Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.837.2016.1.BK
z 2 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty wraz z odsetkami ustawowymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonej kwoty wraz z odsetkami ustawowymi.

We wniosku tym został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 1996 r. wspólnie z mężem Wnioskodawczyni kupiła piętrowy dom w T. Dom wybudowany został w latach 70 - tych i wymagał sporych nakładów na jego modernizację. Prace te rozłożono na lata ze względu na wysoki koszt, zarówno materiałów jak też robocizny, która wymagała odpowiednich kwalifikacji, a co za tym idzie zlecenia prac osobom, które takie kwalifikacje posiadały. Prace były prowadzone sukcesywnie, rozpoczynając od wymiany wszystkich instalacji w całości, zarówno elektrycznej jak też wodno-kanalizacyjnej i grzewczej, wszystkich podłóg, stolarki okiennej i drzwiowej, położenie gładzi tynkowych.

W 2010 r. dom był w dobrym stanie technicznym i po poczynionych nakładach na modernizację miał służyć Wnioskodawczyni i Jej rodzinie przez wiele lat. Założeniem było, aby dom był nie tylko funkcjonalny, ale też energooszczędny. Dlatego też ostatnim etapem prac miało być docieplenie całości budynku. Wnioskodawczyni wyszukała firmę specjalizującą się w docieplaniu budynków, działającą na rynku od dziesięciu lat. Właściciel firmy na prośbę Wnioskodawczyni przedstawił ofertę z wyszczególnieniem zakresu prac i ich wyceną - łączny koszt oszacowany został na kwotę około 50 000 zł. Prace te postanowiono sfinansować z zaciągniętego na ten cel kredytu bankowego. Wnioskodawczyni zaakceptowała przedstawioną ofertę i wykonawca przystąpił do pracy.

Pierwszy dzień prac przypadł na dzień 21 czerwca 2010 r. godzinę 7.00. Prace tego dnia były prowadzone do godziny 16-tej i były nadzorowane przez właściciela firmy, pod ich nieobecność. Tego dnia Wnioskodawczyni wróciła do domu po pracy około 17-tej i odkryła z przerażeniem, że dom został podkopany z trzech stron, poniżej ław fundamentowych i podlany wodą /jak później się okazało dla oczyszczenia tynków/. Wnioskodawczyni przerażona stanem wykonanych robót, próbowała skontaktować się z wykonawcą, niestety bezskutecznie. W ciągu 40 minut od powrotu do domu, budynek zaczął się walić. Wnioskodawczyni z mężem i córką cudem zdołali uciec spod walącego się stropu. Okazało się, że została naruszona konstrukcja budynku - nadzór budowlany wydał decyzję o konieczności dokonania rozbiórki całości budynku.

W tym momencie zostali bez dachu nad głową, stracili dorobek całego życia. Dodatkowo musieli ponieść koszty rozbiórki: budynku i wywozu gruzu. Dom był ubezpieczony w TU "…" na kwotę 400 000 zł. W polisie niestety nie było przewidzianego tego typu zdarzenia, w związku z tym ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, a wykonawca nie poczuwał się do winy i powtarzał słowa swego adwokata, że: " winę trzeba udowodnić".

Po to by mieć gdzie mieszkać, zdecydowali się na zaciągnięcie kredytu hipotecznego na budowę nowego domu. Niestety ich zdolność kredytowa, nie wystarczyła na sfinansowanie budowy piętrowego budynku, powstał więc w 2011 r. budynek parterowy, niepodpiwniczony ze stropem drewnianym, z terminem spłaty kredytu w całości w 2030 r.

W związku z faktem, iż sytuacja Wnioskodawczyni i Jej rodziny stała się bardzo trudna, postanowiła wnieść pozew do Sądu Okręgowego o zapłatę przez wykonawcę 205 000 zł, tj. kwoty, na którą został wyceniony - przez rzeczoznawcę majątkowego, powołanego przez Sąd (na ich wniosek) - budynek, który uległ zawaleniu.

W dniu 6 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok zobowiązujący wykonawcę do wypłaty wnioskowanej przez nich kwoty wraz z ustawowymi odsetkami, od dnia złożenia pozwu, tj. od 16 kwietnia 2013 r. /wyrok z uzasadnieniem opublikowany na portalu orzeczeń Sądu Okręgowego /.

W toku postępowania sądowego został powołany biegły sądowy, który w jednoznaczny sposób stwierdził, iż przyczyną katastrofy budowlanej były błędy w sztuce budowlanej, popełnione przez wykonawcę robót.

Niestety wykonawca, nadal nie uznając swojej winy, złożył apelację do Sądu Apelacyjnego. W dniu 29 sierpnia 2016 r. Sąd Apelacyjny wydał wyrok, na mocy którego powyższa apelacja została odrzucona i w efekcie wyrok Sądu Rejonowego uprawomocnił się.

W związku z faktem, iż wykonawca nie zadeklarował wywiązania się z nałożonego przez Sąd obowiązku zapłaty, wystąpiono o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi i o wszczęcie egzekucji komorniczej. Na skutek tychże działań, wykonawca w dniu 26 września 2016 r. dokonał zapłaty kwoty zasądzonej przez Sąd wraz z odsetkami ustawowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na mocy obowiązujących przepisów dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych, pieniądze wypłacone przez wykonawcę robót budowlanych, w wysokości wskazanej w wyroku Sądu Okręgowego wraz z odsetkami ustawowymi są zwolnione z podatku?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota wypłacona przez wykonawcę robót jest zwolniona z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień: a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wskazane wyjątki – w ocenie Wnioskodawczyni – nie dotyczą Jej sytuacji.

Zasądzona bowiem kwota jest odszkodowaniem za zniszczenie budynku w całości. Jednakże kwota zapłaty obejmuje jedynie wartość bryły zawalonego domu, oszacowaną przez biegłego rzeczoznawcę, powołanego przez Sąd. Wnioskodawczyni jednak poza samym budynkiem straciła również jego wyposażenie – rzeczy ruchome, tj. meble, sprzęt AGD, rzeczy osobiste. Tych strat nie da się oszacować i o ich rekompensatę nie wnioskowano.

Natomiast odsetki zostały zasądzone dopiero od dnia wniesienia pozwu, czyli po prawie trzech latach od katastrofy. Wcześniej nie udało się znaleźć kancelarii prawniczej, która podjęłaby się reprezentowania Wnioskodawczyni z pokryciem kosztów po wygranej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wskazane w pkt 9 tego przepisu inne źródła.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 ustawy, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie, o którym w nim mowa dotyczy odszkodowań i zadośćuczynień otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej z wyjątkami w nim wskazanymi.

Ponadto występujące w nim sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia" należy rozumieć jako te odszkodowania, czy też zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych.

Przy czym odszkodowanie, czy zadośćuczynienie to szczególny rodzaj świadczenia polegający na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 1996 r. wspólnie z mężem Wnioskodawczyni kupiła piętrowy dom w T. Dom wybudowany został w latach 70 - tych i wymagał sporych nakładów na jego modernizację. Prace te rozłożono na lata ze względu na wysoki koszt, zarówno materiałów jak też robocizny, która wymagała odpowiednich kwalifikacji, a co za tym idzie zlecenia prac osobom, które takie kwalifikacje posiadały. Prace były prowadzone sukcesywnie, rozpoczynając od wymiany wszystkich instalacji w całości, zarówno elektrycznej jak też wodno-kanalizacyjnej i grzewczej, wszystkich podłóg, stolarki okiennej i drzwiowej, położenie gładzi tynkowych.

W 2010 r. dom był w dobrym stanie technicznym i po poczynionych nakładach na modernizację miał służyć Wnioskodawczyni i Jej rodzinie przez wiele lat. Założeniem było, aby dom był nie tylko funkcjonalny, ale też energooszczędny. Dlatego też ostatnim etapem prac miało być docieplenie całości budynku. Wnioskodawczyni wyszukała firmę specjalizującą się w docieplaniu budynków, działającą na rynku od dziesięciu lat. Właściciel firmy na prośbę Wnioskodawczyni przedstawił ofertę z wyszczególnieniem zakresu prac i ich wyceną - łączny koszt oszacowany został na kwotę około 50 000 zł. Prace te postanowiono sfinansować z zaciągniętego na ten cel kredytu bankowego. Wnioskodawczyni zaakceptowała przedstawioną ofertę i wykonawca przystąpił do pracy.

Pierwszy dzień prac przypadł na dzień 21 czerwca 2010 r. godzinę 7.00. Prace tego dnia były prowadzone do godziny 16-tej i były nadzorowane przez właściciela firmy, pod ich nieobecność. Tego dnia Wnioskodawczyni wróciła do domu po pracy około 17-tej i odkryła z przerażeniem, że dom został podkopany z trzech stron, poniżej ław fundamentowych i podlany wodą /jak później się okazało dla oczyszczenia tynków/. Wnioskodawczyni przerażona stanem wykonanych robót, próbowała skontaktować się z wykonawcą, niestety bezskutecznie. W ciągu 40 minut od powrotu do domu, budynek zaczął się walić. Wnioskodawczyni z mężem i córką cudem zdołali uciec spod walącego się stropu. Okazało się, że została naruszona konstrukcja budynku - nadzór budowlany wydał decyzję o konieczności dokonania rozbiórki całości budynku.

W tym momencie zostali bez dachu nad głową, stracili dorobek całego życia. Dodatkowo musieli ponieść koszty rozbiórki: budynku i wywozu gruzu. Dom był ubezpieczony w TU "…" na kwotę 400 000 zł. W polisie niestety nie było przewidzianego tego typu zdarzenia, w związku z tym ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, a wykonawca nie poczuwał się do winy i powtarzał słowa swego adwokata, że: " winę trzeba udowodnić".

Po to by mieć gdzie mieszkać, zdecydowali się na zaciągnięcie kredytu hipotecznego na budowę nowego domu. Niestety ich zdolność kredytowa, nie wystarczyła na sfinansowanie budowy piętrowego budynku, powstał więc w 2011 r. budynek parterowy, niepodpiwniczony ze stropem drewnianym, z terminem spłaty kredytu w całości w 2030 r.

W związku z faktem, iż sytuacja Wnioskodawczyni i Jej rodziny stała się bardzo trudna, postanowiła wnieść pozew do Sądu Okręgowego o zapłatę przez wykonawcę 205 000 zł, tj. kwoty, na którą został wyceniony - przez rzeczoznawcę majątkowego, powołanego przez Sąd (na ich wniosek) - budynek, który uległ zawaleniu.

W dniu 6 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok zobowiązujący wykonawcę do wypłaty wnioskowanej przez nich kwoty wraz z ustawowymi odsetkami, od dnia złożenia pozwu, tj. od 16 kwietnia 2013 r. /wyrok z uzasadnieniem opublikowany na portalu orzeczeń Sądu Okręgowego /.

W toku postępowania sądowego został powołany biegły sądowy, który w jednoznaczny sposób stwierdził, iż przyczyną katastrofy budowlanej były błędy w sztuce budowlanej, popełnione przez wykonawcę robót.

Niestety wykonawca, nadal nie uznając swojej winy, złożył apelację do Sądu Apelacyjnego. W dniu 29 sierpnia 2016 r. Sąd Apelacyjny wydał wyrok, na mocy którego powyższa apelacja została odrzucona i w efekcie wyrok Sądu Rejonowego uprawomocnił się.

W związku z faktem, iż wykonawca nie zadeklarował wywiązania się z nałożonego przez Sąd obowiązku zapłaty, wystąpiono o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi i o wszczęcie egzekucji komorniczej. Na skutek tychże działań, wykonawca w dniu 26 września 2016 r. dokonał zapłaty kwoty zasądzonej przez Sąd wraz z odsetkami ustawowymi.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego i wypłacona Wnioskodawczyni w dniu 26 września 2016 r. kwota stanowiąca odszkodowanie za poniesioną szkodę w związku z katastrofą budowlaną korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w zakresie zasądzonych wyrokiem sądu odsetek, należy wskazać, że instytucja prawna odsetek uregulowana została w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.). Zgodnie z art. 481 § 1 i § 2 ww. ustawy, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wskazać również należy, że odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty danego świadczenia nie są wliczane do wartości tego świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 1822, ze zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Przepis ten ma więc zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Należy również zauważyć, że odsetki są związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Innymi słowy, nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Tak więc pomimo pewnego związku odsetek z długiem głównym, ze względu na fakt różnego źródła ich powstania, są one należnością odrębną od odszkodowania i nie są odszkodowaniem sensu stricto, o których mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym „Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe” (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). „Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnych sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej” (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).”

Ponadto zauważyć należy, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/16) dotycząca opodatkowania odsetek. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym należy rozliczyć odrębnie każde ze świadczeń. Wobec powyższego stwierdzić należy, że wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, iż wolne od podatku są także odsetki.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu zwolnień przedmiotowych wymieniono wprost odsetki wolne od podatku, co oznacza, że ustawodawca wyraźnie odróżnia je od odszkodowania i zadośćuczynienia.

I tak, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119 i pkt 130, 130a, 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

• odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),
• odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,
• odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,
• odsetki od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych,
• odsetki od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,
• odsetki od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego.

W świetle powyższego należy przyjąć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w jego ocenie zasługują na szczególną ochronę.

Zatem zasądzone odsetki ustawowe nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie są objęte dyspozycją ww. przepisu.

Reasumując stwierdzić należy, że zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego i wypłacona Wnioskodawczyni w dniu 26 września 2016 r. kwota główna, stanowiąca odszkodowanie za wyrządzoną szkodę w związku z katastrofą budowlaną korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zasądzone w wyroku odsetki, jako nie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Kwotę odsetek należy wykazać w pozycji inne źródła w zeznaniu podatkowym PIT-36 składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła ich wypłata łącznie z innymi dochodami osiągniętymi przez Wnioskodawczynię w tym samym roku i opodatkować według skali podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.