Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-1.4511.322.2016.1.AA
z 19 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r. (data wpływu 18 listopada 2016 r.), uzupełnionym w dniu 28 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego (stan faktyczny) – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczego rachunku za rzeczywiste zużycie mediów (zdarzenie przyszłe) – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych (stan faktyczny) – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych (stan faktyczny) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego (stan faktyczny),
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczego rachunku za rzeczywiste zużycie mediów (zdarzenie przyszłe),
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych (stan faktyczny),
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych (stan faktyczny).
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia 1 lipca 2016 roku. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. Opłaca podatek liniowy. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach przeważającej działalności gospodarczej świadczy usługi wydawnicze w zakresie pozostałego oprogramowania (5829.Z). Wnioskodawca jest na stale zameldowany w domu rodzinnym położonym w A. Dom rodzinny stanowi własność rodziców Wnioskodawcy. Pod tym samym adresem, w lokalu użyczonym przez rodziców, znajduje się siedziba firmy. Dnia 1 lipca 2016 roku Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy gospodarczej z firmą posiadającą swoją siedzibę w B. Umowa została podpisana na czas nieokreślony. Przedmiotem umowy są usługi z zakresu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Wnioskodawca świadczy usługi w biurze kontrahenta, w wymiarze 8-10 godzin dziennie, we wszystkie dni robocze tygodnia. Usługa bywa świadczona również w soboty i niedziele.

1. Duża odległość wyklucza codzienne dojazdy, w związku z tym Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego w B. Umowa najmu lokalu jest potwierdzana rachunkiem wystawianym za każdy miesiąc. Rachunek miesięczny zawiera wyodrębnioną pozycję określającą wysokość miesięcznej zaliczki za zużycie mediów. Ogólna suma należności, pomniejszona o zaliczkę za media, jest ujmowana w kolumnie 13 KPiR, tym samym stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.
2. Na koniec roku najemca wystawi zbiorczy rachunek za rzeczywiste zużycie mediów. Należność za zużycie mediów Wnioskodawca ujmie w pozycji 13 KPIR jako koszt uzyskania przychodów.
3. Koszty dojazdów oraz wyższe koszty wyżywienia wynikające z realizacji usług w B Wnioskodawca ujmuje w dowodzie wewnętrznym: rozliczenie kosztów podróży służbowej. Wnioskodawca, nie częściej niż raz na dziesięć dni (w praktyce nie częściej niż raz na dwa tygodnie) odbywa podróż z B do A i z powrotem do B. Koszty przejazdów realizowanych samochodem osobowym są ewidencjonowane i rozliczane dowodem wewnętrznym: ewidencja przebiegu samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych. Przejazdy realizowane innymi środkami lokomocji są ujmowane w dowodzie wewnętrznym: rozliczenie podróży służbowej. W dokumencie rozliczenie podróży służbowej Wnioskodawca rozlicza diety. Przy naliczaniu diet Wnioskodawca pomija dni, które nie są związane ze świadczeniem usługi lub dojazdem związanym z usługą (Wnioskodawca pomija dni urlopów, zwolnień lekarskich itp.). Rozliczenie podróży służbowej jest ujmowane w kolumnie 13 KPiR i stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.
4. Wnioskodawca, dla potrzeb działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy niewprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód osobowy stanowi własność matki Wnioskodawcy i jest używany na mocy umowy użyczenia. Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu oraz wystawia dowód wewnętrzny, w którym ujmuje wszystkie przejechane kilometry na potrzeby działalności gospodarczej. Kilometry są przeliczane w oparciu o aktualną stawkę. Wyliczona w ten sposób kwota jest zestawiana z sumą faktur za zakupione paliwo. W kolumnie 13 PKiR Wnioskodawca ujmuje kwotę brutto (VAT nie podlega odliczeniu) uzyskaną z sumy faktur zakupowych za zakup paliwa w wysokości nie większej niż kwota wyliczona z ewidencji przebiegu.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy rachunek za najem lokalu stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
2. Czy zbiorczy rachunek, wystawiony na koniec roku, za rzeczywiste zużycie mediów będzie stanowił dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
3. Czy rozliczenie kosztów podróży służbowej stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
4. Czy rozliczenie wykorzystania samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1, tak; stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 4 marca 2016 roku3 IPTPB1/4511-830/15-4/RK, w podobnej sprawie.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, tak; analogicznie do punktu 1.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 3, tak; stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z orzeczeniem WSA w Szczecinie z 7 października 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 430/09 wydanym w podobnej sprawie.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 4, tak; w oparciu o pismo Ministra Finansów z 7 lipca 1992 roku nr P02/10-8010-0665/92.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego (stan faktyczny) jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczego rachunku za rzeczywiste zużycie mediów (zdarzenie przyszłe) jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych (stan faktyczny) jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych (stan faktyczny) jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi wydawnicze w zakresie pozostałego oprogramowania. Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy gospodarczej z firmą posiadającą swoją siedzibę w B. Duża odległość wyklucza codzienne dojazdy, w związku z tym Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego. Umowa najmu lokalu jest potwierdzana rachunkiem wystawianym za każdy miesiąc. Rachunek miesięczny zawiera wyodrębnioną pozycję określającą wysokość miesięcznej zaliczki za zużycie mediów.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do przedmiotowych wydatków związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa we wspomnianym powyżej przepisie. Jednocześnie przedmiotowe wydatki nie są wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów, ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki te mogą więc stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednakże podkreślić należy, że obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Wskazać przy tym należy, że to na Wnioskodawcy, jako odnoszącym korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ciąży obowiązek wykazania związku, jaki wydatki te mają z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania. Istnienie ww. związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ww. wydatkami a prowadzoną działalnością gospodarczą może być zweryfikowane w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez upoważnione organy.

Reasumując, Wnioskodawca w prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć wydatki za najem lokalu oraz za rzeczywiste zużycie mediów do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zaistniałego stanu faktycznego w zakresie zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego oraz dotyczące zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zbiorczego rachunku za rzeczywiste zużycie mediów uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do regulacji prawnych dotyczących zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą należy wskazać na treść art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Na podstawie powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

• być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,
• a wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.
  
  

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie, czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z powyższych regulacji prawnych wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmując swoją dyspozycją sytuacje odbywania podróży służbowych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą, nie przewidują do tej kategorii podatników żadnych wyłączeń o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym, wobec tego nieuprawnione jest różnicowanie osób fizycznych prowadzących działalność według rodzaju tej działalności.

Wobec powyższego należy uznać, ze Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów podatkowych wartość diet z tytułu podróży służbowych, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zaistniałego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych uznano za prawidłowe.

W odniesieniu do samochodów osobowych niestanowiących środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, ustawodawca przewidział pewne ograniczenie w możliwości pełnego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z ich używaniem w działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Stosowanie do art. 23 ust. 4 ww. ustawy, ilekroć w ust. 1 jest mowa o stawce za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przez to stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika.

W myśl art. 23 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Elementy jakie powinna zawierać prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu określa art. 23 ust. 7 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Zgodnie z treścią art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

W myśl art. 712 Kodeksu cywilnego, jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. Bez zgody użyczającego biorący nie może oddać rzeczy użyczonej osobie trzeciej do używania. Przepis art. 713 ww. Kodeksu stanowi, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Przedsiębiorcy, którzy korzystają nieodpłatnie z cudzych rzeczy, mogą zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów – w oparciu o stosowną umowę – wydatki związane z bieżącym utrzymaniem użytkowanej rzeczy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dla potrzeb działalności gospodarczej wykorzystuje samochód osobowy, niewprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód osobowy stanowi własność matki Wnioskodawcy i jest używany na mocy umowy użyczenia. Wnioskodawca prowadzi ewidencje przebiegu pojazdu oraz wystawia dowód wewnętrzny, w którym ujmuje wszystkie przejechane kilometry na potrzeby działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodów mogą być kwoty wynikające z faktur na eksploatację użyczonego samochodu wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej, do wysokości limitu wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy jednak podkreślić, że ww. koszty przekraczające ten limit nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zaistniałego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.