Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1091/14/PSZ
z 23 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2014 r. (data wpływu 30 października 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 17 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 17 grudnia 2014 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował nowy zakład produkcyjny i w czerwcu 2014 r. zakupił kompletne, zdatne do samodzielnej pracy, maszyny i urządzenia produkcyjne o znacznej wartości takie jak: robot 3D z głowicą laserową oraz stołem 2D, wtryskarka, prasa hydrauliczna z osprzętem, system malowania proszkowego i inne urządzenia mechaniczne. Zakupione urządzenia zostały podłączone do infrastruktury technicznej (zostały zamontowane i podłączone do układu zasilania).

Rozpoczęcie produkcji właściwej z użyciem zakupionych urządzeń wymaga przeprowadzenia cyklu przygotowawczego, na który składają się operacje związane z przygotowaniem serii testowej, doborem nastaw produkcyjnych, naborem i szkoleniami personelu oraz pozostałe czynności rozruchowe i logistyczne. W efekcie uruchomienie docelowej produkcji jest planowane dopiero z początkiem 2015 r.

W okresie przygotowawczym (przedprodukcyjnym) Wnioskodawca z użyciem tych maszyn będzie prowadził szereg czynności niezbędnych do uruchomienia właściwej produkcji (są to, więc czynności związane bezpośrednio z późniejszym uzyskiwaniem przychodu) takie jak:

1. opracowanie dokumentacji z zakresu BHP dostosowanej do konkretnych maszyn z uwzględnieniem ich cech własnych w tym geometrii ruchowej,
   
2. opracowanie projektów produkcyjnych z uwzględnieniem aspektów technicznych zakupionych maszyn,
   
3. przygotowanie i produkcja serii testowych (doświadczalnych),
   
4. wykorzystanie interfejsów logicznych maszyn w celu opracowania i testowania programów i procedur maszynowych, sterujących zakupionymi maszynami przy wykonaniu konkretnych podzespołów produkowanych elementów,
   
5. szkolenia personelu z zakresu obsługi, uruchamiania, pracy i konserwacji urządzenia,
   
6. szkolenia personelu dotyczące wykonania czynności okresowych i alarmowych,
   
7. udział asystujący personelu w całym procesie uruchamiania produkcji w celu przekazania informacji o aspektach techniczno-konstrukcyjnych, które podczas normalnej eksploatacji produkcyjnej pozostają zakryte dla operatora,
   
8. opracowania procedur jakościowych w świetle posiadanej przez przedsiębiorstwo normy ISO 9001 i ISO 14001,
   
9. testy produkcyjne narzędziowo-obciążeniowe i ruchowe dotyczące uruchamianej produkcji,
   
10. inne czynności przygotowawcze wymagające sprawności urządzenia.

Wyżej opisany katalog czynności został rozłożony w czasie. Wszystkie czynności wykonywane będą na sprawnych i kompletnych maszynach. W okresie przygotowawczym trwać będą także prace prowadzone przez Jednostkę Naukową związane z nadzorem nad prawidłowym wdrożeniem procesu produkcyjnego i technologii oraz usługi instalacji - uruchomienia linii produkcyjnej, rozumianej jako całości, a więc m.in. wzajemnych powiązań funkcjonalnych, systemów wyciągowych i wentylacyjnych, systemów chłodniczych i innych czynności, których wykonanie jest niezbędne przed podjęciem produkcji seryjnej. Wykonanie tych czynności nie wpływa jednak na działania wstępne oraz nie wstrzymuje w żaden sposób przygotowania serii testowych i próbnych.

Opisane prace rozpoczęły się w czerwcu 2014 r. i potrwają do momentu rozpoczęcia produkcji, co pozwoli zapewnić przed uruchomieniem produkcji nie tylko pełnej sprawności całego procesu technologicznego, ale także umożliwi przygotowanie kadry bezpośrednio odpowiedzialnej za produkcję (obsługę poszczególnych maszyn) do prawidłowej obsługi wszystkich składowych procesów wytwórczych. Do przeprowadzenia wymienionych prac niezbędne jest użycie niniejszych maszyn i urządzeń podczas całego etapu instalacyjno-wdrożeniowego.

Mając na uwadze powyższe aspekty zadaniowe, Wnioskodawca nie czekając na uruchomienie produkcji (wszystkich współpracujących elementów linii produkcyjnej i układów wspomagających), wprowadził użytkowane na już etapie wstępnym, zakupione maszyny i urządzenia do ewidencji środków trwałych oraz przyjął je do użytkowania z datą miesiąca zakupu. Jednocześnie Wnioskodawca postanowił, że do czasu pełnego wykorzystania produkcyjnego maszyny zostały przekazane do użytkowania ze stawka amortyzacyjna skorygowana do 1% rocznie. Stawka ta zostanie dostosowana do ekonomicznej użyteczności środka trwałego po rozpoczęciu produkcji docelowej.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych każda z zakupionych maszyn i urządzeń wyodrębnia się, jako kompleksowy środek trwały zaklasyfikowany do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Wszystkie kupowane składniki majątkowe, stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zakupione. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako osobna całość, zgodnie z przeznaczeniem. Każda z nich jest opisana w Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych i posiada własną charakterystyczną stawkę amortyzacyjną. Co więcej ze względu na ich budowę i zastosowanie, wykazują różne okresy planowanej eksploatacji, a więc i różne stawki amortyzacyjne i nie mogą być traktowane, jako jeden, uogólniony środek trwały, określony jako linia technologiczna.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych nabyte środki trwałe zostały zakwalifikowane do następującego rodzaju: KŚT 479, KŚT484, KŚT 492, KŚT 503, KŚT 659.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w świetle przepisów prawa Wnioskodawca, który użytkuje gospodarczo zakupione środki trwałe do opisanych powyżej celów przygotowawczych - przedprodukcyjnych, ma możliwość przyjęcia zdatnych do użytku i kompletnych środków trwałych, w terminie wynikającym z potrzeb firmy i cyklu wdrożenia produkcji (ale przed terminem uzyskiwania w oparciu o nie przychodu), zważywszy na fakt, że do produkcji właściwej przeznaczone zostaną dopiero pół roku później?

Jeśli tak, to czy słuszne jest przyjęcie w okresie przedprodukcyjnym skorygowanej (dostosowanej do rzeczywistego wykorzystania) stawki amortyzacyjnej niższej, a następnie po rozpoczęciu produkcji dostosowanie jej wysokości do amortyzacji urządzeń w trakcie normalnej produkcji ?

Wnioskodawca wskazuje, że z definicji środka trwałego zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (stan prawny na dzień: 12 czerwca 2013 r.) wynika, że przyjęcia środka trwałego do używania dokonuje się wtedy, gdy jest on kompletny, zdatny do użytku i jednostka może rozpocząć jego użytkowanie. Przepisy podatkowe, a dokładnie art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określają, że środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania, tj. rozpoczęcia ich gospodarczego wykorzystywania. W odniesieniu do różnych rodzajów środków trwałych, moment przyjęcia do używania może zależeć od dodatkowych czynności, takich jak na przykład montaż, uruchomienie, spełnienia określonych wymogów prawnych oraz sposobów rozpoczęcia ich wykorzystywania. Jednocześnie, mając na uwadze kompletność środka trwałego, należy rozważyć sposób jego montażu w budynku i możliwość jego samodzielnej eksploatacji.

Wnioskodawca uznał, że żadna z zakupionych maszyn nie jest trwale związana z budynkiem hali produkcyjnej, gdyż można je bezproblemowo montować lub odłączyć bez ingerencji w konstrukcje budynku, jak również składających się na system produkcyjny pozostałych urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów technicznych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, urządzenie zostałoby w dalszym ciągu uznane za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych opublikowaną w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 242, poz. 1622) każda z zakupionych maszyn i urządzeń wyodrębnia się, jako kompleksowy środek trwały zaklasyfikowany do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju.

