2014.02.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-147/11/13-8/S/AK/JW
z 20 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

świadczonych przez Usługodawców na rzecz Spółki usług likwidacji szkód polegających na wycenie zaistniałej szkody, wypłaceniu odszkodowania oraz wykonania innych czynności niezbędnych do prawidłowej realizacji zobowiązań Spółki wynikających z umów zawartych z klientami - jest prawidłowe,
odsprzedaży przez Usługodawców na rzecz Spółki nabytych od podmiotów trzecich, w trakcie świadczenia usług likwidacji szkody, usług naprawy pojazdów- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku od towarów i usług przez Usługodawców wykonywanych przez nich usług likwidacji szkody ubezpieczeniowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

X Spółka Akcyjna (zwany dalej: „X”, „Spółka” lub „Wnioskodawca”), działając na podstawie stosownego zezwolenia, prowadzi na terytorium Polski działalność ubezpieczeniową, która w świetle art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 124 poz. 1151 późn, zm., dalej: „UDU”) stanowi wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

W ramach tej działalności Spółka zawiera m.in. Umowy dotyczące ubezpieczenia komunikacyjnego. Na mocy zawartych umów, Spółka zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, w zamian za uiszczaną przez klienta składkę (wynagrodzenie).

W sytuacji, gdy wspomniane zdarzenia mają miejsce poza terytorium kraju, dla celów prawidłowej realizacji umów zawartych z klientami, Spółka korzysta z asysty podmiotów „zastępujących” ubezpieczyciela na terenie innego państwa w razie wystąpienia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową tzw. komisarzy awaryjnych lub reprezentantów/ korespondentów do spraw roszczeń (dalej łącznie: „Usługodawcy” - przedmiotowy zakres czynności wykonywanych przez komisarzy awaryjnych oraz korespondentów/reprezentantów ds. roszczeń jest zasadniczo tożsamy, z tym, że działalność komisarzy awaryjnych dotyczy ubezpieczeń typu „Auto Casco” a działalność reprezentantów/korespondentów do Spraw roszczeń dotyczy ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej).

Zadaniem Usługodawcy jest doprowadzenie do wypełnienia zobowiązania Spółki wobec klienta, wynikającego z zawartej przez X z klientem umowy ubezpieczeniowej, które powstało w wyniku zajścia określonego zdarzenia komunikacyjnego (wypadku) - na podstawie art. 80 ustawy z 22 maja 2003 r, o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152) „zadaniem reprezentanta do spraw roszczeń jest likwidacja szkód będących następstwem zdarzeń, które miały miejsce na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, innego niż państwo, w którym poszkodowany ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub na terytorium państw trzecich”.

Biorąc pod uwagę powyższe, świadczona dla Spółki przez Usługodawcę usługa (dalej: „Usługa”) obejmuje całokształt czynności, które w danej sytuacji są niezbędne dla likwidacji szkody ubezpieczeniowej. W szczególności, Usługa ta może obejmować działania takie, jak:

wycena zaistniałej szkody,
zapewnienie naprawy uszkodzonego pojazdu klienta Spółki/osoby poszkodowanej przez klienta Spółki.
wypłacenie odszkodowania klientowi Spółki/osobie poszkodowanej przez klienta Spółki,
wykonywanie innych czynności niezbędnych dla prawidłowej realizacji zobowiązań Spółki wynikających z zawartej z klientem umowy ubezpieczenia.

W zależności od konkretnego przypadku, Usługa zapewniać będzie wykonanie stosownych działań z zakresu wskazanego powyżej. Co do zasady, Usługodawca, wykonując Usługę na rzecz X, zleca wykonanie wskazanych powyżej czynności (np. wycenę szkody) podmiotom trzecim, które obciążają Usługodawcę kosztem ich realizacji.

Z tytułu wykonanej na rzecz X Usługi Usługodawca otrzymuje od Spółki wynagrodzenie. Wynagrodzenie to kalkulowane jest jako suma opłaty za zarządzanie procesem likwidacji szkody (wewnętrzne koszty Usługodawcy) oraz poniesionych przez Usługodawcę kosztów usług zakupionych w związku z realizacją Usługi od podmiotów trzecich (koszty zewnętrzne, np. koszty wyceny szkody, koszty naprawy pojazdu etc.).

Dokumenty obciążeniowe wystawiane dla Spółki przez Usługodawców w związku z wykonaniem Usługi zawierają, co do zasady, specyfikację rodzajową poszczególnych kosztów poniesionych przez Usługodawców w ramach realizacji Usługi.

Spółka zwraca uwagę na fakt, że ma ona interes prawny w uzyskaniu interpretacji dotyczącej prawidłowej klasyfikacji Usługi dla potrzeb polskiego VAT. Wynika to z faktu, że z tytułu nabycia Usług od Usługodawców (podmioty zagraniczne, posiadające siedzibę w innym kraju UE albo na terytorium państw trzecich), na podstawie Ustawy o VAT Spółka jest zasadniczo zobowiązana do ewentualnego rozliczenia polskiego podatku VAT (art. 17 Ustawy o VAT), w przypadku, gdyby czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy we wskazanym stanie faktycznym, czynności wykonywane przez Usługodawcę na rzecz Spółki stanowią kompleksową usługę, podlegającą zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, we wskazanym stanie faktycznym czynności wykonane przez Usługodawcę na rzecz Spółki stanowią kompleksową usługę, podlegającą zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustaw o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

1. kompleksowy charakter nabywanego świadczenia

W ocenie Wnioskodawcy, dla prawidłowego zaklasyfikowania wykonywanych przez Usługodawcę czynności dla celów VAT, w pierwszej kolejności niezbędne jest ustalenie, czy działania Usługodawcy stanowią niezależne, osobne świadczenia, czy jedną kompleksową usługę w rozumieniu przepisów o VAT.

Spółka pragnie wskazać, że kwestia opodatkowania VAT usług kompleksowych obejmujących szereg poszczególnych czynności wykonywanych przez usługodawcę na rzecz klienta była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „ETS” lub „Trybunał”) oraz polskich sądów administracyjnych.

1.1. Świadczenia kompleksowe w świetle orzeczeń ETS

W orzeczeniu ETS z dnia 22 października 1998r. w połączonych sprawach T.P. Madgett, R M. Baldwin and The Howden Court Hotel (sprawy C-308/96 i C-94/97) Trybunał uznał, że:

Sprawa będąca przedmiotem analizy ETS dotyczyła w swej istocie kwestii, jak w świetle regulacji w zakresie opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane świadczenie wykonane przez przedsiębiorcę na rzecz jego klienta w sytuacji gdy świadczenie to składa się z kilku elementów o niejednolitym charakterze.

W swoim rozstrzygnięciu ETS, bazując na opinii Adwokata Generalnego, doszedł do wniosku, iż w sytuacji gdy przedsiębiorca (podatnik podatku VAT) wykonuje na rzecz klienta kilka świadczeń (z czego jedno stanowi świadczenie główne, pozostałe zaś świadczenia pozwalają na lepsze wykonanie świadczenia głównego), a które z punktu widzenia klienta stanowią jedną całość (szczególnie z punktu widzenia ekonomicznego), to taki zespół czynności powinien być traktowany jako jedna kompleksowa usługa dla celów podatku VAT.

Stanowisko ETS w tym zakresie ulegało uszczegółowieniu na przestrzeni kolejnych lat wraz z kolejnymi kierowanymi do niego pytaniami prejudycjalnymi.

W wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd. (CPP) ETS stwierdził w szczególności, iż:

świadczenie usług

X zwraca uwagę, że powyższe tezy zostały przyjęte przez ETS jako fundamentalna zasada kwalifikacji dla celów VAT świadczeń kompleksowych i były przez Trybunał wielokrotnie przytaczane w uzasadnieniach do późniejszych wyroków (Przykładowo: orzeczenie ETS z dnia 15 maja 2001 r. w sprawie C-34/99 Primback Ltd, orzeczenie ETS z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, orzeczenie ETS z dnia 11 czerwca 2009r. w sprawie 572/07 RLRE Tellmer Property sro].

Z przytoczonego powyżej dorobku orzeczniczego ETS wynika, że świadczenie złożone, obejmujące szereg niezależnych czynności powinno być dla celów VAT traktowane jako jedna kompleksowa usługa (także w zakresie właściwej dla niej stawki podatku lub możliwości zastosowania zwolnienia), jeżeli:

w ramach tego świadczenia da się wyodrębnić świadczenie główne w tym sensie, że celem pozostałych świadczeń jest lepsze wykonanie tego świadczenia głównego;
świadczenie złożone stanowi jedną ekonomiczną całość z perspektywy klienta (nabywcy).

Zdaniem X, Usługa wykonywana przez Usługodawcę spełnia powyższe kryteria, ponieważ:

Ad a. powyżej - istnienie świadczenia głównego

W ramach Usługi wyraźnie występuje świadczenie główne, jakim jest organizacja i przeprowadzenie procesu likwidacji szkody komunikacyjnej u klienta X/osoby poszkodowanej przez klienta X. Pozostałe elementy Usługi, tj. świadczenia wykonywane przez podmioty trzecie, zlecone im przez Usługodawcę (np. wycena szkody) służą wyłącznie do prawidłowego wykonania tego świadczenia głównego (np. aby móc efektywnie doprowadzić do likwidacji szkody, należy ustalić jej wartość stąd potrzeba dokonania stosownej wyceny).

Ad b. powyżej - integralność ekonomiczna

Usługa stanowi ekonomiczną całość dla nabywcy - X, której rozdzielenie byłoby zabiegiem sztucznym. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Spółka, korzystając z asysty Usługodawcy, zainteresowana jest uzyskaniem efektu ekonomicznego w postaci likwidacji szkody komunikacyjnej i tym samym wygaśnięcia jej zobowiązań wynikających z zawartej umowy ubezpieczeniowej. Spółka nie jest natomiast zainteresowana odrębnym nabywaniem poszczególnych czynności, które mogą wiązać się z realizacją procesu likwidacji szkody (np. naprawa Uszkodzonego pojazdu, wypłata odszkodowania, etc).

Co więcej, w konkretnych przypadkach, przy zajściu zdarzenia wymagającego asysty Usługodawcy, X może nawet nie być świadoma, i nie jest zainteresowana, jakie konkretnie czynności będą musiały zostać wykonane przez Usługodawcę w ramach wykonywanej przez niego Usługi. W tym zakresie X zainteresowana jest wyłącznie końcowym efektem ekonomicznym działalności podejmowanej przez Usługodawcę w ramach świadczonej przez niego Usługi.

1.2. Opodatkowanie VAT świadczeń kompleksowych w świetle orzeczeń polskich sądów administracyjnych

Spółka zwraca uwagę, że rozstrzygając zagadnienie sposobu opodatkowania VAT świadczeń złożonych polskie sądy administracyjne korzystają przede wszystkim dorobku ETS. W szczególności, przyjmują one w praktyce stosowania polskiej regulacji z zakresu VAT zasady i kryteria sformułowane przez ETS i przytoczone przez X w poprzednim punkcie wniosku.

W wyroku z dnia 25 stycznia 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt I FSK 499/2006), rozpatrując kwestię możliwości rozpoznania szeregu określonych czynności jako jednego świadczenia kompleksowego, stwierdził, iż:

„W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntował się pogląd, iż w przypadku takiego rodzaju czynności o kompleksowym charakterze jak te, o których mowa w art. 146 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 tego artykułu i w zw. z art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, na które składa się czynność podstawowa, której wykonanie było celem umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej, ustalając właściwą stawkę podatku od towarów i usług należy przyjmować jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności, biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej.”

Podobnie NSA w tym zakresie wypowiedział się w wyroku z dnia 2 grudnia 2008 r. (sygn. akt I FSK 1946/07), potwierdzając jednocześnie, że w przypadku świadczeń o kompleksowym charakterze, które składa się z szeregu określonych działań należy takie świadczenie traktować jako jednolitą całość (podobnie: wyrok NSA z 5 lipca 2006 r. (sygn. akt I FSK 945/2005); wyrok WSA w Warszawie z 4 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 274/08)).

1.3. Usługa jako kompleksowe świadczenie dla potrzeb ustalenia opodatkowania VAT - konkluzja

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki nabywaną przez nią od Usługodawców Usługę należy dla potrzeb opodatkowania polskim VAT potraktować jako jedno kompleksowe świadczenie, dotyczące organizacji procesu likwidacji szkód komunikacyjnych.

2. Objęcie Usługi zwolnieniem z VAT w świetle przepisów Ustawy o VAT

2.1. Klasyfikacja Usługi w świetle Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r.

Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT „Zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji”.

Art. 43 ust. 13 ustawy o VAT wskazuje natomiast, iż zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37 - 41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37 - 41.

Jednocześnie, art. 43 ust. 14 Ustawy o VAT stanowi, iż przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37 - 41.

W ocenie Spółki powyższe oznacza, że jeżeli określone świadczenie:

stanowi element usługi objętej zwolnieniem (np. usługi ubezpieczeniowej).
tworzy odrębność całość,
jest właściwe i niezbędne dla wyświadczenia usługi objętej zwolnieniem (np. usługi ubezpieczeniowej) i jednocześnie,

- nie jest elementem usługi pośrednictwa, to świadczenie takie podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37) Ustawy o VAT.

W tym kontekście Spółka zwraca uwagę, że nabywa ona od Usługodawcy Usługę nie dla celów działalności w zakresie pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, lecz dla potrzeb świadczenia usług ubezpieczeniowych dla swoich klientów. W efekcie, wyłączenie, o którym mowa w art. 43 ust. 14 Ustawy o VAT, nie będzie miało zastosowania w odniesieniu do Usługi.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem X nabywana przez nią Usługa objęta będzie zwolnieniem z VAT, jeżeli spełnia ona kryteria wskazane w treści art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, Usługa świadczona na jej rzecz przez Usługodawcę, polegająca na kompleksowej obsłudze procesu likwidacji szkód komunikacyjnych, niewątpliwie:

