Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.504.2016.1.PS
z 1 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z póź. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z zaciągniętym kredytem w celu sfinansowania nabycia własnych udziałów w celu umorzenia - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z zaciągniętym kredytem w celu sfinansowania nabycia własnych udziałów w celu umorzenia.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący spółką kapitałową w dniu 30 września 2015 roku zawarł umowę inwestycyjną, której przedmiotem i celem było nabycie konkurencyjnego wobec Wnioskodawcy przedsiębiorstwa (w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego). Umowa inwestycyjna ma charakter złożony i określa szczegółowo kolejne elementy całej transakcji. W wykonaniu powyższej umowy inwestycyjnej Wnioskodawca dokonał nabycia konkurencyjnego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego. Nabycie przedsiębiorstwa nastąpiło poprzez dokonanie aportu konkurencyjnego przedsiębiorstwa do majątku Wnioskodawcy. W wyniku aportu doszło do podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy oraz emisji nowych udziałów. Nowe udziały zostały w całości objęte przez dokonujących aportu nowych wspólników.

Wartość nominalna nowo wyemitowanych udziałów, a tym samym wartość nominalna podwyższenia kapitału zakładowego była niższa od wartości rynkowej wnoszonego aportem przedsiębiorstwa. Tym samym doszło do powstania agio, którego wartość została zapisana na kapitał zapasowy Wnioskodawcy.

Zgodnie z umową inwestycyjną i w wykonaniu jej postanowień, bezpośrednio po zarejestrowaniu aportu i podwyższeniu kapitału zakładowego Wnioskodawcy w KRS, nowi wspólnicy oraz Wnioskodawca zawarli umowę zbycia części nowo objętych udziałów na rzecz Wnioskodawcy celem umorzenia - za wynagrodzeniem z czystego zysku (art. 199 KSH). Umowa ta została zawarta i zrealizowana zgodnie z postanowieniami umowy spółki Wnioskodawcy, przepisami Kodeksu spółek handlowych oraz uchwałą wspólników. Transakcja ta została skutecznie zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Wartość rynkowa części nowych udziałów podlegających umorzeniu została określona na podstawie przyjętej wyceny wartości Wnioskodawcy z uwzględnieniem wartości przedsiębiorstwa wniesionego aportem. Tak określona wartość została proporcjonalnie rozdzielona pomiędzy wszystkie udziały Wnioskodawcy. Odpowiednia wartość przypadająca na podlegające umorzeniu nowe udziały została określona, jako cena nabycia tych udziałów celem umorzenia przez Wnioskodawcę, do wypłaty nowym wspólnikom.

Środki pieniężne na pokrycie ceny nabycia udziałów celem umorzenia zostały zapłacone częściowo ze środków własnych Wnioskodawcy, a w części zostały pokryte środkami pochodzącymi z kredytu inwestycyjnego (umowa kredytu została podpisana przez Wnioskodawcę na ten właśnie cel).

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z kredytem, którego celem było pokrycie ceny nabycia udziałów własnych Wnioskodawcy w celu umorzenia, w wykonania umowy inwestycyjnej, której przedmiotem i celem było nabycie konkurencyjnego wobec Wnioskodawcy przedsiębiorstwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z kredytem, którego celem było pokrycie ceny nabycia udziałów własnych Wnioskodawcy w celu umorzenia, w wykonania umowy inwestycyjnej, której przedmiotem i celem było nabycie konkurencyjnego wobec Wnioskodawcy przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle powyższego, aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt podatkowy, spełnione powinny zostać następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Co do zasady zatem, podstawową przesłanką warunkującą zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych, jest związek adekwatny pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem lub zachowaniem czy też zabezpieczeniem jego źródła.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Z brzmienia powyższego przepisu należy zatem wywnioskować, że stanowią koszty podatkowe odsetki, które zostały zapłacone. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, aby wydatek w postaci odsetek zapłaconych stanowił koszt podatkowy, ważny jest ich związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a tym samym wpływ poniesionych wydatków na możliwość osiągnięcia/zwiększenia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

W analizowanym przypadku rozpatrywanie kosztów kredytu pobranego przez Wnioskodawcę w celu wypłaty wynagrodzenia z tytułu umowy zbycia udziałów celem umorzenia trzeba bezpośrednio powiązać z całokształtem okoliczności transakcji.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego umorzenie udziałów stanowiło jeden z etapów złożonej umowy inwestycyjnej. Przedmiotem umowy inwestycyjnej było nabycie przez Wnioskodawcę konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Celem takiego działania było poszerzenie oferty produktowej Wnioskodawcy o produkty oferowane do sprzedaży przez nabyte przedsiębiorstwo, pozyskanie nowych środków produkcji, potencjału, wartości niematerialnych i prawnych, know-how oraz klientów. Wszystkie te elementy bezsprzecznie mają wpływ bezpośrednio i pośrednio na osiągane przez Wnioskodawcę przychody.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym nabycie przedsiębiorstwa nastąpiło poprzez wniesienie przedsiębiorstwa aportem i objęcie przez nowych wspólników udziałów nowej emisji. Następnie zrealizowano transakcję umorzenia części udziałów nowej emisji za zapłatą na rzecz nowych wspólników wynagrodzenia, pokrywanego z czystego zysku w rozumieniu art. 199 par. 6 KSH. W taki sposób strony transakcji osiągnęły cel umowy inwestycyjnej (którego nie dałoby się zrealizować innymi środkami), jakim było otrzymanie przez nowych wspólników wnoszących aport wynagrodzenia, na które składały się: wynagrodzenie rzeczowe - określone udziały nowej emisji w spółce Wnioskodawcy nie podlegające umorzeniu oraz wynagrodzenie pieniężne.

W świetle analizowanego stanu faktycznego należy wskazać, że wypłata wynagrodzenia umorzeniowego na rzecz nowych wspólników nie stanowiła sposobu na wypłatę zysku na rzecz określonych wspólników (alternatywnego do wypłaty dywidendy). Stanowiła ona element większej transakcji nabycia przedsiębiorstwa, warunkujący powodzenie nabycia tego przedsiębiorstwa.

W tym kontekście koszty kredytu pobranego przez Wnioskodawcę na wypłatę części wynagrodzenia umorzeniowego należy traktować, jako koszty kredytu o charakterze inwestycyjnym, którego realnym celem było utrzymanie i powiększenie źródeł przychodu Wnioskodawcy. Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia umorzeniowego na podstawie umowy inwestycyjnej określającej warunki nabycia konkurencyjnego przedsiębiorstwa. Tym samym w analizowanym stanie faktycznym zostały spełnione wszelkie przesłanki dla uznania, że koszty kredytu mogą zostać uznane przez Wnioskodawcę za koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a oraz pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), są nim natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek (kredytów) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia.

Art. 15 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje również pojęć: „źródła przychodów”, „zachowanie źródła przychodów”, „zabezpieczenie źródła przychodów”. Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

• mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”; „przyczyna czegoś”; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;
• „zachować”, „zachowywać” oznacza „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „podtrzymać, utrzymać coś”;
• „zabezpieczać”, „zabezpieczyć” to „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”, „uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś”, „zapobiec niszczeniu czegoś”

(http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu ww. ustawy są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu - są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić szeroko, w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4e ustawy). Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że – jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą – są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny należy zatem zauważyć, iż możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów kredytu (odsetek od kredytu bankowego) zaciągniętego w celu sfinansowania wypłaty wynagrodzenia na rzecz udziałowców z tytułu umorzenia udziałów jest uzależniona od kwestii spełniania tzw. „przesłanki celowości”, określonej w art. 15 ust. 1 ustawy. Tylko bowiem w odniesieniu do odsetek od kredytu służącego uzyskaniu przychodów, zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów można rozważać możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż zaciągnięcie kredytu bankowego w celu sfinansowania wypłaty wynagrodzenia na rzecz udziałowców z tytułu umorzenia części udziałów nie ma charakteru działań ogólnych (standardowych) związanych z szeroko rozumianą działalnością gospodarczą Spółki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zaciągnięcie kredytu bankowego celem sfinansowania przedmiotowej transakcji ma charakter szczególny i nie sposób doszukać się chociażby pośredniego związku pomiędzy ponoszonymi wydatkami (odsetkami od kredytu), a działaniami służącymi uzyskaniu przychodów, zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Uzyskanie przychodu lub wysokość przychodów nie zależy bowiem od tego, jak rozdysponowane są udziały w Spółce, a wydatek na wykup i umorzenie udziałów służy przeprowadzeniu rozliczeń między udziałowcami Spółki, a nie osiąganiu przychodów. Innymi słowy celem poniesienia kosztu odsetek jest przebudowa struktury własnościowej spółki, a nie uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Podsumowując, w przedstawionym stanie sprawy, odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego w celu sfinansowania wypłaty wynagrodzenia na rzecz udziałowców z tytułu umorzenia udziałów nie mogą w związku z tym być uznane za koszty służące uzyskaniu przychodów, zabezpieczeniu czy zachowaniu źródła przychodów. Nie mogą tym samym zostać uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 143/11, czy z dnia 4 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1921/14, w którym Sąd wskazał, że: (…) stanowisko to zgodne jest z utrwaloną linią orzeczniczą, która wskazuje na odróżnienie pierwotnego celu poniesienia kosztu jakim jest doprowadzenie do umorzenia udziałów, od celu wtórnego, którym może być poprawa działalności spółki kapitałowej w przyszłości. W takim przypadku celem poniesienia kosztu odsetek jest przebudowa struktury własnościowej spółki, a nie uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 20 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 85/10, z 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 143/11, z 18 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 2301/11, z 10 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2189/13; publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.orzeczenia.nsa.gov.pl, zwana dalej: "CBOSA").

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.