Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-2.4511.287.2016.1.MK
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 28 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 3 maja 1979 r. Wnioskodawczyni nabyła na podstawie umowy darowizny udział wynoszący 32/288 w nieruchomości (działka gruntu nr 130) o pow. 0,8634 ha. Następnie 25 października 1979 r. na podstawie umowy przekazania, aneksu z 4 grudnia 1990 r. oraz postanowienia Sądu Rejonowego z 16 stycznia 2001 r. (spadek po mężu) Wnioskodawczyni nabyła kolejne udziały w ww. nieruchomości w łącznej wysokości 24/288 części. W dniu 5 listopada 2010 r. na podstawie postanowienia sądu rejonowego Zainteresowana nabyła udział 72/288 (zasiedzenie). Oprócz Wnioskodawczyni współwłaścicielami opisanej wyżej nieruchomości były następujące osoby:

• M. B. (kuzyn Zainteresowanej; rodzice obojga byli braćmi) w udziale 144/288 na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z 10 listopada 1986 r. oraz dzieci Wnioskodawczyni (spadek po ojcu – postanowienie sądu rejonowego z 16 stycznia 2001 r.):
• córka K. B. w udziale wynoszącym 8/288,
• syn Z. B. w udziale wynoszącym 8/288.
  
  

W rezultacie udział Wnioskodawczyni w ww. nieruchomości wyniósł 128/288 (32/288 + 24/288 + 72/288), co daje odpowiednio powierzchnię 0,3712 ha. Natomiast udział Zainteresowanej wraz z dziećmi wynosił 144/288 (128/288 + 16/288), tj. tyle ile udział jej kuzyna.

Na podstawie ostatecznej decyzji wójta gminy z 21 lutego 2012 r. działka nr 130 została podzielona na następujące działki:

1. nr 130/1 pow. 0,1128 ha – zabudowana budynkiem gospodarczym do remontu,
2. nr 130/2 pow. 0,1478 ha,
3. nr 130/3 pow. 0,1421 ha,
   – zabudowane stodołą przeznaczoną do rozbiórki,
4. nr 130/4 pow. 0,1447 ha – zabudowana dwoma budynkami gospodarczymi (wśród nich jeden wymaga remontu a po drugim pozostały ruiny),
5. nr 130/5 pow. 0,1150 ha – niezabudowana,
6. nr 130/6 pow. 0,0663 ha – zabudowana budynkiem gospodarczym do remontu,
7. nr 130/7 pow. 0,0228 ha – zabudowana dwukondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym,
8. nr 130/8 pow. 0,1119 ha – niezabudowana.
   
   

W dniu 14 sierpnia 2012 r. współwłaściciele znieśli współwłasność ww. działki (akt notarialny). W następstwie ww. czynności Wnioskodawczyni oraz jej dzieci nabyli (w udziałach po 1/3) działkę nr 130/6. Zniesienie współwłasności nastąpiło bez żadnych spłat i dopłat. Udział Zainteresowanej po zniesieniu współwłasności odpowiada powierzchni 0,02 ha, co oznacza, że wskutek zniesienia współwłasności działki nr 130 nabyła wyżej wskazany udział w nieruchomości bez zwiększenia swojego udziału w porównaniu do stanu pierwotnego.

Następnie na podstawie aktu notarialnego z 30 stycznia 2014 r. współwłaściciele sprzedali działkę nr 130/6 za cenę 50.000,00 zł. Stosownie do posiadanych udziałów Wnioskodawczyni przypadła kwota 16.666,67 zł. Przy czym kwota 9.375,01 zł z łącznej kwoty 16.666,67 zł odpowiada udziałowi 72/288, który Zainteresowana nabyła tytułem zasiedzenia w 2010 r. (tylko w stosunku do tego udziału nie minęło 5 lat licząc od dnia jego nabycia). Kwota 9.375,01 zł została ustalona w następujący sposób: łącza wielkość udziału Wnioskodawczyni przed zniesieniem współwłasności - 128/288; udział nabyty w drodze zasiedzenia - 72/288, co stanowi 56,25% całego udziału; 16.666,67 zł x 56,25% = 9.375,01 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego prawidłowo została ustalona kwota przychodu podlegająca opodatkowaniu w części dotyczącej udziału nabytego w drodze zasiedzenia w 2010 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w jego wyniku podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału, jaki pierwotnie mu przysługiwał. Jeśli po dokonanym zniesieniu współwłasności (bez spłat i dopłat) nie dochodzi do nabycia udziału ponad dotychczas posiadany udział, wówczas za datę nabycia nieruchomości należy przyjąć datę jej pierwotnego nabycia.

W przedmiotowej sprawie nabycie nieruchomości (działki nr …) przez Wnioskodawczynię nastąpiło w trzech datach:

• w 1979 roku w drodze darowizny 32/288 udział,
• w 1979 roku w drodze przekazania oraz w drodze spadku w 2001 roku 24/288 udział,
• w 2010 roku poprzez zasiedzenie 72/288 udział.
  
