Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1144/14/PSZ
z 24 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2014 r. (data wpływu 20 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu poniesionych nakładów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu poniesionych nakładów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan podatnikiem podatku VAT. W 2007 r. zawarł z Politechniką umowę, której przedmiotem była dzierżawa ośrodka wypoczynkowego oraz domków letniskowych. Umowa została zawarta na czas określony od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. W trakcie trwania umowy wykonał Pan prace remontowe i modernizacyjne na nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy.

Pismem z dnia 14 października 2011 r. Politechnika powiadomiła Pana, że zawarta umowa dzierżawy jest nieważna, ponieważ na jej zawarcie nie wyraził zgody Minister Skarbu Państwa. W związku z tym, w dniu 2 listopada 2011 r. wydał Pan Politechnice przedmiot dzierżawy i wystąpił z pismem o zwrot poniesionych nakładów oraz odszkodowanie tytułem utraconych korzyści. Politechnika uznała Pana roszczenia w przedmiocie zwrotu nakładów, kwestionując jednak wyliczenie szkody i poniesionych nakładów. W związku z brakiem porozumienia pomiędzy stronami, złożył Pan wraz z małżonką (nieprowadzącą działalności gospodarczej) pozew do sądu. W dniu 29 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Pana i małżonki kwotę 201.083,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami, stanowiącą zwrot wartości ustalonych nakładów koniecznych poniesionych na nieruchomości. Kwota ta została wypłacona przez Politechnikę w październiku 2014 r. W trakcie prowadzenia działalności, nakłady modernizacyjne zakwalifikowane zostały przez Pana jako inwestycja w obcym środku trwałym, natomiast koszty poniesione na remont zaliczono bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Część wydatków poniesionych na modernizację nieruchomości, podlegało amortyzacji, na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie zamortyzował Pan w całości poniesionych nakładów inwestycyjnych w obcym środku trwałym.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanej Politechniki na rzecz powodów kwotę 201.083 zł 47 gr wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 15 listopada 2011 r. i z dalszymi ustawowymi odsetkami w razie zmiany ich wysokości do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazano, cyt.:

„(...) W trakcie trwania umowy dzierżawy powodowie wykonali prace modernizacyjno-remontowe na nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy. Wartość dokonanych nakładów przez powodów biorąc pod uwagę ich stan na dzień 3 listopada 2011 r. wyniosła łącznie kwotę 201.083,47 zł.(...)

W rozpoznawanej sprawie powodowie ostatecznie dochodzili zwrotu nakładów, jakie poczynili na nieruchomości pozwanej oddanej im w posiadanie na podstawie umowy dzierżawy z dnia 15 stycznia 2007 r., którą pozwana zawarła bez wymaganej zgody Ministra Skarbu Państwa. Dlatego zgodnie z art. 58 k.c. w związku z art. 5a ust.2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (t.j. Dz.U.z2012, poz. 1224) umowę zawartą pomiędzy powodami a pozwaną należało uznać za nieważną.

W związku z tym do zwrotu nakładów powinien znaleźć zastosowanie art. 226 k.c, a nie nieważne postanowienie umowne. (...)

Niewątpliwie powodów należało uznać za posiadaczy samoistnych nieruchomości (…). Byli bowiem w jej posiadaniu od 1 stycznia 2007r. do 2 listopada 2011 r. bez ważnej podstawy prawnej. (...)

Przechodząc do realiów niniejszej sprawy należy uznać, że poczynione przez powodów nakłady na nieruchomość należy zakwalifikować do kategorii nakładów koniecznych. W ramach tych nakładów powodowie bowiem ponieśli wydatki na wykonanie prac remontowo-modernizacyjnych. (...)

Ostatecznie ustalono, że wartość tych nakładów wyniosła 201.083,47 zł, której to wysokości żadna za stron nie kwestionowała. (...)

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje jednak podstaw do przyjęcia, aby powodowie uzyskali z posiadania nieruchomości jakiekolwiek korzyści.(...)

W związku z powyższym należało uznać, iż pozwana jest zobowiązana zwrócić powodom poczynione przez nich nakłady konieczne na nieruchomości, których wartość wyniosła 201.083,47 zł”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 2 i 3).

