Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-470/15-2/RD
z 8 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Podatnik (dalej także: Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz VAT UE. Podatnik sprzedaje produkowane przez siebie towary nabywcom z innych krajów UE oraz dla podmiotów spoza UE. Towary są dostarczane do kontrahentów m.in. przy wykorzystaniu firm przewozowych. Zdarzają się przypadki, gdy dokumenty przewozowe dokumentujące wywóz towarów poza terytorium kraju przez takich przewoźników nie są dostarczane do Podatnika.

Wnioskodawca przyjął najwyższy stopień staranności w celu zbadania statusu kontrahenta z innego kraju UE oraz wdrożył system dokładnego i kompletnego dokumentowanie dokonanych transakcji zarówno zakupu, jak i sprzedaży towarów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca gromadzi następujące dokumenty:

• skierowane do Wnioskodawcy dokumenty zamówienia na towary (głównie w formie elektronicznej wiadomości email);
  
• wystawione przez Wnioskodawcę faktury proforma;
  
• wystawione przez Wnioskodawcę faktury sprzedaży;
  
• międzynarodowe listy przewozowe CMR dotyczące nadania towaru za pośrednictwem przewoźnika;
  
• potwierdzenia przelewów dokonanych przez odbiorcę towarów;
  
• faktury transportowe dotyczące wysyłki z magazynu Wnioskodawcy do odbiorców;
  
• potwierdzenia zapłaty za faktury transportowe;
  
• oświadczenia Wnioskodawcy, że transport udokumentowany fakturą otrzymaną od firmy transportowej dotyczy konkretnej faktury sprzedażowej;
  
• dokumenty podpisane przez odbiorców towarów, zawierające informacje: jaki towar został dostarczony, datę i miejsce odbioru.
  
  

Z reguły proces dostawy towarów w ramach WDT wygląda w następujący sposób:

• przesłanie zamówienia przez kontrahenta (przed dostawą towaru);
  
• wysłanie oferty kontrahentowi;
  
• akceptacja oferty przez kontrahenta;
  
• zlecenie transportu do zrealizowania wysyłki na rzecz kontrahenta;
  
• załadunek towaru i wystawienie faktury wraz z specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku;
  
• uzyskanie dowodu zapłaty za towar;
  
• otrzymanie skanem lub kopią faktury z podpisem kontrahenta korespondencją mailową;
  
• uzyskanie potwierdzenia na kopii faktury odbioru towaru przez kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju lub odrębnym oświadczeniem tegoż nabywcy przesłanym pocztą elektroniczną lub tradycyjną, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów został przez niego odebrany w miejscu docelowego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego.
  
  

Z uwagi na fakt, że transport organizowany jest także przez kontrahenta Wnioskodawca napotyka na trudności z pozyskiwaniem CMR. Występują zatem sytuacje, w których Podatnik dokumentuje dokonaną dostawę wewnątrzwspólnotową w oparciu o ww. listę dokumentów, ale nie posiada dokumentu CMR.

Ponadto Wnioskodawca:

1. wykazuje w rejestrach VAT (zakupu lub sprzedaży) wszelkie dokonane transakcje, opodatkowane podatkiem od towarów i usług, a w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych; przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
2. posiada specyfikacje odbieranych i wysyłanych towarów.

Wnioskodawca, przed nawiązaniem współpracy z danym kontrahentem, weryfikuje fakt zarejestrowania na VAT przez ten podmiot za pomocą Krajowej Informacji Podatkowej oraz w systemie VIES, bada właściwe rejestry i jeśli to możliwe uzyskując dokumenty rejestrowe.

Wnioskodawca podkreśla, że dokonuje dostaw wewnątrzwspólnotowych wyłącznie na rzecz zarejestrowanych podatników podatku od wartości dodanej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Transakcje Wnioskodawcy z kontrahentami są faktycznie dokonywane. Według wiedzy Wnioskodawcy, jego kontrahenci (dostawcy i odbiorcy) są rzetelnymi podatnikami VAT, rozliczającymi dokonane transakcje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokumenty posiadane przez Wnioskodawcę za pomocą których Wnioskodawca dokumentuje dokonane transakcje WDT są wystarczające w rozumieniu art. 42 ust. 3 ustawy, do zastosowania przez niego stawki 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Dokumenty które gromadzi, pozwolą zastosować stawkę 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, „w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42”.

