Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.638.2016.2.MS
z 12 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 14 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

• czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego od całej ceny sprzedaży w deklaracji VAT składanej za miesiąc czerwiec 2016 r. - jest prawidłowe,
• czy w związku z opodatkowaniem sprzedaży Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT za okres, w którym wpłynęła faktura zakupu za przedmiotowy lokal i odliczenia kwoty naliczonego podatku - jest nieprawidłowe,
• czy oprocentowanie należne Wnioskodawcy w związku z odroczeniem terminu płatności, wyliczone po momencie dostawy stanowi na gruncie podatku od towarów i usług wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z VAT - jest prawidłowe,
• czy Wnioskodawca, chcąc przenieść na stronę zobowiązującą się kupić ciężary związane z zapłatą rat podatku od nieruchomości, jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

• czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego od całej ceny sprzedaży w deklaracji VAT składanej za miesiąc czerwiec 2016 r.,
• czy w związku z opodatkowaniem sprzedaży Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT za okres, w którym wpłynęła faktura zakupu za przedmiotowy lokal i odliczenia kwoty naliczonego podatku,
• czy oprocentowanie należne Wnioskodawcy w związku z odroczeniem terminu płatności, wyliczone po momencie dostawy stanowi na gruncie podatku od towarów i usług wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z VAT,
• czy Wnioskodawca, chcąc przenieść na stronę zobowiązującą się kupić ciężary związane z zapłatą rat podatku od nieruchomości, jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 14 listopada 2016 r. (data wpływu 21 listopada 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr 2461-IBPP1.4512.638.2016.1.MS z 4 listopada 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna) w dniu 24 czerwca 2016 r. zawarł z osobą fizyczną przedwstępną umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego. Zgodnie z aktem notarialnym cena sprzedaży nieruchomości zawiera podatek od towarów i usług w stawce 8%. Płatność za lokal mieszkalny będzie odbywać się w ratach w następujący sposób: część ceny sprzedaży brutto do dnia 30 czerwca 2016 r., a pozostała część w 15 ratach rocznych płatnych na koniec każdego roku. Do każdej raty będzie doliczane oprocentowanie, na które składa się suma stawki WIBOR 1M plus 1%, ustalana na dzień poprzedzający zlecenie wykonania przelewu raty. Przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie zawarta w terminie do 30 dni licząc od dnia zapłaty całej ceny sprzedaży, nie później niż do dnia 27 lutego 2032 r. W dniu zawarcia umowy przedwstępnej przedmiotowy lokal mieszkalny został wydany nabywcy. Zgodnie z postanowieniami przedwstępnej umowy sprzedaży od dnia jej zawarcia wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne pokrywać będzie strona zobowiązująca się kupić lokal. Wnioskodawca nabył prawo własności do przedmiotowego lokalu mieszkalnego w dniu 18 sierpnia 2015 r. Zakup został udokumentowany fakturą VAT. Podatek VAT z faktury zakupu nie został odliczony. Wnioskodawca składa deklaracje od podatku od towarów i usług w okresach miesięcznych.

W uzupełnieniu z 14 listopada 2016 r. Wnioskodawca wskazał:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od dnia 15 maja 2015 r. w związku ze złożoną rezygnacją ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy o podatku od towarów i usług na formularzu VAT-R.
   
2. Lokal mieszkalny został wybudowany przez spółkę „A. D.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. NIP: …., która prowadziła działalność gospodarczą w zakresie budownictwa, polegającą na budowie i sprzedaży budynków mieszkalnych jednorodzinnych i wielorodzinnych oraz lokali w tych budynkach. Od momentu połączenia w dniu 31 grudnia 2015 r. spółka ta funkcjonuje jako „E.-P.” S.A. (NIP: …). W dniu 7 października 2011 r. decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. udzielono pozwolenia na użytkowanie budynku, w którym znajduje się przedmiotowy lokal mieszkalny.
   
3. Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego w związku z nabyciem przedmiotowego lokalu mieszkalnego, ponieważ w momencie zakupu nie był pewien czy lokal zostanie przeznaczony na sprzedaż, czy też będzie przedmiotem wynajmu.
   
4. Przedmiotowy lokal został nabyty w celach inwestycyjnych. W momencie zakupu Wnioskodawca nie miał pewności co do jego przeznaczenia, jednak bardziej prawdopodobny scenariusz przewidywał sprzedaż lokalu.
   
5. W momencie nabycia wskazany lokal został zaliczony do towarów handlowych.
   
6. W odniesieniu do przedmiotowego lokalu Wnioskodawca nie ponosił wydatków na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
   
7. Pierwsze zasiedlenie przedmiotowego lokalu po jego wybudowaniu miało miejsce w momencie zakupu przez Wnioskodawcę lokalu od spółki A. D. sp. z o.o. Okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a wydaniem lokalu w dniu 24 czerwca 2016 r. jest zatem krótszy niż 2 lata.
   
8. Lokal mieszkalny został wykorzystany przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych w momencie zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży w dniu 24 czerwca 2016 r. Do ceny sprzedaży lokalu został doliczony podatek od towarów i usług VAT w stawce 8%. Przed zawarciem przedwstępnej umowy sprzedaży lokal mieszkalny nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych, zwolnionych ani niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.
   
9. Dostawa (wydanie) przedmiotowego lokalu nabywcy nastąpiła w dniu zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu tj. dnia 24 czerwca 2016 r.
   
10. Nabywca lokalu korzysta z niego na podstawie zawartej w dn. 24 czerwca 2016 r. przedwstępnej umowy sprzedaży. Wnioskodawcy przysługuje jedynie wynagrodzenie za odroczenie terminu płatności kolejnych rat w postaci oprocentowania naliczanego w skali roku, na które składa się suma stawki WIBOR 1M plus 1% ustalanej każdorazowo na dzień poprzedzający zlecenie przelewu rat, płatnych w terminie do 31 grudnia każdego kolejnego roku. Na czas do momentu zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nie zawarto dodatkowych umów najmu, dzierżawy ani użyczenia.
    
11. Kwestia zapłaty podatku od nieruchomości w przedwstępnej umowie sprzedaży została uregulowana w następujący sposób: „Strony oświadczają, iż od dnia zawarcia niniejszej umowy do strony zobowiązującej się kupić należeć będą wszelkie korzyści i ciężary związane z nieruchomością. Nadto strony postanawiają w szczególności, iż wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne związane z przedmiotem niniejszej umowy strony pokryją proporcjonalnie, tj. strona zobowiązująca się sprzedać pokryje wyżej wymienione należności obciążające przedmiot niniejszej umowy do dnia jej zawarcia, natomiast od dnia następnego po dniu zawarcia niniejszej umowy wszelkie wyżej wymienione należności pokrywać będzie strona zobowiązująca się kupić. Strona zobowiązująca się kupić pokrywać będzie wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne związane z przedmiotem niniejszej umowy na rzecz strony zobowiązującej się sprzedać, miesięcznie z dołu, na pierwsze wezwanie strony zobowiązującej się sprzedać, z terminem płatności nie krótszym niż 14 (czternaście) dni od otrzymania stosownego wezwania.” Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie obciążył jeszcze nabywcy kosztami podatku od nieruchomości. Wnioskodawca zamierza przenieść ciężary związane z podatkiem od nieruchomości na nabywcę z końcem bieżącego roku.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia należnego podatku VAT w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego od całej ceny sprzedaży w deklaracji VAT składanej za miesiąc czerwiec 2016 r.?
   
2. Czy w związku z opodatkowaniem sprzedaży Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT za okresy, w których wpłynęła faktura zakupu za przedmiotowy lokal i odliczenia kwoty naliczonego podatku?
   
3. Czy oprocentowanie należne Wnioskodawcy w związku z odroczeniem terminu płatności, wyliczone po momencie dostawy stanowi na gruncie podatku od towarów i usług wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z VAT?
   
4. Czy Wnioskodawca, chcąc przenieść na stronę zobowiązującą się kupić ciężary związane z zapłatą rat podatku od nieruchomości, jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT i opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1) na gruncie obowiązujących przepisów, obowiązek podatkowy w zakresie dostawy przedmiotowego lokalu powstanie w rozliczeniu za miesiąc czerwiec 2016 r.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 przez dostawę towarów rozumie się także wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione. Nieruchomość jaką jest lokal mieszkalny spełnia definicję towaru zawartą w art. 2 pkt 6. Dostawa towaru w przedmiotowej sprawie miała miejsce w momencie wydania lokalu mieszkalnego, który był równoznaczny z zawarciem przedwstępnej umowy sprzedaży w dniu 24 czerwca 2016 r. Zgodnie z art. 19a ust. 1 obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Reasumując Wnioskodawca powinien dokonać rozliczenia należnego podatku VAT w deklaracji składanej za miesiąc czerwiec 2016 r.

2) Zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy stanowi, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Art. 86 ust. 13 ustawy stanowi, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Z przytoczonych przepisów wynika, że dla zaistnienia prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego konieczne jest spełnienie następującej przesłanki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług w związku z nabyciem towarów, które są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Sprzedaż lokalu mieszkalnego została opodatkowana podatkiem VAT.

Wnioskodawca nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w okresie, w którym Wnioskodawcy przysługiwało to prawo.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca powinien dokonać korekty deklaracji składanej za okres, w którym otrzymał fakturę dokumentującą nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

3) Zdaniem Wnioskodawcy, należne oprocentowanie z tytułu odroczonego terminu płatności za lokal mieszkalny należy zakwalifikować jako usługę pośrednictwa finansowego, która zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia z VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 i w art. 8 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym towarami - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części. Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. Przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. Zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. Świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. W następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
   
2. Świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Jednakże, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Według opinii Wnioskodawcy powyższe warunki w przedmiotowej sprawie są spełnione. Niewątpliwie działanie Wnioskodawcy polegające na odroczeniu terminu płatności z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego wiąże się z osiągnięciem korzyści po stronie kontrahenta - nabywcy w postaci późniejszego uregulowania należności za nabyty przedmiot umowy.

Natomiast ekwiwalentem za osiągniętą korzyść (odroczoną płatność) są odsetki należne Wnioskodawcy z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego. Pomiędzy wynagrodzeniem Wnioskodawcy, a korzyścią kontrahenta występuje jasno określony związek, którego podstawą jest zawarta umowa określająca zasady dokonywania płatności ratalnej. Kwestia kwalifikacji usługi udzielania kredytu kupieckiego jako określonego rodzaju usługi na gruncie podatku VAT nie została wprost uregulowana ani w przepisach ustawy o VAT ani w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Kwestii tej nie reguluje wprost również europejskie prawo podatkowe. Dla dokonania właściwej kwalifikacji tego rodzaju usług dla potrzeb rozliczania podatku VAT istotą kredytu kupieckiego jest powszechnie stosowana w obrocie gospodarczym forma finansowania udzielonego przez dostawcę towarów na rzecz ich nabywcy - poprzez odroczenie terminu płatności należności za dostawę towarów. Istotą kredytu kupieckiego jest zatem relacja, w ramach której dostawca poprzez odroczenie terminu płatności przez czas odroczenia kredytuje nabywcę.

Dostawca godzi się bowiem na brak otrzymania płatności należności za towary w określonym terminie, czyli środki te pozostawia w dyspozycji nabywcy w pewnym okresie czasu. Powyższa relacja jest zbliżona do zaciągnięcia przez nabywcę kredytu lub pożyczki w instytucji zewnętrznej z tym, że w przypadku kredytu kupieckiego kredytowania dokonuje sam sprzedawca. Sprzedawca pobiera za powyższą usługę wynagrodzenie w postaci odsetek, co jest formą wynagrodzenia charakterystyczną dla usług finansowych, takich jak kredyt czy pożyczka. Z powyższego wynika, iż ekonomiczna istota oraz charakterystyczne elementy kredytu kupieckiego przesądzają o tym, iż dla potrzeb rozliczeń w zakresie podatku VAT, usługi polegające na udzielaniu kredytu kupieckiego należy zaklasyfikować jako usługi finansowe. W ocenie Wnioskodawcy kwota odsetek z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego polegająca na wydłużeniu terminu płatności należności na dzień późniejszy niż data dostawy stanowi wynagrodzenie za odrębną od dostawy towarów usługę finansową, która korzysta ze zwolnienia z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 06 listopada 2015 r. (IBPP2/4512-739/15/IK).

4) Zdaniem Wnioskodawcy przeniesienie kosztów związanych z zapłatą podatku od nieruchomości na nabywcę przedmiotowego lokalu mieszkalnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie natomiast z przepisem art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a jak wynika z art. 8 ust. 1, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. W świetle postanowień art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. W myśl powołanych przepisów podatek od nieruchomości nie stanowi odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej nr ITPP2/443-171A/07/RS z dnia 30 stycznia 2008 r. podatek od nieruchomości „ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. (...) Mając powyższe na uwadze rozliczenia z tego tytułu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem brak jest podstaw do odrębnego wydzielania i refakturowania tych składników”. Wnioskodawca jako właściciel przedmiotowego lokalu, do momentu zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży, jest zobowiązany do składania deklaracji i ponoszenia kosztów z tytułu podatku od nieruchomości. Stosownie do postanowień przedwstępnej umowy sprzedaży od dnia jej zawarcia strona zobowiązująca się kupić przedmiotowy lokal pokrywać będzie m.in. wszelkie należności publicznoprawne, do których zaliczany jest podatek od nieruchomości. Z uwagi na fakt, że rozliczeń z tytułu podatku od nieruchomości nie można uznać za dostawę towarów ani świadczenie usług, zdaniem Wnioskodawcy przeniesienie podatku od nieruchomości na nabywcę lokalu nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem nie powinno być także dokumentowane fakturą VAT. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

• za prawidłowe w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT w związku ze sprzedażą lokalu mieszkalnego od całej ceny sprzedaży w deklaracji VAT składanej za miesiąc czerwiec 2016 r.,
• za nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia czy w związku z opodatkowaniem sprzedaży Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT za okres, w którym wpłynęła faktura zakupu za przedmiotowy lokal i odliczenia kwoty naliczonego podatku,
• za prawidłowe w zakresie stwierdzenia czy oprocentowanie należne Wnioskodawcy w związku z odroczeniem terminu płatności, wyliczone po momencie dostawy stanowi na gruncie podatku od towarów i usług wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z VAT,
• za nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia czy Wnioskodawca, chcąc przenieść na stronę zobowiązującą się kupić ciężary związane z zapłatą rat podatku od nieruchomości, jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień objętych pytaniami 1, 2, 3 i 4, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Mając na uwadze powyższe uregulowania należy wskazać, że nieruchomości spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą wynikającą z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ww. ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W myśl cytowanych wyżej przepisów art. 19a ust. 1 i ust. 8 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy lokali i budynków powstaje z chwilą dokonania dostawy tych budynków i lokali, tj. z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Co do zasady, będzie to miało miejsce w chwili podpisania aktu notarialnego. Jeżeli jednak przed podpisaniem tego aktu będzie miało miejsce wydanie tych budynków lub lokali, obowiązek podatkowy powstanie z tym dniem. Natomiast jeżeli przed dokonaniem dostawy zostanie uiszczona całość lub część należnej zapłaty, obowiązek powstanie z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Natomiast zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, zarejestrowany podatnik VAT czynny od dnia 15 maja 2015 r., w dniu 24 czerwca 2016 r. zawarł z osobą fizyczną przedwstępną umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego. Zgodnie z aktem notarialnym cena sprzedaży nieruchomości zawiera podatek od towarów i usług w stawce 8%. Płatność za lokal mieszkalny będzie odbywać się w ratach w następujący sposób: część ceny sprzedaży brutto do dnia 30 czerwca 2016 r., a pozostała część w 15 ratach rocznych płatnych na koniec każdego roku. Przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie zawarta w terminie do 30 dni licząc od dnia zapłaty całej ceny sprzedaży, nie później niż do dnia 27 lutego 2032 r. W dniu zawarcia umowy przedwstępnej przedmiotowy lokal mieszkalny został wydany nabywcy. Zgodnie z postanowieniami przedwstępnej umowy sprzedaży od dnia jej zawarcia wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne pokrywać będzie strona zobowiązująca się kupić lokal.

Dostawa (wydanie) przedmiotowego lokalu nabywcy nastąpiła w dniu zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży lokalu tj. dnia 24 czerwca 2016 r.

Analizując przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że czynność sprzedaży nieruchomości (lokali mieszkalnych) na raty przez Wnioskodawcę stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać należy, że zgodnie z cyt. wcześniej art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (…).

W orzecznictwie i doktrynie podkreśla się przy tym, że z punktu widzenia opodatkowania czynności podatkiem VAT istotne jest nie tyle przeniesienie prawa własności, lecz przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zatem, chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Użycie określenia „jak właściciel” oznacza, że moment powstania obowiązku podatkowego nie jest uzależniony od przeniesienia prawa własności rzeczy, ale uzyskania możliwości ekonomicznego dysponowania rzeczą przez nabywcę. Definicję „dysponowania rzeczą jak właściciel”, należy rozumieć szeroko. Wydanie rzeczy rozumieć należy zatem w znaczeniu potocznym, tj. jako fizyczne umożliwienie dysponowania towarem. Niemniej jednak wydanie musi nastąpić w związku z dostawą towarów.

Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel. Konstruując definicję dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, ustawodawca w art. 7 ustawy posłużył się celowo zwrotem „rozporządzania towarem jak właściciel”, wskazując, że dostawa towarów nie jest tożsama z przeniesieniem własności w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, przy klasyfikacji zdarzenia gospodarczego należy przeanalizować, czy doszło do przekazania kontroli ekonomicznej nad towarem w taki sposób, że nabywca może nią rozporządzać jak właściciel, a taka możliwość pojawia się dopiero z chwilą przekazania towaru, co w sprawie będącej przedmiotem wniosku, nastąpi z dniem wydania lokalu mieszkalnego – nieruchomości, również w sytuacji, gdy czynność ta będzie miała miejsce przed zawarciem umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie właśnie w przepisach regulujących powstanie obowiązku podatkowego. Treść cytowanego wyżej art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług świadczy o tym, że zdarzeniem, z wystąpieniem którego należy wiązać powstanie obowiązku podatkowego, jest - co do zasady - wydanie towaru lub wykonanie usługi. Przepis ten odzwierciedla regulacje przepisów wspólnotowych. Zgodnie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006 Nr 347, str. 1, ze zm.), zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług. Brzmienie przepisu wspólnotowego – który w odniesieniu do powstania obowiązku podatkowego (co określa się w dyrektywach jako wymagalność podatku) posługuje się pojęciem „dostarczenie” – uwidocznia jeszcze silniej faktyczny charakter czynności skutkującej opodatkowaniem. Zarówno w prawie krajowym, jak i w przepisach dyrektyw, zasadniczy skutek podatkowy przypisuje się więc faktycznym, ekonomicznym aspektom czynności.

Tak w orzeczeniach krajowych sądów administracyjnych jak i w orzecznictwie TSUE podkreśla się ten właśnie faktyczny, ekonomiczny element jako istotny z punktu widzenia skutków podatkowych, wskazując, że pojęcia takie, jak „wydanie towaru”, czy „wykonanie usługi” należy rozumieć jako czynności faktyczne, pamiętając o autonomii prawa podatkowego, zwłaszcza w stosunku do prawa cywilnego. Wydania rzeczy nie można zatem utożsamiać z przeniesieniem własności rzeczy.

Konsekwencją oderwania skutków podatkowych wydania od skutków cywilnoprawnych jest uznanie, że wydanie w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy może nastąpić również wówczas, gdy dana czynność na gruncie prawa cywilnego jest nieważna. Tym samym, obowiązek podatkowy z tytułu dostawy nieruchomości może powstać także wtedy, gdy umowa jej sprzedaży została sporządzona bez zachowania formy aktu notarialnego. Należy podkreślić, że moment wydania należy zawsze oceniać, traktując tę czynność jako czynność faktyczną. Tym samym, w przypadku dostawy lokali dla momentu powstania obowiązku podatkowego wydanie w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług może nastąpić w momencie innym niż sporządzenie aktu notarialnego.

Skoro dla opodatkowania danej czynności podatkiem VAT nie jest istotne zachowanie wszelkich warunków stanowiących, tj. czynności przez prawo cywilne, ale ekonomiczny efekt wykonania usługi lub przejścia faktycznego władztwa nad rzeczą, to konsekwentnie uzależnia się moment powstania obowiązku podatkowego nie od tego, kiedy doszło do przeniesienia własności, ale od chwili, w której nastąpiło faktyczne wydanie rzeczy odbiorcy.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy oraz opis sprawy należy wskazać, że w analizowanej sytuacji momentem dokonania dostawy towaru będzie dzień przekazania przez Wnioskodawcę przedmiotowego lokalu przyszłemu nabywcy, tj. dzień 24 czerwca 2016 r.

Bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego jest fakt zawarcia umowy przenoszącej własność w formie aktu notarialnego w późniejszym terminie. Obowiązek podatkowy powstaje od całej ceny sprzedaży określonej w umowie, natomiast jeżeli przed wydaniem lokalu Wnioskodawca otrzyma część zapłaty od nabywcy na poczet ceny sprzedaży, wtedy obowiązek podatkowy w VAT powstaje od kwoty otrzymanej zapłaty w momencie jej otrzymania.

Podsumowując, moment wydania towaru (lokalu mieszkalnego), obejmujący możliwość faktycznego dysponowania nim i wykorzystywania, który nastąpi przed podpisaniem aktu notarialnego przenoszącego własność tego lokalu mieszkalnego, będzie stanowił moment powstania obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy.

