Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-485/15-2/RK
z 18 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2015 r. (data wpływu 20 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania sprzedaży Nieruchomości – jest prawidłowe

• określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 - jest nieprawidłowe
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2015 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości oraz określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT w Polsce („Wnioskodawca”). W przedmiocie działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wpisana działalność związana z obsługą rynku nieruchomości.

Wnioskodawca we własnym imieniu i na własny rachunek - będzie nabywał od rolników - zwykle osób fizycznych - prowadzących zwykle działalność rolniczą w rozumieniu ustawy o VAT i ustawy o PIT - należące do nich grunty (grunty te mogą być zabudowane budynkami lub budowlami bądź niezabudowane), („Nieruchomości”).

Nieruchomości znajdują się na terenie obowiązującej koncesji na wydobywanie węgla metodą odkrywkową oraz zwykle przeznaczone są - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym dla terenu na którym znajdują się Nieruchomości - na: (i) teren i obszar górniczy -teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), (ii) teren i obszar górniczy - teren rolniczy (PG-R) oraz (iii) teren i obszar górniczy - teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG-IT).

Następnie, Wnioskodawca - zwykle w ciągu kilku miesięcy od nabycia Nieruchomości - sprzeda nabyte Nieruchomości na rzecz spółki kapitałowej z siedzibą oraz miejscem zarządu w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT w Polsce, która prowadzi działalność górniczą na obszarze kilku powiatów i kilkunastu gmin w Polsce („Spółka”). Wnioskodawca i Spółka są podmiotami należącymi do tej samej grupy kapitałowej.

Jeżeli Nieruchomość nabyta przez Wnioskodawcę jest zabudowana budynkami lub budowlami zwykle gospodarstw rolnych, to po nabyciu Nieruchomości te budynki lub budowle zostaną wyburzone przez Wnioskodawcę albo przez Spółkę, gdyż zwykle kolidują z wydobywaniem węgla metodą odkrywkową. Innymi słowy, z punktu widzenia Wnioskodawcy i Spółki istotne jest nabycie samej nieruchomości gruntowej, a nie budynków lub budowli znajdujących się na tej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca w zakresie kupna i sprzedaży Nieruchomości prowadzi „działalność gospodarczą” w myśl ustawy o VAT, a Nieruchomości znajdujące się na terenie obowiązującej koncesji na wydobywanie węgla metodą odkrywkową oraz zwykle przeznaczone - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym dla terenu, na którym znajdują się Nieruchomości - na: (i) teren i obszar górniczy - teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), (ii) teren i obszar górniczy - teren rolniczy (PG-R) oraz (iii) teren i obszar górniczy - teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG-IT) stanowią teren budowlany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9) w zw. z art. 2 pkt 33) ustawy o VAT, a zatem sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki jest opodatkowana podatkiem VAT?
2. Co ma być decydujące dla określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy o VAT w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy; czy będą to dane wynikające z ewidencji gruntów?
   
   

Zdaniem Spółki:

Prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca w zakresie kupna i sprzedaży Nieruchomości prowadzi „działalność gospodarczą” w myśl ustawy o VAT, a Nieruchomości znajdujące się na terenie obowiązującej koncesji na wydobywanie węgla metodą odkrywkową oraz zwykle przeznaczone - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym dla terenu na którym znajdują się Nieruchomości - na: (i) teren i obszar górniczy - teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), (ii) teren i obszar górniczy - teren rolniczy (PG-R) oraz (iii) teren i obszar górniczy -teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG-IT) stanowią teren budowlany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9) w zw. z art. 2 pkt 33) ustawy o VAT, a zatem sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki jest opodatkowana podatkiem VAT. Zgodnie z art. 2 pkt 33) ustawy o VAT „ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o (...) 33) terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.” Jak stanowi art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT „1. Podatnikami są osoby prawne (...), wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust 2 ustawy o VAT bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. 2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów; handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. ” Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9) ustawy o VAT ..zwalnia się od podatku (...) 9) dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane;” Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT jest zatem wyłącznie działalność podejmowana przez: (i) producentów, (ii) handlowców, (iii) usługodawców, (iv) przemysłowców oraz (v) rolników i (vi) osoby wykonujące wolne zawody. Istotnym, ale nie koniecznym, warunkiem uznania określonej działalności gospodarczej jest jej ciągłość. Z kolei cel zarobkowy nie jest istotny z perspektywy uznania określonej działalności za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1655/11) „stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. ”

W nieprawomocnym wyroku z dnia 9 grudnia 2014 r. WSA w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1448/14) uznał, iż „działania podjęte po zakupie niezabudowanych nieruchomości stanowiących działki budowlane w sposób planowy i profesjonalny zmierzały do późniejszego, korzystnego zbycia zabudowanych nieruchomości. Zdaniem Sądu fakt dokonywania wielu inwestycji rzeczowych w oczekiwaniu na wzrost wartości aktywów należy uznać za działanie cechujące profesjonalnego przedsiębiorcę. W niniejszej sprawie organy podatkowe wykazały, że małżonkowie nabyli niezabudowane nieruchomości nie na potrzeby osobiste, lecz w ramach działalności gospodarczej, w celu odsprzedaży zabudowanych działek z zyskiem, o czym świadczą podjęte działania szczegółowo opisane powyżej i znajdujące potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Z okoliczności sprawy nie wynikało, aby nieruchomości zostały zakupione na potrzeby osobiste małżonków, wręcz przeciwnie, podjęte przez nich działania wskazywały jednoznacznie na zamiar ich odsprzedaży z zyskiem. Analizując zgromadzony materiał dowodowy stwierdzić należy, że już w momencie nabycia zamiarem Skarżącej było wykorzystanie nieruchomości nie na cele osobiste, lecz na cele handlowe.

Tym samym sprzedaż zabudowanych budynkami mieszkalnymi nieruchomości została dokonana przez Skarżącą w ramach prowadzonej przez nią samodzielnej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ze skutkiem opodatkowania odpłatnej dostawy zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, poprzednio Europejski Trybunał Sprawiedliwości („TSUE”) w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, orzekł, iż nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz do spożytkowania w celach prywatnych.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nabywa i będzie nabywał Nieruchomości, które następnie - zwykle w ciągu kilku miesięcy od ich nabycia - będą sprzedane na rzecz Spółki. W ocenie Wnioskodawcy, Nieruchomości zostały i zostaną nabyte przez Wnioskodawcę w celach handlowych (do dalszej korzystnej odsprzedaży). Oznacza to zatem, iż już w stosunku do pierwszej transakcji zbycia Nieruchomości przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. Wnioskodawca będzie występował jako podatnik podatku VAT (nawet jeśli okazałoby się. iż miała ona charakter jednorazowy).

Zgodnie z art. 3 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane „ilekroć w ustawie jest mowa o: 1) obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć: a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, c) obiekt małej architektury; 2) budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (...) 3) budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. ” Jak natomiast stanowi art. 6 ust. 1 pkt 5, pkt 12, pkt 17 ustawy z 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze „w rozumieniu ustawy (...) 5) obszarem górniczym - jest przestrzeń, w granicach której przedsiębiorca jest uprawniony do wydobywania kopaliny, podziemnego bez-zbiornikowego magazynowania substancji, podziemnego składowania odpadów, podziemnego składowania dwutlenku węgla oraz prowadzenia robót górniczych niezbędnych do wykonywania koncesji (...) 12) robotą górniczą - jest wykonywanie, utrzymywanie, zabezpieczanie lub likwidowanie wyrobisk górniczych oraz zwałowanie nadkładu w odkrywkowych zakładach górniczych w związku z działalnością regulowaną ustawą (...) 17) wyrobiskiem górniczym - jest przestrzeń w nieruchomości gruntowej lub górotworze powstała w wyniku robót górniczych. ”

Wnioskodawca uważa, iż Nieruchomości, które nabywane są przez Wnioskodawcę znajdują się na terenie obowiązującej koncesji na wydobywanie węgla metodą odkrywkową oraz przeznaczone są -w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - na: (i) teren i obszar górniczy - teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), (ii) teren i obszar górniczy - teren rolniczy (PG-R) oraz (iii) teren i obszar górniczy - teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG-IT). Oznacza to zatem, iż Nieruchomości te przeznaczone są pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Przygotowanie wyrobiska kopalni odkrywkowej (tj. Nieruchomości) do eksploatacji wymaga podjęcia szeregu czynności uznawanych za roboty budowlane (np.: przygotowanie dróg, usunięcie wierzchniej warstwy gruntu), też w obrębie wyrobiska górniczego znajdowały się będą budowle, obiekty i urządzenia przeznaczone do działalności górniczej. Oznacza to więc, iż Nieruchomości stanowią „teren budowlany” w rozumieniu ustawy o VAT. Dodatkowo, jeżeli nawet Nieruchomość nabyta przez Wnioskodawcę jest zabudowana budynkami lub budowlami zwykle gospodarstw rolnych, to po nabyciu Nieruchomości te budynki lub budowle zostaną wyburzone przez Wnioskodawcę albo przez Spółkę, gdyż zwykle kolidują z wydobywaniem węgla metodą odkrywkową. Innymi słowy, z punktu widzenia Wnioskodawcy i Spółki istotne jest nabycie samej nieruchomości gruntowej, a nie budynków lub budowli znajdujących się na tej nieruchomości. Takie stanowisko wyrażono w wyroku NSA z dnia 31 maja 2012 r. (sygn. akt I FSK 1375/11), w którym uznano, iż „(...) W sytuacji, gdy weźmie się pod uwagę, że 1) dla stron umowy budynki nie przedstawiały żadnej wartości, wartość tych budynków strony w umowie przedwstępnej określiły bowiem na 0 zł. 2) strony umowy miały świadomość tego, że istnieje decyzja wprawdzie nieostateczna, ale natychmiast wykonalna nakazująca rozbiórkę tych budynków. 3) rozebranie tych budynków przed zawarciem umowy ostatecznej dla stron nie miało wpływu na obowiązek zawarcia umowy przyrzeczonej, ani też nie powodowało zmiany cen. 4) w Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego (...) grunty te zostały przeznaczone pod budowę budynku administracyjno- usługowego wraz z garażem podziemnym, co wynikało z umowy przedwstępnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego gruntu i sprzedaży budynków z 2 lutego 1998 r., to nie można zgodzić się ze Skarżącą, by dla oceny jaki był cel umowy zawartej przez Skarżącą miało znaczenie, to kiedy i czy prace rozbiórkowe budynków zostaną rozpoczęte. (...). Ekonomiczny aspekt transakcji, jak to już wyżej wskazano ma bowiem decydujący wpływ na ocenę danej transakcji pod względem skutków podatkowych w podatku VAT”. Taki sam pogląd wyrażono w pkt 44 wyroku TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. (C-461/08), iż „(...) art. 13 część B lit g) szóstej dyrektywy w związku z art. 4 ust 3 lit a) tej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidzianym w pierwszym z tych przepisów zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki.” Powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest również zgodne z wyrokiem NSA z dnia 1 grudnia 2009 r. (sygn. akt II OSK 1860/08) w którym wskazano, iż „przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntu na teren eksploatacji kopalni odkrywkowej jest bowiem przeznaczeniem tego gruntu na cele budowlane”

2. Zdaniem Wnioskodawcy będą to dane wynikające z prawa geodezyjnego i kartograficznego, zgodnie z kontynuacją dotychczasowej linii interpretacji przez organy podatkowe.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• opodatkowania sprzedaży Nieruchomości – jest prawidłowe

• określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 - jest nieprawidłowe
  
  
  

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 201l r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. Ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle przytoczonych powyżej przepisów nieruchomość spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonywana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów oznacza, że dostawa towarów, w tym gruntu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jednak jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zauważyć należy, że powyższe zwolnienie od podatku dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199 z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organ administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
   
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

Jednocześnie należy podkreślić, że brak aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również brak decyzji o warunkach zabudowy nie pozwala na uznanie danego terenu za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Skoro teren jest definiowany poprzez spełnienie przesłanek weryfikowanych na podstawie danych w danym akcie prawnym lub decyzji, brak tego aktu prawnego (lub decyzji) automatycznie oznacza, że przesłanki nie mogą być spełnione. Tym samym, istnienie aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, jest warunkiem koniecznym dla dalszej weryfikacji przeznaczenia danego terenu. Bez znaczenia dla ustalenia charakteru gruntu (budowlany albo inny niż budowlany) mają zapisy wynikające z ewidencji gruntów i budynków.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z obsługą rynku nieruchomości. Wnioskodawca we własnym imieniu i na własny rachunek będzie nabywał od rolników zwykle osób fizycznych prowadzących działalność rolniczą w rozumieniu ustawy o VAT należące do nich grunty. Nieruchomości znajdujące się na terenie obowiązującej koncesji na wydobywanie węgla metodą odkrywkową oraz przeznaczone - w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym dla terenu, na którym znajdują się Nieruchomości - na: (i) teren i obszar górniczy - teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), (ii) teren i obszar górniczy - teren rolniczy (PG-R) oraz (iii) teren i obszar górniczy - teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG-IT). Nieruchomości zabudowane budynkami lub budowlami po nabyciu zostaną wyburzone przez Wnioskodawcę lub przez Spółkę. Dla Wnioskodawcy jak i dla Spółki istotne jest nabycie samej nieruchomości gruntowej, a nie budynków lub budowli znajdujących się na tej nieruchomości, gdyż kolidują z wydobywaniem węgla metodą odkrywkową.

Z uwagi na przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz przepisy prawa mające w tym zakresie zastosowanie należy uznać, że Spółka dokonując zbycia gruntów będzie działała w charakterze podatnika, a czynność ta będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka będzie nabywać grunty w celu ich dalszej sprzedaży, tzn. nabycie gruntów będzie następować w celach handlowych. Zatem planowane dostawy gruntów będą wykonywane w ramach działalności handlowej Spółki, dla których Wnioskodawca będzie występował jako podatnik podatku VAT.

W celu rozstrzygnięcia, czy w analizowanej sprawie przedmiotem dostawy będzie nieruchomość zabudowana, czy też grunt niezabudowany, wskazać należy na wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r., C-461/08 który stanowi: „W świetle powyższych rozważań na zadane pytania odpowiedzieć należy, że art. 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) tej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidzianym w pierwszym z tych przepisów zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki” (pkt 44).

W świetle powyższego orzeczenia istotne jest ustalenie, czy rozbiórka istniejących na gruncie zabudowań rozpoczęła się przed planowaną dostawą. W przypadku stwierdzenia, że prace rozbiórkowe rozpoczną się przed dokonaniem transakcji, wówczas planowana sprzedaż będzie traktowana jako dostawa terenów niezabudowanych. W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że nieruchomości znajdujące się na gruncie po nabyciu zostaną wyburzone przez Wnioskodawcę lub Spółkę. Zatem w świetle tych okoliczności, należy uznać , że przedmiotem dostawy Wnioskodawcy jest grunt niezabudowany. Z uwagi na fakt, że zbywane grunty będą znajdować się na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym wskazano ich przeznaczenie jako: teren i obszar górniczy – teren eksploatacji powierzchniowej (PG-EP), teren i obszar górniczy – teren rolniczy (PG-R) oraz teren i obszar góerniczy – teren infrastruktury technicznej i obiektów budowlanych zakładu górniczego (PG- IT), należy uznać, że grunty te nie mogą zostać objęte zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż stanowią grunty budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy.

Zastosowania nie znajduje również art. 43 ust 1 pkt 2 ustawy, gdyż w opisanych okolicznościach sprawy, grunty nie będą wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Zatem w analizowanej sprawie, dostawa gruntów dokonywana przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23 %.

Końcowo podkreślić należy, że wskazane we wniosku orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż dotyczy osób fizycznych dokonujących dostawy nieruchomości w ramach majątku prywatnego nie wykraczającego poza zakres zwykłego zarządu tymże majątkiem. W analizowanej sprawie nie można mówić o zwykłym wykonywaniu prawa własności, gdyż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest kupno i sprzedaż nieruchomości.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• opodatkowania sprzedaży Nieruchomości (pytanie nr 1)– jest prawidłowe
  

• określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe
  
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.