Art. 42 ustawy o VAT formułuje warunki zastosowania stawki 0%.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   
   

Ustawa o VAT ściśle wskazuje, jakimi dokumentami należy udokumentować wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 42 ust. 3, „Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium i kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju; w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
   
4. (uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5".

Ust. 4 i 5 dotyczą sytuacji, w których podatnik dokonuje wywozu bez wykorzystania zewnętrznej firmy transportowej, oraz dostawy środków transportu. Żadna z powyższych sytuacji nie zachodzi w odniesieniu do Wnioskodawcy.

W praktyce obrotu gospodarczego może się zdarzyć, że dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, nie będą jednoznacznie potwierdzać dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Sytuację taką reguluje art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, który stanowi, że „W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, art. 41 ust. 3 w zw. z art. 42 ustawy o VAT należy rozumieć w ten sposób, że w przypadku, gdy dokumenty określone w art. 42 ust. 3-5 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie, że WDT miało miejsce, wówczas należy odwołać się do dokumentów określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Jeżeli zaś podatnik posiada którykolwiek z tych dokumentów, wówczas przysługuje mu prawo do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do tak udokumentowanej WDT.

W świetle powyżej zaprezentowanych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, że przysługiwać mu będzie prawo do zastosowania stawki 0%, ponieważ:

1. wewnątrzwspólnotowa dostawa zostanie faktycznie dokonana;
   
2. Wnioskodawca dokona dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
3. Wnioskodawca posiadać będzie dokumenty wypełniające dyspozycję art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, świadczące o tym, że WDT zostało faktycznie dokonane, tj. międzynarodowy list przewozowy CMR oraz specyfikację towaru w postaci wykazu numerów IMEI;
   
4. Wnioskodawca posiadać będzie także dokumenty określone w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, dodatkowo potwierdzające fakt dokonania WDT (dokumenty dotyczące zamówienia na towar, potwierdzenia przelewów na rachunek bankowy za towar).
   
   

Należy wskazać na pogląd wynikający z orzecznictwa TSUE (orzeczenia: C-409/04 Teleos plc i C-146/05 Albert Collee) oraz sądów polskich (uchwała Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10), że katalog dokumentów określonych w art. 42 ustawy o VAT nie jest katalogiem bezwzględnie obligatoryjnym i zamkniętym i podatnikowi przysługuje prawo do stosowania stawki 0%, jeżeli może udowodnić innymi dowodami, że WDT miało miejsce.

W ocenie Podatnika dowodem potwierdzającym przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju może być także dokument w formie elektronicznej, (podobnie m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1210/07 oraz w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1909/08).

Zatem podatnikowi przysługuje prawo do zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, jeśli posiada w swej dokumentacji przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy oryginalną wiadomość e-mail zawierającą w swej treści potwierdzenie otrzymania przez nabywcę towaru zgodnie z fakturą. Dokument w postaci oryginalnej wiadomości e-mail stanowi uzupełnienie dowodu jakim jest specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. Dokumenty te łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Mając na uwadze opis sprawy i powołane przepisy stwierdzić należy, iż jak wynika z okoliczności sprawy, ww. wiadomość e-mail będzie potwierdzała otrzymanie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a zatem należy traktować ją jako dokument uzupełniający, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy.

Zauważyć należy, że powołane powyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenie na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesyłanemu np. w formie elektronicznej, skanem czy faxem. Dla zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest konieczne zatem posiadanie danego dokumentu w formie papierowej, wystarczy jego wersja elektroniczna.

Przy czym należy zauważyć, iż z opisu sprawy wynika, iż oprócz ww. wiadomości e-mail Wnioskodawca dla udokumentowania każdej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie posiadał dokument wymieniony w art. 42 ust. 3 ustawy, tzn. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz inne dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy tj. korespondencję handlową, w tym zamówienia składane przez nabywców drogą elektroniczną.

