2016.11.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-636/16-3/PC
z 9 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 19 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 9 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 12 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Wniosek uzupełniony został w dniu 9 września 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 12 września 2016 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką komandytową z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu produktami FMCG (Fast Moving Consumer Goods), czyli tzw. produktami szybko zbywalnymi. Typowymi przykładami są artykuły spożywcze (w szczególności: herbata, kawa, napoje gazowane, słodycze) oraz środki czystości.

Przedsiębiorstwo prowadzone przez Wnioskodawcę działa na rynku od ponad 20 lat (w tym czasie przechodziło różne restrukturyzacje polegające na dostosowaniu formy prowadzonej działalności do stałego rozwoju przedsiębiorstwa). Przez cały czas prowadzenia działalności Wnioskodawca przykłada szczególną wagę do prawidłowości rozliczeń podatkowych, w tym podatku VAT.

Wnioskodawca podejmuje najwyższe możliwe w praktyce środki staranności mające na celu wykluczenie możliwości nieświadomego wciągnięcia Wnioskodawcy przez nieuczciwych kontrahentów do łańcucha transakcji będących tzw. przestępstwem karuzelowym (polegającym na wyłudzeniu zwrotów VAT przez kontrahentów Wnioskodawcy lub inne podmioty występujące w łańcuchu transakcji). Jednym z działań podejmowanych w tym celu jest niniejszy wniosek o interpretację. Jest on składany w celu potwierdzenia możliwości zastosowania zerowej stawki VAT w stosunku do transakcji dokonanych z jednym z kontrahentów. Wnioskodawca ma bowiem pewne wątpliwości do co prawidłowości podejmowanych przez niego działań. W lipcu 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął współpracę z nowym odbiorcą: H. z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej „Odbiorca”). Wcześniej przedstawiciel Odbiorcy (który zgodnie z przedstawionymi i zweryfikowanymi przez Wnioskodawcę dokumentami jest upoważniony do jego reprezentowania) odbył wizytę w siedzibie Wnioskodawcy. W czasie wizyty przedstawiciel Odbiorcy spotkał się z przedstawicielami Wnioskodawcy i uzgodnione zostały zasady współpracy. Wnioskodawca zweryfikował przestawione przez przedstawiciela Odbiorcy dane porównując je z informacjami dostępnymi w Internecie. Ponadto Wnioskodawca potwierdził w Biurze Krajowej Informacji Podatkowej w Koninie (pismo z 4 lipca 2016 r.), że Odbiorca jest zarejestrowany jako podatnik VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Wielkiej Brytanii. W transakcjach z Wnioskodawcą Odbiorca posługiwał się brytyjskim numerem VAT-UE. Wnioskodawca dokonał z Odbiorcą trzech transakcji. Ich przedmiotem była wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (kawy) do Czech. Każda transakcja dotyczyła ilości towaru (kawy), który mógł być przetransportowany (i został przetransportowany) jedną ciężarówką. Wszystkie transakcje miały miejsce w lipcu 2016 r. W każdym z przypadków za organizację transportu odpowiadał Wnioskodawca i transport realizowany był przez podmiot trzeci. Dwie pierwsze transakcje przebiegły w typowy dla tego typu dostaw sposób. Odbiorca dokonał wpłat na poczet dostawy. Wnioskodawca wystawił odpowiednie dokumenty rozliczeniowe (m.in. faktury pro forma, które były podstawą wpłat przez Odbiorcę). Następnie Wnioskodawca zrealizował dostawę pod wskazany przez odbiorcę adres na terytorium Czech. Wątpliwości Wnioskodawcy wzbudziła trzecia transakcja. W ramach działań mających na celu uniknięcie ryzyka uwikłania Wnioskodawcy w transakcje związane z przestępstwami karuzelowymi pracownicy Wnioskodawcy skontaktowali się z kierowcą, który dokonywał dostawy. Od niego dowiedzieli się, że na terytorium Czech towar został przepakowany bezpośrednio na inną ciężarówkę na polskich numerach rejestracyjnych. Kierowca tej ciężarówki wyjaśnił, że towar zostanie przewieziony do Brna. Przeładunku dokonywała jednak polska ekipa. Ponadto miejscem przeładunku było stare gospodarstwo rolne, a nie typowy magazyn lub centrum logistyczne. Te okoliczności spowodowały powstanie wątpliwości u Wnioskodawcy. Wnioskodawca zwrócił się do Odbiorcy o dodatkowe wyjaśnienia dotyczące okoliczności transakcji. Odbiorca wyjaśnił, że na terytorium Czech często korzysta z usług polskich firm transportowych, ponieważ oferują bardziej konkurencyjne warunki. Potwierdził