Wszystkie kupowane składniki majątkowe, stanowią kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zakupione. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako osobna całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Każde z nich jest opisane w Klasyfikacji Rodzajowej Środków trwałych i posiada własną charakterystyczną stawkę amortyzacyjną. Co więcej ze względu na ich budowę i zastosowanie, wykazują różne okresy planowanej eksploatacji, a więc różne stawki amortyzacyjne i nie mogą być traktowane, jako jeden, uogólniony środek trwały określony, jako linia technologiczna.

Wszystkie maszyny są rozłączne i stanowią całość tylko w tym sensie, że każda z nich służy do wykonania kolejnego etapu produkcyjnego, lecz nawet wtedy nie wszystkie etapy produkcyjne będą dotyczyły każdego z wyrobów (np. nie zawsze będzie malowanie, nie zawsze będzie konieczność gięcia blach itp.).

Natomiast z punktu widzenia kryteriów użytkowych, zakupione maszyny (pomimo wciąż trwających prac wdrożeniowo-integracyjnych linii produkcyjnej) zostały przyjęte do użytkowania w związku z prowadzeniem przy ich użyciu czynności przygotowawczych opisanych w stanie faktycznym.

W świetle art. 32 ust. 1 ustawy o rachunkowości, rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania. Oznacza to, że według prawa bilansowego rozpoczęcie amortyzacji może nastąpić bezpośrednio po przyjęciu środka trwałego do użytkowania bądź później. Z kolei według przepisów podatkowych, tj. art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten wprowadzono do ewidencji.

Odpisów amortyzacyjnych w świetle prawa bilansowego dokonuje się na zasadach określonych w art. 32 ustawy o rachunkowości. To znaczy, iż dokonuje się ich drogą systematycznego, planowego rozłożenia wartości początkowej środka trwałego na ustalony okres amortyzacji. Przy czym, przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej uwzględnia się okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, na określenie, którego wpływają w szczególności takie czynniki jak:

• liczba zmian, na których pracuje środek trwały,
• tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
• wydajność środka trwałego mierzona liczbą godzin jego pracy, liczbą wytworzonych produktów albo innym właściwym miernikiem,
• prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego,
• przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego.

Biorąc pod uwagę, że ustawa o rachunkowości pozostawia jednostkom swobodę w ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej w powiązaniu z zasadami podanymi powyżej (ustalana jest tylko stawka maksymalna), jednocześnie kierując się zapisem art. 32 ust. 3 („Na dzień przyjęcia środka trwałego do używania należy ustalić okres lub stawkę i metodę jego amortyzacji. Poprawność stosowanych okresów i stawek amortyzacji środków trwałych powinna być przez jednostkę okresowo weryfikowana, powodując odpowiednią korektę dokonywanych w następnych latach obrotowych odpisów amortyzacyjnych”.), który nakazuje okresową weryfikację i aktualizację stawek amortyzacyjnych, Wnioskodawca postanowił, że do czasu pełnego wykorzystania produkcyjnego maszyny zostały przekazane do użytkowania ze stawka amortyzacyjna skorygowana do 1% rocznie. Stawka ta zostanie dostosowana do ekonomicznej użyteczności środka trwałego po rozpoczęciu produkcji docelowej.

Przepisy podatkowe, a dokładnie art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania, tj. zgodnie z terminem rozpoczęcia ich gospodarczego wykorzystywania.

W odniesieniu do różnych rodzajów środków trwałych, moment przyjęcia do używania może zależeć od dodatkowych czynności, takich jak na przykład montaż, uruchomienie, spełnienia określonych wymogów prawnych oraz sposobów rozpoczęcia ich wykorzystywania. Jednocześnie, mając na uwadze kompletność środka trwałego, należy rozważyć sposób jego montażu w budynku i możliwość jego samodzielnej eksploatacji.

Wnioskodawca uznał, iż żadna z zakupionych maszyn nie jest trwale związana z budynkiem hali produkcyjnej, gdyż można je bezproblemowo montować lub odłączyć bez ingerencji w konstrukcje budynku, jak również składających się na system produkcyjny pozostałych urządzeń. Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów technicznych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, urządzenie zostałoby w dalszym ciągu uznane za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku. Wszystkie maszyny są rozłączne i stanowią całość tylko w tym sensie, że każda z nich służy do wykonania kolejnego etapu produkcyjnego, lecz nawet wtedy nie wszystkie etapy produkcyjne będą dotyczyły każdego z wyrobów (np. nie zawsze będzie malowanie, nie zawsze będzie konieczność gięcia blach itp.). Natomiast z punktu widzenia kryteriów użytkowych, zakupione maszyny (pomimo wciąż trwających prac wdrożeniowo-integracyjnych linii produkcyjnej) zostały przyjęte do użytkowania w związku z prowadzeniem przy ich użyciu czynności przygotowawczych opisanych w stanie faktycznym.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, pomimo braku wykorzystania zakupionych maszyn do celów czysto produkcyjnych, zaistniała okoliczność (czynności przygotowawcze, użytkowanie maszyn przez personel w celach szkoleniowych, ponoszone nakłady ma materiały, surowce i energię niezbędną do pracy urządzeń) pozwala na przyjęcie ich do użytkowania i tym samym zastosowanie amortyzacji.

Jednakże w związku z faktem, iż niniejsze środki trwałe nie są w pełni wykorzystywane do działalności stricte produkcyjnej (a jedynie przygotowawczej pod kątem całego procesu technologicznego produkcji oraz uzupełniającej i przedprodukcyjnej), do momentu uruchomienia całości elementów składających się na linię produkcyjną ma prawo do stosowania stawki amortyzacyjnej dostosowanej do ich obecnego wykorzystania (np. 1 % rocznie). Stawka ta zostanie dostosowana do ekonomicznej użyteczności środka trwałego po rozpoczęciu produkcji docelowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Co istotne, zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie uprzednio obniżonej może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. jej obniżenie może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. W kolejnych latach podatkowych podatnik ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Podatnik ma zatem możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podstawowym warunkiem jest to, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w ww. wykazie. Wysokość obniżenia a następnie podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna (w granicach wyznaczonych wykazem) i pozostaje w gestii podatnika.

Na podstawie przeanalizowanych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca przyjmie metodę amortyzacji środków trwałych określoną w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych, wówczas dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji obniżenie stawki amortyzacyjnej może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że warunkiem koniecznym umożliwiającym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie warunków wymienionych w cyt. przepisie.

Dokonywać odpisów amortyzacyjnych można tylko od nabytych lub wytworzonych środków trwałych, które cechują się kompletnością oraz są zdatne do użytku w dniu rozpoczęcia ich wykorzystywania i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddane do używania na podstawie określonych umów, jeżeli przewidywany okres ich używania jest dłużysz niż rok.

Ponadto, w myśl art. 22n ust. 6 ustawy warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów jest wprowadzenie środków trwałych do stosownej ewidencji, prowadzonej zgodnie z przepisami ustawy.

Na podstawie opisu stanu faktycznego, przyjąć należy, że maszyny i urządzenia spełniają przesłanki konieczne dla uznania ich za środki trwałe. Zakupione przez Pana maszyny i urządzenia wprowadzone są do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Prowadzenie czynności niezbędnych do uruchomienia właściwej produkcji oznacza, że maszyny wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej działalności.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że składniki majątku o których mowa we wniosku spełniają kryteria uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji. Wnioskodawca może zastosować obniżoną stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem właściwej produkcji. Ponadto, będzie miał prawo do podwyższenia uprzednio obniżonej stawki amortyzacji do wysokości nieprzekraczającej wartości maksymalnej stawki, wynikającej z Wykazu stawek.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.