Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-413/14/PS
z 8 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego poręczenia pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego poręczenia pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, każda gmina zobowiązana jest realizować zadania własne. Jednym z nich jest między innymi zaopatrzenie w energię cieplną mieszkańców gminy, a także ochrona środowiska i przyrody.

W tym celu, zgodnie z ustawą o finansach publicznych oraz ustawą o gospodarce komunalnej, Gmina-Miasto powołała Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawcę), w której posiada 100% udziałów. Przedmiotem działalności Spółki jest realizowanie zadań własnych gminy, o charakterze użyteczności publicznej, tj. zaopatrzenia w energię cieplną. Nierozerwalnie z ww. zadaniem związana jest ochrona środowiska i przyrody, która polega na realizowaniu przez Spółkę inwestycji proekologicznych, mających na celu poprawę jakości powietrza atmosferycznego, poprzez obniżanie emisji pyłów do atmosfery.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola), która łączy w całość dyrektywę 2008/1/WE (zwaną dyrektywą IPPC) oraz sześć innych dyrektyw dotyczących emisji przemysłowych, wprowadziła szereg bardzo istotnych zmian do dotychczasowej regulacji dotyczącej zintegrowanej ochrony środowiska. Wśród najistotniejszych zmian tej regulacji wskazuje się znaczne zaostrzenie standardów emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłów z obiektów energetycznego spalania. Okres przejściowy dla wprowadzenia przepisów dyrektywy upływa z dniem 31 grudnia 2015 r. co oznacza, że po dniu 1 stycznia 2016 r. instalacje, które nie spełniają wymogów określonych w dyrektywie 2010/75/UE, będą musiały zostać zamknięte.

Program Ochrony Środowiska dla Miasta xxxxxxxxxxx zakłada, że do 2014 r. spełnione zostaną wszystkie wymagania w zakresie jakości powietrza, standardów emisyjnych z instalacji oraz redukcja emisji z obiektów energetycznego spalania, jakie nakłada na Polskę Traktat Akcesyjny. Podstawowym działaniem mającym na celu zrealizowanie ww. założeń do Programu Ochrony Środowiska dla Miasta, jest wspieranie działań inwestycyjnych w zakresie ochrony powietrza podejmowanych przez podmioty gospodarcze.

W związku z tym Spółka w 2011 r. rozpoczęła realizację inwestycji proekologicznej polegającej na kompleksowej modernizacji instalacji odpylania spalin w Ciepłowni Miejskiej. Ponieważ środki własne Spółki są niewystarczające, aby zrealizować całość inwestycji, na ostatni jej etap - zadanie pod nazwą „Redukcja emisji …” została podpisana umowa o dofinansowanie w formie pożyczki ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Zabezpieczeniem spłaty udzielonej pożyczki jest umowa poręczenia zawarta pomiędzy WFOŚIGW, a Gminą-Miastem (Poręczyciel), reprezentowanym przez Prezydenta Miasta, oraz Skarbnika Miasta. Poręczenie zostało udzielone do kwoty 1 100 000,00 zł. W przypadku zwłoki Pożyczkobiorcy (Spółki) w wykonaniu zobowiązań spłaty zadłużenia wobec Funduszu, Fundusz może zwrócić się, po uprzednim wezwaniu Pożyczkobiorcy (Spółki) do zapłaty, do Poręczyciela (Gmina-Miasto xxxxxxxxxxx) o spełnienie świadczenia spłaty zadłużenia. Zgodnie z § 3 umowy poręczenia Poręczyciel zobowiązuje się do spłacenia zadłużenia niezwłocznie po wezwaniu.

Za zawarcie umowy poręczenia Gmina-Miasto nie otrzymało wynagrodzenia, a Spółka poniosła jedynie koszty notarialnego poświadczenia złożonych na umowie poręczenia podpisów przez Prezydenta Miasta oraz Skarbnika Miasta.

Gmina-Miasto i Spółka nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nieodpłatne poręczenie pożyczki dla Spółki, realizującej zadanie własne Gminy, przez jej właściciela (Gminę) stanowi dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu z tytułu nieodpłatnie otrzymanego świadczenia?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo nieodpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo nieodpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych, otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W prawie podatkowym pojęcie „nieodpłatnego świadczenia”, użyte w art. 12 ust 1 pkt 2 cytowanej ustawy, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu /działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony - art. 353 Kc/, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., III RN 106/01, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1999r., III RN 31/99-OSNAPU 2000 nr 13 poz. 496/.

Zdaniem Spółki, przychód z nieodpłatnego poręczenia udzielonego przez Gminę - Miasto własnej spółce komunalnej, realizującej zadania z zakresu użyteczności publicznej, nie powinien być w tej Spółce ustalany, ponieważ w przedstawionym stanie faktycznym nie spełniona jest podstawowa dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia przesłanka dotycząca ekwiwalentności.