Stanowi element usługi ubezpieczeniowej, gdyż bez niej Spółka nie byłaby w stanie w sposób prawidłowy wykonać usługi ubezpieczeniowej na rzecz klienta, i jednocześnie z perspektywy klienta Spółki działanie Usługodawcy nie jest postrzegane jako świadczenie odrębne od usługi ubezpieczeniowej;
Stanowi odróżniającą się całość, o czym świadczy m.in. możliwość zlecenia jej odrębnemu podmiotowi, takiemu jak Usługodawca;
Jest właściwa dla transakcji zwolnionych z VAT, o czym świadczy jej ścisłe dopasowanie do wykonywanych przez Spółkę usług ubezpieczeniowych oraz fakt, że wykonywanie Usługi przez Usługodawcę pozbawione byłoby sensu ekonomicznego w oderwaniu od transakcji ubezpieczeniowych wykonanych przez Spółkę (innymi słowy, świadczenie przez Spółkę usług ubezpieczeniowych w postaci ubezpieczenia komunikacyjnego warunkuje wykreowanie popytu na Usługę).

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, iż art. 21 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności (dyrektywa parlamentu europejskiego i rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009r. w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczania od takiej odpowiedzialności (wersja ujednolicona, Dz. U. UE L z dnia 7 października 2009 r.), nakłada na każde państwo członkowskie obowiązek zagwarantowania, że wszystkie zakłady ubezpieczeń, ubezpieczające określone rodzaje ryzyka (komunikacyjnego), wyznaczą swoich przedstawicieli w każdym państwie członkowskim (innym niż to, w którym zakłady ubezpieczeń uzyskały oficjalne zezwolenie na prowadzenie działalności) którzy będą odpowiadać za rozpatrywanie i zaspokojenie roszczeń będących wynikiem zmaterializowania się zdarzenia, od którego klient zakładu ubezpieczeń był ubezpieczony (dodatkowo, obowiązek ustanowienia reprezentantów do spraw roszczeń wynika z art. 78 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152)).

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że istnienie Usługi jest bezwzględnie determinowane przez istnienie usługi Ubezpieczeniowej. Tym samym Usługa wykonywana przez Usługodawcę jest właściwa oraz niezbędna do prawidłowego wykonywania usługi ubezpieczeniowej przez Spółkę.

Jest niezbędna dla realizacji przez Spółkę usług ubezpieczeniowych na rzecz klientów; w szczególności, likwidacja szkody ubezpieczeniowej, jeżeli takowa nastąpi, stanowi efektywnie istotę zobowiązania, które X zaciąga wobec klienta na podstawie zawartej z nim umowy ubezpieczenia; bez możliwości przeprowadzenia procesu likwidacji szkody Spółka pozbawiona byłaby możliwości oferowania i świadczenia na polskim rynku usług ubezpieczeniowych w postaci ubezpieczenia komunikacyjnego.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że nabywana od Usługodawców Usługa objęta jest zakresem zwolnienia z VAT na mocy art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37) Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

2.2. Zakres zwolnienia z VAT usług stanowiących element usług ubezpieczeniowych w kontekście planowanych zmian legislacyjnych do przepisów Wspólnotowych.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, zwolnienie z VAT nabywanej przez niego Usługi znajduje potwierdzenie także w kontekście planowanych zmian do Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.).

Z uwagi na fakt, że definicje usług podlegających zwolnieniu z VAT na podstawie Dyrektyw VAT UE zostały sformułowane w 1977 r., a na przestrzeni ostatnich 30 lat rynek usług finansowych uległ znacznemu rozwojowi, tj. pojawiły się nowe rodzaje usług oraz istotnie zmieniły się okoliczności ich świadczenia, definicje zawarte w art. 135 Dyrektywy 112 nie odzwierciedlają w sposób prawidłowy zakresu zwolnienia z VAT będącego intencją ustawodawcy wspólnotowego. W efekcie, w przypadku wielu rodzajów usług świadczonych obecnie w ramach tzw. rynków finansowych, ich prawidłowe traktowanie dla celów VAT w świetle literalnego brzmienia przepisów art. 135 Dyrektywy 112 może budzić wątpliwości i musi być stale potwierdzane w orzecznictwie ETS. W tym miejscu X pragnie zwrócić uwagę na projekt Rozporządzenia Rady Unii Europejskiej (Rozporządzenie Rady ustanawiające przepisy wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych, projekt z dnia 28.11.2007, Bruksela, KOM(2007) 746, wersja ostateczna, dalej: „Rozporządzenie”), którego celem jest zapewnienie jednolitego traktowania na gruncie VAT usług finansowych świadczonych przez podmioty działające na rynku wspólnotowym. Co prawda Rozporządzenie nie posiada jeszcze mocy prawnej, jednakże przedstawia koncepcję ustawodawcy wspólnotowego, stanowiąc również wskazówkę, jak w chwili obecnej powinien być interpretowany katalog usług finansowych zwolnionych z VAT.

