Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-189/15-2/MS
z 14 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2015r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania opłat ustalonych w umowie leasingowej za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania opłat ustalonych w umowie leasingowej za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej zwany „Spółką") prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej zwanej „SSE") na podstawie Zezwolenia z dnia 29 grudnia 2010 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W zezwoleniu tym wskazane zostało, iż na terenie SSE Wnioskodawca może prowadzić: „działalność gospodarczą, rozumianą jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy, określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego:

Sekcja C, Dział 18- Klasa 18.12- Pozostałe usługi poligraficzne, Klasa 18.13 - Usługi związane z przygotowaniem do druku i wspomagające drukowanie, wyroby w rodzaju stosowanych do drukowania.

Sekcja C, Dział 22- Klasa 22.22 - Opakowania z tworzyw sztucznych, Klasa 22.29 - Pozostałe wyroby z tworzyw sztucznych.

Sekcja J, Dział 58- Kategoria 58.14.1 - Czasopisma i pozostałe periodyki drukowane lun na nośnikach (dyskach, taśmach i innych); - Kategoria 58.19.1 - Pozostałe wyroby drukowane."

Wnioskodawca ma status dużego przedsiębiorcy.

Wnioskodawca planuje zakup maszyn i urządzeń drukarskich, umożliwiających zwiększenie skali działalności Spółki. Maszyny będą wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie ww. zezwolenia, na terenie SSE.

Spółka zamierza finansować zakup maszyn i urządzeń leasingiem. Umowa leasingu będzie zawierała następujące postanowienia:

• zostanie zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, wynikającego z Wykazu stawek amortyzacyjnych ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z poźn. zm.; dalej zwanej „ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych");
  

• suma ustalonych opłat w umowie pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, będzie odpowiadać co najmniej wartości początkowej maszyn i urządzeń;
  

• suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania, będzie przekraczać 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień;
  

• zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu (w sumie opłat zostanie uwzględniona wartość końcowa przedmiotu umowy, którą Spółka zobowiązuje się zapłacić za przeniesienie na nią własności tego przedmiotu);
  

• do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie.
  
  
  

Maszyny i urządzenia te zostaną zakupione w ramach ponoszenia wydatków inwestycyjnych, w rozumieniu par. 6 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10.12.2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2008 r. nr 232, poz. 1548, z poźn. zm.; dalej zwanego „Rozporządzeniem w sprawie pomocy publicznej").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego powyżej zdarzenia przyszłego prawidłowe jest stanowisko, że opłaty ustalone w umowie leasingowej, zawierającej wymienione postanowienia, można uznać za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz par. 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy opłaty ustalone w umowie leasingowej, zawierającej postanowienia wymienione w opisie stanu faktycznego, można uznać za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz par. 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z późn. zm.) „dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych (.. .)".

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (...), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami".

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy".

Odrębnymi przepisami, o których mowa w powołanym powyżej art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest przytoczone wcześniej Rozporządzenie w sprawie pomocy publicznej. Zgodnie z par. 6, ust. 1, pkt 6 Rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej „za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące (...) ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy".

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawa z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.; zwana dalej „ustawą o rachunkowości") nie rozróżniają nazw pojęć leasingu finansowego i operacyjnego. Pojęcia te występują jednak w doktrynie, która co do zasady za leasing finansowy uznaję umowę leasingu, na podstawie której środek trwały objęty umową staje się składnikiem majątku trwałego leasingobiorcy, który dokonuje odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego. Obie ustawy w odmienny sposób kwalifikują umowy leasingu pod względem ustalenia podmiotu uprawnionego do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego będącego przedmiotem leasingu.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wyróżnia:

• umowy leasingu, którego warunki zostały wskazane w art. 17b tejże ustawy, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych dokonuje finansujący (zwanego w doktrynie leasingiem operacyjnym);
  

• umowy leasingu, którego warunki zostały wskazane w art. 17f tejże ustawy, na podstawie których odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (zwanego w doktrynie leasingiem finansowym).
  
  
  

W myśl art. 17b. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. (…)
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (...)". Biorąc pod uwagę opisany przyszły stan faktyczny umowa leasingu podpisana przez Wnioskodawcę na finansowanie zakupu maszyn i urządzeń spełniać będzie warunki określone w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem zgodnie z zapisami tejże ustawy będzie to umowa leasingu operacyjnego.
   
