Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-686/16-4/AW
z 7 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2016 r. (data wpływu 25 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem dnia 30 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 23 września 2016 r. (doręczone w dniu 27 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT kradzieży paliwa na stacji paliw oraz obowiązku dokonania korekty podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT kradzieży paliw na stacji paliw oraz obowiązku dokonania korekty podatku VAT.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) nadesłanym jako odpowiedź na wezwanie z dnia 23 września 2016 r. doręczonym w dniu 27 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

C. Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest Polską spółką kapitałową, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży paliw i produktów eksploatacyjnych na stacjach paliw. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego.

Przedmiotowy wniosek o interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczy konsekwencji (w zakresie VAT i PDOP) wystąpienia i identyfikacji przypadków kradzieży paliw (z dystrybutorów), których właścicielem jest Spółka.

Przypadki kradzieży paliwa

Spółka jest operatorem sieci stacji paliw, na których oferuje m.in. paliwo, produkty do eksploatacji pojazdów samochodowych oraz produkty gastronomiczne. Stacje paliw są obiektami chronionymi, są wyposażone w system monitoringu i znajdują się pod stałym nadzorem kamer (w niektórych przypadkach również nadzorem grup ochroniarskich).

Pomimo rozbudowanego systemu monitoringu i ochrony, w ramach działalności operacyjnej prowadzonej przez Spółkę występują przypadki kradzieży (przez osoby fizyczne) paliw (stanowiących własność Spółki, znajdujących się w magazynach umieszczonych na stacji paliw) na stacji poprzez nalanie paliwa z dystrybutora bezpośrednio do zbiornika paliwa, do kanistrów lub innych przedmiotów mogących służyć do transportu paliwa (np. beczki) [co oznacza uruchomienie dystrybutora], a następnie opuszczenie stacji paliw przez sprawcę (bez uiszczenia należności za pobrane paliwo).

Procedura postępowania przez Spółkę

W sytuacji wykrycia kradzieży paliwa na stacji benzynowej, Spółka podejmuje natychmiastowe działania celem identyfikacji sprawcy. W związku z tym niezwłocznie dokonuje zgłoszenia przypadku kradzieży do organów ścigania w formie ustnej i pisemnej, przekazując również zapis z systemu monitoringu (organy ścigania przyjmując zgłoszenie przygotowują odpowiedni protokół i zbierają zeznania). Po zgłoszeniu przypadku kradzieży, sprawa jest prowadzona przez organy ścigania (bez ingerencji Spółki). Sprawa kończy się postanowieniem (decyzją) organów ścigania odnośnie dalszego przebiegu sprawy - w większości przypadków Spółka otrzymuje postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na brak możliwości wykrycia sprawcy.

Rozliczenia finansowe w przypadku kradzieży paliwa

Przypadki kradzieży paliwa bezpośrednio z dystrybutora wiążą się z koniecznością uruchomienia dystrybutora. Oznacza to, że sprawca kradzieży nalewając paliwo używa dystrybutora, który nalicza należność za pobrane paliwo. Pomimo, iż pobór paliwa jest nielegalny, to dystrybutor nalicza należność i należność ta wyświetla się na dystrybutorze po opuszczeniu stacji paliw przez sprawcę.

Niemniej jednak, z uwagi na fakt, że dystrybutor jest bezpośrednio połączony z kasą fiskalną jedyną możliwością „wyzerowania” (odblokowania) dystrybutora po przypadku kradzieży paliwa, jest rozliczenie należności od paliwa pobranego nielegalnie (wykazanie sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT) na kasie fiskalnej, co skutkuje automatycznym ujęciem jej w systemie finansowo-księgowym Spółki. Innymi słowy, aby stacja paliw mogła normalnie funkcjonować (po kradzieży) konieczne jest ujęcie należności z tytułu ukradzionego paliwa (w wartości wynikającej z danych dystrybutora) w systemie finansowo-księgowym Spółki. W związku z tym, niejako automatycznie dochodzi do zaksięgowania i zafiskalizowania nielegalnie pobranego paliwa (ujęcia tych wartości dla celów PDOP i VAT) - wartości te od razu są wprowadzane do danych podatkowych Spółki.