Wynika to z faktu, iż zamiarem Komisji Europejskiej nie jest zmiana zakresu zwolnienia, a jedynie usankcjonowanie obecnego zakresu zwolnienia określonego na bazie regulacji Dyrektywy VAT w drodze szeregu orzeczeń ETS. Planowane Rozporządzenie ma na celu doprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie Z VAT w usługach ubezpieczeniowych i finansowych, w celu zwiększenia pewności prawnej i zmniejszenia kosztów administracyjnych podmiotów oraz administracji podatkowej Państw Członkowskich UE. Dodatkowo na konieczność uznania zapisów powyższego dokumentu za wskazówkę przy determinowaniu traktowania określonych usług dla celów VAT wskazuje takie właśnie wykorzystanie omawianego projektu Rozporządzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w toku jednego z postępowań (por. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 319/08 - w orzeczeniu Sąd powołuje się na „planowaną zmianę prawa wspólnotowego, a mianowicie Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej” w postaci rozporządzenia Rady ustanawiającego przepisy wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych).

Treść Rozporządzenia potwierdza i sankcjonuje jednocześnie stanowisko ETS dotyczące kryteriów, których spełnienie pozwala uznać określone usługi za usługi zrównane dla celów podatku VAT ze zwolnionymi usługami ubezpieczeniowymi. Zgodnie z Uzasadnieniem projektu Rozporządzenia, sekcja „Podstawa i cele wniosku”, zwolnienie z VAT powinno obejmować świadczenie każdej części składowej usługi ubezpieczeniowej, stanowiącej odrębną całość i posiadającej specyficzne oraz istotne cechy dla danej usługi zwolnionej z opodatkowania. Spółka zwraca uwagę, że omawiany zapis jest bardzo zbliżony do zapisu art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT.

W tym kontekście Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż jako przykładową kategorię usług podlegającą zwolnieniu z VAT jako specyficzne i istotne dla świadczenia usług ubezpieczeniowych, Rozporządzenie wprost wskazuje m.in. „likwidację szkód”.

Zdaniem X, zakres Usługi będącej przedmiotem niniejszego wniosku, nabywanej od Usługodawcy, jest w swych kluczowych (nadających charakter całości) elementach zbieżny z treścią powyższego zapisu Rozporządzenia.

Tym samym, brzmienie Rozporządzenia stanowi dodatkowy argument przemawiający za objęciem Usługi zwolnieniem z VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wskazanego w niniejszym wniosku.

W dniu 6 maja 2011 r. wydane zostały interpretacje indywidualne nr IPPP2-443-147/11-2/AK i nr IPPP2-443-147/11-3/AK, w których stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za prawidłowe w odniesieniu do świadczonych przez Usługodawców na rzecz Spółki usług likwidacji szkód polegających na wycenie zaistniałej szkody, wypłaceniu odszkodowania oraz wykonania innych czynności niezbędnych do prawidłowej realizacji zobowiązań Spółki wynikających z umów zawartych z klientami. W interpretacjach wskazano, że usługi wykonywane przez Usługodawców na rzecz Wnioskodawcy niezbędne dla likwidacji szkody, polegające na wycenie zaistniałej szkody, wypłaceniu odszkodowania klientowi Spółki bądź osobie poszkodowanej przez klienta Spółki lub wykonywaniu innych czynności niezbędnych dla prawidłowej realizacji zobowiązań Spółki wynikających z zawartej z klientem umowy ubezpieczenia, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 cyt. ustawy.

Natomiast w odniesieniu do odsprzedaży przez Usługodawców na rzecz Spółki nabytych od podmiotów trzecich, w trakcie świadczenia usług likwidacji szkody, usług naprawy pojazdów stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Ponieważ w sytuacji, kiedy Usługodawca odsprzedaje na rzecz Wnioskodawcy nabyte w trakcie organizacji usług likwidacji szkód usługi naprawy pojazdu, obowiązany jest potraktować tę czynność jako sprzedaż podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i opodatkować ją wg właściwej stawki podatku od towarów i usług. Zatem odsprzedaż na rzecz X ww. usług nie będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

W dniu 2 sierpnia 2011 r. (data wpływu 4 sierpnia 2011 r.) Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, dwie skargi na interpretacje indywidualne z dnia 6 maja 2011 r. znak IPPP2-443-147/11-2/AK i IPPP2-443-147/11-3/AK.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 15 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2538/11 uchylił zaskarżone interpretacje indywidualne w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe i stwierdził, że skargi wniesione w niniejszej sprawie są zasadne.

WSA wskazał, że spór w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do kwestii, czy usługi świadczone przez Usługodawców Skarżącej (komisarzy awaryjnych, reprezentantów/korespondentów do spraw roszczeń) w zakresie naprawy pojazdów, wykonywane w ramach realizacji umowy ubezpieczeniowej zawartej pomiędzy Skarżącą a jej klientem są zwolnione od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Sąd w uzasadnieniu wskazał, że Minister Finansów uznał, że zasadnicze znaczenie dla określenia zakresu działania zwolnienia ustanowionego przepisami art. 43 ust. 1 pkt 37, ust. 13 i 14 ma ustalenie jakie czynności są wykonywane w ramach usług ubezpieczeniowych. W tym celu sięgnął do art. 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i stwierdził, że zapewnienie naprawy uszkodzonego pojazdu klienta Skarżącej, bądź osoby poszkodowanej przez klienta Skarżącej nie zostały wymienione pośród wskazanych w ww. przepisie czynności, które wykonuje ubezpieczyciel. Ponieważ usługi związane z naprawą uszkodzonego pojazdu nie mogą być uznane za czynność ubezpieczeniową ani za element takiej usługi niezbędny do jej wykonania, to usługa, o której mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zdaniem Sądu stanowisko organu jest błędne. Polemizując z nim słusznie Skarżąca powołała się m.in. na treść art. 3 ust. 5 pkt 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego.

W opinii Sądu specyficzną cechą umowy ubezpieczenia jest jej kwalifikowany charakter. Oznacza to, że jedną ze stron umowy może być wyłącznie podmiot wskazany przez ustawę, spełniający określone wymagania. W przypadku umowy ubezpieczenia stroną zobowiązaną do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia wypadku przewidzianego umową może być wyłącznie ubezpieczyciel w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wprawdzie ustawodawca w Kodeksie cywilnym dla określenia podmiotu prowadzącego działalność ubezpieczeniową posługuje się pojęciem „ubezpieczyciel”, natomiast w podstawowym akcie prawnym określającym jego ustrój występuje w wielu przepisach pojęcie „zakład ubezpieczeń” (np. art. 3 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej), jednak nie budzi wątpliwości, że „ubezpieczyciel”, o którym mowa w Kodeksie cywilnym, to jest ten sam podmiot co „zakład ubezpieczeń” w innych aktach prawnych. Zakres działalności gospodarczej ubezpieczyciela definiuje art. 3 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej jako „wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych”.

W literaturze przedmiotu oraz orzecznictwie przyjmuje się, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego może przybrać formę zarówno odszkodowania pieniężnego, jak i świadczenia w naturze przez przywrócenie dobra chronionego ubezpieczeniem do stanu sprzed wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego. Nie stoi temu na przeszkodzie brzmienie art. 805 § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym świadczenie ubezpieczyciela może w szczególności polegać na zapłacie określonego odszkodowania, co nie wyklucza innego rodzaju świadczeń. O ostatecznej formie świadczenia decyduje zawarta umowa ubezpieczenia.

WSA zauważył, że niektóre rodzaje ubezpieczeń ze swej istoty przewidują spełnienie świadczenia w naturze np. ubezpieczenie assistance, gdzie ubezpieczyciel zapewnia pomoc techniczną/medyczną i brak jest zazwyczaj wypłaty odszkodowania w formie pieniężnej.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w kwestiach świadczeń z ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, a w szczególności obowiązkowego OC komunikacyjnego, dając wyraz swym poglądom w tej kwestii. Przyjął on zasadę, że naprawienie szkody polega na przywróceniu stanu poprzedniego, chyba że poszkodowany wybrał świadczenie polegające na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej, albo że za świadczeniem w pieniądzu przemawiają szczególne okoliczności (Katarzyna Malinowska, Komentarz do art. 805 Kodeksu cywilnego).

Zatem zdaniem WSA wbrew stanowisku organu, naprawa samochodu wykonywana w ramach umowy ubezpieczenia może być zakwalifikowana jako czynność ubezpieczeniowa.

Niezależnie od powyższego wskazać trzeba, że wobec braku definicji „usługi ubezpieczeniowej” w Dyrektywie 112 (pojęcie to nie było też zdefiniowane w VI Dyrektywie) Trybunał wielokrotnie stwierdzał, iż transakcja ubezpieczeniowa w ogólnie przyjętym rozumieniu charakteryzuje się tym, że zakład ubezpieczeń w zamian za uprzednią zapłatę składki, w przypadku nastąpienia pokrywanego ryzyka, zobowiązuje się do świadczenia ubezpieczonemu usługi uzgodnionej przy zawarciu umowy. W tym miejscu Sąd wskazał na bogate orzecznictwo ETS.

WSA odniósł się również do przywołanego przez Skarżącą wyroku z dnia 7 grudnia 2006 r. sprawa C-13/06 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (Zb. Orz. 2006, s. 1-11563. Na mocy art. 1 ust. 1 dyrektywy 73/239 pojęcie działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich obejmuje działalność w zakresie pomocy określoną w ust. 2 tego artykułu. Ta ostatnia działalność, świadczona osobom, które popadły w trudności w czasie podróży, podczas nieobecności w miejscu zamieszkania lub miejscu stałego pobytu, polega na zobowiązaniu, w zamian za uprzednią zapłatę składki, do niezwłocznego zapewnienia pomocy osobie uprawnionej na podstawie umowy o świadczenie pomocy, kiedy osoba ta znajdzie się w trudnej sytuacji w następstwie zdarzenia losowego. Pomoc taka może między innymi polegać na udzielaniu świadczeń w naturze, które w danym przypadku są realizowane przy pomocy personelu i sprzętu osoby, która ich udziela. Jak wynika z art. 2 ust. 3 dyrektywy 73/239, w razie wypadku lub awarii pojazdu drogowego pomoc taka może w szczególności przyjąć formę usunięcia awarii na miejscu lub przewiezienia pojazdu do miejsca, w którym może być wykonana naprawa.

Z dniem 1 listopada 2012 r. dyrektywa 73/239 została zastąpiona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138,WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II - Dz. U. UE z dnia 17 grudnia 2009 r. L 335, s. 1 i nast.), gdzie zawarto analogiczne przepisy w treści art. 2 ust. 1 i 2, art. 6 oraz załącznika do ww. dyrektywy - część A pkt 18.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że Komisja Wspólnot Europejskich w dniu 28 listopada 2007 r. KOM (2007) 747 wersja ostateczna; 2007/0267 (CNS) przedstawiła wniosek Dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych. Głównymi celami wniosku są: zwiększenie pewności prawnej dla podmiotów gospodarczych oraz krajowych administracji podatkowych, zmniejszenie ciężaru administracyjnego związanego z prawidłowym stosowaniem przepisów dotyczących zwolnienia z VAT usług ubezpieczeniowych i finansowych oraz zmniejszenie wpływu ukrytego VAT-u na koszty podmiotów świadczących usługi ubezpieczeniowe i finansowe.

Prace nad wspomnianą nowelizacją dyrektywy są kontynuowane, co wynika z dokumentu Rady UE z dnia 14 grudnia 2011 r. Nr 18650/11, FISC 170 (2007/0267 (CNS).

W opinii Sądu regulacje zawarte w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT są zbieżne z ww. projektowaną zmianą Dyrektywy 112.

Powyższe, a w szczególności wyrok ETS Komisja przeciwko Grecji nie pozostawia wątpliwości, że usługa polegająca na zapewnieniu, jak to ujęła Skarżąca, naprawy pojazdu może stanowić czynność ubezpieczeniową.

Zdaniem Sądu, w okolicznościach przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej spełnione zostały warunki zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. Czynności Usługodawców Skarżącej polegające na doprowadzeniu do naprawy pojazdu stanowią element usługi ubezpieczeniowej, gdyż jak podaje Skarżąca wykonanie tej usługi wynika z umowy ubezpieczeniowej i bez nich nie byłaby ona w stanie wykonać usługi ubezpieczeniowej na rzecz klienta. Usługi usługodawców stanowią odrębną całość, o czym świadczy, jak słusznie zauważyła Skarżąca, możliwość zlecenia jej wykonania odrębnemu podmiotowi, jakim jest usługodawca. Jak już to wcześniej wykazano, ww. usługa jest właściwa dla usługi ubezpieczeniowej, ponieważ wchodzi w zakres tej usługi i z perspektywy klienta Skarżącej jest postrzegana jako usługa ubezpieczeniowa. Niezbędność tej usługi wynika m.in. z obowiązków wynikających z przepisów prawa, które nałożyły na zakład ubezpieczeń wykonujący działalność ubezpieczeniową obowiązek ustanowienia w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej reprezentanta do spraw roszczeń (m.in. art. 78 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania interpretacji indywidualnej). Usługi, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wykonywane były właśnie przez takich reprezentantów. Bez tychże reprezentantów (bez świadczonych przez nich usług), jak podała Skarżąca, nie mogłaby ona przeprowadzić procesu likwidacji szkody. Poza tym bez wykonania tych usług Skarżąca nie mogłaby wywiązać się z warunków umowy ubezpieczeniowej.

Zatem zadaniem Sądu stwierdzić należało, że zgodnie ze stanowiskiem Skarżącej, usługi świadczone na jej rzecz przez wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej usługodawców, w tym usługa likwidacji szkody polegająca na doprowadzeniu do naprawy pojazdu (wykonana w realizacji umowy ubezpieczeniowej) podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 i ust. 13 ustawy o VAT.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt I FSK 1304/12 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. NSA poparł stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, wskazał że polski ustawodawca rozszerzył w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie przewidziane w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112. Powyższe wynika z porównania treści przepisów krajowych z treścią przepisów Dyrektywy 112. Jako, że podatnik uznał, iż korzystniejsze dla niego jest zastosowanie wadliwie sformułowanej w procesie transpozycji normy krajowej wynikającej z treści art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, tym samym brak jest podstaw dla NSA do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy. Niezbędnym jest poprzestanie na wykładni ww. przepisu krajowego.

Stosownie do treści art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt (...) 37 (...), który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt (...) 37 (...). Na gruncie rozpoznawanej sprawy, na mocy art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, zwolnione z VAT będzie świadczenie usługi stanowiącej element usługi ubezpieczeniowej, który jest dla niej właściwy i niezbędny, jednakże musi on stanowić odrębną całość. Dodatkowo na mocy art. 43 ust. 14 ustawy o VAT usługa taka nie może stanowić elementu usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

Natomiast art. 43 ust. 13 ustawy o VAT przewiduje zwolnienie z VAT dla usługi stanowiącej element usługi ubezpieczeniowej i nie precyzuje zakresu podmiotowego. Należy zatem uznać, że przepis ten dotyczy usług opartych na podwykonawstwie czy outsourcingu wykonywanych przez podmioty trzecie na rzecz podmiotów ubezpieczających. Przyjęcie bowiem, że wspomniany przepis dotyczy jedynie ubezpieczycieli czyni wprowadzenie tego przepisu bezprzedmiotowym, co pozostaje w sprzeczności z założeniem o racjonalnym ustawodawcy

NSA analizując tym samym warunki przewidziane w ww. przepisie stwierdził, że świadczone na rzecz spółki, przez komisarzy awaryjnych, reprezentantów/korespondentów do spraw roszczeń, usługi naprawy pojazdów stanowią element usługi ubezpieczeniowej czyli są one czynnościami, które wchodzą w skład usług ubezpieczeniowych świadczonych przez zakład ubezpieczeń na rzecz ubezpieczonego, będąc świadczeniem realizowanym w przypadku wystąpienia określonego zdarzenia drogowego i mają charakter:

właściwy dla usług ubezpieczenia. Pod pojęciem „właściwy” należy rozumieć za Słownikiem Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) czy Nowym Słownikiem Języka Polskiego pod red. B. Dunaja s. 783 „mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk”. Niewątpliwie usługi naprawy pojazdów - jako forma naprawy zaistniałej szkody - posiadają typowe cechy usługi ubezpieczenia;
niezbędny dla usługi ubezpieczenia. Pojęcie „niezbędny” oznacza „koniecznie potrzebny” (Słownik Języka Polskiego - http://sjp.pwn.pl). Bez usług świadczonych przez skarżącą nie byłoby bowiem możliwe świadczenie usług ubezpieczeniowych przez zakłady ubezpieczeń. Wykonanie świadczeń spółki na rzecz klientów pozwala ubezpieczycielom na wywiązanie się z ich zobowiązań wynikających z zawartych umów ubezpieczenia.

Ponadto zdaniem NSA sporne usługi stanowią odrębną całość. Słownik Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) precyzując termin „odrębny” wskazuje na znaczenie „stanowiący samodzielną całość”. Z kolei za „całość” uznaje „wszystkie części czegoś wzięte razem”. Wspomniane usługi stanowią z perspektywy klienta niepodzielną całość oraz o ich odrębności świadczy również fakt, że mogą być oferowane na rynku jako samodzielny produkt dla klientów indywidualnych.

Podsumowując powyższe NSA stwierdził, że usługi naprawy pojazdów świadczone na rzecz spółki, przez komisarzy awaryjnych, reprezentantów/korespondentów do spraw roszczeń mogą korzystać ze zwolnienia z VAT w oparciu o treść art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wobec dokonania błędnej wykładni prawa materialnego i uchybieniu natury procesowej przez organ podatkowy, zaskarżona interpretacja słusznie wyeliminowana została z obrotu prawnego przez Sąd pierwszej instancji.

W dniu 25 listopada 2013 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2012 r. sygn. akt. III SA/Wa 2538/11 uchylający ww. dwie interpretacje w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe, w którym Sąd poparł stanowisko Strony Skarżącej przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2012 r. sygn. akt. III SA/Wa 2538/11 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt I FSK 1304/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie świadczonych przez Usługodawców na rzecz Spółki usług likwidacji szkód polegających na wycenie zaistniałej szkody, wypłaceniu odszkodowania oraz wykonania innych czynności niezbędnych do prawidłowej realizacji zobowiązań Spółki wynikających z umów zawartych z klientami oraz w odniesieniu do odsprzedaży przez Usługodawców na rzecz Spółki nabytych od podmiotów trzecich, w trakcie świadczenia usług likwidacji szkody, usług naprawy pojazdów jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji nr IPPP2/443-147/11-3/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin