Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-965/14/TJ
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2014 r. (data wpływu 28 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą ekwiwalentu pieniężnego za korzystanie przez pracowników z własnego sprzętu informatycznego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą ekwiwalentu pieniężnego za korzystanie przez pracowników z własnego sprzętu informatycznego.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W jej ramach zatrudnia pracowników – grafików i informatyków. Pracownicy ci, zgodnie z umowami, obowiązki służbowe wykonują w siedzibie Wnioskodawcy oraz zdalnie - w ramach telepracy ze swojego miejsca zamieszkania, a także obsługując klientów w ich siedzibach.

W związku z koniecznością zapewnienia pracownikom odpowiedniego sprzętu, który w rodzaju działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę musi być wysokiej klasy, a także regularnie wymieniany, Wnioskodawca rozważa skorzystanie z prywatnego sprzętu pracowników, tych, którzy takowym dysponują. Dzięki temu mógłby uniknąć wysokich wydatków na częstą wymianę narzędzi koniecznych do pracy, a pracownicy mogliby pracować na sprzęcie, który znają najlepiej.

Jednocześnie Wnioskodawca ma zamiar wypłacać pracownikom ekwiwalent pieniężny w związku z faktem wykorzystywania ich prywatnych narzędzi do pracy.

Wnioskodawca planuje zawierać z pracownikami porozumienia, w których zatrudnieni wyrażaliby zgodę na używanie ich sprzętów do pracy u Wnioskodawcy, ustalali warunki i możliwości korzystania ze sprzętu będącego ich własnością, jednocześnie dokładnie opisując narzędzia i określając wartość rynkową owych narzędzi na dzień podpisania porozumienia, w zamian za co Wnioskodawca wypłacałby im kwoty obliczone w oparciu o wycenę dokonaną przez pracowników. Wypłacane kwoty miesięczne, jak planuje Wnioskodawca, byłby równe określonej wartości rynkowej pomnożonej przez stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego sprzętu i podzieloną przez dwanaście. Przykładowo: jeśli pracownik określi wartość prywatnego laptopa – stacji graficznej na 6000 zł w dniu podpisywania porozumienia, to miesięczny zwrot za używanie go do celów związanych z zadaniami zleconymi przez pracodawcę wyniesie 150 zł Kwota ta wynika z przemnożenia 6 000 zł przez 30% stawkę amortyzacyjną odpowiednią dla zestawów komputerowych, a następnie podzielenia wyniku na dwanaście.

Wobec powyższego opisu zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest pobierać na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w porozumieniu, obliczonego w przedstawiony we wniosku sposób?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany ekwiwalent pieniężny jest zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobierania zaliczki na poczet podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku W myśl art. 11 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Na podstawie art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych

Tym samym zdaniem Wnioskodawcy ustawodawca oparł konstrukcję art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o katalog otwarty, zgodnie z którym za dochód z tytułu pracy należy uznać, co do zasady, każdą korzyść uzyskaną przez pracownika z tytułu wykonywania obowiązków służbowych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje na art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, który to przepis stanowi lex specialis dla jej art. 12. Przepis art. 21 tworzy wyjątek, zgodnie z którym kwoty otrzymywane przez pracownika będące ekwiwalentami pieniężnymi za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność są wolne od podatku dochodowego.

Wnioskodawca wskazuje, że by móc skorzystać ze zwolnienia z art. 21 ust.1 pkt 13 kwota wypłacana pracownikowi musi spełnić cztery warunki:

1. ekwiwalent musi mieć charakter pieniężny,
2. musi istnieć racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi, a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, po wypełnieniu powyższych warunków wynikających wprost z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwoty ekwiwalentu wypłacane pracownikom będą korzystały ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobierania zaliczki na poczet podatku od tych wypłaconych kwot.

Wnioskodawca podkreśla, że w przedstawionym stanie faktycznym zachodzą wszystkie wskazane w przepisie określającym zwolnienie przedmiotowe (art. 21 ust. 1 pkt 13) przesłanki. Ekwiwalent będzie miał charakter pieniężny; racjonalny związek między wypłacanymi kwotami, a zużyciem sprzętu w opinii Wnioskodawcy także będzie zachodził – wyliczenia oparte o przepisy dotyczące amortyzacji – w efekcie czego Wnioskodawca będzie ponosił wydatki analogiczne do tych, które wiązałyby się z amortyzowaniem sprzętu kupionego we własnym zakresie. Sprzęt będzie wykorzystywany do zadań na rzecz pracodawcy i będzie własnością pracownika, któremu będzie wypłacamy ekwiwalent.

Tym samym opinia Wnioskodawcy o braku konieczności pobierania zaliczek na podatek dochodowy w związku ze zwolnieniem przedmiotowym ekwiwalentu pieniężnego za używanie prywatnego sprzętu do pracy przez pracownika – jest w pełni uzasadniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W jej ramach zatrudnia pracowników – grafików i informatyków. Pracownicy ci, zgodnie z umowami, obowiązki służbowe wykonują w siedzibie oraz zdalnie – w ramach telepracy, a także obsługują klientów w ich siedzibach. W związku z koniecznością zapewnienia pracownikom odpowiedniego sprzętu, który w rodzaju działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę musi być wysokiej klasy, a także regularnie wymieniany, Wnioskodawca rozważa skorzystanie z prywatnego sprzętu pracowników, tych, którzy takowym dysponują. Dzięki temu mógłby uniknąć wysokich wydatków na częstą wymianę narzędzi koniecznych do pracy, a pracownicy mogliby pracować na sprzęcie, który znają najlepiej. Jednocześnie Wnioskodawca ma zamiar wypłacać pracownikom ekwiwalent pieniężny w związku z faktem wykorzystywania ich prywatnych narzędzi do pracy, którego wysokość i zasady wypłaty wynikać będą z zawieranych z pracownikami porozumień. W świetle tak przedstawionego zdarzenia Wnioskodawca powziął wątpliwości co do ciążących na nim obowiązków wynikających z art. 31 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych związanych z wypłatą pracownikom ekwiwalentów za korzystanie w związku z wykonywaną pracą z własnego sprzętu informatycznego.

Wobec tak przedstawionych wątpliwości wyjaśnić należy, że z zacytowanego art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że obowiązki płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą na osobach fizycznych, prawnych i jednostkach organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, zwanych zakładami pracy. W ustawie tej nie zdefiniowane jednak pojęcia zakładu pracy. Ponieważ jednak jest ono powiązane m.in. ze stosunkiem pracy (podatnicy mają uzyskiwać od płatnika przychody z tego tytułu) zasadne jest odwołanie przy jego interpretacji do definicji pracodawcy zawartej w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U z 2014 r., poz. 1502). Ta bowiem ustawa reguluje stosunki, o których mowa w art. 31 ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 3 ww. Kodeksu pracy pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Z zacytowanego przepisu wynika, że dla statusu pracodawcy nie jest konieczne posiadanie przez podmiot zatrudniający osobowości prawnej. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że jednostka organizacyjna może uzyskać status pracodawcy, pod warunkiem, że została ona stworzona zgodnie z przepisami prawa. W doktrynie prawa pracy podkreśla się również, że zdolność do zatrudniania pracowników (a więc bycia zakładem pracy) mają te podmioty, które uczestniczą w obrocie pod własną „firmą”, osiągnęły pewną samodzielność organizacyjną i posiadają majątek, którym dysponuje – w sensie prawnym – ta organizacja jako abstrakcyjny podmiot symbolizujący określoną osobę bądź osoby.

W świetle przedstawionych wyjaśnień uprawnione jest twierdzenie, że pracodawcą może być również spółka cywilna. Nie są więc nim wspólnicy takiej spółki. W rezultacie obowiązki płatnika, określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążą na spółce cywilnej jako pracodawcy.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w opisanej we wniosku sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika, wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Płatnikiem, w omawianej sprawie, będzie bowiem spółka cywilna, w ramach której działa Wnioskodawca i zatrudnia pracowników, a nie on sam. Z punktu widzenia Wnioskodawcy, dla określenia jego praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa podatkowego, bez znaczenia pozostaje więc kwestia zastosowania w opisanej we wniosku sytuacji zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To bowiem z uwagi na brak statusu zakładu pracy, a nie ze względu na fakt zastosowania zwolnienia na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego organu podatkowego zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaty pracownikom ekwiwalentu za korzystanie – w celu wykonywania obowiązków pracowniczych – z własnego sprzętu informatycznego. Z tego też względu stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.