Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-244/15/BD
z 16 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 marca 2015 r. (data wpływu do Biura – 18 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z żoną tworzą rodzinę z dwójką dzieci: synem (26 lat) i córką (21 lat). Wnioskodawca pracuję na podstawie umowy o pracę w firmie X z siedzibą w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA). Udziałowcami firmy są dwa podmioty: z Niemiec i ze ZEA. Źródłem dochodu w Polsce dla Wnioskodawcy są jedynie zyski kapitałowe z jednostek Funduszy Inwestycyjnych zakupionych w polskim banku drogą elektroniczną. Żona Wnioskodawcy pracuje na umowę o pracę w Centrum X w Polsce. Wspólnie z żoną Wnioskodawca posiada dom jednorodzinny wraz z działką oraz samochód. Małżonkowie mają zaciągnięty również kredyt hipoteczny; hipoteką jest obciążony dom.

Od 20 października 2010 r. Wnioskodawca mieszka i pracuje w ZEA; posiada wizę rezydencką tego kraju, choć ciągle jeszcze jest zameldowany w Polsce. Na swoje nazwisko Wnioskodawca wynajmuję w ZEA mieszkanie i zakupił samochód. W ciągu półtora roku odwiedził Polskę 3 razy gdzie łącznie przebywał około 30 dni. Żona Wnioskodawcy posiada również wizę rezydencką ZEA, która uprawnia ją do stałego pobytu w ZEA. W tym czasie odwiedziła ZEA czterokrotnie.

Syn Wnioskodawcy mieszka w K., gdzie pracuje, jest w nieformalnym związku. Natomiast córka pracuje jednocześnie studiując zaocznie i mieszka obecnie w domu rodziców. Jest osobą samotną. Razem z Wnioskodawcą, jego żoną i córką w domu mieszka także teściowa Wnioskodawcy, która utrzymuje się z emerytury. W Polsce mieszka również matka Wnioskodawcy, która utrzymuje się z emerytury oraz brat wraz z rodziną. Matka i brat mieszkają wspólnie w domu brata. Wnioskodawca podkreśla, że jego rodzina nie jest związana z żadnymi organizacjami społecznymi, politycznymi, religijnymi itp.

Za 2014 r. Wnioskodawca złożył rozliczenie podatkowe w Polsce.

Wnioskodawca wraz z żoną podjęli decyzję o wspólnym zamieszkaniu na okres kilku lat w ZEA, w związku z czym żona Wnioskodawcy zakończy pracę zawodową w najbliższym czasie i w 2016 r. nie będzie osiągać żadnych dochodów w Polsce. Zostaną zlikwidowane konta w bankach oraz domu maklerskim w związku z czym Wnioskodawca nie będzie osiągał zysków kapitałowych w Polsce. Źródłem utrzymania będą tylko ich dochody w ZEA. Samochód zostanie podarowany córce. W 2015 r. zostanie spłacony kredyt hipoteczny a dom zostanie bezpłatnie użyczony córce. Wraz z użyczeniem córka przejmie wszelkie obowiązki związane z opłatami za dom. Wnioskodawca wraz z żoną zamieszkają w ZEA. Wymeldują się z pobytu stałego i złożą stosowny NIP-3 w urzędzie skarbowym. Syn będzie nadal utrzymywał się sam mieszkając w K. Córka będzie mieszkała wspólnie z teściową w domu na podstawie umowy użyczenia i będą prowadzić wspólne gospodarstwo domowe z własnych dochodów oraz z emerytury. Planowane odwiedziny Wnioskodawcy w Polsce to około 30 dni w roku. Będąc w ZEA nie będą oni w Polsce inwestować ani kupować nieruchomości czy też innego majątku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższego opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest zobowiązany w 2017 r. do składania zeznania podatkowego za 2016 r. (i analogicznie w latach późniejszych) jak również płacenia podatku na zasadach odliczenia proporcjonalnego, tj. w sposób opisany w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z ZEA wraz z protokołem zmieniającym?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli jego centrum interesów życiowych w 2016 r. (i w latach późniejszych) będzie znajdowało się w ZEA i tylko w ZEA będzie osiągał przychody, wówczas nie będzie on podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem dochody osiągane w ZEA nie będą w tych latach podlegały opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie nie będzie on zobowiązany do składania zeznań podatkowych, dopóki nie będzie osiągał żadnych przychodów w Polsce.