W konsekwencji - podzielając stanowisko zawarte we wniosku - obowiązek podatkowy w podatku VAT powstał z chwilą wydania lokalu na podstawie zawartej przedwstępnej umowy sprzedaży tego lokalu, tj. w przedmiotowej sprawie w dniu 24 czerwca 2016 r. Jednocześnie Wnioskodawca jako zarejestrowany podatnik VAT czynnym zgodnie z art. 103 ust. 1 i art. 99 ust. 1 ustawy o VAT powinien obliczyć i wpłacić podatek należny od przedmiotowej transakcji sprzedaży lokalu mieszkalnego oraz złożyć w urzędzie skarbowym deklarację podatkową za czerwiec 2016 r. w terminie do 25 lipca 2016 r. (tj. w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do przedmiotowej sprzedaży).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa w przedmiotowej sprawie miała miejsce 24 czerwca 2016 r., w tym też dniu powstał obowiązek podatkowy oraz, że powinien dokonać rozliczenia podatku należnego od tej transakcji w deklaracji składanej za miesiąc czerwiec 2016 r., należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii prawa Wnioskodawcy do złożenia korekty podatku naliczonego w deklaracji VAT za okres, w którym wpłynęła faktura zakupu za przedmiotowy lokal w związku z opodatkowaniem sprzedaży wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego stwierdzić należy, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy w tym miejscu podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane, ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Wyrażoną wyżej generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają w sposób technicznoprawny regulacje zawarte w art. 90 i art. 91 ustawy.

Przy czym przepisy zawarte w art. 90 ustawy regulują kwestie związane z prawem do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy podatnik nabyte towary i usługi wykorzystuje zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Z tym, że przez „czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego” należy rozumieć czynności zwolnione od podatku. Art. 90 ustawy określa dla ww. sytuacji zasady proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego w ciągu roku podatkowego na podstawie obrotów osiągniętych w poprzednim roku podatkowym.

Z informacji zawartych w opisie sprawy wynika, że w analizowanym przypadku – zarówno na moment zakupu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, jak również w jego okresie posiadania przez Wnioskodawcę – nie miała miejsca sytuacja, w której nabyty lokal byłby jednocześnie wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług i zwolnionych od tego podatku. Przepisy zawarte w art. 90 ustawy nie mają zatem w analizowanej sprawie zastosowania.

Z kolei przepisy zawarte w art. 91 ustawy wprowadzają regułę ostatecznego rozliczenia podatku naliczonego za dany rok podatkowy w sytuacji, gdy odliczenia dokonano na podstawie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy, a ponadto regulują kwestię odliczenia podatku w przypadku, gdy uprzednio odliczona kwota podatku naliczonego z różnych przyczyn musi zostać skorygowana lub w przypadku, gdy podatek naliczony nie został odliczony, bo na moment realizacji prawa do odliczenia nabyty towar lub usługa nie miały służyć działalności opodatkowanej ale sytuacja ta uległa zmianie.

I tak, zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Z kolei przepis art. 91 ust. 3 ustawy stanowi, że korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty – art. 91 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Na mocy art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Stosownie do art. 91 ust. 7a ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W oparciu o art. 91 ust. 7b ustawy, w przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Jak stanowi ust. 7c powołanego artykułu, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje – korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

W przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana (art. 91 ust. 7d ustawy).

Na podstawie art. 91 ust. 8 ustawy, korekty, o której mowa w ust. 5-7, dokonuje się również, jeżeli towary i usługi nabyte do wytworzenia towaru, o którym mowa w ust. 2, zostały zbyte lub zmieniono ich przeznaczenie przed oddaniem tego towaru do użytkowania.

Zmiana przeznaczenia w wykorzystaniu lokalu mieszkalnego powoduje zmianę w zakresie prawa do odliczenia i w konsekwencji powoduje, że Wnioskodawca może skorygować nieodliczony podatek z odpowiednim zastosowaniem przepisów art. 91 ustawy o VAT.

Wynika to jednoznacznie z treści przywołanego wyżej przepisu art. 91 ust. 7 ustawy stanowiącego, że przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik nie miał prawa do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W analizowanym przypadku Wnioskodawca pierwotnie nie odliczył podatku naliczonego wynikającego z faktury zakupu lokalu mieszkalnego ponieważ w momencie zakupu Wnioskodawca nie był pewien czy lokal zostanie przeznaczony na sprzedaż, czy też będzie przedmiotem wynajmu.

Jak z powyższego wynika, w momencie zakupu lokalu Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego, gdyż nie miał pewności co do wykorzystania w przyszłości lokalu do czynności opodatkowanych (lokal mógł zostać związany z najmem). W momencie jednak, kiedy Wnioskodawca zdecydował się na sprzedaż lokalu w dniu 24 czerwca 2016 r. zmieniło się przeznaczenie tego lokalu i jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, lokal został wykorzystany do sprzedaży opodatkowanej stawką VAT w wysokości 8%. W tej sytuacji, zgodnie z art. 91 ust. 7d ustawy o VAT, w odniesieniu do lokalu mieszkalnego nabytego z zamiarem wykorzystania go do czynności w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanego zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego w związku ze zmianą przeznaczenia tego lokalu mieszkalnego Wnioskodawca winien dokonać w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana, tj. w deklaracji podatkowej za czerwiec 2016 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że powinien dokonać korekty deklaracji składanej za okres, w którym otrzymał fakturę dokumentującą nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii stwierdzenia czy oprocentowanie należne Wnioskodawcy w związku z odroczeniem terminu płatności, wyliczone po momencie dostawy stanowi na gruncie podatku od towarów i usług wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z VAT stwierdzić należy, że kwestią opodatkowania odsetek za rozłożenie na raty przez sprzedawcę należnej mu od nabywcy płatności zajmował się Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu C-281/91.

Jak wynika z orzeczenia C-281/91 (Muys’en De Winter’s Bouwn-en Annemingsbedrijf BV vs. Staatssecretaris van Financien) w przypadku, gdy termin płatności został odroczony do momentu dokonania dostawy lub wykonania usługi (czyli do momentu powstania obowiązku podatkowego) wówczas odsetki związane z faktem odroczenia powinny składać się na podstawę opodatkowania. Podstawą opodatkowania – ustaloną na moment powstania obowiązku podatkowego – jest bowiem wszystko to (a więc także i odsetki) co podatnik ma otrzymać w związku z wykonaniem świadczenia.

Jeśli natomiast odroczenie płatności udzielane jest od momentu następującego po powstaniu obowiązku podatkowego, czynność tę należy potraktować jako usługę finansową. W tej sytuacji odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania głównego świadczenia, lecz są traktowane jako odrębna usługa odroczenia płatności – jako usługa finansowa.

TSUE w wydanym rozstrzygnięciu stwierdził, że artykuł 13 część B litera d numer 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować tak, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi prawo do odroczenia płatności za oprocentowaniem, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl tego przepisu. Jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje jednakże klientowi do chwili dostawy prawo do odroczenia płatności w zamian za zapłatę odsetek, odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, są jednakże elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów albo usługi w myśl art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

Ponadto Trybunał uznał, że odsetki naliczone po momencie dokonania dostawy lub wykonania usługi nie powiększają podstawy opodatkowania, lecz stanowią wynagrodzenie za zwolnioną od podatku usługę finansową.

W przedmiotowej sprawie odroczenie płatności za przedmiotowy lokal mieszkalny udzielane zostało przez Wnioskodawcę od momentu następującego po powstaniu obowiązku podatkowego. Zatem czynność tę należy potraktować jako usługę finansową. W tej sytuacji odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania głównego świadczenia, lecz są traktowane jako odrębna usługa odroczenia płatności – jako usługa finansowa.

W świetle powyższego należy przyjąć, że w opisanej we wniosku sytuacji spełnione zostały przesłanki dla uznania czynności związanej z rozłożeniem na raty płatności za świadczenie usługi finansowej. Wnioskodawcę należy uznać za świadczącego usługę, a beneficjentem usługi jest podmiot, na rzecz którego dokonana została dostawa lokalu mieszkalnego. Tym samym pobierane przez Wnioskodawcę odsetki są wynagrodzeniem za ww. świadczenie wykonywane na rzecz beneficjenta.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W związku z powyższym należy uznać, że mamy do czynienia – w świetle regulacji zawartych w powołanym wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – z odpłatnym świadczeniem usług finansowych przez Wnioskodawcę.

Jak już wskazano zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Powyższe zwolnienie – w oparciu o ust. 13 ww. artykułu – stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Z kolei z treści art. 43 ust. 14 ustawy, wynika, że przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W świetle powyższych przepisów usługa finansowa polegająca na rozłożeniu na raty należności za dostawę lokalu mieszkalnego korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że kwota odsetek z tytułu udzielonego kredytu kupieckiego polegającego na wydłużeniu terminu płatności należności na dzień późniejszy niż data dostawy stanowi wynagrodzenie za odrębną od dostawy towarów usługę finansową, która korzysta ze zwolnienia z VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii czy Wnioskodawca, chcąc przenieść na stronę zobowiązującą się kupić lokal ciężary związane z zapłatą rat podatku od nieruchomości, jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT i opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług, stwierdzić należy, że z opisu sprawy wynika, że zgodnie z postanowieniami przedwstępnej umowy sprzedaży od dnia jej zawarcia wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne pokrywać będzie strona zobowiązująca się kupić lokal. Kwestia zapłaty podatku od nieruchomości z przedwstępnej umowie sprzedaży została uregulowana w następujący sposób: „Strony oświadczają, iż od dnia zawarcia niniejszej umowy do strony zobowiązującej się kupić należeć będą wszelkie korzyści i ciężary związane z nieruchomością. Nadto strony postanawiają w szczególności, iż wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne związane z przedmiotem niniejszej umowy strony pokryją proporcjonalnie, tj. strona zobowiązująca się sprzedać pokryje wyżej wymienione należności obciążające przedmiot niniejszej umowy do dnia jej zawarcia, natomiast od dnia następnego po dniu zawarcia niniejszej umowy wszelkie wyżej wymienione należności pokrywać będzie strona zobowiązująca się kupić. Strona zobowiązująca się kupić pokrywać będzie wszelkie należności publicznoprawne, zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz opłaty eksploatacyjne związane z przedmiotem niniejszej umowy na rzecz strony zobowiązującej się sprzedać, miesięcznie z dołu, na pierwsze wezwanie strony zobowiązującej się sprzedać, z terminem płatności nie krótszym niż 14 (czternaście) dni od otrzymania stosownego wezwania.” Wnioskodawca zamierza przenieść ciężary związane z podatkiem od nieruchomości na nabywcę z końcem bieżącego roku.

Na podstawie powołanego uprzednio art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z przywołanego wyżej przepisu wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od usługobiorcy. Jednocześnie ustawodawca precyzuje, że za taką zapłatę należy uznać wszelkie dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę.

Jak wynika z art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W analizowanym przypadku wątpliwości Wnioskodawcy (sprzedawcy) budzi kwestia opodatkowania przenoszonego na kupującego kosztu podatku od nieruchomości.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w myśl art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na Wnioskodawcy, jako właścicielowi lokalu mieszkalnego i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę nabywcy ze skutkiem zwalniającym Wnioskodawcę z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży są Wnioskodawca i przyszły nabywca, mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez Wnioskodawcę opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości.

Z postanowień przedwstępnej umowy sprzedaży wynika, ze strona zobowiązująca się kupić wskazany we wniosku lokal mieszkalny będzie uiszczać na rzecz Wnioskodawcy m. in. wszelkie należności publicznoprawne. Zatem podatek od nieruchomości stanowi element ceny jaką nabywca jest zobowiązany zapłacić Wnioskodawcy za dostawę wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego. Stanowi zapłatę będącą podstawą opodatkowania, w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku VAT, z tytułu dostawy przedmiotowego lokalu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku dostawy przez Wnioskodawcę wskazanego lokalu mieszkalnego obowiązek podatkowy od całej kwoty należności powstał w dniu przekazania lokalu kontrahentowi z którym zawarta została przedwstępna umowa sprzedaży, tj. w dniu 24 czerwca 2016 r. Zatem również przenoszona na najemcę kwota odpowiadająca wysokości podatku od nieruchomości stanowi element składowy należności za dostawę towaru – lokalu mieszkalnego i podlega opodatkowaniu jako element dostawy towaru (lokalu mieszkalnego).

Odnośnie dokumentowania obciążenia przez Wnioskodawcę kupującego kwotą odpowiadającą wysokości podatku od nieruchomości, stwierdzić należy, że z wniosku wynika, że nabywca jest osobą fizyczną.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie natomiast z art. 106a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przy czym zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jeżeli zatem Wnioskodawca dokumentował całą kwotę należności z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego fakturą VAT, to również w taki sam sposób podlega dokumentowaniu przenoszona na nabywcę kwota odpowiadająca podatkowi od nieruchomości, która również jest elementem ceny za sprzedany lokal.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, że przeniesienie podatku od nieruchomości na nabywcę lokalu nie powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem nie powinno być także dokumentowane fakturą VAT, należało uznać za nieprawidłowe. 

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 powołanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wydana interpretacja traci swą ważność.

Kwestia stawki podatku VAT jaką powinna być opodatkowana dostawa przez Wnioskodawcę wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego nie była przedmiotem niniejszej interpretacji gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania jak również nie przedstawił swojego stanowiska.

Na marginesie należy też zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany. Powyższe oznacza, że interpretacje przepisów prawa podatkowego należy traktować indywidualnie, zwłaszcza, gdy nie dotyczą identycznych stanów faktycznych.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.