Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-569/14/KK
z 5 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 23 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samochodów osobowych użyczonych nieodpłatnie do jazd testowych:

• jest nieprawidłowe - w części dotyczącej wypłacanych diet,
• jest prawidłowe - w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodów osobowych użyczonych nieodpłatnie do jazd testowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż samochodów nowych i używanych, części oraz usługi serwisowe (sprzedaż opodatkowana). Spółka prowadzi promocyjną sprzedaż samochodów biorąc udział w targach, prezentacjach, wystawach, podczas których wystawia zarówno swoje samochody jak i wynajęte na podstawie umowy użyczenia podpisanej z centralą M.-B. Polska spółka z o. o. Przedmiotem umowy jest nieodpłatne użyczenie samochodów, które wykorzystywane są w celu przeprowadzenia jazd testowych, co stanowi treść umowy.

W związku z transportem ww. samochodów Spółka ponosi koszty paliwa, przejazdu autostradą oraz koszty delegacji. Ww. wymienione samochody są samochodami osobowymi przeznaczonymi wyłącznie do działalności opodatkowanej. Samochody te nie są przewożone lawetą, przywożone są przez pracowników „na kołach” z W.

Samochody użyczane są na czas ściśle określony (od 3 do 40 dni), wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej tzn. nie są używane przez pracowników w celach prywatnych.

Przepisy art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług VAT nie dotyczą ww. samochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka uprawniona jest do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup paliwa, przejazdu autostradą, diety – z tytułu używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części nie przekraczającej kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 (z zastrzeżeniem pkt 30)?
2. Czy w związku z zaliczeniem ww. wymienionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, użyczenie stanowi dla firmy nieodpłatne świadczenie stanowiące przychód do opodatkowania?

Zdaniem Spółki, wydatki związane z zakupem paliwa, przejazdu autostradą oraz delegacje nie są dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w części przekraczającej kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51. W opinii Spółki, zawartej umowy użyczenia nie należy traktować w pojęciu przychodu jako nieodpłatne świadczenie. Przez nieodpłatne świadczenia należy rozumieć wszystkie świadczenia gospodarcze i prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy. W opisanym przypadku brak jest jakichkolwiek korzyści finansowych z nieodpłatnie przeprowadzonych jazd testowych. Jedyną wzajemną korzyścią dla obu stron umowy jest reklama użyczonego samochodu w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej wypłacanych diet, prawidłowe w pozostałej części.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, Spółka prowadzi promocyjną sprzedaż samochodów biorąc udział w targach, prezentacjach, wystawach, podczas których wystawia zarówno swoje samochody jak i wynajęte na podstawie umowy użyczenia. Przedmiotem umowy jest nieodpłatne użyczenie samochodów, które wykorzystywane są w celu przeprowadzenia jazd testowych. Samochody użyczane są na czas ściśle określony (od 3 do 40 dni), wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej tzn. nie są używane przez pracowników w celach prywatnych. W związku z transportem ww. samochodów Spółka ponosi koszty paliwa, przejazdu autostradą oraz koszty delegacji. Ww. wymienione samochody są samochodami osobowymi przeznaczonymi wyłącznie do działalności opodatkowanej.

W tym miejscu wskazać należy, że wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią – co do zasady – koszt uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii kilka ograniczeń. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Równocześnie wskazać należy na treść art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten jest przykładem regulacji limitującej wysokość kosztów, jakie może rozpoznać podatnik jako koszty uzyskania przychodów. Jak wynika z tego unormowania, w przypadku podróży służbowych (jazd zamiejscowych) pracowników, wydatki ponoszone na rzecz tych pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

• stanowią koszty uzyskania przychodów – do wysokości kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra;
• nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – w części przekraczającej wysokość kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 16 ust. pkt 30 ustawy są przepisy – wydanego
na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
(Dz. U. 2013 r., poz. 1414 z późn. zm.) – rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia
25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271 z późn. zm.). Przez stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przy tym stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika (art. 16 ust. 4 ustawy).

Należy ponadto zaznaczyć, że – pomimo, iż limit kosztów uzyskania przychodów został określony m.in. poprzez odniesienie się do miernika w postaci przebiegu pojazdu, tj. ilości kilometrów przejechanych w trakcie podróży służbowej – omawiany przepis art. 16 ust. 1 pkt 30 nie dotyczy „kosztów z tytułu przebiegu pojazdu w celu odbycia podróży służbowej”, ale szerszej kategorii „kosztów z tytułu używania samochodów w celu odbycia podróży służbowej”. Poszukując znaczenia użytego przez ustawodawcę określenia, należy wskazać, że przez „koszt” należy rozumieć „sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś; nakład pieniężny na określony cel; wydatek”, natomiast „używać” oznacza „posłużyć się czymś; stosować coś; użytkować coś; skorzystać z czegoś; wykorzystywać, eksploatować” (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom I-III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001). Można zatem stwierdzić, że „kosztami z tytułu używania” są wszelkie sumy wydane, nakłady poniesione w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Tym samym, kosztami z tytułu używania samochodów w celu odbycia podróży służbowej, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy, są zarówno tzw. wydatki eksploatacyjne (koszty zakupu paliwa, oleju napędowego, gazu), jak również inne koszty wynikające z używania samochodu do celów podróży służbowej np. opłaty za przejazd autostradą.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd–dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem zaliczenia wydatków z tytułu kosztów używania samochodów niestanowiących składników majątku podatnika do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencji przebiegu pojazdu. Brak tej ewidencji lub też jej prowadzenie w sposób nie spełniający ww. wymogów powoduje, że wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego jednocześnie składnika majątku podatnika, nie mogą zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, pomimo iż wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe ograniczenia mają więc zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku i dotyczy wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego.

