek sporządzenia dla tych osób informacji PIT-8C.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych organów podatkowych należy stwierdzić, iż wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.