Wnioskodawca zwrócił przy tym uwagę, że protokół zmieniający umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania z ZEA z dnia 11 grudnia 2013 r. zmienia definicję „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” i w przypadku ZEA jest to „osoba fizyczna, która ma miejsce zamieszkania w ZEA i jest obywatelem ZEA” (Protokół do ww. umowy z ZEA art. 2 z dnia 11 grudnia 2013 r.). Wymóg posiadania obywatelstwa ZEA skutecznie uniemożliwia nazwanie Wnioskodawcy rezydentem podatkowym ZEA, jednak w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych art. 3 ust. 1 Wnioskodawca nie może być uznany za rezydenta podatkowego Polski gdyż w jego ocenie, jego centrum interesów życiowych znajduje się w ZEA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jak z powyższego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści złożonego wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca aktualnie pracuje w ZEA. Zarówno on jak i żona posiadają wizę rezydencką ZEA. Wnioskodawca wraz z żoną podął decyzję o wspólnym zamieszkaniu na okres kilku lat w ZEA, w związku z czym żona Wnioskodawcy zakończy w Polsce pracę zawodową w najbliższym czasie i w 2016 r. nie będzie osiągać żadnych dochodów w Polsce. Zostaną zlikwidowane konta w bankach oraz domu maklerskim w związku z czym Wnioskodawca nie będzie osiągał zysków kapitałowych w Polsce. Źródłem utrzymania będą tylko ich dochody w ZEA. Wnioskodawca wraz z żoną zamieszkają w ZEA. Wymeldują się z pobytu stałego i złożą stosowny NIP-3 w urzędzie skarbowym. Planowane odwiedziny Wnioskodawcy w Polsce to około 30 dni w roku. Będąc w ZEA nie będą oni w Polsce inwestować ani kupować nieruchomości czy też innego majątku.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli jego centrum interesów życiowych w 2016 r. (i w latach późniejszych) będzie znajdowało się w ZEA i tylko w ZEA będzie osiągał przychody, wówczas nie będzie on podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a zatem dochody osiągane w ZEA nie będą w tych latach podlegały opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie nie będzie on zobowiązany do składania zeznań podatkowych, dopóki nie będzie osiągał żadnych przychodów w Polsce.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawca – jak sam podał we wniosku wyjeżdżając z Polski na czas nieokreślony – przenosząc do Zjednoczonych Emiratów Arabskich swoje centrum interesów życiowych, to w myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w 2016 r. (i w latach kolejnych) nie będzie spełniał kryterium osoby posiadającej na terytorium Polski miejsca zamieszkania, gdyż w 2016 r. (i w latach kolejnych) będzie on mieszkał i pracował w Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Wnioskodawca przez najbliższe lata zamierza przebywać stale poza Polską – za granicą mieszkać oraz pracować – zatem nie będzie miał nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce – nie będzie również polskim rezydentem podatkowym, ponieważ w 2016 r. (i w latach kolejnych) – jak twierdzi we wniosku – nie będzie on osiągał dochodów na terenie Polski, o których mowa w powołanym wyżej art. 3 ust. 1 ust. 2b ww. ustawy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w 2016 r. (i w latach kolejnych) z tytułu pracy na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich (gdzie znajdowało się będzie – jak twierdzi – jego centrum interesów życiowych) i tym samym nie będzie on zobowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego za 2016 r. i lata kolejne.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony opis zdarzenia sformułowanego we wniosku jest zgodny z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem – została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.