Zarówno wydatki eksploatacyjne jak również wydatki związane z używaniem samochodu ponoszone w ramach przewozu tych samochodów z centrali, kosztów związanych z używaniem samochodów ponoszonych w ramach delegacji czy opłat za przejazdy autostradą z tym związanych są niewątpliwie wydatkami związanymi z używaniem samochodu. Jeśli jednak wydatki te dotyczą samochodów niestanowiących składnika majątku (użyczone nieodpłatnie) – podlegają limitowaniu zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym os osób prawnych.

Jednakże w zakresie wypłacanych w opisanych okolicznościach diet (jeżeli dotyczą podróży służbowej, która jest związana z osiągnięciem przychodu, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów Wnioskodawcy) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z powołanym na wstępie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże nie można ich utożsamiać z kosztami czy wydatkami związanymi z używaniem samochodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy.

W odniesieniu natomiast do kwestii związanej z uzyskaniem przychodu z tytułu z nieodpłatnych świadczeń wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3 i 4 oraz art. 14, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1). Na podstawie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy można stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Należy przy tym podkreślić, że z uwagi na otwarty charakter regulacji zawartej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ocena, czy dokonanie określonej czynności bądź zaistnienie określonego zdarzenia powoduje powstanie przychodu, nie powinna ograniczać się do stwierdzenia, że analizowana czynność/zdarzenie nie zostało wymienione w żadnym z punktów tego przepisu jako skutkujące przychodem, ale wymaga również zbadania, czy jej dokonanie/zaistnienie wiąże się z uzyskaniem przysporzeń majątkowych przez podatnika.

Wśród rodzajów przychodów ustawodawca wyszczególnił m.in. przychód z tytułu tzw. nieodpłatnych świadczeń. I tak, stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, zalicza się w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalenia jego wartości (art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (taką definicję zawierają m.in. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06). Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego.

Wobec powyższego, ocena kwestii powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, wymaga zbadania, czy sytuacja zaistniała po stronie podatnika wiąże się z uzyskaniem przez niego określonej korzyści majątkowej, bez konieczności świadczenia ekwiwalentnego. W szczególności, istotna jest analiza charakteru czynności, w której uczestniczy podatnik – ustalenie, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka bierze udział w targach, prezentacjach, wystawach, podczas których wystawia zarówno swoje samochody jak i wynajęte na podstawie umowy użyczenia podpisanej z centralą. Przedmiotem umowy jest nieodpłatne użyczenie samochodów, które wykorzystywane są w celu przeprowadzenia jazd testowych. Brak jest jakichkolwiek korzyści finansowych dla Spółki z nieodpłatnie przeprowadzonych jazd testowych. Jedyną wzajemną korzyścią dla obu stron umowy jest reklama użyczonego samochodu w celu osiągnięcia przychodów.

W związku z powyższym uznać należy, że brak jest podstaw do stwierdzenia, iż zawarcie umowy użyczenia samochodu skutkuje dla Spółki powstaniem nieodpłatnego świadczenia. Posiadanie samochodu testowego służącego do przeprowadzenia jazd testowych jest związane ze specyfiką prowadzonej działalności i ma na celu reklamę tych samochodów czy też ewentualnie zintensyfikowanie ich sprzedaży. Prowadzenie takich jazd może przełożyć się na zwiększenie dochodu ze sprzedaży nie tylko dla Spółki, ale także dla centrali, t.j. podmiotu, który takie samochody użyczył.

Analiza powyższych uregulowań prawnych w kontekście opisanego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że wydatki (tj. koszty eksploatacyjne, koszty związane z używaniem samochodów ponoszone w ramach delegacji czy opłaty za przejazd autostradą) dotyczące osobowych samochodów testowych, używanych nieodpłatnie na podstawie umowy użyczenia, a więc niestanowiących składników majątku Spółki, wypełniają dyspozycję przepisów art. 16 ust 1 pkt 30 i 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niniejsze wydatki mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jedynie do wysokości limitu wynikającego z tego przepisu. Jednakże wypłacane w tych okolicznościach diety, o ile mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, nie są wydatkami z tytułu kosztów używania samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy (podobnie jak w art. 16 ust.1 pkt 30 ww. ustawy, co nie było jednak przedmiotem zapytania). Równocześnie uznać należy, że w związku z nieodpłatnym użyczeniem samochodów testowych po stronie Spółki nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.