Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-347/14/MK
z 30 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2014 r. (data wpływu 28 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych – powstania przychodu podatkowego w przypadku otrzymania kwoty wynikającej z przedwczesnego zakończenia umów leasingu operacyjnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie powstania przychodu podatkowego w przypadku otrzymania kwoty wynikającej z przedwczesnego zakończenia umów leasingu operacyjnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarł umowy leasingu, w rozumieniu kodeksu cywilnego. Wnioskodawca jako finansujący oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Zawarte umowy spełniają warunki określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej określane jako umowy leasingu operacyjnego (LO). Umowy zostały zawarte w oparciu o postanowienia umów leasingowych i Ogólnych Warunków Umów Leasingowych (OWUL). W OWUL finansujący określił zasady rozliczania umów leasingowych w razie wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym m.in. w przypadku, gdy Korzystający opóźnia się w zapłacie Opłaty Wstępnej lub jednej Raty Leasingowej lub innych należności na łączną kwotę równą jednej Racie Leasingowej i pomimo wyznaczenia mu przez Finansującego na piśmie dodatkowego siedmiodniowego terminu do zapłaty tych należności wraz z odsetkami, Korzystający ich nie zapłacił.

W przypadku wypowiedzenia Umowy Leasingu, Korzystający jest zobowiązana niezwłocznie, nie później niż w terminie wyznaczonym przez Finansującego, zwrócić kompletny Przedmiot Leasingu na swój koszt i ryzyko w miejsce wskazane przez Finansującego na terenie Polski wraz ze wszystkimi instrukcjami obsługi i innymi dokumentami związanymi z Przedmiotem Leasingu, wolny od wad fizycznych oraz oznaczeń Korzystającego.

Niezależnie od powyższego Finansujący jest uprawniony do odbioru Przedmiotu Leasingu na koszt Korzystającego z miejsca przechowywania Przedmiotu Leasingu bez potrzeby uzyskiwania odrębnej zgody Korzystającego.

W przypadku uchybienia przez Korzystającego obowiązkowi zwrotu Przedmiotu Leasingu, Finansujący jest uprawniony do żądania od Korzystającego zapłaty kary umownej w wysokości 1/15 ostatniej zafakturowanej Raty Leasingowej Brutto, za każdy dzień opóźnienia w zwrocie Przedmiotu Leasingu. W przypadku wypowiedzenia Umowy Leasingu i powstającym w związku z tym obowiązkiem zwrotu Przedmiotu Leasingu, Finansujący ma prawo do dowolnego rozporządzania Przedmiotem Leasingu, a w szczególności do jego sprzedaży lub oddania do używania osobie trzeciej lub też zachowania na potrzeby własne.

W przypadku, gdy po wypowiedzeniu Umowy Leasingu uzyskana przez Finansującego cena sprzedaży netto Przedmiotu Leasingu albo wartość rynkowa netto Przedmiotu Leasingu ustalona przy oddaniu Przedmiotu Leasingu innemu korzystającemu w leasing lub przejęciu na potrzeby własne Finansującego po potrąceniu kwoty kosztów poniesionych przez Finansującego w związku z odebraniem, ubezpieczeniem i transportem Przedmiotu Leasingu, jego wyceną, naprawą, usunięciem oznaczeń Korzystającego, przechowywaniem, konserwacją lub sprzedażą jest niższa od Kwoty Zdyskontowanej, wówczas Korzystający jest zobowiązany zapłacić Finansującemu różnicę, niezależnie od wszelkich innych Wymagalnych wierzytelności głównych i ubocznych Finansującego przysługujących mu od Korzystającego. Kwota zdyskontowana oznacza należność Finansującego, powstającą w przypadku wygaśnięcia lub wypowiedzenia Umowy Leasingu, stanowiącą sumę pozostałych do zapłaty zdyskontowanych rat leasingowych netto, których termin zapłaty nie nastąpił do dnia wygaśnięcia lub wypowiedzenia Umowy Leasingu. Wysokość dyskonta określa Umowa Leasingu.

W przypadku, gdy Przedmiot Leasingu - w ciągu 60 dni od daty wypowiedzenia Umowy Leasingu nie został odzyskany przez Finansującego lub nie został sprzedany lub przekazany do używania innemu korzystającemu, jak również nie został przejęty na potrzeby własne, to niezależnie od takiego stanu rzeczy, Finansujący jest uprawniony do żądania od Korzystającego kwoty zdyskontowanej powiększonej o kwotę netto kosztów poniesionych w tym okresie przez Finansującego w związku z odebraniem, ubezpieczeniem i transportem Przedmiotu Leasingu, jego wyceną, usunięciem oznaczeń Korzystającego, naprawą, konserwacją, przechowaniem Przedmiotu Leasingu.

Korzystający zobowiązany jest zapłacić należności określone powyżej w terminie 14 dni od otrzymania wezwania do zapłaty od Finansującego.

Na skutek wypowiedzenia umowy leasingu, z dniem określonym w umowie, świadczenie usługi leasingu na rzecz Korzystającego zostaje zakończone. Używanie przez Korzystającego przedmiotu leasingu po dniu wygaśnięcia umowy i upływie wyznaczonego terminu zwrotu przedmiotu leasingu jest bezprawne i zagrożone dodatkowo karą umowną.

Wnioskodawca wskazuje także, że stosownie do brzmienia art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawca jako spółka komandytowo-akcyjna, której rok obrotowy zakończył się 31 grudnia 2013 r., jest uznawany za podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

• Czy przysługujące Finansującemu na podstawie umowy leasingu świadczenie pieniężne wynikające z końcowego rozliczenia umowy leasingu, obliczone na podstawie zdyskontowanej sumy opłat leasingowych na moment sporządzenia rozliczenia, przy uwzględnieniu wszystkich kosztów poniesionych przez Finansującego w związku z wypowiedzeniem umowy i odbiorem przedmiotu leasingu, a także ceny uzyskanej ze sprzedaży przedmiotu leasingu lub ceny rynkowej przedmiotu leasingu w związku przekazaniem go na potrzeby innego Korzystającego lub przekazaniem na potrzeby własne Finansującego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
• Czy otrzymane przez Spółkę kwoty wynikające z przedwczesnego zakończenia umów leasingu operacyjnego powinny zostać rozpoznane przez Spółkę jako przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie ich otrzymania?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną z dnia 24 października 2014 r. znak xxxxx/xxx-xxx/xx/xx.

Formułując własne stanowisko w sprawie, Spółka wskazała, że w przypadku rozwiązania umowy przed przewidzianym w umowie terminem Wnioskodawca może żądać od korzystającego zapłaty wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych opłat leasingowych (kwot czynszu), a także jeśli konkretna umowa tak stanowi, również innych należności przewidzianych w umowie lub też płatności dodatkowych, jeżeli były należne.

Jak już wskazano powyżej, Spółka na mocy omawianych umów ma prawo żądać od kontrahenta kwot wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych należności jedynie w sytuacji rozwiązania lub wygaśnięcia danej umowy w wyniku zaistnienia określonych zdarzeń o charakterze nadzwyczajnym i niezależnym od działań Spółki.

Prawo żądania od kontrahenta określonych kwot w przypadku, gdy zaistnieją określone zdarzenia od niej niezależne ma na celu zabezpieczenie interesów Spółki i zrekompensowanie jej straty z tytułu utraty korzyści, które mogłaby uzyskać wskutek trwania umowy, a których nie uzyska, gdyż doszło do jej wcześniejszego zakończenia. Powyższe wskazuje więc na odszkodowawczy charakter przedmiotowych kwot.

Prawo do żądania opłat leasingowych (kwot czynszu) i innych należności, które byłyby Spółce należne, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy wypełnia funkcję rekompensaty z tytułu utraconych korzyści.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty świadczeń pieniężnych od korzystających wynikające z przedwczesnego wypowiedzenia umów leasingu powinny zostać rozpoznane przez Spółkę jako przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych w momencie ich otrzymania, jako forma odszkodowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy CIT przychodami, są m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Na podstawie art. 12 ust. 3a ustawy CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Jeżeli jednak strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3e Ustawy CIT w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 (tj. związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą), do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymywane od korzystających kwoty świadczeń pieniężnych związanych z przedwczesnym wygaśnięciem umowy leasingu, nie stanowią przychodu wynikającego ze świadczenia usług lub dostawy towarów, a zatem dla ich rozpoznania nie ma zastosowania przepis art. 12 ust. 3 ustawy CIT, a w konsekwencji przychód z tego tytułu nie powinien być rozpoznawany „memoriałowe", lecz dopiero w momencie otrzymania przedmiotowych kwot (na zasadzie „kasowej"), stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy CIT.

Co ważne, powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 grudnia 2010 r. (znak ITPB3/423-494/10/MK), interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 października 2007 r. (znak ILPB3/423-56/07-2/HS) oraz z dnia 10 września 2010 r. (znak ILPB3/423-488/10-4/EK), a także w interpretacji Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 8 marca 2007 r. (znak 1472/ROP1/423-61/07/AP).

Wskazane indywidualne interpretacje podatkowe, które jakkolwiek nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, to wpływają jednak na praktykę wykładni prawa podatkowego i jego stosowanie w indywidualnych sprawach podatników. Uwzględnianie treści indywidualnych interpretacji podatkowych w rozstrzyganiu indywidualnych sprawo zbliżonych stanach faktycznych prowadzi bowiem do ujednolicenia stosowania prawa podatkowego, co z kolei jest zgodne z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa i zasadą zaufania do organów państwa.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady określające moment uzyskania przychodu dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych regulują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.). Przy czym pomimo, że ta nie zawiera definicji przychodu, to jednak – co do zasady – każde przysporzenie majątkowe podatnika w wyniku którego dochodzi do zwiększenia aktywów podatnika, można uznać za przychód podatkowy. Źródła przychodów zostały określone w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis ten wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej (a więc również odszkodowania, uzyskane wskutek jej prowadzenia). Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 12 ust. 3 - 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Z treści art. 12 ust. 3a cytowanej ustawy wynika z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Tak więc, regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ustawy). A zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tą reguluje art. 12 ust. 3e ustawy, zgodnie z którym, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, momentem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na fakturze lub umowie nie rzadziej jednak niż raz w roku (art. 12 ust. 3c i 3d ustawy).

Tak więc regulacje art. 12 tej ustawy wskazują na dwa możliwe momenty wystąpienia u podatnika przychodu podatkowego.

Pierwszy, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy to moment otrzymania zapłaty, gdy przychodem są, np. otrzymane pieniądze oraz drugi, gdy zgodnie z art. 12 ust. 3, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne (co do zasady – vide ust. 3e) przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane.

Zauważyć należy, iż „odszkodowanie” jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie. Zagadnienie to regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121). Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Zgodnie z art. 361 Kodeksu cywilnego, co do zasady, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Nie można zatem uznać, ż zapłata przez Korzystających na rzecz Wnioskodawcy świadczeń pieniężnych związanych z przedterminowym rozwiązaniem umów leasingu z winy Korzystających stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę. Istotą odszkodowania nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

W myśl art. 709(5) § 3 KC, jeżeli umowa leasingu wygasła w wyniku utraty przedmiotu leasingu wskutek okoliczności niezależnych od leasingodawcy, może on żądać od korzystającego (leasingobiorcy) natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody. Natomiast zgodnie z art. 709(15) KC, w razie wypowiedzenia przez finansującego umowy leasingu na skutek okoliczności, za które korzystający ponosi odpowiedzialność, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i rozwiązania umowy leasingu.

Skoro, jak wskazuje Wnioskodawca, roszczenia Spółki związane z przedwczesnym rozwiązaniem umowy leasingu operacyjnego wynikają z nienależytego wywiązania się z warunków umowy leasingu przez Korzystającego – posiadają charakter odszkodowawczy - mają na celu zabezpieczenie interesów Spółki i zrekompensowanie jej straty z tytułu utraty korzyści i, jako takie, stanowią odszkodowanie uzyskiwane przez Wnioskodawcę. Kwoty te mają na celu wyrównanie szkody wyrządzonej Spółce w związku z faktem, że Korzystający nie wywiązał się z umowy leasingu (”Prawo żądania od kontrahenta określonych kwot w przypadku, gdy zaistnieją określone zdarzenia od niej niezależne ma na celu zabezpieczenie interesów Spółki i zrekompensowanie jej straty z tytułu utraty korzyści, które mogłaby uzyskać wskutek trwania umowy, a których nie uzyska, gdyż doszło do jej wcześniejszego zakończenia.”), to należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie zastosowania do momentu powstania przychodu z tytułu otrzymania świadczeń pieniężnych na skutek przedterminowego rozwiązania umowy leasingu operacyjnego, przepisu art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotowe kwoty nie są bowiem następstwem zdarzeń gospodarczych wymienionych w art. 12 ust. 3a, 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, należy uznać za prawidłowe.

Dokonując interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości rozliczenia Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Jednocześnie zaakcentowania wymaga również okoliczność, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto należy zaznaczyć, że analiza umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejsze rozstrzygnięcie zostało wydane przy założeniu, że należne świadczenie związane z przedwczesnym rozwiązaniem umowy leasingu operacyjnego, posiada charakter odszkodowawczy. Ewentualna ocena charakteru czynności będzie mogła być dokonana jedynie w toku przeprowadzonego postępowania przez właściwy organ pierwszej instancji stosownie do treści art. 199a § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, bowiem tutejszy organ w postępowaniu o wydanie interpretacji, przepisy postępowania jurysdykcyjnego, w tym między innymi działu IV Ordynacji podatkowej, stosuje w ograniczonym zakresie – art. 14 h Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.