Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-752/15-5/MS1
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. (data nadania 17 sierpnia 2015 r., data wpływu 19 sierpnia 2015 r.), na wezwanie Nr IPPB4/4511-752/15-2/MS1 z dnia 7 sierpnia 2015 r. (data nadania 7 sierpnia 2015 r., data doręczenia 10 sierpnia 2015 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-752/15-3/MS1 z dnia 7 sierpnia 2015 r. (data nadania 7 sierpnia 2015 r., data doręczenia 10 sierpnia 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do przeformułowanego pytania.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. (data nadania 17 sierpnia 2015 r., data wpływu 19 sierpnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W grudniu roku 2012 Wnioskodawca wraz z najbliższą rodziną (żoną i dwójką dzieci) przeprowadził się do Turcji. W związku z przeprowadzką Wnioskodawca wywiózł do Turcji ruchomy dobytek służący do prowadzenia gospodarstwa domowego, który to fakt potwierdzają stosowne dokumenty urzędowe. W związku z przeprowadzką Wnioskodawca, na podstawie umowy najmu, wynajmuje w Turcji mieszkanie, w którym nieprzerwanie zamieszkuje z rodziną. Sam Wnioskodawca ma pozwolenie na pracę w Turcji. Od chwili przeprowadzki nieprzerwanie pracuje w Turcji na rzecz tureckiej firmy, której jest przedstawicielem. Dzieci wnioskodawcy uczęszczają w Turcji do przedszkola oraz szkoły podstawowej. Żona Wnioskodawcy uczęszcza w Turcji do szkoły języka tureckiego. Wnioskodawca i jego rodzina posiadają tureckie ubezpieczenie zdrowotne, jak również korzystają w Turcji z usług medycznych, oraz wszelkich innych usług związanych z zaspokajaniem codziennych potrzeb życiowych (np. usługi telekomunikacyjne /tureckie telefony/dostawy gazu, energii elektrycznej, usługi bankowe /tureckie rachunki bankowe/, wymienione wyżej usługi edukacyjne/szkoła, przedszkole, usługi kulturalne). Wymienione elementy stanu faktycznego odnoszą się do całego okresu pobytu Wnioskodawcy w Turcji, począwszy od przeprowadzki, po dzień sporządzenia niniejszego wniosku. Dodać należy, że również z usług administracyjnych Wnioskodawca i jego rodzina skorzystali w Turcji – np. w konsulacie USA, wraz z żoną, Wnioskodawca uzyskał wizy wjazdowe do USA; nowe paszporty dzieci zostały wyrobione w konsulacie polskim w Turcji. Ponadto Wnioskodawca i jego rodzina są zameldowani w Turcji.

Ze zgromadzonych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, że w roku 2013 Wnioskodawca przebywał w Turcji łącznie 271 dni, a w 2014 r. 284 dni. Podobnie jego rodzina. Dla porównania w Polsce w roku 2013 Wnioskodawca przebywał łącznie 65 dni (w tym z rodziną na dwutygodniowym urlopie) oraz 33 dni w roku 2014. Przebywając w Polsce Wnioskodawca nocował w różnych hotelach. Nieprzerwany czas pobytu w Polsce wynosił średnio kilka dni (pobyty kilkutygodniowe - jak ww. wymieniony były sporadyczne). Do czerwca 2015 roku Wnioskodawca spędził w Polsce 19 dni.

Z Polską łączą Wnioskodawcę następujące okoliczności:

• dalsza rodzina - odwiedzana sporadycznie (większość spośród ww. przyjazdów Wnioskodawcy do Polski ma charakter służbowy);
  

• znajdujące się w Polsce mieszkanie - nieumeblowane, niewynajmowane, używane sporadycznie (Wnioskodawca w takim charakterze rozważa nabycie nieruchomości w innych krajach UE),
  

• zarejestrowany w Polsce samochód osobowy - na co dzień nieużywany (Wnioskodawca używa na co dzień samochodu zarejestrowanego w Turcji);
  

• zarejestrowana w Polsce działalność gospodarcza, z tym że dochody jakie z tego źródła uzyskiwał Wnioskodawca stanowiły w latach 2013-14 mniej niż 5% wszystkich jego dochodów (dochody inne niż z działalności gospodarczej były i są uzyskiwane w całości poza Polską); w roku 2015 działalność gospodarcza Wnioskodawcy została zawieszona, a w dalszej kolejności zostanie zlikwidowana.
  

• formalnie wnioskodawca ma meldunek w Polsce.
  
  
  

Wnioskodawca nie zamierza w najbliższych latach przeprowadzać się z powrotem do Polski.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że w świetle prawa tureckiego Wnioskodawca jest traktowany jako rezydent podatkowy w Turcji ze względu na kryterium pobytu - Wnioskodawca przebywa w Turcji więcej niż 6 miesięcy w ciągu roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

3. Czy w latach 2013- 2014 Wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy (nieograniczony obowiązek podatkowy)?
4. Czy na dzień 24 czerwca 2015r., to jest na dzień sporządzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, wnioskodawca podlegał obowiązkowi podatkowemu o którym mowa w art. 3 ust. 1 Ustawy (nieograniczony obowiązek podatkowy)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Wnioskodawca w latach 2013-2014 nie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a w roku 2015, do dnia 15 czerwca, centrum interesów życiowych Wnioskodawcy znajduje się poza Polską.

W świetle bowiem art. 3 ust. 1 Ustawy podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jeżeli w Polsce znajduje się jego miejsce zamieszkania. Znaczenie pojęcia „miejsca zamieszkania" wynika z definicji legalnej zawartej w art. 3 ust. 1 a pkt 1 i 2 Ustawy. W myśl tego przepisu:

1a. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle cytowanego przepisu ponad wszelką wątpliwość w latach 2013-2014 w odniesieniu do Wnioskodawcy nie zostało spełnione kryterium pobytu, o którym mowa w pkt 2 cytowanego przepisu. Na marginesie, fakt ten jest dobrze udokumentowany - począwszy od stempli w paszporcie Wnioskodawcy (daty wjazdu i wyjazdu do i z Turcji), a skończywszy na bogatej korespondencji elektronicznej dotyczącej wyjazdów Wnioskodawcy z Turcji (zazwyczaj służbowych). Natomiast w pkt 1 ustawodawca wprost nie wskazał jak rozumieć pojęcie „ośrodka interesów życiowych”. Wobec tego, aby na podstawie tak ujętego przepisu zrekonstruować treść obowiązującej normy prawnej, w pierwszej kolejności należy sięgnąć do orzecznictwa sądowoadministracyjnego. Miarodajny jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 maja 2013 r. sygn. akt II FSK 1831/11. Należy przytoczyć obszerny fragment tego wyroku. NSA zauważył, że:

„Składniki miejsca zamieszkania, integralnie ze sobą powiązane to element obiektywny (corpus), czyli pobyt stały w jednej miejscowości oraz subiektywny (animus) przejawiający się w postaci uzewnętrznionego zamiaru, woli tego pobytu. Dopiero łączne występowanie tych dwóch elementów pozwala na stwierdzenie, że dana miejscowość jest tą, w której koncentruje się centrum życiowej aktywności danej osoby, jej interesy osobiste i majątkowe. Pobyt stały polega na faktycznym przebywaniu czy zamieszkiwaniu w danej miejscowości. Zwykle wiąże się on z uzyskaniem tytułu prawnego do lokalu, posiadaniem w nim przedmiotów niezbędnych do codziennej egzystencji. Wskazuje się jednak, że sam fakt przebywania w danej miejscowości przez dłuższy czas i prowadzenia tam aktywności życiowej (zawodowej, rodzinnej).

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawcy w świetle przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej okoliczności stanu faktycznego, na dzień sporządzenia tego wniosku, Wnioskodawca nie podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust 1 Ustawy. Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności stanu faktycznego wskazują, że w Polsce nie znajdowało się centrum jego interesów życiowych. Są to okoliczności faktyczne takie same jak w odniesieniu do lat 2013-2014, za wyjątkiem kryterium pobytu (183 dni), którego ze względu na datę sporządzenia wniosku nie dało się zweryfikować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobęza mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na podstawie art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Tureckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 3 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 11, poz. 58) określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, siedzibę prawną zarządu głównego albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem w obu Umawiających się Państwach lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z powyższego wynika, że zawarta w ww. umowie definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Turcją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ze stanu faktycznego wynika, że w grudniu roku 2012 Wnioskodawca wraz z najbliższą rodziną (żoną i dwójką dzieci) przeprowadził się do Turcji. Od chwili przeprowadzki nieprzerwanie pracuje w Turcji na rzecz tureckiej firmy, której jest przedstawicielem. Dzieci Wnioskodawcy uczęszczają w Turcji do przedszkola oraz szkoły podstawowej. Żona Wnioskodawcy uczęszcza w Turcji do szkoły języka tureckiego. Ze zgromadzonych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, że w roku 2013 Wnioskodawca przebywał w Turcji łącznie 271 dni, a w 2014 r. 284 dni. Podobnie jego rodzina. Dla porównania w Polsce w roku 2013 Wnioskodawca przebywał łącznie 65 dni (w tym z rodziną na dwutygodniowym urlopie) oraz 33 dni w roku 2014. Do czerwca 2015 roku Wnioskodawca spędził w Polsce 19 dni. Z Polską łączą Wnioskodawcę dalsza rodzina, znajdujące się w Polsce mieszkanie - nieumeblowane, niewynajmowane, używane sporadycznie, zarejestrowany w Polsce samochód osobowy - na co dzień nieużywany oraz zarejestrowana w Polsce działalność gospodarcza, z tym że dochody jakie z tego źródła uzyskiwał Wnioskodawca stanowiły w latach 2013-14 mniej niż 5% wszystkich jego dochodów (dochody inne niż z działalności gospodarczej były i są uzyskiwane w całości poza Polską); w roku 2015 działalność gospodarcza Wnioskodawcy została zawieszona, a w dalszej kolejności zostanie zlikwidowana. Wnioskodawca nie zamierza w najbliższych latach przeprowadzać się z powrotem do Polski. W świetle prawa tureckiego Wnioskodawca jest traktowany jako rezydent podatkowy w Turcji ze względu na kryterium pobytu - Wnioskodawca przebywa w Turcji więcej niż 6 miesięcy w ciągu roku.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że od wyjazdu z Polski i przeniesieniu centrum interesów życiowych do Turcji Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Turcji. Tym samym w latach 2013 - 2014 oraz w 2015 roku na dzień sporządzenia wniosku, Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.