W opisanym stanie faktycznym dzięki udzielonemu poręczeniu Spółka otrzymała pożyczkę, zapewniającą finansowanie projektu inwestycyjnego, który pozwoli Gminie zrealizować założenia do Programu Ochrony Środowiska dla Miasta, a tym samym spełnić wymogi, jakie nałożył na Polskę Traktat Akcesyjny. Udzielenie tego poręczenia powodowane jest nie korzyścią finansową, ale koniecznością zapewnienia realizacji inwestycji. Brak poręczenia umowy przez Gminę-Miasto własnej spółce uniemożliwiłby finansowanie inwestycji, której głównym zadaniem jest dostosowanie instalacji do wymogów unijnych i krajowych. Jeżeli nie doszłoby (na skutek nieudzielania poręczenia), do zawarcia umowy pożyczki, a tym samym (wobec braku zagwarantowania środków), nie doszłoby do realizacji ostatniego etapu inwestycji, to powstanie sytuacja, w której naruszony zostałby interes publiczny Miasta-Gminy (strategiczny dla poręczającego), uniemożliwiając mu realizację obligatoryjnych zadań własnych.

Niezrealizowanie projektu, a tym samym niespełnienie zapisów dyrektywy unijnej 2010/75/UE w terminie, spowoduje wstrzymanie użytkowania instalacji, podwyższenie o 500% (zgodnie z art. 292 ustawy Prawo ochrony środowiska) opłat za wprowadzenie do powietrza gazów lub pyłów, a także konieczność poniesienia wysokich administracyjnych kar pieniężnych. Ponoszenie dodatkowych kosztów przez Spółkę mogłoby spowodować poważne i uciążliwe konsekwencje. Ich skutkiem może być dodatkowe obciążenie mieszkańców korzystających z usług zaopatrzenia w energię cieplną, w wyniku podwyższenia taryfy za ciepło (ponieważ koszty związane ze świadczeniem usług są kalkulowane do cen zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo Energetyczne, oraz rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło).

W orzecznictwie wskazuje się, iż pojęcie nieodpłatnego świadczenia, obejmujące wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, jest przychodem podlegającym opodatkowaniu tylko wówczas, jeżeli ich następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub których skutkiem jest nieekwiwalentne przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy. Jak wykazano powyżej, opisana sytuacja jest natomiast koniecznością dla obu stron, zarówno Spółki, jak i Gminy-Miasta i nie można tego rozpatrywać oddzielnie. Dodatkowo wskazać należy, iż przedmiotowe poręczenie, udzielone przez udziałowca (Gminę-Miasto), stanowi jedynie zabezpieczenie umowy pożyczki, poprzez zobowiązanie się przez niego do spłaty zobowiązania, wynikającego z umowy, na wypadek niewywiązania się z niej przez Spółkę. Poręczyciel zobowiązany jest do wykonania umowy dopiero, gdy dłużnik jej nie wykona.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, Wnioskodawca uważa, że w przedmiotowej sytuacji nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z treści art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika natomiast, że do przychodów podatkowych zalicza się m.in.: wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stanowiąc o wartości nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalania ich wartości.

Art. 12 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu - w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie wartość nieodpłatnych świadczeń należy ustalić na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Na podstawie art. 353 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Świadczenie jest zatem przedmiotem stosunku zobowiązaniowego i polegać ono może na działaniu lub zaniechaniu osoby zobowiązanej np. wykonanie dzieła lub innego rodzaju usług, bądź na niewykonywaniu pewnych uprawnień czy czynności itp.

Niezależnie od formy nieodpłatnej realizacji praw lub innych tego rodzaju świadczeń do wyceny przychodu podatkowego stosuje się wartości rynkowe.

Z uwagi na to, że przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenia”, zasadnym jest przyjąć takie rozumienie tego przepisu, jakie ukształtowało się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. Zgodnie z uchwałą NSA z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. Podobne stanowisko przedstawione zostało w uchwale z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny w składzie powiększonym.

W obu ww. uchwałach NSA wskazano, iż nieodpłatność powinna być rozumiana jako „niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

Również zgodnie z najnowszą linią orzeczniczą NSA po stronie podmiotu otrzymującego gwarancję/poręczenie powstaje przysporzenie, a zatem nieodpłatne udzielenie gwarancji lub poręczenia prowadzi do powstania nieodpłatnego świadczenia (wyroki: z dnia 12.12.2008 sygn. akt II FSK 1361/07; z dnia 09.12.2009 sygn. akt II FSK 1156/08 oraz z dnia 26.01.2010 sygn. akt II FSK 1417/08). We wspomnianych wyrokach NSA nie odwoływał się do profesjonalnego prowadzenia działalności przez podmiot udzielający poręczenia/gwarancji, co oznacza, iż fakt ten nie wpływa na możliwość zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2.

W świetle powyższego, o uznaniu nieodpłatnego poręczenia za nieodpłatne świadczenie, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, można mówić, jeżeli:

• jedna ze stron otrzymuje materialną korzyść w związku z poręczeniem, której wartość można wycenić,
• udzielenie poręczenia nie pociąga za sobą żadnych kosztów bądź świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu je otrzymującego,
• udzielenie poręczenia jest związane z wolą poręczyciela, co oznacza, że jest on gotowy udzielić poręczenia bez wynagrodzenia.

Należy zauważyć, iż zasadniczo nieodpłatne udzielenie poręczenia nie jest zdarzeniem obojętnym gospodarczo zarówno dla podmiotu poręczającego, jak i podmiotu, którego zobowiązanie jest poręczeniem zabezpieczane. Udzielenie poręczenia skutkuje przyjęciem przez poręczającego finansowego ryzyka niewywiązania się dłużnika ze swojego zobowiązania względem wierzyciela. Ryzyko to posiada określoną wartość tj. cenę, którą uzyskujący poręczenie w normalnych warunkach rynkowych musiałby poręczycielowi zapłacić. Korzyść majątkowa po stronie otrzymującego poręczenie może natomiast polegać m.in. na zwiększeniu się jego zdolności kredytowej, uzyskaniu niższego oprocentowania kredytu (pożyczki), czy też samej możliwości jego zaciągnięcia. Z drugiej strony udzielenie poręczenia zazwyczaj nie pozostaje bez wpływu na możliwość i warunki zaciągania innych zobowiązań przez poręczyciela. Ocena, czy korzyści beneficjenta mają konkretny wymiar finansowy, wymaga uwzględnienia ogółu dóbr i interesów oraz pozytywnych następstw, a także obciążeń wynikających z umowy poręczenia.

W konsekwencji należy uznać, iż, co do zasady, udzielenie spółce kapitałowej nieodpłatnego poręczenia przez jej udziałowca bądź akcjonariusza (podmiot powiązany) stanowi dla tej spółki nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz skutkuje powstaniem przychodu z tego tytułu. Bez znaczenia dla stosowania ww. przepisu pozostaje okoliczność nieprowadzenia przez poręczyciela profesjonalnej działalności w zakresie świadczenia tego rodzaju usług finansowych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego przedmiotem działalności Spółki jest realizowanie zadań własnych gminy, o charakterze użyteczności publicznej, tj. zaopatrzenia w energię cieplną. Nierozerwalnie z ww. zadaniem związana jest ochrona środowiska i przyrody, która polega na realizowaniu przez Spółkę inwestycji proekologicznych, mających na celu poprawę jakości powietrza atmosferycznego, poprzez obniżanie emisji pyłów do atmosfery.

Nieodpłatne poręczenie pożyczki Spółce zostało dokonane przez Gminę, w związku z wypełnianiem zadań własnych jednostek samorządów terytorialnych. Stosownie do art. 7 ust. 1 kt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Z kolei, z art. 9 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

W myśl art. 9 ust. 4 ww. ustawy, zadaniami użyteczności publicznej, w rozumieniu ustawy, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Treść art. 10 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wskazuje natomiast, że wykonywanie zadań publicznych może być realizowane w drodze współdziałania między jednostkami samorządu terytorialnego.

W niniejszej sprawie zastosowanie ma ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. 2011 r. Nr 45, poz. 236), która w art. 1 ust. 1 i 2 określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej. Gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Ponadto, stosownie do treści art. 2 ww. ustawy, gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego. W myśl art. 9 ust. 1 tejże ustawy, jednostki samorządu terytorialnego mogą tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także mogą przystępować do takich spółek.

Istotna dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii jest również treść art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.), w myśl którego jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać poręczeń i gwarancji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. Łączna kwota poręczeń i gwarancji określana jest w uchwale budżetowej.

Biorąc pod uwagę, że celem zaciągniętej przez Spółkę pożyczki jest zapewnienie dofinansowania inwestycji pod nazwą „Redukcja emisji …”, której realizacja związana jest z zadaniami własnymi Gminy, określonymi w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz wynika z Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych, a brak zabezpieczenia w postaci poręczenia uniemożliwiłoby jej uzyskanie, należy uznać, że udzielenie poręczenia do ww. pożyczki przez Gminę miało bezpośredni związek z wykonywaniem czynności związanych z realizacją jej zadań własnych i nastąpiło w interesie samego poręczyciela. Interes ten, w świetle przytoczonych regulacji ustawowych jest niewątpliwy.

W konsekwencji, jak słusznie wskazuje Spółka, w przedmiotowej sytuacji nie znajduje zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.