   

Na gruncie ustawy o rachunkowości ustalenie podmiotu uprawnionego do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego będącego przedmiotem leasingu, określa art. 3 ust. 4 tejże ustawy, który stanowi, że „jeżeli jednostka przyjęła do używania obce środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne do odpłatnego używania lub również pobierania pożytków na czas oznaczony, środki te i wartości zalicza się do aktywów trwałych korzystającego, jeżeli umowa spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:

1. przenosi własność jej przedmiotu na korzystającego po zakończeniu okresu, na który została zawarta;
2. zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu przez korzystającego, po zakończeniu okresu, na jaki została zawarta, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia;
3. okres, na jaki została zawarta, odpowiada w przeważającej części przewidywanemu okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego lub prawa majątkowego, przy czym nie może być on krótszy niż 3/4 tego okresu. Prawo własności przedmiotu umowy może być, po okresie, na jaki umowa została zawarta, przeniesione na korzystającego;
4. suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania, przekracza 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień. W sumie opłat uwzględnia się wartość końcową przedmiotu umowy, którą korzystający zobowiązuje się zapłacić za przeniesienie na niego własności tego przedmiotu. Do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie;
5. zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia z korzystającym kolejnej umowy o oddanie w odpłatne używanie tego samego przedmiotu lub przedłużenia umowy dotychczasowej, na warunkach korzystniejszych od przewidzianych w dotychczasowej umowie;
6. przewiduje możliwość jej wypowiedzenia, z zastrzeżeniem, że wszelkie powstałe z tego tytułu koszty i straty poniesione przez finansującego pokrywa korzystający;
7. przedmiot umowy został dostosowany do indywidualnych potrzeb korzystającego. Może on być używany wyłącznie przez korzystającego, bez wprowadzania w nim istotnych zmian".
   
   

Z przedstawionego powyżej stanu faktycznego wynika, że Spółka zamierza podpisać umowę leasingową, która będzie spełniała co najmniej art. 3 ust. 4 pkt 4 ustawy o rachunkowości czyli „suma opłat, pomniejszonych o dyskonto, ustalona w dniu zawarcia umowy i przypadająca do zapłaty w okresie jej obowiązywania, przekracza 90% wartości rynkowej przedmiotu umowy na ten dzień. W sumie opłat uwzględnia się wartość końcową przedmiotu umowy, którą korzystający zobowiązuje się zapłacić za przeniesienie na niego własności tego przedmiotu. Do sumy opłat nie zalicza się płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, podatków oraz składek na ubezpieczenie tego przedmiotu, jeżeli korzystający pokrywa je niezależnie od opłat za używanie". Do uznania umowy leasingowej za umowę leasingu finansowego wystarczy spełnienie jednego z powyżej wymienionych warunków.

Należy więc uznać, że podpisana przez Spółkę umowa będzie stanowiła umowę leasingu finansowego zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Przy nabyciu aktywów innych niż grunty, budynki i budowle (w przypadku Wnioskodawcy będą to maszyny i urządzenia drukarskie), objętych najmem lub dzierżawą, wydatkami kwalifikującymi się do objęcia pomocą będą koszty inwestycji określone jako cena nabycia pod warunkiem, że:

• najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz
  

• obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.
  
  
  

Zgodnie z zapisami par. 6 ust. 4 Rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej „cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. nr 76, poz. 694, z późn. zm.)".

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, dla ustalenia kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą należy wziąć pod uwagę kryteria zawarte w ustawie o rachunkowości oraz spełnienie warunków zawartych w Rozporządzeniu w sprawie pomocy publicznej. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, że umowa leasingu będzie stanowiła leasing operacyjny na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, umowa leasingu, którą zamierza zawrzeć Spółka, będzie spełniała oba kryteria wymienione w par. 6 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia w sprawie pomocy publicznej:

1. umowa będzie miała postać leasingu finansowego (zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości),
2. umowa będzie zawierała zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty leasingowe dotyczące umowy zawartej w celu finansowania zakupu maszyn i urządzeń, będą stanowiły wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w ramach działalności strefowej, prowadzonej na podstawie zezwolenia i na terenie SSE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art . 14c §  1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.