Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-393/15-4/JK2
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. organu 27 marca 2015 r.) oraz piśmie z dnia 8 kwietnia 2015 r. (data nadania 8 kwietnia 2015 r., data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) oraz piśmie z dnia 21 kwietnia 2015 r. (data nadania 21 kwietnia 2015 r.), data wpływu 23 kwietnia 2015 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego wynagrodzenia w związku z ustanowieniem drogi koniecznej – jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do braku obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych,
• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego zostało złożone pismo z dnia 17 marca 2015 r. z prośbą o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej.

Następnie pismem z dnia 23 marca 2015 r. Nr 1432/OBII/4042/1/15/MAW, Naczelnik Urzędu Skarbowego działający na podstawie art. 15 w związku z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) przekazał pismo zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14b § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W przypadku Wnioskodawczyni, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydawania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za ustanowienie służebności drogi koniecznej przebiegającej przez grunty rolne położone w B. Wynagrodzenie za ustanowienie drogi koniecznej przez nieruchomość rolną - działkę o Nr ew. 121/9 zostało przelane na rachunek bankowy w kwocie 18.433 zł w dniu 18 września 2014 r. przez Pana A. K., właściciela działki o Nr 121/1, do której ustanowiona została droga. W momencie wpłaty wynagrodzenia, grunty rolne wchodziły w skład gospodarstwa rolnego. Otrzymane wynagrodzenie dotyczyło ustanowienia służebności gruntowej. Do dnia dzisiejszego ww. właściciel działki o Nr 121/1 uchyla się od roszczenia związanego z utrzymaniem drogi koniecznej.

W uzupełnieniu z dnia 8 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni opisała stan faktyczny następująco:

Właściciel sąsiadującej działki o Nr ew. gruntu 121/1 – nie posiadający dojazdu do drogi publicznej (Pan A. K.), wniósł pozew cywilny do Sądu Rejonowego w B. o ustanowienie na nieruchomości (gruntach rolnych) Wnioskodawczyni działka Nr 121/9 w B. o przyznanie służebności drogi koniecznej. Pan A. K. działkę Nr 121/1 nabył od nieznanej Wnioskodawczyni osoby. Sąd Rejonowy w B., postanowieniem z dnia 25 września 2013 r. przyznał na nieruchomości (gruntach rolnych) należących do Wnioskodawczyni i Jej męża przebieg drogi koniecznej obejmując powierzchnię 160 m2. Ponadto Sąd zasądził od Pana A. K. na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża kwotę 18.100 zł. Ustalił też koszty sądowe obciążając w całości Wnioskodawczynię i Jej męża na kwotę 6.802,98 zł. Od ww. postanowienia Wnioskodawczyni i Jej mąż złożyli apelację do Sądu Okręgowego w B. Postanowieniem Sąd zmienił zaskarżone postanowienie. W pkt I służebność drogi koniecznej obejmuje powierzchnię 163 m2. W pkt II wysokość wynagrodzenia za ustanowienie służebności na rzecz Wnioskodawczyni i Jej męża podwyższyć do kwoty 18.433 zł. W pkt III nakazać pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego od Wnioskodawczyni i Jej męża kwotę 313,53 zł. W pkt IV i V – nakazać pobrać od Wnioskodawczyni i Jej męża na rzecz Skarbu Państwa Sąd Rejonowy kwotę 3.102,98 zł tytułem niepokrytych kosztów w sprawie. Ogółem koszty sądowe to kwota 3.416,51 zł.

Po uprawomocnieniu się postanowienia Wnioskodawczyni i Jej mąż zwrócili się pismem – wezwanie do zapłaty do Pana A. K. – dnia 9 września 2014 r. W dniu 18 września 2014 r. została przelana kwota 18.433 zł. Obecnie Pan A. K. przebywa za granicą i uchyla się od roszczenia związanego utrzymaniem drogi koniecznej.