Powyższe dzieje się automatycznie i nie ma możliwości, aby operator stacji paliw zmienił tę procedurę. Taki system zabezpieczeń jest niezbędny, aby stacja paliw funkcjonowała efektywnie i aby minimalizować przypadki braku ewidencjonowania / rozliczania rzeczywistej sprzedaży paliwa (w innym przypadku osoby na stacji paliwowej mogłyby ingerować w wartość sprzedaży realizowanej przez Spółkę, co byłoby niezgodne z systemem certyfikacji i zabezpieczeń stosowanym przez Spółkę).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 6 pkt 2 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, kradzież paliwa (nielegalny pobór paliwa) na stacji paliw nie podlega opodatkowaniu VAT, a tym samym Spółka powinna dokonywać korekty automatycznie zaksięgowanej (w systemie finansowo-księgowym) kwoty VAT w momencie wystąpienia kradzieży (zgłoszenia przypadku kradzieży organom ścigania nie oczekując na protokół z policji)?

Zdaniem Wnioskodawcy

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 6 pkt 2 i art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, kradzież paliwa (nielegalny pobór paliwa) na stacji paliw nie podlega opodatkowaniu VAT, a tym samym Spółka powinna dokonywać korekty automatycznie zaksięgowanej (zarówno na kasie fiskalnej jak i w systemie finansowo-księgowym) kwoty VAT w momencie wystąpienia kradzieży (zgłoszenia przypadku kradzieży organom ścigania nie oczekując na protokół z policji).

Uzasadnienie stanowiska

Podatkowe ujęcie czynności kradzieży paliwa

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie, jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przedmiotowej sytuacji, nie powinno budzić wątpliwości, iż paliwo powinno być postrzegane w kategorii towaru, a więc jego pobór na stacji może potencjalnie być traktowany jako dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT. Niemniej jednak, nie powinno również budzić wątpliwości, iż kradzież paliwa czy też jego nielegalny pobór z dystrybutora nie może być utożsamiany z dokonaniem odpłatnej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu VAT po stronie Spółki.

Kluczową kwestią przy dokonaniu dostawy towarów (transakcji opodatkowanej VAT) jest świadome rozporządzenie własnością (zachowanie się jak właściciel) tych towarów. Spółka, będąca właścicielem paliwa, zostaje go pozbawiona bez swojej wiedzy i bez zamiaru pozbycia się go w takich okolicznościach.

Kradzież rzeczy (w tym przypadku paliwa) jest czynnością prawnie zakazaną. W tym zakresie zastosowanie znajduje więc również norma zawarta w przepisie art. 6 pkt 2 ustawy o VAT, która wyłącza z zakresu przedmiotowego ustawy czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Stąd też, kradzież paliwa na stacji nie powinna być traktowana jako czynność podlegająca opodatkowania VAT po stronie Spółki..

W tym zakresie funkcjonuje ugruntowana praktyka orzecznicza zarówno sądów - patrz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie CM35/2003 British American Tobacco - jak i organów podatkowych - patrz interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 4 lipca 2016 r., sygn. ILPP1/4512-1-286/16-3/AS, czy interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 9 stycznia 2012 r., sygn. IPPP3/443-1360/11-2/KB.

Brak konieczności ujmowania VAT od kradzieży paliwa w rozliczeniach

Skoro kradzież paliwa nie podlega opodatkowaniu VAT, to Spółka nie powinna tej czynności wykazywać w swoich rozliczeniach VAT. Natomiast, jeśli system sprzedaży i system zabezpieczenia sprzedaży powodują automatyczne ujęcie wartości skradzionego paliwa w ewidencji kasy fiskalnej, a tym samym w rozliczeniach VAT, to Spółka powinna możliwie jak najszybciej dokonać stosownej korekty w ewidencji kasy fiskalnej i jednocześnie w rozliczeniach VAT.

W ocenie Spółki, korekta taka powinna zostać dokonana w momencie stwierdzenia przez Spółkę, że doszło do kradzieży paliwa oraz dokonania stosownego zgłoszenia do organów ścigania wraz z przekazaniem dowodów wskazujących na przestępstwo. Jest to bowiem ten moment, w którym Spółka posiada racjonalnie udokumentowaną wiedzę o kradzieży i jest w stanie (nie oczekując na protokół z policji) wykazać, że podstawa opodatkowania i VAT ujęte w systemie nie są kwotami wynikającymi z czynności podlegających opodatkowaniu VAT, lecz z czynności poza systemem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Analiza powołanych przepisów jednoznacznie wskazuje, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, zawiera legalną definicję pojęcia „dostawy towarów”, przez którą należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Interpretując zawarty w tym artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności.

Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Niemniej jednak, w kontekście niniejszej sprawy należy stwierdzić, że aby doszło do dostawy towaru, po stronie dostawcy musi istnieć wola przekazania innemu podmiotowi władztwa nad rzeczą. Można zatem stwierdzić, że w przypadku kradzieży, właściciel zostaje pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą, przy czym nie pozbawia go to przysługujących mu praw do rzeczy. Fakt kradzieży nie zmienia więc tego, że wciąż ta sama osoba, tj. tylko właściciel może skutecznie przenosić prawo do rzeczy. W przypadku kradzieży nie następuje zatem konieczny dla uznania danej czynności za dostawę towaru element przejścia prawa do skutecznego rozporządzania rzeczą w ramach uprawnień właścicielskich. Konstruując definicję dostawy towarów, ustawodawca posłużył się zwrotem „rozporządzanie towarem jak właściciel”, co wskazuje, że definicję tę należy rozumieć szerzej niż „przeniesienie własności” w rozumieniu prawa cywilnego, a więc przy klasyfikacji danego zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel.

Zauważyć również należy, że w orzecznictwie TSUE podkreśla się, że kradzież towarów nie wiąże się z charakterystycznym dla odpłatnej dostawy towarów świadczeniem wzajemnym. Kradzież nie mieści się w pojęciu świadczenia wzajemnego, ponieważ z natury świadczenia tego typu wynika, że dostawca, w zamian za przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, oczekuje z drugiej strony wynagrodzenia. Jak wskazano wyżej, w przypadku kradzieży nie dochodzi - po pierwsze do przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą. Skoro więc kradzież jest niezależna od woli i działań właściciela rzeczy, tym samym trudno więc mówić o wynagrodzeniu za świadczenie, do którego w istocie nie dochodzi. Po drugie - osoba, która dokonuje kradzieży, działa w zamiarze uzyskania władztwa nad rzeczą bez konieczności ponoszenia jakichkolwiek obciążeń z tego tytułu, w tym świadczeń wzajemnych.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. C-435/03 w sprawie British American Tobacco International Ltd oraz Newman Shipping & Agency Company NV, w którym TSUE stwierdził, że „kradzież towarów nie może być traktowana jako „dostawa towarów” w rozumieniu dyrektywy. Zgodnie z art. 5 ust. 1 dyrektywy, „dostawa towaru oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania dobrami materialnymi jak właściciel”. Z redakcji tego przepisu wynika, że pojęcie „dostawy towaru” nie dotyczy tylko przeniesienia własności w formie przewidzianej przez dane prawo krajowe, lecz obejmuje ono wszelkie działania polegające na przeniesieniu dóbr materialnych, które pozwalają drugiej stronie na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel. Kradzież towarów czyni podmiot, który się jej dopuszcza, jedynie ich dzierżycielem. Jej skutkiem nie jest uzyskanie przez sprawcę uprawnienia do rozporządzania towarami jak właściciel. A zatem kradzież nie może być uznana za zdarzenie powodujące przeniesienie praw pomiędzy poszkodowanym a sprawcą w rozumieniu powołanego wyżej przepisu dyrektywy.

Na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i 21 ust. 1.

Należy zwrócić uwagę, że powstanie obowiązku podatkowego w regulacjach prawa dotyczących podatku od towarów i usług, oparte zostało w odniesieniu do pewnych zdarzeń zachodzących w rzeczywistości. Powstanie obowiązku podatkowego ma przy tym charakter obiektywny, tzn. jest uzależnione jedynie od faktycznego zaistnienia określonych przesłanek zawartych w normach prawa podatkowego. Co więcej, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy, określone czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Powyższy przepis wprost statuuje zasadę, że opodatkowanie określonej czynności podatkiem od towarów i usług musi w pierwszej kolejności uwzględniać realny jej skutek, niezależnie od zachowania lub niezachowania odpowiedniej formy prawnej.

Trzeba również zauważyć, że ustawodawca przewidział także możliwość wyłączenia stosowania przepisów ustawy do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy (art. 6 pkt 2 ustawy). Przepis ten wyklucza opodatkowanie wszelkiego rodzaju czynności zabronionych, tzn. dotyczy to przede wszystkim czynów będących jednocześnie zabronionymi i karanymi (tj. przestępstw i wykroczeń). Powyższy przepis nie odnosi się jednak do opodatkowania czynności wykonanych bez zachowania formy zastrzeżonej przez prawo cywilne, które nie są jednak nielegalne z samego założenia. Należy zauważyć, że celem tego przepisu jest nieopodatkowywanie zachowań niepożądanych, sprzecznych z prawem, by nie stwarzać pozorów ich legalizacji. Za przedmiot dostawy, w świetle podatku od towarów i usług, mogą być uznane towary – których sprzedaż z punktu widzenia prawa cywilnego uznana byłaby za nielegalną – jeśli istnieje rynek takich samych lub podobnych legalnych towarów. Regulacja tego przepisu ma więc zastosowanie w stosunku do czynności, które z założenia nie mogą być przedmiotem dostawy, tj. np. kradzież, stręczycielstwo, handel narkotykami czy organami ludzkimi. Tylko zatem takie czynności, które nie mogą być w ogóle dokonywane w całej Wspólnocie, nie powinny być przedmiotem opodatkowania. Wyłączenie od opodatkowania ma zatem charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy. W przepisie art. 6 pkt 2 ustawy, chodzi o czynności niepożądane z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego, a więc czynności stanowiące czyny zabronione, jak również czynności nieważne bezwzględnie. W orzecznictwie TSUE przyjmowane jest, że przesłanką wyłączenia z opodatkowania jest m.in. działalność prowadzona poza ramami prawa, ale przy braku wpływu na konkurencyjność (wyrok TSUE z 29 czerwca 1999 r. w sprawie Coffeeshop Siberie, C-158/98), jak też czynność nielegalna ze względu na jej charakter (wyrok TSUE z 5 lipca 1988 r. w sprawie Vereniging Happy Family Rustenburgerstraat, C-289/86).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw i produktów eksploatacyjnych na stacjach paliw. Jak wynika z treści wniosku stacje paliw Wnioskodawcy są obiektami chronionymi są wyposażone w system monitoringu i znajdują się pod stałym nadzorem kamer. Pomimo rozbudowanego monitoringu i ochrony występują przypadki kradzieży paliw poprzez nalanie paliwa z dystrybutora bezpośrednio do zbiornika paliw, do kanistra lub innych przedmiotów mogących służyć do transportu paliw, a następnie opuszczenie stacji paliw przez sprawcę. W sytuacji wykrycia kradzieży paliwa na stacji benzynowej Spółka podejmuje natychmiastowe działania celem identyfikacji sprawcy. Niezwłocznie dokonuje zgłoszenia przypadku kradzieży do organów ścigania, przekazując również zapis z systemu monitoringu. W większości przypadków organy ścigania kończą sprawę wydając postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi na brak możliwości wykrycia sprawcy.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy kradzież paliwa bezpośrednio z dystrybutora wiąże się z koniecznością uruchomienia dystrybutora, który nalicza należność za pobrane paliwo. Ponadto dystrybutor jest połączony z kasą fiskalną i jedyną możliwością wyzerowania (odblokowania) dystrybutora jest rozliczenie należności od paliwa pobranego nielegalnie na kasie fiskalnej. Taka czynność skutkuje automatycznym ujęciem tej należności w systemie finansowo- księgowym Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania kradzieży paliwa na stacji paliw oraz ewentualnej korekty automatycznie ujętej wartości nielegalnie pobranego paliwa w rozliczeniach finansowo – księgowych.

Analiza zaprezentowanego stanu sprawy prowadzi do wniosku, że w opisanej sytuacji w przypadku kradzieży paliwa na stacji paliw z dystrybutora nie doszło do dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel. Jak zostało wyjaśnione wyżej, aby doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, musi istnieć zgodna wola obu stron transakcji, a w tym przypadku takowej nie było, bowiem fizyczne posiadanie towaru (paliwa) zostało dokonane bez woli Wnioskodawcy oraz bez uiszczenia należnej opłaty za tą dostawę. W odniesieniu do omawianej sytuacji zastosowanie znajdzie norma art. 6 pkt 2 ustawy, która wyłącza z opodatkowania podatkiem VAT czynności które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, do takich czynności należy zaliczyć kradzież. Zatem kradzież paliwa dokonana na stacjach paliw Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca skoro czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie powinna również zostać wykazana w rozliczeniach finansowo – księgowych podatnika. Jak wynika z treści wniosku kradzież paliwa bezpośrednio z dystrybutora uruchamia urządzenie, które nalicza należność za paliwo. Ponadto dystrybutor jest połączony z kasą fiskalną na stacji paliw. Jedyną możliwością odblokowania dystrybutora jest rozliczenie należności pobranego nielegalnie paliwa na kasie fiskalnej. Wskazane okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że w omawianej sytuacji nie dochodzi do odpłatnej dostawy towarów lecz jedynie do zaewidencjonowania faktu nielegalnego poboru paliwa na kasie fiskalnej znajdującej się na stacji. Zatem w celu doprowadzenia rozliczeń finansowo – księgowych Spółki do stanu rzeczywistego konieczne dokonanie odpowiednich korekt obrotu oraz podatku naliczonego VAT bezpodstawnie ujętego w ewidencji Wnioskodawcy. Nie można jednak zgodzić się z Wnioskodawcą, że korekty tej winien dokonać w momencie stwierdzenia kradzieży paliwa oraz dokonania stosownego zgłoszenia do organów ścigania wraz z przekazaniem dowodów wskazujących na przestępstwo, bez konieczności czekania na protokół policji. Dopiero w chwili otrzymania decyzji organów ścigania Wnioskodawca uzyska potwierdzenie, że utrata paliwa odbyła się z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy tj. z powodów pozostających poza Jego kontrolą oraz, że zaistniała sytuacja wypełnia znamiona przestępstwa, które w świetle zapisów art. 6 pkt 2 nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i obliguje Zainteresowanego do dokonania korekty podstawy opodatkowania. Zatem należy wskazać, że dopiero w momencie otrzymania decyzji od organów ścigania orzekającej w danej sprawie, Zainteresowany będzie uprawniony do dokonania korekty podstawy opodatkowania podatkiem VAT i kwoty podatku należnego.

Tym samym ze względu, że we własnym stanowisku w sprawie Zainteresowany wskazał, że ma prawo do dokonania korekty podatku VAT w momencie wystąpienia kradzieży tj. w chwili zgłoszenia przypadku kradzieży organom ścigania nie oczekując na protokół z policji stanowisko w sprawie należy uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja rozstrzyga w zakresie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w części odnoszącej się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.