również, że towar przeładowano bezpośrednio na inną ciężarówkę, ponieważ zależało mu na czasie - na towar czekał już odbiorca z okolic Brna. Z jednej strony wyjaśnienia te Wnioskodawca uznał za logiczne. Z drugiej jednak strony nie w pełni rozwiały one wątpliwości Wnioskodawcy, że Odbiorca może nie wypełniać ciążących na nim obowiązków rozliczenia podatku VAT w Polsce i w Czechach. Dodatkowo Wnioskodawca uznał, że skoro towar jest przeładowywany, to mogą nie być spełnione warunki transakcji trójstronnej w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. W konsekwencji wydaje się, że Odbiorca, w celu realizacji swoich obowiązków podatkowych na terytorium Czech powinien być w Czechach zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i posługiwać się w kontaktach z Wnioskodawcą nadanym przez władze podatkowe Czech numerem VAT-UE. Tymczasem Odbiorca we wszystkich transakcjach posługiwał się numer VAT nadanym mu przez brytyjskie władze podatkowe. W pierwszych dwóch transakcjach Wnioskodawca nie weryfikował, czy towar trafia do magazynu prowadzonego przez Odbiorcę, czy też bezpośrednio do kolejnego podmiotu w ramach transakcji trójstronnej. Mogłoby to być bowiem odebrane jako chęć uzyskania danych o kontrahencie, z którym współpracuje odbiorca i sprzedaży towaru bezpośrednio jemu. Należy podkreślić, że ze względów biznesowych może być zrozumiałe, że Odbiorca nie chciał ujawnić, komu sprzedaje towar. Mogłoby to bowiem doprowadzić do sytuacji, że Odbiorca zostanie pominięty w kolejnych transakcjach. Z korespondencji prowadzonej za pomocą poczty elektronicznej między Wnioskodawcą a Odbiorcą wynikało, że obawia się on, iż jego odbiorca skontaktuje się bezpośrednio z Wnioskodawcą i w ten sposób Odbiorca „wypadnie” z biznesu. Po dokonaniu trzeciej dostawy Odbiorca przysłał pocztą elektroniczną prośbę o zmianę adresu kolejnej planowanej dostawy. Wyjaśnił, że w nowej lokalizacji dysponuje lepszą infrastrukturą. Nowe miejsce dostawy również znajdowało się na terytorium Czech. Ta okoliczność, w powiązaniu z pozostałymi powyżej opisanymi, również wywołała u Wnioskodawcy pewne wątpliwości (tym bardziej że Ministerstwo Finansów informowało firmy z branży, w której działa Wnioskodawca o przypadkach transakcji karuzelowych, których przedmiotem jest kawa). Wnioskodawca wskazuje, że dysponuje listami przewozowymi (dalej „CMR”). Wskazane są w nich dane Wnioskodawcy oraz dane Odbiorcy. Z CMR wynika miejsce przeznaczenia ładunku - wskazany jest dokładny adres na terenie Czech. Jako miejsce załadunku wskazano: „Polska”. Pozostałe dokumenty, np. korespondencja handlowa pozwalają zidentyfikować dokładne miejsce załadunku. W CMR podane są daty załadunku. Podany jest numer rejestracyjny środka transportu. Największe wątpliwości budzi poz. 24 CMR. Jest to potwierdzenie odbioru przesyłki. W pozycji tej powinny być wskazane: miejscowość, data, podpis i stempel. Pozycja ta zawiera jedynie podpis i stempel z brytyjskim adresem Odbiorcy. Nie wskazano miejscowości oraz daty odbioru przesyłki. W CMR wskazano ilość i rodzaj towaru. Wnioskodawca posiada potwierdzenia zapłaty za towar. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości Wnioskodawca może uzyskać dodatkowe potwierdzenie od firmy transportowej, że Odbiorca odebrał towar na terenie Czech. Wnioskodawca posiada korespondencję handlową z nabywcą, która potwierdza, że złożył on zamówienia oraz odebrał towar na terytorium Czech. Ze względu na powstałe wątpliwości Wnioskodawca, kierując się zasadą ograniczonego zaufania do kontrahentów, czasowo zaprzestał współpracy z Odbiorcą. Obawiał się bowiem, że organy podatkowe zakwestionują prawidłowość zastosowania przez Wnioskodawcę zerowej stawki VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca miał prawo zastosować zerową stawkę VAT do faktur wystawionych Odbiorcy czy też powinien je skorygować i zastosować 23 proc. stawkę VAT?
Jakie dokumenty powinien przedstawić Odbiorca, aby Wnioskodawca mógł w przyszłości stosować do realizowanych dostaw zerową stawkę VAT przewidzianą dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?
Jakie dokumenty Wnioskodawca powinien uzyskiwać od swoich nabywców (innych niż Odbiorca) z krajów Unii Europejskiej (innych niż Polska), aby mógł stosować zerową stawkę VAT przewidzianą dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bez ryzyka, że zostanie ona zakwestionowana przez kontrolujących, przy założeniu, że transport będzie realizowany przez podmiot trzeci?