W okresie otrzymania kwoty 18.433 zł za służebność drogi koniecznej Wnioskodawczyni otrzymywała emeryturę w kwocie 1.610,35 zł miesięcznie (wcześniej Wnioskodawczyni była na rencie I grupy inwalidztwa – po osiągnięciu 65 lat – przeszła na emeryturę).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu ustanowienia drogi koniecznej na gruntach rolnych?
2. Jaki procent od kwoty winna Wnioskodawczyni zapłacić?
3. Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od otrzymanej kwoty dochodu koszty sądowe zasądzone na rzecz Skarbu Państwa - ogółem 3.416,51 zł?
4. Gdzie Wnioskodawczyni powinna się rozliczyć?
5. Na jakim formularzu?
6. W jakim czasie winna się rozliczyć Wnioskodawczyni ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1)

Według Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż są to grunty podmokłe i Wnioskodawczyni musiała włożyć w tę drogę konieczną duże nakłady finansowe. Wnioskodawczyni wraz z mężem nawiozła 5 wywrotek żwiru, który został rozplantowany koparką. Zdaniem Wnioskodawczyni należy nawieść co najmniej 20-25 wywrotek żwiru, żeby zrównać teren drogi do poziomu sąsiadów i ulicy, chodnika, inaczej woda spływa od sąsiadów z chodnika i ulicy. Zostały wmontowane 2 bramy, z uwagi na to, że wjeżdżały tam samochody i traktowano te drogę jako droga publiczna.

Ad. 2)

Jeżeli ustawa zobowiązuje Ją do zapłaty podatku od otrzymanej kwoty dochodu, to Wnioskodawczyni uważa, że nie wyższy procent jak 18%.

Ad. 3)

Wnioskodawczyni uważa, że Wnioskodawczyni może odliczyć od otrzymanej kwoty dochodu koszty sądowe zasądzone na rzecz Skarbu Państwa i nie może być traktowana jako Jej dochód.

Ad. 4)

Według Wnioskodawczyni, w miejscu zamieszkania, tj. w Urzędzie Skarbowym X.

Ad. 5)

Zdaniem Wnioskodawczyni, na formularzu PIT-37.

Ad. 6)

Zdaniem Wnioskodawczyni powinna rozliczyć się do końca kwietnia 2015 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, gdzie w pkt 9 wymieniono inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zauważyć należy, że powołany wyżej przepis wymienia pewne rodzaje przychodów stanowiących pewien katalog o charakterze otwartym, a tym samym nie rozstrzyga ostatecznie co jest przychodem z innych źródeł. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” przesądza, iż przedmiotowy katalog nie ma charakteru zamkniętego. W katalogu tym znajdują się zatem przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i jednocześnie niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie.

Odnośnie służebności drogi koniecznej należy wskazać, że zgodnie z art. 285 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

Stosownie do art. 145 § 1 K.c., jeżeli nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej lub do należących do tej nieruchomości budynków gospodarskich, właściciel może żądać od właścicieli gruntów sąsiednich ustanowienia za wynagrodzeniem potrzebnej służebności drogowej (droga konieczna). Przeprowadzenie drogi koniecznej nastąpi z uwzględnieniem potrzeb nieruchomości niemającej dostępu do drogi publicznej oraz z najmniejszym obciążeniem gruntów, przez które droga ma prowadzić. Jeżeli potrzeba ustanowienia drogi jest następstwem sprzedaży gruntu lub innej czynności prawnej, a między interesowanymi nie dojdzie do porozumienia, sąd zarządzi, o ile to jest możliwe, przeprowadzenie drogi przez grunty, które były przedmiotem tej czynności prawnej. (art. 145 § 2 K.c.).

W świetle powyżej przytoczonych przepisów prawa cywilnego należy zauważyć, że służebność gruntowa jest prawem ustanawianym na nieruchomości tzw. służebnej lub obciążonej, na rzecz każdoczesnego właściciela innej nieruchomości, tj. nieruchomości władnącej. Istotą służebności gruntowej jest zapewnienie trwałego korzystania przez każdoczesnego właściciela nieruchomości władnącej – w określonym zakresie – z nieruchomości obciążonej.

Stosownie do art. 294 K.c. właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej.

W myśl art. 295 K.c. jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., wolne od podatku dochodowego, są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

1. ustanowienia służebności gruntowej,
   
2. rekultywacji gruntów,
   
3. szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie

- w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.);

Z powyższego przepisu wynika, że odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, gdy spełnione są następujące warunki:

1. Otrzymuje je posiadacz gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego. Zgodnie z ustawą z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r., Nr 136, poz. 969 , z późn. zm.) za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki nieposiadającej osobowości prawnej.
   
2. Odszkodowanie zostaje wypłacone z tytułu m.in. ustanowienia służebności gruntowej. Służebność gruntowa uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego, ma na celu obciążenie nieruchomości na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega m. in. na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej (art. 285 § 1 K.c.).
   
3. Podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów prowadzi na gruntach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego inwestycje dotyczące budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz inwestycję związaną z budową urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa jest w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
   Zgodnie z art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się urządzenie albo modernizację drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.
   
4. Źródłem odszkodowania jest wyrok sądowy lub umowa (ugoda) zawarta między stronami. W przypadku zawarcia umowy winna ona mieć charakter umowy wzajemnej tzn., że każda ze stron według treści umowy jest zobowiązana do świadczenia wobec drugiej, uznawanego za odpowiednik tego co sama otrzymuje.
   
   
   

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała od Pana A. K. (właściciela sąsiedniej działki) wynagrodzenie w związku z ustanowieniem na Jej gruntach rolnych (gospodarstwie rolnym) drogi koniecznej do działki należącej do ww. sąsiada. Pan A. K. nie posiadał dojazdu do drogi publicznej.

W związku z powyższym nie można uznać, że Wnioskodawczyni otrzymała odszkodowanie z tytułu ustanowienia służebności gruntowej, rekultywacji gruntów albo szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie, w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej.

Wobec powyższego, otrzymanego przez Wnioskodawczynię wynagrodzenia nie można zakwalifikować do dochodów zwolnionych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 ww. ustawy, z uwagi na zakres objęty dyspozycją tego artykułu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawczynię wynagrodzenie za ustanowienie drogi koniecznej na gruntach rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego będącego współwłasnością Wnioskodawczyni, nie mieści się w katalogu zwolnień przedmiotowych, zatem kwota otrzymana z tego tytułu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwestii kwalifikacji poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów sądowych do kosztów uzyskania przychodów istotnym pozostaje art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, poniesione przez Wnioskodawczynię koszty sądowe poniesione zostały w celu uzyskania wynagrodzenia za ustanowienie drogi koniecznej na gruntach gruntach rolnych należących do Wnioskodawczyni. Wydatki w postaci kosztów sądowych poniesione zatem zostały w celu osiągnięcia przychodu z tytułu wypłaty przedmiotowego pożytków i pozostają w związku przyczynowo-skutkowym ze świadczeniem głównym (otrzymanym wynagrodzeniem). W żadnym wypadku do kosztów uzyskania przychodu nie można zaliczyć nakładów poniesionych na utrzymanie drogi koniecznej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z treści wniosku – poniesione przez Wnioskodawczynię koszty sądowe były wydatkami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu – którym jest wypłata wynagrodzenia, to wydatki te, w myśl ogólnej zasady określonej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali (skala podatkowa obowiązująca dla dochodów uzyskanych w 2014 r.):

1. do 85.528 zł podatek wynosi 18% minus kwota zmniejszająca podatek 556 zł 02 gr,
2. ponad 85.528 zł podatek wynosi 14.839 zł 02 gr + 32% nadwyżki ponad 85.528 zł.
   
   

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 - 1a, jest urząd skarbowy właściwy według miejsca zamieszkania podatnika w ostatnim dniu roku podatkowego, a gdy zamieszkanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed tym dniem – według ostatniego miejsca zamieszkania na jej terytorium, z zastrzeżeniem ust. 1c (art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Reasumując, wypłacone Wnioskodawczyni zgodnie z postanowieniem Sądu wynagrodzenie za ustanowienie drogi koniecznej stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Kwotę tę winna doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) uzyskanych w 2014 r., wykazać w zeznaniu podatkowym na formularzu PIT-37 i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych według skali podatkowej (określonej w art. 27 cytowanej ustawy), z uwzględnieniem prawa do zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosowne zeznanie podatkowe należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym zgodnie z miejscem zamieszkania w terminie do 30 kwietnia 2015 r.

W odniesieniu do przedstawionych kwot wskazanych w stanie faktycznym i pytaniu należy wyjaśnić, że tutejszy organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawczynię, bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, gdyż prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.