Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4510.67.2016.1.KP
z 4 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 31 października 2016 r. (data wpływu 3 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek wspólny – uzupełniony pismem z 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• uznania nabytych składników majątkowych za przedsiębiorstwo/zorganizowaną jego część,
• odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych,
• odpisów amortyzacyjnych od nabytego know-how,
• odpisów amortyzacyjnych od wartości firmy.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z siedzibą w Polsce, należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa” lub „Dostawca”), zajmującej się dostawą części zamiennych, usług technicznych oraz rozwiązań biznesowych dla przedsiębiorstw z branży rolniczej, ogrodniczej i zajmujących się gospodarką leśną oraz pracami ziemnymi. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce.

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego towarów. Od stycznia 2016 jedynym dostawcą sprzedawanych przez Spółkę towarów jest A. (dalej: „A” lub „Dostawca”).

W związku z reorganizacją grupy kapitałowej, do której należy Spółka, Spółka nabyła od innej polskiej spółki kapitałowej wchodzącej w skład Grupy (dalej: „Zbywca”), wytworzony przez Zbywcę know-how dotyczącego wiedzy na temat rozwijania sieci franczyzowej, w tym m.in. rozbudowany podręcznik wraz z wzorami umów i pism oraz informacji o relacjach i zasadami rozliczeń z dotychczasowymi franczyzobiorcami oraz o asortymencie nabywanych towarów od Autoryzowanych Dostawców. W ramach tej transakcji Spółka weszła też w ogół praw i obowiązków wynikających z dotychczas zawartych przez Zbywcę umów franczyzowych. Wycenę powyższej transakcji zlecono niezależnemu rzeczoznawcy.

Przed dokonaniem transakcji dotyczącej nabycia przez Spółkę przedmiotowego know-how Spółka przejęła od Zbywcy 43 pracowników w trybie przejścia zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz.U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm., dalej „Kodeks pracy”). Z 43 przejętych pracowników sześcioro pracowało w dziale rozwoju sieci franczyzowej Zbywcy. W związku z przejęciem tak dużej grupy pracowników Spółka dodatkowo nabyła składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa Zbywcy, które wcześniej powierzone zostały do użytkowania przejmowanym pracownikom. W ramach tej transakcji Spółka nabyła niezbędne do dalszej pracy przejętych osób środki trwałe, takie jak: zespoły komputerowe, tablety, laptopy (notebook) oraz samochody osobowe. Doszło też do cesji umów leasingu operacyjnego 3 samochodów osobowych oraz numerów telefonów użytkowanych przez przejętych pracowników.

W późniejszym terminie Zbywca rozwiązał umowy z tzw. Autoryzowanymi Dealerami, a na podobnych warunkach takie umowy zawarła Spółka. Umowy te dawały prawo, na uzgodnionych warunkach, wybranym dostawcom towarów do dokonywania dostaw bezpośrednio do sieci franczyzowej w zamian za prowizję płatną franczyzodawcy. Zaznaczyć należy, że do dnia transakcji Największym Autoryzowanym Dostawcą towarów do sieci franczyzowej Zbywcy była Spółka.

Zbywca do kontroli franczyzobiorców korzystał ze specjalnego oprogramowania pn. X, które w drodze cesji przejdzie na Spółkę.

Powyższa transakcja nie obejmowała ani nie będzie obejmować innych niż wyżej opisane składników wchodzących w skład przedsiębiorstwa Zbywcy, w tym:

• praw i obowiązków wynikających z umów z odbiorcami i dostawcami Zbywcy (w szczególności zobowiązań, wykluczona jest również ciągłość w ramach systemów rabatowych itp.),
• środków pieniężnych,
• praw i obowiązków wynikających z umów rachunków bankowych,
• praw i obowiązków wynikających z umów o kredyty lub pożyczki,
• zobowiązań Zbywcy związanych z prowadzoną przez niego działalność gospodarczą,
• praw i obowiązków wynikających z umowy na świadczenie usług IT,
• praw i obowiązków wynikających z umowy na świadczenie usług, która obejmuje szereg kompleksowych usług wspomagających działalność Spółki, w tym usługi marketingowe, badań rozwojowych i rynkowych, określania polityki cenowej i strategii grupy, zarządzania, HR, finansowe i prawne,
• praw i obowiązków wynikających z umów licencyjnych na oprogramowanie IT, z uwzględnieniem wyżej wspomnianej licencji „X”,
• praw i obowiązków wynikających z umów na prowadzenie obsługi księgowej i rachunkowej.
  
  

Ponadto przedmiotem transakcji nie są objęte inne niż wymienione wartości niematerialne i prawne.

Składniki majątkowe nabyte przez Spółkę nie będą stanowić zorganizowanego zbioru składników majątkowych powiązanych w sposób organizacyjny, finansowy czy funkcjonalny.

Zarówno Wnioskodawca, jak i Zbywca jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka zamierza wykorzystywać nabyte składniki majątkowe do wykonywania czynności opodatkowanych VAT w ramach prowadzonej działalności handlowej.

W piśmie z 14 grudnia 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku wspólnego Wnioskodawca doprecyzował, że:

W odniesieniu do cesji umów leasingu operacyjnego 3 samochodów osobowych Spółka informuje, że umowy te spełniają warunki określone w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późniejszymi zmianami) zarówno przed cesją, jak i po cesji tych umów.

W zakresie nabytego know-how Spółka informuje, że w jej ocenie wytworzona przez Zbywcę wiedza na temat rozwijania sieci franczyzowej, którą nabył Wnioskodawca, spełnia warunki umożliwiające zaliczenie jej do know-how, tj.:

1. jest wynikiem wypracowanego doświadczenia – była tworzona i następnie uzupełniana i modyfikowana odpowiednio do wypracowanego doświadczenia Zbywcy w tym zakresie,
2. jest poufna, tj. nie została ujawniona, nie jest powszechnie znana lub łatwo dostępna; dokumenty opatrzone są znakiem „poufne”, a w umowach z franczyzobiorcami zaznaczono, które dokumenty i informacje mają charakter poufny, i że należy je zwrócić po ewentualnym rozwiązaniu umowy. Zgodnie z tymi umowami „Informacje Poufne” oznaczają Podręcznik Operacyjny, tajemnice handlowe, informacje, metody, formularze, pomysły, koncepcje, cenniki, sposoby, techniki, szkice oraz szczegółowe instrukcje i dokumentacje mające związek z systemem franczyzowym. W umowach tych poświęcony jest cały dział o zasadach poufności, w tym też zasadach postępowania związanych z żądaniem ujawnienia Informacji Poufnych w całości lub w części na podstawie orzeczenia lub decyzji wydanej przez właściwy sąd bądź inny organ administracji państwowej, albo też inny uprawniony organ, którego władzy podlega Franczyzobiorca,
3. jest istotna, tj. ważna dla całości lub części prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności oraz jest użyteczna; świadczy o tym oparcie na niej całej umowy franczyzowej oraz stosowanie zawartych w nich zasad w procesie rozwijania sieci franczyzowej. Bez tej wiedzy, jaką w ramach know-how nabył, nie byłoby możliwe dalsze rozwijanie sieci franczyzowej. Nabywca potrzebowałby paru lat, aby wypracować swoje własne podręczniki na podstawie własnych doświadczeń, własne wzorce dokumentów, metody kalkulacji dochodowości punków franczyzowych, selekcjonowania potencjalnych chętnych do prowadzenia działalności w formie punktu franczyzowego, zdobyć doświadczenie w tym zakresie popełniając po drodze mniej lub bardziej istotne błędy,
4. jest zidentyfikowana we właściwej formie, to znaczy jest opisana w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełnia kryteria poufności i istotności oraz jest utrwalona na papierowych nośnikach informacji (wydrukowana). Elektroniczna wersja dokumentów zamieszczona jest na wydzielonym miejscu na serwerze z limitowanym dostępem osób upoważnionych.
   
   

Ponadto Wnioskodawca pragnie podkreślić, że z przejętych 43 pracowników, tylko 6 było zatrudnionych w dziale rozwoju sieci związanym z rozwojem systemu franczyzowego Zbywcy. Podobnie było ze zbytym majątkiem (samochodami i komputerami), tj. tylko część dotyczyła działalności franczyzowej. Ponieważ Zbywca prowadził stosowną ewidencję majątku użytkowanego przez pracowników, więc jest w stanie przyporządkować i podzielić zbyte składniki majątku na te, które były związane z działalnością franczyzową i z pozostałą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w podatku dochodowym od osób prawnych.

1. Czy przedstawiona powyżej transakcja nabycia przez Spółkę składników majątkowych stanowi nabycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT?
2. Czy Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych przez Spółkę w ramach wyżej opisanych transakcji?
3. Jeśli odpowiedź na pytanie 1 okaże się przecząca, to jest składniki majątkowe będące przedmiotem transakcji nie stanowią przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT, to czy know-how dotyczące wiedzy jak budować i rozwijać sieć franczyzową oraz prawa do przejętych w drodze cesji umów z franczyzobiorcami, które nabyła Spółka będzie stanowić know-how nietechniczne podlegające amortyzacji?
4. Jeśli odpowiedź na pytanie 1 okaże się twierdząca, to jest składniki majątkowe będące przedmiotem transakcji zostaną uznane za przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT, to czy Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości firmy powstałej w wyniku nabycia przedsiębiorstwa przez Spółkę?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych. Odpowiedź na pytania w pozostałych zakresach przedstawiono w interpretacjach indywidualnych z 4 stycznia 2017 r. nr 3063-ILPB1-3.4510.56.2016.2.KP oraz 3063-ILPB1-3.4510.68.2016.1.KP.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Spółki, niezależnie od odpowiedzi na pytanie 1, Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych przez Spółkę w ramach opisanych transakcji.

Uzasadnienie.

Niezależnie od tego, czy odpowiedź na pytanie 1 okaże się twierdząca czy przecząca, to jest organ uzna czy nie uzna, że przedmiotem transakcji nie jest przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT lub zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT, to Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych przez Spółkę.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Mając powyższe na uwadze, Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych przez Spółkę w ramach transakcji na warunkach określonych w art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w związku z reorganizacją grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca (dalej także: Spółka), Spółka nabyła od innej polskiej spółki kapitałowej wchodzącej w skład Grupy (dalej: Zbywca) wytworzony przez Zbywcę know-how dotyczące wiedzy na temat rozwijania sieci franczyzowej, które szczegółowo zostało opisane w uzupełnieniu sprawy. W ramach tej transakcji Spółka weszła też w ogół praw i obowiązków wynikających z dotychczas zawartych przez Zbywcę umów franczyzowych. Przed dokonaniem transakcji dotyczącej nabycia know-how Spółka przejęła od Zbywcy 43 pracowników, z czego 6 było zatrudnionych w dziale rozwoju sieci związanym z rozwojem systemu franczyzowego Zbywcy. W ramach transakcji Spółka nabyła składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa Zbywcy, które wcześniej powierzone zostały do użytkowania przejmowanym pracownikom. Spółka nabyła środki trwałe, takie jak zespoły komputerowe, tablety, laptopy (notebook) oraz samochody osobowe. Doszło też do cesji umów leasingu operacyjnego 3 samochodów osobowych, które spełniają warunki określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz numerów telefonów użytkowanych przez przejętych pracowników.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że ustawodawca przewidział szczególny sposób zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z nabyciem środków trwałych.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W tym miejscu należy wskazać, że aby składniki majątku wymienione w powyższej regulacji mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok − o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Stosownie do art. 16a ust. 2 pkt 3 ww. ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi.

Zatem – co ważne w odniesieniu do niniejszej sprawy – amortyzacji podlegają, z wyjątkami wymienionymi w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jedynie te składniki majątkowe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika. Do przeniesienia własności składników majątkowych u podatnika będącego osobą prawną może dojść przez odpłatne albo nieodpłatne nabycie w formie np. sprzedaży, zamiany, darowizny lub na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości albo ich wytworzenie we własnym zakresie.

Na podstawie art. 17a pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: ilekroć w rozdziale jest mowa:

1. o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów;
2. podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.
   
   

Na podstawie art. 17b ust. 1 tej ustawy: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dzielą – co do zasady – generalnie umowy leasingu na dwa rodzaje w zależności od tego, jakie warunki spełniają. Przepis art. 17b tej ustawy reguluje skutki tzw. podatkowej umowy leasingu operacyjnego. Wskazana regulacja określa zatem warunki umowy leasingu, w której opłaty dokonywane przez korzystającego na rzecz finansującego stanowią w całości odpowiednio koszty uzyskania przychodów u korzystającego, jeżeli nie jest on osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, oraz przychody podatkowe u finansującego, a przedmiot leasingu jest amortyzowany przez finansującego.

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że wskazane przez Spółkę składniki majątkowe spełniają przesłanki uznania ich za środki trwałe – przede wszystkim zostały one przez Spółkę nabyte. Stąd Spółka ma prawo do ich amortyzacji. Wyjątek stanowią samochody używane przez Spółkę na podstawie przeniesionych przez Zbywcę umów leasingu operacyjnego. W tym przypadku Spółka nie jest ich właścicielem, a odpisów amortyzacyjnych dokonuje finansujący.

Reasumując – Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych przez Spółkę w ramach wyżej opisanych transakcji, z wyjątkiem samochodów osobowych używanych na podstawie podatkowych umów leasingu operacyjnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo informuje się, że w przedmiocie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo do wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę na interpretację indywidualną wydaną na podstawie art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej wnosi się do sądu administracyjnego właściwego ze względu na siedzibę organu wydającego interpretację, czyli w niniejszej sprawie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.