2014.12.05 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1209a/14/KT
z 5 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko − przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w części dotyczącej prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z eksploatacją samochodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z eksploatacją samochodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Spółka przedstawia przykładowe sytuacje, które uważa za podróże wykonywane w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

OPIS PODRÓŻY:

Przejazd z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania wspólnika. Podróż związana z zabraniem dokumentów spółki (np. umów lub projektów) z siedziby do miejsca zamieszkania wspólnika, aby przeczytać, sprawdzić te dokumenty, a następnie na drugi dzień oddać te dokumenty do siedziby Spółki. Dojazd do siedziby, w celu oddania tych dokumentów odbywa się tym samym samochodem. Sporadycznie takie sytuacje mogą występować (np. w czasie finalizacji negocjacji związanych z zawarciem kontraktu na roboty budowlane etc.) pomimo tego, że na co dzień praca wspólników związana z dokumentami odbywa się w siedzibie Spółki;
Podróż pracownika samochodem służbowym z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania wspólnika. Sporadycznie może zaistnieć sytuacja, że wspólnik zachoruje i pracownik pojedzie do miejsca zamieszkania wspólnika służbowym samochodem, w celu np. uzyskania podpisu na dokumentach. Wspólnicy w razie choroby nie proszą o wystawianie zwolnień lekarskich lub nie zawsze istnieje potrzeba korzystania z porady lekarskiej;
Podróż pracownika samochodem służbowym z punktu A do punktu B w celach wyłącznie służbowych. Jednak w czasie takiej podróży pracownik zatrzyma się (nie zbaczając z drogi), aby kupić w sklepie napój lub zjeść posiłek, bądź skorzystać z toalety. Nie zużyto więcej paliwa w związku z takim postojem;
Podróż pracownika samochodem służbowym z punktu A do punktu B w celach wyłącznie służbowych. Jednak w czasie takiej podróży pracownik zboczy z zaplanowanej trasy, aby kupić w sklepie napój lub zjeść posiłek, bądź skorzystać z toalety;
Podróż służbowa na budowę w innej miejscowości w celach wyłącznie służbowych. Po drodze na budowę pracownik kierowca jedzie po innych pracowników budowlanych do ich miejsc zamieszkania. Pracownicy ci mieszkają poza K. (gdzie jest siedziba Spółki), w miejscowościach na trasie tej podróży służbowej. W związku z tym zamiast dojeżdżać do siedziby Spółki, przyjedzie po nich samochód służbowy w celu odbycia takiej podróży służbowej na budowę. Następnie, w drodze powrotnej do siedziby Spółki z budowy, pracownicy zostaną odwiezieni do swoich miejsc zamieszkania;
Pracownikom przysługuje przerwa w czasie pracy zgodnie z przepisami Kodeksu pracy. W trakcie podróżowania samochodem po mieście i załatwiania służbowych spraw, pracownik pojedzie do sklepu lub baru, aby tam zjeść posiłek w ramach przysługującej mu przerwy śniadaniowej.

Niniejszy wniosek dotyczy zakupu paliw silnikowych, oleju napędowego, gazu wykorzystywanych do napędu pojazdów, a także olejów, smarów, płynów, części zamiennych, kosztów robocizny związanej z ich naprawą. Wniosek dotyczy sześciu następujących samochodów:

Mercedesa Benz Vito 112 2.2 CDI, samochód osobowy, rok produkcji 1999, zakupionego w dniu 12 kwietnia 2005 r., dopuszczalna masa całkowita 2.700 kg, dopuszczalna ładowność 914 kg, liczba siedzeń 3;
Volkswagena LT2DX0FE, rok produkcji 1997, zakupionego w dniu 2 sierpnia 2006 r., dopuszczalna masa całkowita 3.500 kg, dopuszczalna ładowność 1.402 kg, liczba siedzeń 6;
Volkswagena LT35, rok produkcji 1998, zakupionego w dniu 19 października 2006 r., dopuszczalna masa całkowita 3.500 kg, dopuszczalna ładowność 1.320 kg, liczba siedzeń 6;
Volkswagena LT35, rok produkcji 2001, zakupionego w dniu 19 lipca 2011 r., dopuszczalna masa całkowita 3.500 kg, dopuszczalna ładowność 1.441 kg, liczba siedzeń 6;
Opla Astra 1.6 kat. VAN, rok produkcji 1999, zakupionego w dniu 26 marca 1999 r., dopuszczalna masa całkowita 1.680 kg, dopuszczalna ładowność 550 kg, liczba siedzeń 5;
Mercedesa Benz Vito 108 CDI, rok produkcji 2003, zakupionego w dniu 27 listopada 2008 r., dopuszczalna masa całkowita 2.700 kg, dopuszczalna ładowność 992 kg, liczba siedzeń 9.

Samochody te są używane wyłącznie do działalności gospodarczej i zostały zgłoszone na druku VAT-26 w celu pełnego odliczania podatku od towarów i usług od wszystkich wydatków związanych z ich eksploatacją. Prowadzone są ewidencje przebiegu tych pojazdów. Stworzono regulamin korzystania z ww. samochodów. Obowiązuje zakaz używania ich w celach prywatnych, a także nakaz pozostawiania ich po pracy na terenie Spółki. Niniejszy wniosek nie dotyczy odliczania podatku od zakupu samochodów lecz od ich eksploatacji, nie dotyczy też odliczenia całej kwoty podatku od rat leasingowych. Powyższe samochody stanowią środki trwałe Spółki. Wszystkie mają więcej niż jeden rząd siedzeń, a dopuszczalna masa całkowita każdego z nich nie przekracza 3,5 tony.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy Spółka może odliczyć 100% podatku od towarów i usług od zakupu paliw silnikowych, oleju napędowego, gazu wykorzystywanych do napędu przedmiotowych pojazdów, a także olejów, smarów, płynów, części zamiennych, robocizny związanej z ich naprawą?

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 kwietnia 2014 r., pełne odliczenie podatku od towarów i usług od nabycia oraz wydatków związanych z używaniem pojazdów samochodowych jest uzależnione od wykorzystywania auta wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Aby odliczyć pełną kwotę podatku należy zgłosić samochody (te, których konstrukcja nie zezwala na odliczanie podatku bez spełnienia dodatkowych warunków) na formularzu VAT-26 oraz udowodnić, że są wykorzystywane do celów służbowych. Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy będą uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w przypadku, gdy sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez podatnika zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub, gdy konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Ponadto Spółka wskazała, że problem stwarza warunek wykorzystywania pojazdu w sposób wykluczający jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Jeszcze w uzasadnieniu do projektu zmian organy podatkowe podawały, że muszą to być okoliczności obiektywne. Ustawodawca nie wyjaśnił nurtujących Spółkę wątpliwości. Kwestia używania samochodu w celach wyłącznie służbowych ma kluczowe znaczenie w kontekście prawidłowego odliczania podatku. Dowód, że dany samochód wykorzystywany jest do celów wyłącznie służbowych stanowią ustalone na piśmie zasady użytkowania firmowych samochodów, czyli regulamin, następnie złożenie informacji na druku VAT-26 oraz faktyczne używanie samochodu do celów wyłącznie służbowych i prowadzenie ewidencji przebiegu wg obowiązującego wzoru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Należy wskazać, że od dnia 1 stycznia 2014 r. kwestie dotyczące zasad odliczania i rozliczania wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na gruncie podatku od towarów i usług są uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Z dniem 1 kwietnia 2014 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej „ustawą nowelizującą”, przepis art. 86a uległ zmianie.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Według obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r. art. 2 pkt 34 ww. ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Punkt 40 ww. artykułu wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Stosownie do ust. 3 pkt 1 lit. a ww. artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (…).

Na podstawie ust. 4 tego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl ust. 9 pkt 1 lit. a powołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van (…).

Wskazane wyżej przepisy art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzają ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków eksploatacyjnych (m.in. nabycia paliwa), dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Zgodnie z art. 86a ust. 6 ustawy, ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

W myśl ust. 7 ww. artykułu, ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
  1. potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Jednocześnie wskazuje się, że przez okres rozliczeniowy należy rozumieć okres rozliczeniowy właściwy dla podatnika z tytułu rozliczeń dla celów podatku od towarów i usług, czyli w zależności od tego jak rozlicza się podatnik – miesiąc lub kwartał.

Na podstawie art. 86a ust. 8 ustawy, w przypadku gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd,
obejmuje:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel udostępnienia pojazdu,
3. stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Z powyższych przepisów dotyczących prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu wynika, że musi ona potwierdzać brak użytku prywatnego pojazdu. Prawidłowo prowadzona ewidencja powinna zawierać elementy wymienione w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Zapis w ewidencji przebiegu pojazdu − z punktu widzenia potwierdzenia wykorzystania pojazdu do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej podatnika – nie powinien wzbudzać wątpliwości. Co istotne, w przypadku wadliwości prowadzonej ewidencji (np. niepełne zapisy, luki w poszczególnych pozycjach, sprzeczne zapisy, niezgodność w zakresie stanu licznika ze stanem rzeczywistym, itp.), niespełniona zostaje jedna z przesłanek warunkujących uznanie pojazdu za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, skutkująca prawem do ograniczonego odliczenia podatku. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione 2 warunki: sposób wykorzystania pojazdów samochodowych przez podatnika musi wskazywać na wyłączne przeznaczenie ich do działalności gospodarczej (wykluczony użytek prywatny) oraz fakt ten musi zostać dodatkowo potwierdzony prawidłowo prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy nowelizującej z dnia 7 lutego 2014 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

W myśl ust. 3 tegoż artykułu, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego z w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe. Przepis ten nie dotyczy pojazdów, o których mowa w ust. 3.

Zgodnie z art. 72 ust. 1 ww. ustawy, rejestracji dokonuje się na podstawie:

dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5;
karty pojazdu, jeżeli była wydana;
świadectwa zgodności WE albo świadectwa zgodności wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu, dopuszczenia jednostkowego pojazdu, decyzji o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu - jeżeli są wymagane;
zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub innego dokumentu wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego, potwierdzającego wykonanie oraz termin ważności badania technicznego;
dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;
dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony z terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz pierwszy;
dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na terytorium kraju albo dokumentu potwierdzającego brak obowiązku zapłaty akcyzy na terytorium kraju albo zaświadczenia stwierdzającego zwolnienie od akcyzy, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, jeżeli samochód osobowy lub pojazd rodzaju „samochodowy inny”, podrodzaj „czterokołowiec” (kategoria homologacyjna L7e) lub podrodzaj „czterokołowiec lekki” (kategoria homologacyjna L6e) został sprowadzony z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz pierwszy;
(uchylony);
zaświadczenia wydanego przez właściwy organ potwierdzający:
1. uiszczenie podatku od towarów i usług od pojazdów sprowadzanych z państw członkowskich Unii Europejskiej lub
2. brak obowiązku, o którym mowa w lit. a
  1. jeżeli sprowadzany pojazd jest rejestrowany po raz pierwszy, z zastrzeżeniem ust. 1a;
dowodu wpłaty, o którym mowa w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, lub oświadczenia o podleganiu obowiązkowi zapewniania sieci zbierania pojazdów, o którym mowa w art. 11 ust. 4 tej ustawy, albo faktury zawierającej takie oświadczenie, jeżeli pojazd jest rejestrowany po raz pierwszy.

Jak stanowi § 2 ust. 2 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 września 2003 r. w sprawie dokumentów stanowiących podstawę wpisu danych do karty pojazdu oraz czynności jednostek zajmujących się dystrybucją, przechowywaniem i wydawaniem kart pojazdów (Dz. U. z 2014 r., poz. 431) − wydanego na podstawie delegacji ustawowej przewidzianej w art. 77 ust. 4 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym − wpisu parametrów technicznych pojazdu w karcie dokonuje się na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji typu pojazdu albo odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji typu pojazdu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy z dnia 10 października 2012 r. o zmianie ustawy − Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1448 oraz z 2013 r. poz. 700) oraz dowodu rejestracyjnego lub innego dokumentu stwierdzającego rejestrację pojazdu, o którym mowa w art. 72 ust. 2a ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2012 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy:

świadectwa homologacji typu zachowują ważność do czasu wygaśnięcia;
świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem, zachowują ważność;
decyzje zwalniające z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji typu pojazdu zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane;
wyciągi ze świadectw homologacji typu pojazdu zachowują ważność;
wyciągi ze świadectw homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem zachowują ważność;
odpisy decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji typu pojazdu zachowują ważność.

Stosownie do art. 10 ust. 2 ww. ustawy, dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 6, stanowią podstawę do rejestracji pojazdu.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionej we wniosku kwestii odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych (napraw, paliwa, itp.) w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Artykuł 86a ust. 4 pkt 1 tej ustawy stanowi, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Należy przy tym wskazać, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Okolicznościami potwierdzającymi obiektywnie brak możliwości użytku prywatnego, w pewnych sytuacjach może być nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych (przykładowo za pomocą GPS) lub − w przypadku używania pojazdu przez pracownika do celów służbowych − obowiązek zostawiania po godzinach pracy na parkingach przedsiębiorstwa, bez możliwości ich pobrania poza tymi godzinami, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie działalność przedsiębiorstwa. Nie można natomiast obiektywnie uznać wykorzystywania pojazdu wyłącznie do celów działalności gospodarczej w przypadku, gdy zostaną ustalone zasady używania pojazdów, jednakże nie istnieją żadne zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie − przykładowo istnieje zakaz używania przez pracowników pojazdów do celów prywatnych, jednakże nikt nie weryfikuje czy zakaz ten jest respektowany.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy – w odniesieniu do pytania będącego przedmiotem niniejszego wniosku − oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że – o ile przedmiotowe pojazdy będą używane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki, w tym do odbywania podróży służbowych, do których mogą mieć zastosowanie inne, niepodatkowe przepisy prawa, a prowadzona ewidencja przebiegu tych pojazdów oraz stworzony regulamin korzystania z ww. samochodów będą wykluczały ich użycie do celów prywatnych – Spółce będzie przysługiwało, na podstawie art. 86 ust. 1 w związku z art. 86a ust. 2 pkt 3, art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a oraz art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w powiązaniu z art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw silnikowych, oleju napędowego, gazu wykorzystywanych do napędu przedmiotowych pojazdów, a także olejów, smarów, płynów, części zamiennych, robocizny związanej z ich naprawą.

Ponadto podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzeń przyszłych przedstawionych we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo informuje się, że w zakresie pozostałych kwestii poruszonych we wniosku, wydano postanowienie nr xxxxx/xxx-xxxxx/xx/xx.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin