Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.849.2016.1.KC
z 17 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 7 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczeń pieniężnych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy powierzchni reklamowych - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczeń pieniężnych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy dzierżawy powierzchni reklamowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność polegającą na wydzierżawianiu na rzecz klientów powierzchni reklamowych w celu umieszczenia /ekspozycji materiału reklamowego. Za poszczególne okresy - co do zasady miesięczne - w których eksponowana jest reklama klienta, jest on obciążany przez Podatnika należnym czynszem dzierżawnym. Wystawiane faktury VAT m.in. opiewają na kwotę czynszu (netto plus należny VAT) wraz z ustalonym terminem płatności.

1. Umowa zawierana przez Podatnika z klientami przewiduje możliwość odstąpienia od umowy przez którąkolwiek ze stron. W takim przypadku strona odstępująca od umowy jest zobowiązana do zapłaty drugiej stronie kwoty tzw. odstępnego. Wartość odstępnego jest obliczana jako kwota procentowo odnoszona do wartości zawartego kontraktu reklamowego. W praktyce stroną odstępującą od zawartej umowy są klienci Podatnika rezygnujący z przeprowadzenia kampanii reklamowej. Zasadą jest, iż klient podatnika rezygnujący z zakontraktowanej kampanii reklamowej płaci na rzecz Podatnika kwotę odstępnego tym wyższą, im bliższy jest termin rozpoczęcia umówionej kampanii reklamowej. Podatnik na kwotę należnego odstępnego wystawia klientom faktury VAT z doliczeniem do wartości netto należnego podatku z zastosowaniem stawki 23%.
2. Umowa przewiduje również możliwość jednostronnego odstąpienia od jej wykonania przez Podatnika, gdy zostanie stwierdzone, iż klient zalega z płatnościami na rzecz: Podatnika wynikającymi, bądź to z zawartej umowy, bądź też z innych umów zawartych z Podatnikiem na prowadzenie kampanii reklamowej, z których klient nie uregulował swoich należności. Podatnik w takim przypadku odstępuje od świadczenia umowy z winy klienta, czyli faktycznie nie udostępnia nośników reklamowych na potrzeby ustalonej w umowie ekspozycji materiałów reklamowych. Niezależnie od powstrzymania się od świadczenia usługi Podatnik obciąża klienta tzw. karą umowną w wysokości 100% opłaty dzierżawnej netto. W tym przypadku klient jest obciążany w formie noty z obliczeniem stosownej wysokości kary umownej do zapłaty. Kwota kary umownej nie jest powiększona o kwotę podatku VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy opłata z tytułu tzw. odstępnego, pobierana przez Podatnika, gdy z mocy umowy strona (z reguły klient) odstępuje od umówionego na jego rzecz Świadczenia usługi podlega opodatkowaniu należnym podatkiem od towarów i usług?
2. Czy kara umowna, pobierana w przypadku, gdy z winy klienta niepłacącego swoich należności Podatnik jednostronnie odstępuje od świadczenia usługi podlega opodatkowaniu należnym podatkiem od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Podatnika, otrzymywana przez niego należność wynikająca z zawartej umowy, jako tzw. odstępne, stanowi dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług swoiste honorarium w związku z umówionym świadczeniem usługi polegającej na wydzierżawianiu powierzchni reklamowej. Wypłata odstępnego wynika z obustronnej woli stron zawierających umowę na wypadek, gdy wolą którejkolwiek z nich nie dojdzie do jej wykonania. Istotą wypłaty odstępnego jest więc, iż wynika ono z uzgodnionego przez strony stosunku zobowiązaniowego i możliwości jego zakończenia przed dokonaniem faktycznych czynności.

Jakkolwiek w doktrynie prawa cywilnego uważa się kwotę odstępnego za odszkodowanie z tytułu niedojścia umowy do skutku, to zdaniem Podatnika spełnia ono cechy należnego wynagrodzenia z tytułu umownego odstąpienia od umowy, a zatem wpisuje się w definicję Świadczenia usługi opisaną w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem:

„Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: (...) 2) zobowiązanie do powstrzymania się do dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji (...).”

Wydaje się, że takie rozumowanie potwierdza wyrok ETS z dnia 15.12.1993r. w sprawie C-63/92 (LUBBOCK FINE&Co.) dotyczący uzyskania przez najemcę wynagrodzenia z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy dzierżawy lokalu. Stwierdzono w nim m.in.:

„9. W przypadku transakcji, takie jak wynajem nieruchomości, która podlega opodatkowaniu w stosunku do otrzymywanych kwot czynszu, jako zwolnionych z podatku VAT, zmianę stosunku umownego polegającą na wcześniejszym zakończeniu dzierżawy za wynagrodzeniem należy uznać za mieszczącą się w zakresie czynności objętych zwolnieniem z podatku.

