Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-344/15-2/AS
z 24 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 249, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2015 r. (data wpływu 13 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia na fakturze daty sprzedaży z tytułu otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia – udziału w zysku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia na fakturze daty sprzedaży z tytułu otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia – udziału w zysku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank Polska SA (dalej jako „Bank”) jest podmiotem należącym do grupy F. i uczestniczy w oferowaniu produktu F. X., tj. wynajem długoterminowy i zarządzanie flotami pojazdów klientów grupy F.(dalej jako „Produkt F.X.”).

Bank opracował i za pośrednictwem odrębnego podmiotu, nienależącego do grupy F.i specjalizującego się w świadczeniu takich usług, oferuje Produkt F.X. na podstawie zawartej z tym podmiotem umowy (dalej „Kontrahent”). Pod względem prawnym stroną umowy z klientem jest Kontrahent. Na podstawie umowy zawartej pomiędzy Bank i Kontrahentem, Bank otrzymuje prowizję od każdej umowy zawartej przez Kontrahenta z klientem w ramach Produktu F.X., która jest rozliczana w okresach miesięcznych. Nadto, Bank przysługuje dodatkowe wynagrodzenie z tytułu udziału w zysku (Profit Share), o ile zysk Kontrahenta za danych rok kalendarzowy z tytułu sprzedaży Produktu F.X. przekroczy ustalony poziom. W umowie pomiędzy Bank i Kontrahentem zostało ustalone, że do 15 lutego każdego roku kalendarzowego Kontrahent zapłaci Bank udział w zysku za poprzedni rok kalendarzowy. Strony ustaliły w umowie termin do 15 lutego następnego roku kalendarzowego, jako termin wymagalności zobowiązania z tytułu wypłaty udziału w zysku, bowiem z końcem roku kalendarzowego kwota udziału w zysku nie jest jeszcze znana Kontrahentowi.

Umowa zawarta pomiędzy Bank i Kontrahentem dotycząca Produktu F.X. nie reguluje kwestii związanych z wystawianiem faktur tytułem wypłaty Bank udziału w zysku Kontrahenta, w tym terminu kiedy to powinno nastąpić.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Bank powinien wystawić fakturę VAT tytułem wypłaty przez Kontrahenta udziału w zysku z datą sprzedaży przypadającą na koniec danego roku kalendarzowego, za który to rok kalendarzowy Bank należy się udział w zysku Kontrahenta, czy też faktura VAT, zgodnie z zapisami zawartej między stronami umowy, może być wystawiona z datą sprzedaży przypadającą w kolejnym roku kalendarzowym nie później niż do dnia 15 lutego następnego roku kalendarzowego po roku, za który należy się udział w zyskach Kontrahenta?

Zdaniem Wnioskodawcy, faktura VAT tytułem wypłaty przez Kontrahenta udziału w zysku może być wystawiona z datą sprzedaży przypadającą w kolejnym roku kalendarzowym nie później niż do dnia 15 lutego następnego roku kalendarzowego po roku, za który należy się udział w zyskach kontrahenta.

Za przyjęciem powyższego stanowiska przemawia fakt, że z końcem roku kalendarzowego kwota udziału w zyskach nie jest jeszcze znana Kontrahentowi oraz to, że strony ustaliły w umowie termin do 15 lutego następnego roku kalendarzowego, jako termin wymagalności zobowiązania z tytułu wypłaty udziału w zyskach.

W art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca zobowiązał do podawania w fakturze daty dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi. Brak natomiast przepisu wyjaśniającego, co należy przyjąć za datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi. W związku z powyższym Bank ma wątpliwość, co do tego jaka data powinna być wskazana jako data sprzedaży w przypadku, który jest przedmiotem niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Jak wynika z art. 353(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższej regulacji wynika zatem, że strony w umowach zobowiązaniowych mogą stosunek cywilnoprawny ukształtować według własnego uznania. Zaznaczyć należy, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast jak stanowi art. 19a ust. 2 ustawy w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W myśl art. 19a ust. 3 ustawy usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W przepisie art. 106e ustawy zawarto katalog informacji jakie powinna zawierać faktura. Na podstawie ust. 1 pkt 6 ww. artykułu, faktura powinna zawierać datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

Stosownie do art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca opracował i za pośrednictwem odrębnego podmiotu (zwanego dalej Kontrahentem) oferuje Produkt F.X.. Pod względem prawnym stroną umowy z klientem jest Kontrahent. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca otrzymuje prowizję od każdej umowy zawartej przez Kontrahenta z klientem w ramach Produktu F.X., która jest rozliczana w okresach miesięcznych. Ponadto Wnioskodawcy przysługuje dodatkowe wynagrodzenie z tytułu udziału w zysku, o ile zysk Kontrahenta za danych rok kalendarzowy z tytułu sprzedaży Produktu przekroczy ustalony poziom. W umowie Strony ustaliły jako termin do 15 lutego następnego roku kalendarzowego, jako termin wymagalności zobowiązania z tytułu wypłaty udziału w zysku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia daty sprzedaży na fakturze w rozumieniu art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy w przypadku rozliczenia świadczenia uprawniającego do otrzymania tzw. dodatkowego wynagrodzenia.

Należy wskazać, że faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego sprzedaży/zakupu. Faktura jest dokumentem o charakterze sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej). Co do zasady zatem, faktura musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego. W konsekwencji, niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze, a które to dane wyszczególnione zostały w art. 106e ust. 1 ustawy.

Tak więc zgodnie z cyt. wyżej art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT faktura powinna zawierać datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

Ustawa o VAT nie definiuje momentu wykonania usługi, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Zatem dla celów powstania obowiązku podatkowego wykonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, tj. w momencie faktycznego zakończenia wszystkich czynności, do których wykonania zobowiązany był świadczący usługę. O wykonaniu świadczonych przez kadrę zarządzającą usług będzie decydować faktyczne wykonanie wszystkich czynności wynikających z charakteru świadczenia i określonych w umowie między Stronami.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w analizowanej sprawie Strony przyjęły rok jako okres rozliczeniowy dla wypłaty dodatkowego wynagrodzenia z tytułu sprzedaży Produktu za pośrednictwem kontrahenta, w przypadku gdy zysk Kontrahenta przekroczy ustalony poziom. Zatem faktura wystawiona przez Wnioskodawcę stanowi udokumentowanie świadczenia wykonanego w danym roku. W rezultacie ostatni dzień roku jest w tym przypadku dniem wykonania świadczenia, a zatem datą sprzedaży.

Tym samym, w opisanej sytuacji datą zakończenia dostawy towaru lub wykonania usługi, określoną w art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy jest ustalony w umowie ostatni dzień okresu rozliczeniowego, tj. ostatni dzień roku.

Zaznaczyć należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.