1. Czy otrzymany zwrot nakładów w kwocie 201.083 zł 47 gr wraz z odsetkami należy traktować jako przychód podatkowy (jeśli tak, to jaka będzie data jego powstania), a niezamortyzowaną część nakładów można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie wydania nieruchomości t.j. w 2011 r.?
2. Czy dokonane odpisy amortyzacyjne będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w miesiącu otrzymania zwrotu nakładów, natomiast zwrot nakładów w tej wysokości nie będzie stanowił przychodu podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot nakładów w kwocie 201.083 zł 47 gr wraz z odsetkami będzie stanowił przychód podatkowy w momencie jego otrzymania, natomiast niezamortyzowana część nakładów, zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie wydania nieruchomości, tj. w 2011 r.

Dokonane odpisy amortyzacyjne będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 23 ust.1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast zwrot nakładów w tej wysokości nie będzie stanowił przychodu podatkowego, z uwagi na fakt, iż zgodnie z przepisem art. 14 ust. 3 pkt 3 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzona przez podatnika działalnością gospodarcza,
4. poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W konsekwencji, w oparciu o wykładnię a contrario, należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodów są straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności.

Cytowany art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Tym samym straty związane z likwidacją środków trwałych uwarunkowaną innymi przyczynami, co do zasady mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odwołując się do słownikowego pojęcia „likwidacja” w języku polskim wskazać należy, że oznacza ono zniesienie, usunięcie czegoś, spowodowanie, że coś przestaje istnieć lub traci ważność. Przyjmuje się, że „likwidacja” środka trwałego oznacza nie tyle fizyczne unicestwienie środka trwałego, ile jego usunięcie z ewidencji środków trwałych w związku z definitywną utratą jego przydatności gospodarczej, ocenianą przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych (np. na skutek wyeksploatowania, braku możliwości naprawy, zużycia technologicznego).

Ponadto, jak wynika z analizy ww. regulacji art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca utożsamia stratę z wartością podatkową składników majątku podatnika. Strata w rozumieniu przepisów o kosztach uzyskania przychodów nie jest samoistną/niezależną kategorią podatkową, ale pochodną poniesienia wydatków kwalifikujących się do ujęcia w kosztach podatkowych albo posiadania prawa do uzyskania należności uwzględnionych w kategorii przychodów należnych. Jest bowiem ściśle związana z utratą możliwości podatkowego rozliczenia faktycznie poniesionych wydatków kwalifikujących się do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo z utratą możliwości faktycznej realizacji przychodu rozpoznanego już dla celów podatkowych jako przychód należny.

Strata w powyższym rozumieniu, nieobjęta żadnym z wyłączeń określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako element ryzyka związanego z działalnością prowadzoną przez podatnika może być traktowana jak koszt uzyskania przychodów, o ile analiza okoliczności powstania straty, a także całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika i działań podjętych przez niego w celu zabezpieczenia się przed powstawaniem strat, prowadzi do wniosku, że strata była zdarzeniem losowym, powstała w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika, była niezależna od jego woli, niezawiniona przez podatnika, nie wynikała z braku dochowania przez niego należytej staranności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że skoro – w związku z nieważnością umowy dzierżawy i koniecznością zwrotu dzierżawionej nieruchomości – otrzymał Pan zwrot poczynionych na tę nieruchomość nakładów, to w tym przypadku nie wystąpi strata z tytułu likwidacji środka trwałego. Dlatego też, po rozwiązaniu umowy dzierżawy nie będzie mógł Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

Natomiast w odniesieniu do zaliczonych już do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości inwestycji w obcym środku trwałym wskazać należy, że na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W świetle powyższego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli podatnik otrzymał zwrot wcześniej wydatkowanych kwot poniesionych w związku z nabyciem lub wytworzeniem środka trwałego bądź wartości niematerialnej. Zasadą jest, że konsekwencją wydatku jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych będących kosztami w ujęciu podatkowym. Skoro jednak określone wydatki są podatnikowi zwracane, to ujmowanie odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych nie znajduje zarówno prawnego, jak i racjonalnego uzasadnienia. W takim przypadku podatnikowi zwrócono poniesiony wcześniej wydatek. Zatem stwierdzić należy, że podatnik nie poniósł ciężaru finansowego związanego z wytworzeniem środka trwałego.

