2016.12.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - 3063-ILPP3.4512.116.2016.2.TKu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP3.4512.116.2016.2.TKu
z 23 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku z przeniesieniem własności lokali użytkowych na Gminę w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku z przeniesieniem własności lokali użytkowych na Gminę w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych. Wniosek uzupełniono w dniu 12 grudnia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką lub Wnioskodawcą) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki posiada Gmina.

Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie usług gastronomicznych, hotelarskich, usług związanych ze sportem oraz usług związanych z działalnością obiektów sportowych, a także usług wynajmu i dzierżawy pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych. Cała działalność Spółki polega na wykonywaniu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W miesiącu styczniu 2015 r. Spółka nabyła w nowo wybudowanym budynku 4 lokale użytkowe – w celu korzystania z nich w ramach wykonywania działalności opodatkowanej – tj. wynajmu opodatkowanego stawką 23% VAT. Spółka zaliczyła lokale w swojej ewidencji do środków trwałych, ponieważ miała zamiar wykorzystywać te lokale dla celów działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z faktur za nabycie lokali Spółka odliczyła podatek naliczony. Odliczenia dokonano w miesiącu październiku 2013 r. (zapłata zaliczki) oraz w miesiącu styczniu 2015 r. (data aktu notarialnego).

Z uwagi na okoliczność, że Spółka wykazywała znaczne zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości wobec swojego udziałowca – Gminy – w dniu 30 grudnia 2015 r. zgodnie z podpisaną umową z Gminą doszło do przeniesienia własności nieruchomości w postaci części nabytych lokali w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości. Podstawę prawną zaliczenia stanowił art. 66 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

W piśmie z dnia 8 grudnia 2016 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

Spółka zajęła lokale/przyjęła lokale do użytkowania w styczniu 2015 r. Spółka nabyła lokale z zamiarem ich komercyjnego wynajmu. Przyjęcie do użytkowania oznaczało w takiej sytuacji udostępnienie lokali w stanie, w którym możliwe byłoby ich objęcie w najem. Spółka aktywnie poszukiwała najemców lokali użytkowych, zamieszczając ogłoszenia o możliwości wynajmu lub kupna lokali na swojej stronie internetowej.
Lokale zostały przyjęte do użytkowania w styczniu 2015 r., natomiast przeniesienie własności na rzecz Gminy miało miejsce w grudniu 2015 r. A zatem między oddaniem do użytkowania a przeniesieniem własności minął okres krótszy niż 2 lata.

Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. lokali użytkowych. Spółka nabyła lokale w celu wykonywania czynności opodatkowanych – wynajmu lub sprzedaży, wystąpił zatem bezpośredni związek między nabyciem a zamiarem wykonywania czynności opodatkowanych. Należy dodać, że Spółka wystąpiła do właściwego Urzędu Skarbowego o zwrot bezpośredni podatku naliczonego, związanego z nabyciem lokali, na rachunek bankowy. Zasadność zwrotu, będącego pochodną przysługującego prawa do odliczenia, została pozytywnie zweryfikowana podczas przeprowadzonej kontroli podatkowej (w związku z zapłatą zaliczki).
Spółka nie poniosła wydatków na ulepszenie lokali użytkowych.

Lokale były gotowe do oddania w najem, lecz ostatecznie nie doszło do podpisania żadnej umowy najmu. Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ nabyła lokale z zamiarem ich wykorzystania do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo do odliczenia zostało potwierdzone protokołem z kontroli podatkowej. Decyzja o zmianie wykorzystania lokali nastąpiła po przeanalizowaniu racjonalnych przesłanek – obciążenia z tytułu podatku od nieruchomości na rzecz Gminy – 100% udziałowca Spółki – były zbyt wysokie i wobec tego zdecydowano o przeniesieniu własności nieruchomości na rzecz Gminy na podstawie art. 66 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Spółka nie wykorzystała ww. lokali do wykonania żadnej czynności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku ze zmianą przeznaczenia nabytych lokali użytkowych (zakup w celu wykonywania czynności opodatkowanych, a następnie przekazanie ich Gminie w ramach czynności niepodlegającej podatkowi VAT) skutkuje obowiązkiem dokonania korekty kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 91 UVAT?
Czy z racji tego, że lokale użytkowe jako nieruchomości zaliczone zostały przez podatnika do środków trwałych oraz, że ich wartość początkowa przekroczyła 15.000 PLN – korekty dokonuje się w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawowe znaczenie ma rozstrzygnięcie kwestii, czy szczególny sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, jakim jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w trybie art. 66 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej UVAT), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Za wydanie nieruchomości Spółka nie otrzymała wprawdzie zapłaty, lecz w zamian za przeniesienie własności została zwolniona ze swoich zobowiązań podatkowych. Uregulowanie takie można by uznać za rodzaj kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań. W orzecznictwie sądów administracyjnych reprezentowany jest jednak pogląd, że przeniesienie własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa (lub gminy) w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa lub budżetu gminy (art. 66 § 1 pkt 1, art. 66 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późn. zm.) nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu – tak w uchwale składu 7 sędziów NSA z dnia 8 października 2007 r., sygn. akt I FPS 2/07. Podobnie wypowiedziały się także inne sądy administracyjne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku III SA/Gl 1312/12 z dnia 23 października 2012 r. stwierdził, że „obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela)”.

Także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku sygn. akt I SA/Po 718/13 z 13 lutego 2014 r. wypowiedział się, iż: „(…) przeniesienie własności nieruchomości celem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w trybie przewidzianym w art. 66 op. nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Mając na uwadze obowiązującą linię orzeczniczą Wnioskodawca uważa, że przeniesienie własności części lokali użytkowych na rzecz Gminy w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości nie stanowi czynności podlegającej regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Niepodleganie opodatkowaniu wywołuje jednak skutki dla Spółki w zakresie obowiązku korekty dokonanego już odliczenia podatku naliczonego. W momencie wydania nieruchomości na rzecz Gminy, czyli w momencie wystąpienia czynności nieopodatkowanej - zmieniło się przeznaczenie wykorzystania lokali. Lokale były nabyte w celu ich komercyjnego, opodatkowanego wynajmu. Przeniesienie własności na rzecz Gminy oznacza, że lokale już nigdy więcej nie będą służyły do wykonania żadnej czynności opodatkowanej. Spółka stoi zatem na stanowisku, że w sytuacji, gdy nabyte towary zostały zaliczone do środków trwałych, podlegających amortyzacji oraz gdy ich wartość początkowa przekraczała 15.000 PLN – korekty należy dokonywać w ciągu 10 kolejnych lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania – zgodnie z art. 91 ust. 2 UVAT. Oznacza to, że co roku odliczenie będzie korygowane o 10% wartości podatku naliczonego, odliczonego pierwotnie z tytułu nabycia lokali. Ponieważ przyjęcie do użytkowania miało miejsce w roku 2015 – zgodnie z art. 91 ust. 3 UVAT – pierwsza korekta powinna być dokonana za miesiąc styczeń 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Wyrażoną wyżej generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego uzupełniają w sposób technicznoprawny regulacje zawarte w art. 90 ustawy.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2 – na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy – ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Należy zauważyć, że w sytuacji, gdy już po złożeniu rozliczenia zmieniły się okoliczności mające wpływ na odliczenie całości lub części podatku naliczonego, powstaje konieczność dokonania jego korekty.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W oparciu o postanowienia art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast stosownie do art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Na podstawie art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Ponadto, art. 91 ust. 7a ustawy stanowi, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c (art. 91 ust. 7b ustawy).

Stosownie do art. 91 ust. 7c ustawy, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje – korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Natomiast w oparciu o art. 91 ust. 7d ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Przepisy art. 91 wprowadzają konstrukcję korekty podatku naliczonego dokonywaną z uwagi na zmianę struktury sprzedaży albo na zmianę pierwotnego przeznaczenia towaru lub usługi (z którą związany jest podatek naliczony). Wprowadzenie procedury korekty związane jest z faktem, że we wspólnym systemie VAT obowiązuje zasada odliczenia niezwłocznego, tzn. następującego z chwilą powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy. W tym momencie czasowym związek towaru z danym rodzajem czynności (opodatkowane, zwolnione, mieszane) ma zazwyczaj charakter planowany. Do czasu faktycznego wykorzystania nabytego towaru lub usługi faktyczny związek z danym rodzajem czynności może się zmienić, przekreślając prawo do odliczenia albo uzasadniając dokonanie odliczenia. Jednocześnie przepisy wprowadzają szczególny tryb korekty do wybranych składników majątku. Z uwagi na zazwyczaj wieloletni okres wykorzystania składników majątku zaliczanych do środków trwałych oraz nieruchomości ustawa przyjmuje zasadę dokonywania cząstkowej i równomiernej korekty w dłuższym czasie (dla nieruchomości przez 10 lat, a dla pozostałych składników majątku przez 5 lat). Regulacje te mają na celu urealnienie odliczenia podatku naliczonego. Ustawa zakłada bowiem, że środki trwałe (jako dobra o charakterze trwałym) zużywają się w określonym czasie, a nie jednorazowo. W tym też czasie stopniowo konsumowane jest prawo do odliczenia i należy je oceniać w dłuższej perspektywie czasu, a nie jednorazowo.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki posiada Gmina. Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie usług gastronomicznych, hotelarskich, usług związanych ze sportem oraz usług związanych z działalnością obiektów sportowych, a także usług wynajmu i dzierżawy pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowanych. Cała działalność Spółki polega na wykonywaniu czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. W miesiącu styczniu 2015 r. Spółka nabyła w nowo wybudowanym budynku 4 lokale użytkowe – w celu korzystania z nich w ramach wykonywania działalności opodatkowanej – tj. wynajmu opodatkowanego stawką 23% VAT. Spółka zaliczyła lokale w swojej ewidencji do środków trwałych, ponieważ miała zamiar wykorzystywać te lokale dla celów działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z faktur za nabycie lokali Spółka odliczyła podatek naliczony. Odliczenia dokonano w miesiącu październiku 2013 r. (zapłata zaliczki) oraz w miesiącu styczniu 2015 r. (data aktu notarialnego). Z uwagi na okoliczność, że Spółka wykazywała znaczne zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości wobec swojego udziałowca – Gminy – w dniu 30 grudnia 2015 r. zgodnie z podpisaną umową z Gminą doszło do przeniesienia własności nieruchomości w postaci części nabytych lokali w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości. Podstawę prawną zaliczenia stanowił art. 66 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Spółka zajęła lokale/przyjęła lokale do użytkowania w styczniu 2015 r. Spółka nabyła lokale z zamiarem ich komercyjnego wynajmu. Przyjęcie do użytkowania oznaczało w takiej sytuacji udostępnienie lokali w stanie, w którym możliwe byłoby ich objęcie w najem. Spółka aktywnie poszukiwała najemców lokali użytkowych, zamieszczając ogłoszenia o możliwości wynajmu lub kupna lokali na swojej stronie internetowej. Lokale zostały przyjęte do użytkowania w styczniu 2015 r., natomiast przeniesienie własności na rzecz Gminy miało miejsce w grudniu 2015 r. Między oddaniem do użytkowania a przeniesieniem własności minął okres krótszy niż 2 lata.

Spółka nabyła lokale od niezależnego dewelopera. Sprzedaż przez dewelopera była pierwszą czynnością opodatkowaną wykonaną w związku z nieruchomością i stanowiła tym samym pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. lokali użytkowych. Spółka nabyła lokale w celu wykonywania czynności opodatkowanych – wynajmu lub sprzedaży, wystąpił zatem bezpośredni związek między nabyciem a zamiarem wykonywania czynności opodatkowanych. Ponadto Spółka wystąpiła do właściwego Urzędu Skarbowego o zwrot bezpośredni podatku naliczonego, związanego z nabyciem lokali, na rachunek bankowy. Zasadność zwrotu, będącego pochodną przysługującego prawa do odliczenia, została pozytywnie zweryfikowana podczas przeprowadzonej kontroli podatkowej (w związku z zapłatą zaliczki). Spółka nie poniosła wydatków na ulepszenie lokali użytkowych. Lokale były gotowe do oddania w najem, lecz ostatecznie nie doszło do podpisania żadnej umowy najmu. Spółka miała prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ nabyła lokale z zamiarem ich wykorzystania do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo do odliczenia zostało potwierdzone protokołem z kontroli podatkowej. Decyzja o zmianie wykorzystania lokali nastąpiła po przeanalizowaniu racjonalnych przesłanek – obciążenia z tytułu podatku od nieruchomości na rzecz Gminy – 100% udziałowca Spółki – były zbyt wysokie i wobec tego zdecydowano o przeniesieniu własności nieruchomości na rzecz Gminy na podstawie art. 66 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Spółka nie wykorzystała ww. lokali do wykonania żadnej czynności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku z przeniesieniem własności lokali użytkowych na Gminę w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych.

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy czynność polegająca na przeniesieniu własności lokali użytkowych na Gminę w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak, czy jest opodatkowana czy też korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przywołanej regulacji nie wynika, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług winna mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłatę stanowić może inny towar lub usługa, albo mieć charakter mieszany – łącząc w sobie zapłatę częściową w formie pieniężnej oraz określoną w naturze. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tą czynność.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei w myśl art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Katalog czynności i zdarzeń skutkujących wygaśnięciem w całości lub w części zobowiązania podatkowego został zawarty w art. 59 Ordynacji podatkowej. Należy do nich m.in. przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych (art. 59 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej).

W art. 66 § 1 Ordynacji podatkowej wskazano, że szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:

Skarbu Państwa – w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa;
gminy, powiatu lub województwa – w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.

Na mocy § 2 ww. artykułu, przeniesienie następuje na wniosek podatnika:

w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego, między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem;
w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem.

Umowa, o której mowa w § 2, wymaga formy pisemnej (art. 66 § 3 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 66 § 4 Ordynacji podatkowej, w przypadkach wymienionych w § 1 za termin wygaśnięcia zobowiązania podatkowego uważa się dzień przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych.

W przypadku zawarcia umowy, o której mowa w § 2, organ podatkowy pierwszej instancji wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Przepis art. 55 § 2 stosuje się odpowiednio (art. 66 § 5 Ordynacji podatkowej).

W art. 55 § 2 Ordynacji podatkowej postanowiono, że jeżeli dokonana wpłata nie pokrywa kwoty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, wpłatę tę zalicza się proporcjonalnie na poczet kwoty zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę w stosunku, w jakim, w dniu wpłaty, pozostaje kwota zaległości podatkowej do kwoty odsetek za zwłokę.

Odnosząc treść przytoczonych przepisów prawa do opisu sprawy stwierdzić należy, że przeniesienie przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy prawa własności lokali użytkowych ma charakter odpłatny, gdyż Spółka przenosząc prawo własności nieruchomości ureguluje zaległości podatkowe (z tytułu podatku od nieruchomości) wobec Gminy. Odpłatnością w przedmiotowej sprawie jest kwota niezapłaconego podatku, która zostanie skompensowana wartością przenoszonego prawa. Zatem czynność przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Gminy w zamian za zaległości podatkowe stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca nie wyłączył z opodatkowania podatkiem od towarów i usług przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz gminy, powiatu lub województwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetu. Dokonanie takiej czynności, przewidziane przepisami art. 66 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, jest szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, co nie zmienia faktu, że zarówno przeniesienie prawa własności nieruchomości, jak i prawa użytkowania wieczystego gruntu, jest czynnością, która zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku od towarów i usług rodzi obowiązek podatkowy w tym podatku. Wygaśnięcie zobowiązania na podstawie ww. przepisu ustawy Ordynacja podatkowa jest następstwem zawarcia umowy cywilnoprawnej pomiędzy podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku a Gminą. Czynność będąca przedmiotem takiej umowy mieści się w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego czynność przeniesienia (przekazania) prawa własności nieruchomości, w trybie art. 66 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu – rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub,
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), dalej Dyrektywa 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystania ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, stanie się bezzasadne.

Należy nadmienić, że zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Ponadto, w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa należy wskazać, że kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków i budowli jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Wobec powyższego należy wskazać, że przeniesienie na Gminę własności lokali użytkowych w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych (z tytułu podatku od nieruchomości) nie zostanie dokonane w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż do pierwszego zasiedlenia tych lokali – jak wynika z opisu sprawy – doszło w styczniu 2015 r., tj. w momencie nabycia przez Spółkę nowo wybudowanych lokali od dewelopera w ramach czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Natomiast przeniesienie na Gminę prawa własności ww. lokali nastąpiło w dniu 30 grudnia 2015 r. Z wniosku wynika również, że Spółka nie dokonywała ulepszeń ww. lokali. Zatem należy wskazać, że między pierwszym zasiedleniem ww. lokali a ich dostawą na rzecz Gminy upłynął okres krótszy niż 2 lata. W konsekwencji dokonane przeniesienie prawa własności lokali na Gminę w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy zatem przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie dokonywał ulepszeń lokali użytkowych, jednakże z tytułu nabycia ww. lokali Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W związku z powyższym nie zostały spełnione warunki uprawniające do skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Dokonana dostawa nieruchomości nie może być również zwolniona z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, bowiem Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem nieruchomości oraz – jak wynika z opisu sprawy – Spółka nie wykorzystywała lokali wyłącznie na cele działalności gospodarczej zwolnionej od podatku.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa na tle przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że przeniesienie własności lokali użytkowych na rzecz Gminy w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie korzystającą ze zwolnienia od podatku. Zatem czynność ta jest opodatkowana podatkiem VAT przy zastosowaniu właściwej stawki podatku. Z uwagi na powyższe w momencie dokonanej dostawy nie doszło więc do zmiany przeznaczenia ww. lokali użytkowych. W konsekwencji nie wystąpi obowiązek dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego.

Podsumowując, w związku z przeniesieniem na Gminę prawa własności lokali użytkowych w zamian za wygaśnięcie zobowiązań podatkowych nie dojdzie do zmiany przeznaczenia ww. nieruchomości, zatem nie wystąpi obowiązek dokonania korekty kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 91 ustawy.

W związku z faktem, że nie wystąpi obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w całości należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin