Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-636/12-6/AM
z 27 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17.06.2012 r. (data wpływu 19.06.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 01.09.20112 (data nadania 03.09.2012 r., data wpływu 04.09.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-636/12/AM z dnia 23.08.2012 r. (data nadania 23.08.2012 r., data doręczenia 29.09.2012 r) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie najmu prywatnego w zakresie:

• pytania 2, 4 i 5 – jest prawidłowe,
  
• pytania 3 - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19.06.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie najmu prywatnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest jedyną właścicielką własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego (mieszkanie), które zakupiła na rynku wtórnym w kwietniu 2012 r. W lipcu mieszkanie to zostanie przez Wnioskodawczynię przyjęte do używania i przewiduje, że okres używania tego mieszkania wyniesie ok. 40 lat. Mieszkanie to było wybudowane w latach 70-tych ub.w. i było użytkowane przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 5 lat. Mieszkanie Wnioskodawczyni zamierza wynająć przez okres powyżej 12 miesięcy. Wnioskodawczyni jest studentką 2-go roku studiów dziennych i dochód z najmu będzie w ciągu najbliższych kilku lat jej jedynym dochodem.

Wnioskodawczyni zamierza rozliczać podatek dochodowy (dochód z najmu) na zasadach ogólnych, według skali podatkowej. Zamierza założyć i prowadzić dla mieszkania ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (mieszkanie zostanie przez nią po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji.

Wartość początkowa mieszkania w tej ewidencji będzie równa kwocie nabycia mieszkania powiększonej o koszty nabycia (385.000,00 zł koszt nabycia + 1.599,00 zł opłata notarialna podatek od towarów i usług + 7.700,00 zł podatek od czynności cywilno-prawnych = 394.299,00 zł). Dla mieszkania Wnioskodawczyni przewiduje 40 letni okres amortyzacji (stawka roczna amortyzacji 2,5%), a co za tym idzie, miesięczny koszt amortyzacji ujmowany w ewidencji będzie liczony, jako wartość początkowa mieszkania/480 miesięcy. Wnioskodawczyni zamierza wynająć mieszkanie i czynsz najmu ustali na 1600 zł miesięcznie.

W piśmie z dnia 01.09.2012 r. będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 17.06 2012 roku Wnioskodawczyni uzupełniła informacje dotyczące przedstawionego zdarzenia przyszłego, a mianowicie wskazała, iż:

• najem mieszkania, o którym mowa we wniosku z dn. 17.06.2012 r. będzie najmem prywatnym,
  

• opłaty z tytułu użytkowania mieszkania, t.j. czynsz na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, w tym podatek od nieruchomości, opłata za wieczyste użytkowanie gruntu, odpis na fundusz remontowy, energia cieplna, woda i kanalizacja oraz opłaty za gaz, energię elektryczną telewizję kablową i Internet, a także składkę za ubezpieczenie mieszkania od zdarzeń losowych, będzie ponosiła osobiście, dokonując wpłat za pośrednictwem swojego rachunku bankowego.
  
  

Wnioskodawczyni w odpowiedzi na wezwanie przeformułowała pytania nr 1, 4, 6 wniosku ORD-IN, które w opinii organu wymagały doprecyzowania.

Jednocześnie Wnioskodawczyni w nadesłanej odpowiedzi na ww. wezwanie organu informuje, że wycofuje swoją prośbę o odpowiedź na pytanie nr 7 dotyczące ewidencji dochodu z najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz tego, że Wnioskodawczyni zamierza rozliczać dochód z najmu na zasadach ogólnych (określonych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy), umowa najmu lokalu, do którego posiada własnościowe spółdzielcze prawo, zawarta przeze nią, jako osobę nie prowadzącą działalności gospodarczej nie osiągającą innych przychodów niż określone we wspomnianej umowie najmu, podlega przedłożeniu (rejestracji) w Urzędzie Skarbowym właściwym dla miejsca mojego zamieszkania?
   
2. Czy w celu amortyzacji mieszkania Wnioskodawczyni może stosować stawkę amortyzacji 2, 5 % rocznie (amortyzacja 40 letnia)?
   
3. Czy w celu amortyzacji mieszkania Wnioskodawczyni może stosować zamiast stawki, o której mowa w pytaniu nr 2, indywidualną stawkę amortyzacji, tj. 5 % rocznie (amortyzacja 20 letnia)?
4. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione wyżej opłaty i koszty będę mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu najmu prywatnego?
5. Czy osiągając dochód miesięczny, obliczony, jako różnica kwoty przychodu z tyt. najmu i kosztów uzyskania przychodu, wyliczonych j.w, w kwocie: 1.600 zł - ok. 1.580 zł = ok. 20 zł Wnioskodawczyni jest zobowiązana do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy? Jeśli tak, to, jaki dokument (np. PIT) powinien być przez nią złożony w Urzędzie Skarbowym przed odprowadzeniem takiej zaliczki?
   
6. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako osoba nie prowadzącą działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni ma obowiązek wystawiania takich rachunków.?
7. Cz do ewidencji dochodów z najmu mogą stosować uproszczoną formę ewidencji, tj. tabelę zawierającą dwie kolumny: przychody i koszty oraz podsumowane na koniec miesiąca?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie trzecie, czwarte i piąte. Odpowiedź na pytania 1, 6 i 7 rozpatrzona zostanie odrębnymi rozstrzygnięciami.

Stanowisko Wnioskodawczyni dot. pytania:

Nr 2 Tak. Mogę stosować stawkę amortyzacji 2,5%. Podstawa prawna art. 22m ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nr 3 Tak. Mogę stosować indywidualną stawkę amortyzacji. Mieszkanie, przed jego nabyciem przeze mnie, było wykorzystywane przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy i obecnie będzie po raz pierwszy przeze mnie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podstawa prawna art. 22 j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nr 4 Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Koszty i opłaty, o których mowa w pytaniu nr 4, ponoszone będą przeze mnie w celu osiągnięcia przychodu z tyt. najmu i jednocześnie koszty te nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, koszty te będę mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu najmu.

Nr 5 Nie, Osiągając dochód w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2012 kwoty 3.091 zł (kwota dochodu wolna od podatku) nie odprowadzam zaliczek na podatek dochodowy. Podstawa prawna art. 44 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak, więc aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

1. został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny, a więc bezzwrotny,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
   
5. nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy,
   
6. został właściwie udokumentowany.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawczyni w 2012 r. kupiła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które zamierza wynajmować. a uzyskane dochody z najmu Wnioskodawczyni zamierza rozliczać na zasadach ogólnych według skali podatkowej i rozpocząć amortyzację lokalu. Jednocześnie Wnioskodawczyni zgodnie z zawartą umową najmu będzie osobiście ponosiła opłaty z tytułu użytkowania mieszkania, t.j. czynsz na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, w tym podatek od nieruchomości, opłata za wieczyste użytkowanie gruntu, odpis na fundusz remontowy, energia cieplna, woda i kanalizacja oraz opłaty za gaz, energię elektryczną telewizję kablową i internet, a także składkę za ubezpieczenie mieszkania od zdarzeń losowych.

Jeżeli więc poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone przez Wnioskodawczynie do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu prywatnego.

Nadmienić jednakże należy, iż zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów z najmu, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Odnosząc się natomiast do kwestii amortyzacji przedmiotowego lokalu mieszkalnego zauważyć należy, iż podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu, musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

W odniesieniu do sposobu amortyzacji spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zauważyć należy, że zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.),
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Treść art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wskazuje, iż spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zaliczane jest do wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
   
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Na podstawie art. 22m ust. 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%; przy ustalaniu wartości początkowej tych praw podatnicy mogą stosować zasadę określoną w art. 22g ust. 10, z tym że wówczas roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%

Podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w roku 2012 nabyła Pani mieszkanie na zasadach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. W lipcu mieszkanie to zostanie przez Wnioskodawczynię przyjęte do używania i przewiduje, że okres używania tego mieszkania wyniesie ok. 40 lat. Mieszkanie to było wybudowane w latach 70-tych ub. w. i było użytkowane przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 5 lat. Mieszkanie Wnioskodawczyni zamierza wynająć przez okres powyżej 12 miesięcy.

Konsekwencją zaliczenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego do wartości niematerialnych i prawnych jest brak możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Artykuł ten nie ma, bowiem zastosowania do wartości niematerialnych i prawnych, a jedynie do środków trwałych. Przepis ten stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 -1 0 lat.

Zgodnie, zatem z art. 22j ust. 1 ustawy stawkę indywidualną można stosować wyłącznie do składników majątku podatnika będących środkami trwałymi. Brak jest takiego rozwiązania w stosunku do wartości niematerialnych i prawnych, a więc również do spółdzielczego prawa do lokalu.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

A zatem przy opodatkowaniu wynajmowanego mieszkania według skali podatkowej, podatek płaci się od dochodu, tj. od różnicy pomiędzy faktycznie uzyskanym przychodem z najmu a kosztami jego uzyskania. Istotne jest, by wydatki były ponoszone przez właściciela mieszkania a nie przez np. najemcę

Natomiast stosownie do treści art. 44 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, podatnicy osiągający dochody z najmu lub dzierżawy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne. Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

1. obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku;
2. zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b;
   
3. zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.
   
   

Zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45 (art. 44 ust. 6).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W tym samym terminie, stosownie do art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Jeżeli zatem, dochody z tytułu wynajmu przekroczą w danym miesiącu kwotę powodującą obowiązek zapłaty podatku, podatnik zobowiązany jest do wpłaty w trakcie roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy. W sytuacji będącej przedmiotem wniosku, w której Wnioskodawczyni w roku podatkowym z tytułu najmu uzyskuje przychody w niewielkiej wysokości, to o ile dochód z tytułu najmu nie przekroczy w trakcie roku kwoty powodującej obowiązku zapłaty podatku, Wnioskodawczyni zgodnie z treścią własnego stanowiska nie jest zobowiązana do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz powołane przepisy prawne stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawczyni odnośnie pytania 2, 4 i 5 w zakresie

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu prywatnego opodatkowanego na zasadach wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na opłaty z tytułu użytkowania mieszkania, t.j. czynsz na rzecz spółdzielni mieszkaniowej, w tym podatek od nieruchomości, opłata za wieczyste użytkowanie gruntu, odpis na fundusz remontowy, energia cieplna, woda i kanalizacja oraz opłaty za gaz, energię elektryczną telewizję kablową i Internet, a także składkę za ubezpieczenie mieszkania od zdarzeń losowych,
  

• dokonywania odpisów amortyzacyjnych od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego wg. stawki 2,5 % .
  

• sposobu ustalenia dochodu oraz wysokości zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych
  

- jest prawidłowe.

Natomiast stanowisko Wnioskodawczyni do pytania. 3 w zakresie możliwości ustalenia przez nią indywidualnej stawki amortyzacyjnej w stosunku do wynajmowanego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego należało uznać za nieprawidłowe.

Należy również zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest, bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.