  

W świetle powyższego jedynie w odniesieniu do udziału nabytego w 2010 r. przez zasiedzenie wystąpi obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego z tytułu sprzedaży nieruchomości. W działce nr 130 Pani H.B. posiada łączny udział wielkości 128/288; udział w wielkości 72/288 nabyty na własność poprzez zasiedzenie stanowi 56,25% całego udziału. W związku z tym z przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału 1/3 w działce gruntu nr …/3, tj. z kwoty 16.666,67 zł należy wyodrębnić tę część, która będzie podlegała opodatkowaniu tj. kwota 9.375,01 zł, wyliczoną w następujący sposób:

50.000 zł: 3 = 16.666,67 zł x 56,25% = 9.375,01 zł.

Kwota ta stanowi jednocześnie dochód ze sprzedaży nieruchomości i podlega opodatkowaniu, ponieważ Wnioskodawczyni nie przeznaczyła przychodów uzyskanych ze sprzedaży swojego udziału na inne cele mieszkaniowe ani też nie poniosła żadnych kosztów związanych z nabyciem tego udziału w nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Interpretacja pojęcia nabycie została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Zdaniem Sądu, przez pojęcie nabycie użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 1979 r. Wnioskodawczyni nabyła na podstawie umów: darowizny oraz przekazania (aneksowanej w 1990 r.) oraz w 2001 r. tytułem dziedziczenia (spadek po mężu) udział w łącznej wysokości 56/288 części w nieruchomości składającej się z działki gruntu nr 130 o powierzchni 0,8634 ha. Kolejny udział w rzeczonej nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w 2010 r. (zasiedzenie). Współwłaścicielami opisanej wyżej nieruchomości byli jeszcze kuzyn Zainteresowanej (144/288) oraz jej dzieci (po 8/288 części każde). W 2012 r. współwłaściciele dokonali podziału nieruchomości na 8 działek, m.in. działkę nr 130/6 o powierzchni 0,0663 ha zabudowanej budynkiem gospodarczym do remontu i zniesienia współwłasności. W efekcie Wnioskodawczyni oraz jej dzieciom przypadła na wyłączną własność działka gruntu nr 130/6. Zniesienie współwłasności nastąpiło bez spłat i dopłat. Udział Zainteresowanej po zniesieniu współwłasności odpowiada powierzchni 0,02 ha, co oznacza, że wskutek zniesienia współwłasności działki nr 130 nabyła wyżej wskazany udział w nieruchomości bez zwiększenia swojego udziału w porównaniu do stanu pierwotnego. W 2014 r. współwłaściciele sprzedali nieruchomość w postaci działki gruntu nr 130/6 za cenę 50 tys. zł.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380) spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że dniem nabycia spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast, zgodnie z art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Stosownie do art. 172 § 1 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie).

Istota zasiedzenia polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich, a formalnoprawnym stanem własności, co przyczynia się do ustabilizowania i uporządkowania stosunków społecznych pod względem prawnym. Przesłanką nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości jest łączne ziszczenie się dwóch warunków: upływu oznaczonego przez ustawę czasu i nieprzerwane posiadanie samoistne podczas całego tego terminu (jego długość zależy od dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania).

Zatem, w świetle poczynionych dotychczas uwag data nabycia spadku (data śmierci spadkodawców) wyznacza początek terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie data ta determinuje sposób opodatkowania uzyskanego przychodu, gdyż przepisy ustawy ulegały zmianie.

Z tego co wywiedziono wyżej wynika więc, że Wnioskodawczyni, w opisanej przez siebie sytuacji, powinna rozpoznać trzy momenty nabycia udziałów w prawie własności do przedmiotowej nieruchomości:

• 1979 r. – umowy: darowizny, oraz przekazania,
• 2001 r. – dziedziczenie,
• 2010 r. – zasiedzenie.
  
  

Na gruncie analizowanej sprawy oznacza to, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, w częściach odpowiadających udziałom nabytym w 1979 r. i 2001 r. nie stanowi źródła przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ upłynęło pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tych udziałów.

Oceniając wpływ nieodpłatnego zniesienia współwłasności na sytuację podatkową Wnioskodawczyni należy wskazać, że stosownie do art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Prawo polskie rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną – art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny);
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli;
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. W przypadku, gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, musi być traktowany w kategorii nabycia.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dokonane 2012 r. zniesienie współwłasności jest neutralne podatkowo. Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że w jej przypadku przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) powstanie wyłącznie w odniesieniu do udziału w nieruchomości, który nabyła tytułem zasiedzenia w 2010 r.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT -39), wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
  
  

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy tym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Reasumując: dokonana w 2014 r. sprzedaż przedmiotowej nieruchomości stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jedynie w odniesieniu do części odpowiadającej udziałowi nabytemu tytułem zasiedzenia w 2010 r.

Jednocześnie informuje się, że Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu.

Ponadto, zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, względnie organ kontroli skarbowej, w toku stosownych postępowań weryfikacyjnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.