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1

Wnioskodawca miał prawo zastosować zerową stawkę VAT przewidzianą dla WDT.

Ad. 2

Wnioskodawca ma prawo stosować zerową stawkę VAT także wtedy, gdy Odbiorca będzie realizował transakcje na dotychczasowych zasadach, ponieważ jednoznacznie potwierdzają one, że towary zostały dostarczone Odbiorcy na terytorium Czech (na terytorium Czech na Odbiorcę przeszło ryzyko związane z towarem), a Odbiorca dysponuje numerem VAT-UE nadanym przez państwo inne niż Polska.

Ad. 3

Wnioskodawca musi uzyskać dokumenty jednoznacznie potwierdzające, że towary zostały przekazane odbiorcy na terytorium innego niż Polska kraju UE. Ponadto nabywca musi posiadać ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Nie musi to być numer nadany przez państwo, do którego dostarczane są towary.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytań 1 -3

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2016 poz. 710 ze zm. - dalej „Ustawa VAT”): „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: (...) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów”.

Z art. 7 ust. 1 Ustawy VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 Ustawy VAT: „Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8”.

W art. 13 ust. 2 Ustawy VAT wskazano, jaki status musi posiadać odbiorca, aby transakcja była uznawana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej „WDT”). Zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 1 Ustawy VAT: „Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest (...) podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Z kolei art. 2 pkt 11 Ustawy VAT stanowi, że przez podatek od wartości dodanej rozumie się: „podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą”.

Odbiorca posiada numer VAT-UE nadany mu przez brytyjskie władze podatkowe. Oznacza to, że w przypadku transakcji dokonanych między Wnioskodawcą a Odbiorcą spełniony jest warunek określony w art. 13 ust. 2 Ustawy VAT. Z powyższych przepisów wynika, że w przypadku WDT nabywca nie musi posługiwać się numerem VAT-UE nadanym mu przez kraj, do którego dokonywana jest dostawa.

Zasady stosowania zerowej stawki VAT przy WDT zostały określone w art. 42 Ustawy VAT. Zgodnie z art. 42 ust. 1 Ustawy VAT: „Wewnątrzwspólnotową dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE”.