10. W konsekwencji za najem nieruchomości, jako usługę zwolnioną z podatku w rozumieniu art. 13b (B) Szóstej dyrektywy, należy rozumieć również przypadek, gdy najemca zrzeka się dzierżawy i zwraca lokal właścicielowi.”

Takie stanowisko prezentowane jest również przez sądy administracyjne - przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2014 r. (sygn. I FSK1664/12) oraz w wyroku z dnia 12 lutego 2014 r. (sygn. I FSK 285/13), w którym sąd stanął na stanowisku, że „(...) Aby odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie podlegało VAT - musi mieć związek ze szkodą powstałą w wyniku rozwiązania umowy. W sytuacji, gdy strony w umowie zawierają zastrzeżenie, co do możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy najmu bez wskazania, że może to nastąpić w wyniku naruszenia ustalonych warunków, bądź zaniechania określonego działania, to odszkodowanie/kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu podlega opodatkowaniu VAT (...)”

Mimo, iż zacytowane orzeczenia dotyczą sytuacji, w których rozwiązywana umowa najmu jest już wykonywana, to Podatnik jest zdania, że z analogiczną sytuacją mamy do czynienia w przypadku odstąpienia od wykonywania umowy i wypłaty kwoty odstępnego. W obu sytuacjach wypłata wynagrodzenia następuje w istocie z powodu wcześniejszego rozwiązania stosunku prawnego, w przypadku odstąpienia od umowy nawet ze skutkiem ex tunc. Jednak są to sytuacje przewidziane w treści umów, a wypłata wynagrodzenia z tytułu rozwiązania umowy, czy to jeszcze przed jej wykonaniem, czy już w trakcie jej wykonywania, następuje w ramach ustalonych przez strony postanowień umownych.

Ad 2.

Omówione powyżej odstąpienie od umowy za obopólną zgodą stron należy odróżnić od odstąpienia od umowy przez Podatnika z winy klienta. W takim bowiem przypadku do odstąpienia od umowy dochodzi na skutek jednostronnej decyzji Podatnika, który stwierdza naruszenie przez klienta warunków tej umowy lub innych, za których wykonanie druga strona nie dokonała stosownych opłat. W efekcie podjęcia takiej decyzji, Podatnik pobiera od klienta karę umowną, która nie jest wynagrodzeniem za żadną usługę Wnioskodawcy, lecz ma charakter odszkodowania, które ma zrekompensować utracone - z winy niesolidnego kontrahenta - przez Spółkę korzyści. Warto podkreślić, że w analizowanym przypadku w wyniku jednostronnego odstąpienia przez Podatnika od umowy klient nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od Spółki. W konsekwencji kwota żądanej kary umownej w przypadku jednostronnego odstąpienia od umowy przez Podatnika nie stanowi wynagrodzenia, w rozumieniu art. 29a ust.1 ustawy o VAT, z tytułu świadczenia usług podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z póżn. zm.) zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wydzierżawianiu na rzecz klientów powierzchni reklamowych w celu umieszczenia /ekspozycji materiału reklamowego. Za poszczególne okresy - co do zasady miesięczne - w których eksponowana jest reklama klienta, jest on obciążany przez Podatnika należnym czynszem dzierżawnym. Wystawiane faktury VAT m.in. opiewają na kwotę czynszu (netto plus należny VAT) wraz z ustalonym terminem płatności.

Umowa zawierana przez Wnioskodawcę z klientami przewiduje możliwość odstąpienia od umowy przez którąkolwiek ze stron. W takim przypadku strona odstępująca od umowy jest zobowiązana do zapłaty drugiej stronie kwoty tzw. odstępnego. Wartość odstępnego jest obliczana jako kwota procentowo odnoszona do wartości zawartego kontraktu reklamowego. W praktyce stroną odstępującą od zawartej umowy są klienci Wnioskodawcy rezygnujący z przeprowadzenia kampanii reklamowej. Zasadą jest, że klient rezygnujący z zakontraktowanej kampanii reklamowej płaci na rzecz Wnioskodawcy kwotę odstępnego tym wyższą, im bliższy jest termin rozpoczęcia umówionej kampanii reklamowej. Wnioskodawca na kwotę należnego odstępnego wystawia klientom faktury VAT.

Umowa przewiduje również możliwość jednostronnego odstąpienia od jej wykonania przez Wnioskodawcę, gdy zostanie stwierdzone, że klient zalega z płatnościami na rzecz: Wnioskodawcy wynikającymi, bądź to z zawartej umowy, bądź też z innych umów zawartych z Wnioskodawcą na prowadzenie kampanii reklamowej, z których klient nie uregulował swoich należności. Wnioskodawca w takim przypadku odstępuje od świadczenia umowy z winy klienta, czyli faktycznie nie udostępnia nośników reklamowych na potrzeby ustalonej w umowie ekspozycji materiałów reklamowych. Niezależnie od powstrzymania się od świadczenia usługi obciąża klienta tzw. karą umowną w wysokości 100% opłaty dzierżawnej netto. W tym przypadku klient jest obciążany w formie noty z obliczeniem stosownej wysokości kary umownej do zapłaty.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z ustaleniem, czy zapisy w umowach, tj. opłata z tytułu tzw. odstępnego oraz kara umowna, podlegają opodatkowaniu należnym podatkiem od towarów i usług.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za wypłatę jakiejś kwoty tytułem rekompensaty niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Jak wskazano w stanie faktycznym, w umowach dzierżawy powierzchni reklamowych świadczonych przez Wnioskodawcę zawarte są dwa rodzaje zapisów, dotyczących kwestii wcześniejszego rozwiązania umowy. Jeden z nich, zwany opłatą z tytułu tzw. odstępnego wynika z obustronnej woli stron zawierających umowę na wypadek, gdy wolą którejkolwiek z nich nie dojdzie do jej wykonania. Ustalając status wypłacanej kwoty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT należy przeanalizować, czy istnieje bezpośredni związek pomiędzy wypłatą tej kwoty a świadczeniem wzajemnym Wnioskodawcy.

Analiza stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że opłata tzw. odstępnego stanowi formę zapłaty za określone działanie Wnioskodawcy - tj. wyrażenie zgody na rozwiązanie wcześniejsze umowy dzierżawy na warunkach określonych w umowie. Istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem pieniężnym a działaniem Wnioskodawcy - gdyby bowiem Wnioskodawca nie wyraził zgody na przedterminowe rozwiązanie umowy nie otrzymałby świadczenia pieniężnego - odstępnego w kwocie, na warunkach i w terminie określonym w umowie.

Zatem mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, gdyż określone świadczenie pieniężne jest wypłacane w zamian za zgodę na odstąpienie od umowy dzierżawy powierzchni reklamowej. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – w zamian za wyrażenie zgody na odstąpienie od umowy przez klienta, Wnioskodawca otrzymuje określone świadczenie pieniężne.

Tym samym, opłata z tytułu tzw. odstępnego, pobierana przez Wnioskodawcę, gdy z mocy umowy klient odstępuje od umówionej usługi dzierżawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W drugim przypadku wskazanym w stanie faktycznym, zapis w umowie przewiduje możliwość jednostronnego odstąpienia od jej wykonania przez Wnioskodawcę, gdy zostanie stwierdzone, że klient zalega z płatnościami na rzecz Wnioskodawcy wynikającymi, bądź to z zawartej umowy, bądź też z innych umów zawartych z Wnioskodawcą na prowadzenie kampanii reklamowej, z których klient nie uregulował swoich należności.

Jak stanowi art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 ww. Kodeksu).

Zauważyć należy, że na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania. Co do zasady, obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto).

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie (ekwiwalent za otrzymany towar/ usługę), lecz rekompensata za szkodę. Otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymał. Zapłata nie jest też związana ze zobowiązaniem się przez otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Analiza stanu faktycznego w kontekście przywołanych przepisów, prowadzi do wniosku, że świadczenie pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę na pokrycie szkody powstałej w wyniku jednostronnego wypowiedzenia umowy dzierżawy z przyczyn leżących po stronie dzierżawcy nie można uznać za wynagrodzenie za dostawę towarów czy świadczenie usług. Roszczenie przeciw dzierżawcy ma charakter odszkodowawczy, tj. ma na celu pokrycie straty Wnioskodawcy w związku z niedochowaniem przez klienta warunków umowy. Nie istnieje żadne świadczenie wzajemne wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz najemcy, którego bezpośrednim następstwem byłaby wypłata środków pieniężnych na rzecz Wnioskodawcy. W szczególności, Wnioskodawca nie wyraził zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, ale z uwagi na nieprzestrzeganie jej warunków przez dzierżawcę został zmuszony do jej jednostronnego wypowiedzenia. Nie jest zatem spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą środków pieniężnych przez klienta a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu VAT.

W konsekwencji, z uwagi na brak bezpośredniego związku otrzymanego świadczenia pieniężnego – kary umownej - z jakąkolwiek czynnością mającą charakter świadczenia, nie mieści się ono w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art.57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.