Odnosząc się do zasad dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że fakt otrzymania przez Pana zwrotu poniesionych nakładów nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia refundowanego kosztu, a jedynie wpływa na jego wysokość, bądź też całkowite wykluczenie wydatku z kosztów podatkowych. Zatem, korekty kosztów powinny odnosić się do tych okresów rozliczeniowych, w których koszty te były pierwotnie ujęte w rachunku podatkowym. Zasady te odnoszą się zarówno do wydatków zaliczanych bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jak i podlegających ujęciu w tych kosztach w sposób pośredni tj. w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro wartość poniesionych przez Pana wydatków na inwestycję w obcym środku trwałym została zwrócona, to stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w okresach rozliczeniowych, w których odpisy te były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Przechodząc do kwestii zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej zwrotu nakładów wraz z odsetkami wskazać należy, że w myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Do przychodów z działalności gospodarczej – co do zasady – należą wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

W myśl art. 14 ust. 1c ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h – 1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Art. 14 ust. 1i precyzuje, iż w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, ustawodawca wyłączył natomiast z przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wyłączenie zawarte w tym przepisie dotyczy uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą kwot będących zwrotem takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przy czym, niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ww. ustawy, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nie znajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w 2007 r. zawarł umowę z Politechniką, której przedmiotem była dzierżawa ośrodka wypoczynkowego oraz domków letniskowych. W trakcie trwania umowy wykonał Pan prace remontowe i modernizacyjne na nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy. Pismem z dnia 14 października 2011 r. Politechnika powiadomiła Pana, że zawarta umowa dzierżawy jest nieważna, ponieważ na jej zawarcie nie wyraził zgody Minister Skarbu Państwa. W dniu 29 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Pana i małżonki kwotę 201.083,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami, stanowiącą zwrot wartości ustalonych nakładów koniecznych poniesionych na nieruchomości.

Zgodnie z art. 226 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. Jednakże gdy nakłady zostały dokonane po chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, może on żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych.

Podkreślenia wymaga, że uwzględniając zaprezentowany we wniosku opis stanu faktycznego (w tym treść orzeczenia sądu wydanego w Pana sprawie) w niniejszej sprawie przyjęto, że miała miejsce czynność polegająca na świadczeniu całościowym, obejmującym operację rozliczenia się pomiędzy dzierżawcą a wydzierżawiającym z tytułu zrealizowanych nakładów na przedmiot dzierżawy.

Przenosząc przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na grunt opisanego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że otrzymane przez Pana pieniądze stanowią zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, gdyż jak wykazano uprzednio, wartość nakładów poniesionych na nieruchomość nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, a odpisy amortyzacyjne dotychczas uwzględnione jako koszt, należy skorygować (wyłączyć z kosztów). Otrzymana kwota zwrotu odpowiadająca kwocie poniesionych nakładów nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

W zakresie zasądzonych odsetek, należy zwrócić uwagę, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu zwolnień przedmiotowych wymieniono wprost odsetki wolne od podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.

Ponadto wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 119 i pkt 130 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

• odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz.U. Nr 156, poz. 776),
• odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,
• odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że wśród odsetek, które zostały zwolnione z opodatkowania nie zostały wymienione odsetki, o których mowa we wniosku. Tak więc, odsetki zasądzone wyrokiem sądu dla Pana nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego ponieważ nie są odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem lecz wynikają z odrębnych przepisów. Tym samym przyznane Panu odsetki stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując:

• niezamortyzowana na dzień rozwiązania umowy dzierżawy część inwestycji w obcym środku trwałym nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów,
• dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów w okresach rozliczeniowych, w których odpisy te były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów,
• przychodem z działalności gospodarczej nie będzie otrzymany przez Pana zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów,
• przychodem z działalności gospodarczej będą natomiast odsetki od zasądzonego zwrotu nakładów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu

dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.