W ocenie Wnioskodawcy nie ma wątpliwości, że w analizowanych trzech transakcjach warunki określone w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 Ustawy VAT zostały spełnione (nabywca posiada numer VAT-UE nadany mu przez brytyjskie władze podatkowe, a Wnioskodawca posiada numer VAT-UE nadany mu polskie władze podatkowe).

Dalsza część niniejszego uzasadnienia dotyczyć będzie zatem warunku określonego w art. 42 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT. To jego dotyczą bowiem wątpliwości Wnioskodawcy. Artykuł 42 ust. 3 Ustawy VAT precyzuje, że: „Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
(uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5”.

Wnioskodawca wskazuje, że dysponuje listami przewozowymi (dalej „CMR”). Wskazane są w nich dane Wnioskodawcy oraz dane Odbiorcy. Z CMR wynika miejsce przeznaczenia ładunku - wskazany jest dokładny adres na terenie Czech. Jako miejsce załadunku wskazano: „Polska”. Pozostałe dokumenty pozwalają zidentyfikować dokładne miejsce załadunku. W CMR podane są daty załadunku. Podany jest numer rejestracyjny środka transportu. Największe wątpliwości budzi poz. 24 CMR. Jest to potwierdzenie odbioru przesyłki. W pozycji tej powinny być wskazane: miejscowość, data, podpis i stempel. Pozycja ta zawiera jedynie podpis i stempel z brytyjskim adresem Odbiorcy. Nie wskazano miejscowości oraz daty odbioru przesyłki. W CMR wskazano ilość i rodzaj towaru. W ocenie Wnioskodawcy dane te należy uznać za specyfikację, o której mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3.

Wnioskodawca posiada potwierdzenia zapłaty za towar. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości Wnioskodawca może uzyskać dodatkowe potwierdzenie od firmy transportowej, że Odbiorca odebrał towar na terenie Czech. Wnioskodawca posiada korespondencję handlową z nabywcą, która potwierdza, że złożył on zamówienia oraz odebrał towar na terytorium Czech.

W ocenie Wnioskodawcy sposób wypełnienia pola 24 w CMR powoduje, że nie można uznać, iż jednoznacznie potwierdza ona dostarczenie towarów Odbiorcy. W konsekwencji zastosowanie znajdzie art. 42 ust. 11 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem: „W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

W ocenie pozostałe posiadane przez Wnioskodawcę dowody (korespondencja handlowa, dowody zapłaty) potwierdzają, że towary zostały dostarczone Odbiorcy (Odbiorca odebrał je na terytorium Czech). Dowody te Wnioskodawca posiadał przed upływem terminu na złożenie deklaracji VAT za lipiec 2016 r. W konsekwencji Wnioskodawca uważa, że ma prawo zastosować zerową stawkę VAT do opisanych trzech transakcji zawartych z Odbiorcą. Wnioskodawca dopełnił bowiem wszelkich wymaganych przez Ustawę VAT formalności. W konsekwencji na fakturze dla Odbiorcy Wnioskodawca powinien zastosować zerową stawkę VAT. W deklaracji VAT za lipiec 2016 r. Wnioskodawca powinien zastosować do transakcji zerową stawkę VAT. W przyszłości organy podatkowe nie mogą wydać decyzji, z których będzie wynikać, że Wnioskodawca nie miała prawa do zastosowania zerowej stawki VAT. Dokonując takiej oceny należy bowiem brać pod uwagę stan wiedzy Wnioskodawcy na dzień dokonania transakcji. Ewentualne nowe ustalenia w tym zakresie, nawet jeśli nastąpią, to nie mogą wpłynąć na prawo Wnioskodawcy do zastosowania zerowej stawki VAT.

Wnioskodawca podkreśla, że nie dysponuje możliwością zbadania, czy dokonywana z Odbiorcą transakcja nie jest elementem przestępstwa karuzelowego. Wątpliwości Wnioskodawcy związane są przede wszystkim z powiązania trzech faktów:

towar na terytorium Czech został przeładowany bezpośrednio na inną ciężarówkę, co w ocenie Wnioskodawcy może wskazywać, że sprzedaż nie ma charakteru transakcji trójstronnej w rozumieniu art. 135 Ustawy VAT,
Odbiorca posługiwał się brytyjskim numerem VAT-UE a towary były dostarczane na terytorium Czech, co wydaje się prawidłowe tylko w przypadku, gdy transakcja ma charakter transakcji trójstronnej w rozumieniu art. 135 Ustawy VAT,
Ministerstwo Finansów informowało o wykrytych przypadkach wykorzystywania obrotu kawą do przestępstw karuzelowych.

Należy jednak podkreślić, że przy stosowaniu zerowej stawki VAT Wnioskodawca powinien kierować się brzmieniem przepisów. To daje mu możliwość zastosowania w transakcjach z Odbiorcą zerowej stawki VAT. Uprawnienia tego nie pozbawiają Wnioskodawcy okoliczności transakcji, które mogą (ale nie muszą) wskazywać, że Odbiorca (inny podmiot biorący udział w obrocie kawą będącą przedmiotem sprzedaży) nie wywiązuje się ze swoich obowiązków podatkowych. Uprawnienia Wnioskodawcy do stosowania stawki zerowej nie może również pozbawiać wątpliwość (przy braku pewności, że wystąpiły nieprawidłowości), czy transakcja nie jest elementem przestępstw karuzelowych. Wnioskodawca nie ma bowiem żadnych możliwości weryfikacji, co dzieje się ze sprzedanym przez niego towarem. Przepisy nie dają bowiem w tym zakresie przedsiębiorcom żadnych uprawnień. W ocenie Wnioskodawcy, nawet gdy organy podatkowe korzystając ze swoich uprawnień przysługujących władzy publicznej ustalą, że zawierając transakcje z Odbiorcą Wnioskodawca został nieświadomie wciągnięty do łańcucha transakcji stanowiącego tzw. przestępstwo karuzelowe, to organy podatkowe nie mogą zakwestionować zastosowanie przez Wnioskodawcę zerowej stawki VAT. Nie mogą również pozbawić Wnioskodawcy prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu nabycia towarów będących przedmiotem WDT dla Odbiorcy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Szczególnie istotny w tym zakresie jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 marca 2012 r. (sygn. akt I FSK 790/11). W orzeczeniu tym Naczelny Sąd Administracyjny zgodził się z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 lutego 2011 r. (III SA/Wa 1465/10), w którym to ten sąd stwierdził, że „kwestia istnienia bądź nieistnienia dobrej wiary po stronie dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ma znaczenie dla zastosowania stawki podatku VAT wskazanej w art. 42 ust. 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), o ile podatnik przedstawił dowody wskazujące prima facie na przysługiwanie mu prawa do zastosowania stawki 0%”. Sąd I instancji, opierając się na orzecznictwie TSUE, uznał także, że właściwe organy państwa członkowskiego nie mogą zobowiązać dostawcy, „który działał w dobrej wierze i przedstawił dowody wykazujące prima facie przysługiwanie mu prawa do zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, do późniejszego rozliczenia podatku od wartości dodanej od tych towarów, w przypadku gdy powyższe dowody okazują się fałszywe, lecz jednak uczestnictwo dostawcy w oszustwie podatkowym nie zostało ustalone, o ile dostawca ten przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w tego rodzaju oszustwie”.

Zgadzając się z tym stanowiskiem, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sytuacji dochowania aktów należytej staranności ma możliwość zastosowania zerowej stawki podatku od towarów i usług. Sąd w pełni zaakceptował także pogląd wyrażony w orzecznictwie TSUE, zgodnie z którym w sytuacji, gdy dostawca działał w dobrej wierze i przedsięwziął wszelkie racjonalne środki, jakie pozostawały w jego mocy, w celu zagwarantowania, by dokonywana przez niego czynność nie prowadziła do udziału w oszustwie, ma prawo do zastosowania zerowej.

W ocenie Wnioskodawcy, rzetelność kontrahenta nie jest przesłanką konieczną do stosowania zerowej w WDT. Oznaczałoby to bowiem, że Wnioskodawca nie może zabezpieczyć się przed ryzykiem uiszczenia VAT według stawki krajowej. Nie sposób także uznać, że istnienie jakichkolwiek wątpliwości powoduje brak możliwości zastosowania zerowej stawki VAT. Muszą to być bowiem wątpliwości uzasadnione, a takie - biorąc pod uwagę wyjaśnienia Odbiorcy - w analizowanych transakcjach nie wystąpiły. Podsumowując, należy uznać, że Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zastosowania zerowej stawki, jeżeli Wnioskodawca dochowa należytej staranności w zakresie udokumentowania WDT, jak i weryfikacji swojego kontrahenta, nawet gdyby kontrahent ten okazał się nierzetelnym podatnikiem podatku od wartości dodanej. W konsekwencji zastosowany sposób udokumentowania transakcji z Odbiorcą należy uznać za wystarczający do zastosowania zerowej stawki VAT. Oznacza to, że Wnioskodawca do opisanych trzech transakcji zawartych w lipcu 2016 r. ma prawo zastosować zerową stawkę VAT. Także w przyszłości do transakcji z Odbiorcą zawartych na analogicznych warunkach Wnioskodawca ma prawo zastosować zerową stawkę VAT.

Takie same zasady dokumentowania transakcji Wnioskodawca może stosować z innymi kontrahentami. Pozwoli to Wnioskodawcy na stosowanie zerowej stawki VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawa opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osoba prawna niebędąca podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyza;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składający deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywca, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśniecie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjecie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Przy tym przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Zatem istotne jest to, aby dokumenty jednoznacznie potwierdzały fakt wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów VAT, również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca w lipcu 2016 r. rozpoczął współpracę z nowym odbiorcą: H. z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Odbiorca jest zarejestrowany jako podatnik VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. W transakcjach z Wnioskodawcą Odbiorca posługiwał się brytyjskim numerem VAT-UE. Wnioskodawca dokonał z Odbiorcą trzech transakcji. Ich przedmiotem była wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (kawy) do Czech. Każda transakcja dotyczyła ilości towaru (kawy), który mógł być przetransportowany (i został przetransportowany) jedną ciężarówką. Wszystkie transakcje miały miejsce w lipcu 2016 r. W każdym z przypadków za organizację transportu odpowiadał Wnioskodawca i transport realizowany był przez podmiot trzeci. Dwie pierwsze transakcje przebiegły w typowy dla tego typu dostaw sposób. Odbiorca dokonał wpłat na poczet dostawy. Wnioskodawca wystawił odpowiednie dokumenty rozliczeniowe (m.in. faktury pro forma, które były podstawą wpłat przez Odbiorcę). Następnie Wnioskodawca zrealizował dostawę pod wskazany przez odbiorcę adres na terytorium Czech. Wątpliwości Wnioskodawcy wzbudziła trzecia transakcja. Pracownicy Wnioskodawcy skontaktowali się z kierowcą, który dokonywał dostawy. Od niego dowiedzieli się, że na terytorium Czech towar został przepakowany bezpośrednio na inną ciężarówkę na polskich numerach rejestracyjnych. Kierowca tej ciężarówki wyjaśnił, że towar zostanie przewieziony do Brna. Przeładunku dokonywała jednak polska ekipa. Ponadto miejscem przeładunku było stare gospodarstwo rolne, a nie typowy magazyn lub centrum logistyczne. Te okoliczności spowodowały powstanie wątpliwości u Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazuje, że dysponuje listami przewozowymi „CMR”. Wskazane są w nich dane Wnioskodawcy oraz dane Odbiorcy. Z CMR wynika miejsce przeznaczenia ładunku - wskazany jest dokładny adres na terenie Czech. Jako miejsce załadunku wskazano: „Polska”. Pozostałe dokumenty, np. korespondencja handlowa pozwalają zidentyfikować dokładne miejsce załadunku. W CMR podane są daty załadunku. Podany jest numer rejestracyjny środka transportu. Największe wątpliwości budzi poz. 24 CMR. Jest to potwierdzenie odbioru przesyłki. W pozycji tej powinny być wskazane: miejscowość, data, podpis i stempel. Pozycja ta zawiera jedynie podpis i stempel z brytyjskim adresem Odbiorcy. Nie wskazano miejscowości oraz daty odbioru przesyłki. W CMR wskazano ilość i rodzaj towaru. Wnioskodawca posiada potwierdzenia zapłaty za towar. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości Wnioskodawca może uzyskać dodatkowe potwierdzenie od firmy transportowej, że Odbiorca odebrał towar na terenie Czech. Wnioskodawca posiada korespondencję handlową z nabywcą, która potwierdza, że złożył on zamówienia oraz odebrał towar na terytorium Czech.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości czy miał prawo zastosować zerową stawkę VAT do faktur wystawionych Odbiorcy, oraz jakie dokumenty powinien przedstawić Odbiorca lub inny nabywca, aby Wnioskodawca mógł w przyszłości stosować do realizowanych dostaw zerową stawkę VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, która korzystać może z opodatkowania preferencyjną stawką podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od spełnienia dwóch podstawowych warunków. Pierwszy z nich dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego dostarczenie do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków – o którym mowa wyżej – od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru z terytorium kraju oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest zatem w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, natomiast Odbiorca jest zarejestrowany jako podatnik VAT dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Wielkiej Brytanii.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie posiadał następujące dokumenty:

listy przewozowe („CMR”), w których wskazane są w dane Wnioskodawcy oraz dane Odbiorcy. Z CMR wynika także miejsce przeznaczenia ładunku - wskazany jest dokładny adres na terenie Czech, oraz miejsce załadunku: „Polska”.
potwierdzenia zapłaty za towar,
korespondencję handlową z nabywcą, która potwierdza, że złożył on zamówienia oraz odebrał towar na terytorium Czech,
korespondencję handlową pozwalającą zidentyfikować dokładne miejsce załadunku.

Zasadniczą kwestią w przedmiotowej sprawie jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca oraz Odbiorca są zarejestrowani dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, a posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, tj. listy przewozowe CMR oraz korespondencja handlowa z Odbiorcą, która potwierdza, że złożył on zamówienia oraz odebrał towar na terytorium Czech, będą potwierdzały, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Należy zatem stwierdzić, że zostały spełnione wszystkie warunki uprawniające Wnioskodawcę do opodatkowania dokonywanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (kawy) stawką podatku w wysokości 0%.

Reasumując, w sytuacji sprzedaży towaru jakim jest kawa na rzecz Odbiorcy z Wielkiej Brytanii Wnioskodawcy przysługiwało prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla tej dostawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego we wniosku numer 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości jakie porusza w złożonym wniosku Zainteresowany dotyczą tego jakie dokumenty powinien przedstawić Odbiorca lub inny nabywca, aby Wnioskodawca mógł w przyszłości stosować do realizowanych dostaw zerową stawkę VAT przewidzianą dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Odnosząc się do opisu sprawy i wskazanych powyżej przepisów prawa odpowiadając na wątpliwości Wnioskodawcy należy stwierdzić, że dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, podstawowe znaczenie mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Zatem dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Tym samym dla zastosowania stawki 0% dla realizowanych w przyszłości przez Wnioskodawcę transakcji wystarczające będzie zgromadzenie dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów tj. potwierdzających wywóz towarów z terytorium kraju oraz ich odbiór w innym państwie członkowskim.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania 2 i 3 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2016, poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin