Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.227.2016.1.KP
z 13 stycznia 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pana prowadzącego działalność gospodarczą przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2016 r. (data wpływu 12 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu zaciągnięcia pożyczki – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 12 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu zaciągnięcia pożyczki.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
W kwietniu br., z powodu braku możliwości pozyskania kredytu firmowego, Wnioskodawca podjął decyzję o finansowym zasileniu swojej firmy pożyczką bankową na osobę fizyczną. Pożyczkę prywatną, określoną w umowie z bankiem – na dowolny cel konsumpcyjny – Wnioskodawca przeznaczył na rozwój własnej firmy w znacznie większym metrażowo lokalu.
Inwestycja polegała na remoncie lokalu zgodnie z własnymi potrzebami, wyposażeniu tegoż oraz remoncie lokalu uprzednio dzierżawionego (w tym samym budynku). Wnioskodawca na zakupy posiada faktury. Bank i pośrednik finansowy za wykonanie usług, w oparciu o umowy, pobrały prowizje.
Koszty otrzymania pożyczki Wnioskodawca zaksięgował w m-cu następnym po dacie wpływu gotówki na konto firmowe w PKPiR. Wnioskodawca uznaje się również comiesięcznymi odsetkami od pożyczki – transparentnymi – w otrzymanym harmonogramie spłat.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w przypadku finansowania działalności gospodarczej z prywatnego kredytu możliwym jest zaliczenie wydatków z tego tytułu do kosztów podatkowych?
- Czy koszty związane z zaciągnięciem takiej pożyczki są kosztem uzyskania przychodu?
Zdaniem Wnioskodawcy prywatna pożyczka bankowa może służyć finansowaniu własnej działalności gospodarczej. Koszty pozyskania pożyczki, o której mowa, zgodnie do umów z pośrednikiem i bankiem, oraz odsetki od pożyczki są kosztem uzyskania przychodu w firmie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
- musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
- musi być należycie udokumentowany.
Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione i racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), (…).
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).
Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę prowizji i odsetek od pożyczek przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji czy nazwy pożyczek stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętej pożyczki. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów prowizji czy odsetek od pożyczki jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między pożyczką a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.
Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie pożyczki, a nie treść umowy zawartej z bankiem.
Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty zapłaconych prowizji i odsetek od pożyczki zaciągniętej na imię i nazwisko podatnika, w sytuacji gdy wykaże on związek między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.
Z powyższego wynika, że prowizje i odsetki od pożyczki mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wówczas gdy zaciągnięta pożyczka pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a prowizje i odsetki od pożyczki muszą zostać faktycznie zapłacone i nie mogą zwiększać kosztów inwestycji.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca z powodu braku możliwości pozyskania kredytu firmowego podjął decyzję o finansowym zasileniu swojej firmy prywatną pożyczką bankową zaciągniętą na swoje imię i nazwisko. Wnioskodawca przeznaczył pożyczkę na rozwój własnej firmy w znacznie większym metrażowo lokalu. Inwestycja polegała na remoncie oraz wyposażeniu lokalu, a także remoncie lokalu uprzednio dzierżawionego w tym samym budynku. Wnioskodawca posiada faktury na zakupy. Bank oraz pośrednik finansowy za wykonanie usług finansowych pobrał prowizje. Ponadto Wnioskodawca spłaca co miesiąc odsetki od tej pożyczki.
Odnosząc zatem treść cytowanych przepisów do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że zapłacone odsetki od ww. pożyczki oraz poniesione koszty pozyskania niniejszej pożyczki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, gdyż jak wykazano, pożyczka została wykorzystana w prowadzonej działalności gospodarczej.
Jednak podkreślenia wymaga, że podatnik musi dysponować dowodami, umożliwiającymi w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków. Na podatniku bowiem, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, ciąży obowiązek wykazania związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodu).
Reasumując – w przypadku finansowania działalności gospodarczej z prywatnego kredytu możliwym jest zaliczenie wydatków z tego tytułu do kosztów podatkowych, a koszty związane z zaciągnięciem takiej pożyczki są kosztem uzyskania przychodu.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.