Jeżeli zatem będzie to dokument przechowywany w formie elektronicznej (w formacie PDF lub innym nieedytowalnym formacie), może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Za prawidłowością takiej formy dokumentacji transakcji WDT przemawia m.in. interpretacja indywidualna z dnia 7 czerwca 2011 r. (IBPP3/443-410/11/PK), wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w której wskazał on: „Zatem Wnioskodawca posiada (...) dokument spedytora potwierdzający dostarczenie towaru do kontrahenta wydrukowany z Internetu po wcześniejszym otrzymaniu od firmy spedytorskiej kodu dostępu do strony internetowej i numeru referencyjnego danej wysyłki (dokument ten zawiera datę odebrania towaru przez firmę spedytorską, datę i miejsce dostawy oraz wagę dostawy). (...) należy uznać posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty wskazane we wniosku za dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają przemieszczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Tym samym, posiadanie łącznie ww. dokumentów uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów”.

W tym miejscu należy odwołać się również do orzeczenia NSA z 28 stycznia 2010 r. (I FSK 1421/08). Jak podkreślił Sąd w sentencji: „Nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie kserokopii lub przesłanemu faksem. W uzasadnieniu zaś zostało podkreślone, iż: „(...) na gruncie ustawy o VAT brak jest podstaw do automatycznego kwestionowania kserokopii lub kopii faksowej listu przewozowego, jako dowodu w sprawie, gdy ustawa ta w komentowanych przepisach nie wprowadza wymogu posiadania oryginału dokumentu (...). Podsumowując te rozważania należy uznać, że nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie kserokopii lub przesłanemu faksem”.

Tym samym, z argumentacji przedstawionej przez Sąd należałoby wysnuć wniosek, iż skoro dokument w formie kserokopii lub przesłany faksem stanowi wystarczający dowód do zastosowania stawki 0% VAT w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należałoby również uznać, iż dokumenty potwierdzające wywóz towarów z Polski i ich dostarczenie (ich miejsca przeznaczenia w innym państwie członkowskim przechowywane w formie elektronicznej, powinny również stanowić wystarczający dowód do zastosowania stawki 0% VAT w przypadku tych transakcji.

Podobny pogląd wyraził WSA w Warszawie (III SA/Wa 1018/10) w orzeczeniu z 24 czerwca 2010 r. wskazując, że podatnik nie jest zmuszony posiadać wszystkich dokumentów wyszczególnionych w art. 42 ust. 3 u.p.t.u., a już w tej samej sytuacji nie muszą być one w oryginale. Wystarczy, że będzie znana treść dokumentu. (...) Wobec tego, w ocenie Sądu, również dopuszczalna jest każda forma dokumentu, może być to forma papierowa, elektroniczna, czy faksowa, gdyż dokument nie musi być w oryginale”. Ponadto raz jeszcze warto przywołać stanowisko Sądu zawarte w tym orzeczeniu, wskazujące, iż „(...) inne dokumenty handlowe i przewozowe mogą występować w obrocie prawnym w odpisach poprzez ich kserokopie, odpisy faksowe lub odpisy skanowane i przesyłane przy pomocy poczty elektronicznej. (...) Dla istoty sprawy ważne jest, aby dostawa została potwierdzona czytelnym dowodem wskazującym, że towar określonego rodzaju wypełnił kryteria dostawy wewnątrzwspólnotowej".

Zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w linii interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z 4 stycznia 2012 r. (IPTPP2/443-625/11-4/KW) stwierdził, że „prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT nie jest uzależnione od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. (...) Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku z tytułu przedmiotowej dostawy towarów, bez konieczności gromadzenia innych dokumentów opisanych w art. 42 ust. 11 ustawy, pod warunkiem, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej będzie posiadał dokument potwierdzający dokonanie wywozu towarów na terytorium innego państwa członkowskiego i ich odbiór przez nabywcę, stanowiący wydruk listu przewozowego, bez względu na sposób jego dostarczenia i format oraz kopię faktury VAT, niepodpisaną przez nabywcę, zawierającą specyfikację poszczególnych sztuk ładunku”. Mając powyższe na uwadze, zasadniczą kwestią jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

W związku z powyższym w świetle aktualnego brzmienia przepisów w zakresie VAT należy uznać, że dokumenty potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru, tj. potwierdzające wywóz towarów z terytorium Polski oraz ich odbiór w innym państwie członkowskim przechowywane w formie elektronicznej mają taką samą moc dowodową jak tradycyjne, papierowe dokumenty potwierdzające dostawę towarów dla celów stosowania stawki 0% VAT, zgodnie z art. 42 ustawy o VAT.

Na zakończenie należy wskazać, że powyższe znajduje potwierdzenie w uchwale z dnia 11 października 2010 r. (sygn. akt I FPS 1/10) w której NSA stwierdził, że: „(...) przy uwzględnieniu kompleksowej wykładni art . 42 ust. 1, 3 i 11 u.p.t.u., na którą składają się wykładnie: gramatyczna, systemowa oraz prowspólnotowa, na przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne należy odpowiedzieć, że w świetle art . 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art . 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art . 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art . 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Zatem NSA wyraźnie w powołanej uchwale wyartykułował jako zasadę konieczność wykazania, potwierdzenia, że towar był wywieziony z Polski i dostarczony kontrahentowi, natomiast nie przywiązywał rygorystycznie wagi do uzyskania przez podatnika wszystkich dowodów, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy VAT. Dla zastosowania 0% stawki VAT dla WDT istotne jest zatem wykazanie, że do wywozu i dostarczenia towaru za granicą doszło, a nie to czy podatnik posiada dokument CMR, czy go nie posiada.

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 stycznia 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1227/10) oraz WSA w Łodzi z dnia 4 stycznia 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 1287/10).

Powyższe potwierdza również orzeczenie WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1210/07), z którym w dalszej kolejności zgodził się NSA w orzeczeniu z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. akt I FSK1882/07), w którym WSA wskazuje, że w zależności od okoliczności faktycznych dostawca towaru ma niejako do dyspozycji dwa sposoby udowodnienia, że dokonał dostawy towarów opodatkowanej stawką 0%.

Tam gdzie to możliwe, dostawca powinien dążyć do zebrania dowodów potwierdzających przyjęcie towarów przez nabywcę w innym państwie członkowskim, czyli posiadać dokumenty obowiązkowe. Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Istotne jest również stanowisko organów podatkowych dotyczące udokumentowania WDT. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 listopada 2013 r. (nr IBPP4/443-399/13/LG) można przeczytać: „(...) za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania stawką 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku posiadania tylko niektórych dowodów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy uzupełnionych dowodami o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Ponadto w interpretacji z dnia 4 lipca 2014 r. (nr ILPP4/443-169/14-2/BA) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko, że posiadanie specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku, kopii faktur wraz z podpisem kontrahenta potwierdzającym odbiór towarów, jak również dowodu zapłaty za towar spełnia wymogi art. 42 ustawy VAT i tym samym uprawnia podatnika do zastosowania stawki 0% dla WDT.

W tym miejscu należy również odnieść się do orzecznictwa jakie w tym zakresie wypracował TSUE na gruncie implementowanego do polskiej ustawy VAT art. 28 VI Dyrektywy. Przepisy VI Dyrektywy, obecnie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, nie wskazują bezpośrednio na rodzaj dokumentów jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie. W konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Co z kolei zostało potwierdzone przez TSUE w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Colkee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn.

Reasumując, posiadane przez Podatnika dokumenty, tj. podpisane zamówienia, specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku, kopie faktur wraz z podpisem kontrahenta, korespondencja dowodu zapłaty za towar, potwierdzenia na kopii faktury odbioru towaru przez kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju lub odrębne oświadczenia tegoż nabywcy przesłane pocztą elektroniczną lub tradycyjną, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów został przez niego odebrany w miejscu docelowego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, łącznie potwierdzają, że doszło do WDT. Zatem Podatnik ma prawo zastosować stawkę 0%. Brak dokumentów przewozowych CMR przy jednoczesnym posiadaniu wyżej wskazanych dokumentów nie pozbawia możliwości skorzystania ze stawki 0%.

Należy zatem uznać, że Podatnik nie musi posiadać dokumentu CMR. Ważne jest jedynie to, aby inne zgromadzone dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art . 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art . 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art . 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art . 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.