Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-240/16/TJ
z 3 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2016 r. (data wpływu 3 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia prezesowi zarządu i pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych

• jest prawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku doliczania do przychodów pracowników kosztów naprawy i ubezpieczenia samochodu oraz zwróconych przez pracownika kosztów paliwa;
• jest nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych użyczenia prezesowi zarządu i pracownikom samochodu służbowego do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Spółka z o. o. – (zwany dalej stroną, Spółką lub Wnioskodawcą) jest właścicielem samochodów osobowych o pojemności silnika wyższej niż 1600 cm3 użytkowanych przez stronę przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem lokali użytkowych podmiotom gospodarczym. W miesiącu styczniu 2015 r. Spółka wyraziła zgodę na użytkowanie na podstawie umowy użyczenia ww. samochodów przez dwóch pracowników strony także do celów prywatnych. Zarząd Spółki jest jednoosobowy. Nadzwyczajne zgromadzenie Wspólników wyraziło zgodę, aby prezes zarządu Spółki miał prawo użytkowania od stycznia 2015 r. służbowego samochodu na podstawie umowy użyczenia także do celów prywatnych. Prezes zarządu Spółki oraz opisani powyżej pracownicy są zatrudnieni przez stronę na podstawie umowy o pracę. Od miesiąca stycznia 2015 r. z tytułu użytkowania przez pracowników Spółki i prezesa zarządu służbowych samochodów osobowych także do celów prywatnych, Spółka nalicza od kwoty 400 zł należne składki na ubezpieczenia społeczne i potrąca od ww. nieodpłatnego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wszelkie koszty eksploatacyjne dotyczące ww. pojazdów np. bieżące naprawy, przeglądy oraz ubezpieczenia ponosi Wnioskodawca. Spółka też nabywa paliwo do ww. pojazdów. Zarząd Spółki postanowił, iż co miesiąc część wydatków poniesiona przez Wnioskodawcę na nabycie paliwa do samochodów (w kwocie oszacowanej), które zostało zdaniem strony wykorzystane na prywatne podróże samochodami, prezes zarządu i pracownicy Spółki są zobowiązani zwrócić dla Spółki. Zwrot ww. wydatków przez pracowników jest dokumentowany oraz ewidencjonowany za pośrednictwem kas fiskalnych. Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w wydanej na wniosek strony interpretacji z dnia 30 grudnia 2015r. nr ITPP1/4512-969/15/AJ stwierdził, iż na Spółce spoczywa obowiązek ewidencji odsprzedaży powyżej opisanego paliwa pracownikom za pośrednictwem kasy fiskalnej. Spółka jest zdania, iż w przyszłości mając między innymi za podstawę nieprawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15), nie będzie nakładać na pracowników obowiązku zwrotu części wydatków za paliwo, które zostanie zużyte przez prezesa zarządu oraz przez pracowników podczas użytkowania służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy spółce z uwagi na użyczenie od stycznia 2015 r. prezesowi zarządu oraz pracownikom Spółki służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych, w przypadku zwrotu za dany miesiąc przez prezesa zarządu i pracowników części wydatków na nabycie paliwa do ww. pojazdów, przy ustalaniu podstawy (ustalaniu kwoty nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystania służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych) od której płatnik jest zobowiązany naliczyć za dany miesiąc zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, spoczywa obowiązek doliczenia do kwoty 400, oszacowanej części wydatków poniesionych na eksploatację ww. pojazdów: tj: kosztów napraw, kosztów ubezpieczenia oraz kosztów paliwa?
2. Czy Spółce w przyszłości z uwagi na użyczenie prezesowi zarządu oraz pracownikom Spółki służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych, w przypadku gdy za dany miesiąc prezes zarządu i pracownicy nie będą zwracali Wnioskodawcy części wydatków na nabycie paliwa do ww. pojazdów, przy ustalaniu podstawy (ustalaniu kwoty nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych) od której płatnik jest zobowiązany naliczyć za dany miesiąc zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, spoczywa obowiązek doliczenia kwoty 400 zł, oszacowanej części wydatków poniesionych przez stronę na eksploatację ww. pojazdów: kosztów napraw, kosztów ubezpieczenia oraz kosztów paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania 1 – na spółce z uwagi na użyczenie od stycznia 2015 r. prezesowi zarządu oraz pracownikom Spółki służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych, w przypadku zwrotu za dany miesiąc przez prezesa zarządu i pracowników części wydatków na nabycie paliwa do ww. pojazdów, przy ustaleniu podstawy (ustalaniu kwoty nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych) od której płatnik jest zobowiązany naliczyć za dany miesiąc zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych, nie spoczywa obowiązek doliczenia do kwoty 400 zł, oszacowanej części wydatków poniesionych na eksploatację, kosztów napraw, kosztów ubezpieczenia oraz kosztów paliwa. Wnioskodawca wyjaśnia, że zgodnie z nieprawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15) w przepisie 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać natomiast to tyle co „posługiwać się” lub „używać”. Świadczeniem pracodawcy jest zatem nie samo udostępnienie samochodu, a zapewnienie możliwości prawidłowego używania, czyli także zapewnienie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających używanie. Nie ulega wątpliwości, iż koszty poniesione na eksploatację, koszty napraw, ubezpieczenia i w szczególności koszty poniesione na paliwo są niezbędne do prawidłowego użytkowania samochodu. Ponadto ustawodawca poprzez przyjęcie takiej a nie innej konstrukcji określenia wysokości ryczałtu wlicza koszty paliwa do tego ryczałtu – pojemność silnika samochodu jest bowiem parametrem warunkującym zużycie paliwa w pierwszej kolejności. Warto także zauważyć że nowelizacja ww. przepisu nastąpiła na podstawie ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, wątpliwe jest zatem, że dodatkowe doliczanie do uproszczonej formy opodatkowania wydatków na eksploatację, kosztów napraw, ubezpieczenia oraz kosztów paliwa ułatwia wykonywanie działalności gospodarczej. Tym bardziej że powyższe koszty i wydatki musiałyby podlegać oszacowaniu. Reasumując powyższe, stanowisko strony należy uznać za uzasadnione.

Odnosząc się do pytania nr 2 Wnioskodawca jest zdania, iż bezpodstawnie nakazuje pracownikom zwrot części wydatków na nabycie paliwa, gdy ci użytkują służbowe samochody osobowe do celów prywatnych. Z uwagi na powyższe na Spółce w przyszłości w przypadku użyczenia prezesowi zarządu oraz pracownikom Spółki służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych, nawet w sytuacji, gdy za dany miesiąc prezes zarządu i pracownicy nie będą zwracali stronie części wydatków na nabycie paliwa do ww. pojazdów, przy ustalaniu podstawy (ustalaniu kwoty nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych), do której płatnik jest zobowiązany naliczać za dany miesiąc zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, nie będzie spoczywać obowiązek doliczenia do kwoty 400 zł, oszacowanej części wydatków poniesionych przez stronę na eksploatację, kosztów napraw, kosztów ubezpieczenia oraz kosztów paliwa. Powody dla których płatnik nie będzie musiał doliczać do kwoty ryczałtu dodatkowych kosztów i wydatków są takie same jak przy stanowisku przy powyższym stanie prawnym, zawartym w stanowisku do pytania nr 1. Fakt czy pracownicy zwracają czy też nie zwracają części wydatków na nabycie paliwa, gdy użytkują samochody służbowe nie ma wpływu na kwotę ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a pkt 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku doliczania do przychodów pracowników kosztów naprawy i ubezpieczenia samochodu oraz zwróconych przez pracownika kosztów paliwa i za nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r. – stanowił, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast od dnia 1 stycznia 2016 r. przepis ten otrzymał nowe brzmienie, zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z art. 11 ust. 2a ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z kolei z ust. 2b tego przepisu wynika, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które pochodzą od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wskazać przy tym należy, że dokonując wykładni gramatycznej pojęcia nieodpłatnego świadczenia – z uwagi na brak jego definicji w przepisach prawa podatkowego – za nieodpłatne świadczenie uznać należy świadczenie nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Co więcej, dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Stosownie do art. 12 ust. 2b ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy).

Jak natomiast stanowi art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – Spółka z o. o. – jest właścicielem samochodów osobowych o pojemności silnika wyższej niż 1600 cm3 użytkowanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej. W miesiącu styczniu 2015 r. Spółka wyraziła zgodę na użytkowanie na podstawie umowy użyczenia ww. samochodów przez dwóch pracowników strony i prezesa zarządu także do celów prywatnych. Prezes zarządu Spółki oraz pracownicy są zatrudnieni przez stronę na podstawie umowy o pracę. Od miesiąca stycznia 2015 r. z tytułu użytkowania przez pracowników Spółki i prezesa zarządu służbowych samochodów osobowych także do celów prywatnych, Spółka nalicza od kwoty 400 zł należne składki na ubezpieczenia społeczne i potrąca od ww. nieodpłatnego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wszelkie koszty eksploatacyjne dotyczące ww. pojazdów np. bieżące naprawy, przeglądy oraz ubezpieczenia ponosi Wnioskodawca. Spółka też nabywa paliwo do ww. pojazdów. Zarząd Spółki postanowił, iż co miesiąc część wydatków poniesiona przez Wnioskodawcę na nabycie paliwa do samochodów (w kwocie oszacowanej), które zostało wykorzystane na prywatne podróże samochodami, prezes zarządu i pracownicy Spółki są zobowiązani zwrócić dla Spółki. Zwrot ww. wydatków przez pracowników jest dokumentowany oraz ewidencjonowany za pośrednictwem kas fiskalnych. Spółka w przyszłości mając między innymi za podstawę nieprawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015r. (sygn. akt I SA/Wr 1595/15), postanowiła nie nakładać na pracowników obowiązku zwrotu części wydatków za paliwo, które zostanie zużyte przez prezesa zarządu oraz przez pracowników podczas użytkowania służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych.

Odnosząc powyższe regulacje prawne na grunt omawianej sprawie stwierdzić należy, że wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tych osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

Wobec powyższego zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że nie ciąży na nim obowiązek doliczania do przychodu pracowników, ustalonego zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztów napraw i ubezpieczenia samochodu. Uznać bowiem należy, że wydatki takie mieszczą się w kwocie ryczałtu ustalonej w ww. przepisie ponieważ wynikają one z udostępnienia pracownikom samochodu służbowego m.in. do celów prywatnych. Obowiązek taki nie będzie ciążył na Wnioskodawcy również w przypadku poniesionych przez Niego kosztów paliwa, które zostały zwrócone przez pracowników. W takim przypadku nie można bowiem uznać, że mamy do czynienia ze zdarzeniem powodującym powstanie przychodu, a co za tym idzie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można jednak podzielić poglądu Wnioskodawcy, co do tego, że w kwocie ryczałtu określonej w art. 12 ust. 2a ustawy mieści się również wartość paliwa zużytego przez pracownika w ramach nieodpłatnego użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Należy wskazać, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia nie obejmuje kosztów zakupu paliwa lecz obejmuje wyłącznie – jak wskazano wyżej – koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to m.in. koszty zużytego paliwa.

Należy jeszcze raz podkreślić, że ustawodawca w art. 12 ust. 2a ustawy wskazał wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych) a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

Kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje zatem kosztów paliwa, w sytuacji gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

W sytuacji zatem pokrywania przez Wnioskodawcę – jako pracodawcę osób, którym został udostępniony samochód – wydatków pracowników na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany zatem w tym zakresie doliczyć wartość paliwa, które zakup został przez Niego sfinansowany, do pozostałych przychodów pracowników.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy – w części dotyczącej określenia wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi obejmującego koszty paliwa – należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wskazać należy, że wyrok ten dotyczy tylko konkretnej sprawy osądzonej w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.