2015.06.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-409/15-2/MU
z 3 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2015 r. (data wpływu 10 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji opakowań z tektury. Na potrzeby działalności gospodarczej posiada samochody służbowe, które udostępnia pracownikom w celu wykonywania obowiązków służbowych zgodnie z ich charakterem pracy. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą, Wnioskodawca nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania, ponieważ nie dysponuje zabezpieczonym placem i miejscem na garażowanie samochodu. Takie zasady garażowania mają również na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tj. soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków tego wymaga.

Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie korzystania z samochodów służbowych. Zgodnie z Regulaminem, pracownicy otrzymujący do dyspozycji samochody służbowe, podpisują z Pracodawcą umowę o używanie samochodu służbowego, której wzór stanowi załącznik do Regulaminu. Treść tej umowy oraz Regulamin nakładają na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im samochodów szereg obowiązków. Między innymi, pracownicy są zobowiązani do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Ponadto pracownicy ponoszą odpowiedzialność za prawidłową eksploatację samochodów, tzn. mają obowiązek dołożenia wszelkich starań dla zabezpieczenia i utrzymania samochodów w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych, aranżowania przeprowadzania napraw, przeglądów, mycia i zabiegów okresowych według instrukcji obsługi. Zobowiązują się również do przestrzegania ogólnych i szczegółowych warunków ubezpieczeniowych, serwisowych oraz zasad użytkowania. Wnioskodawca natomiast pokrywa koszty eksploatacji i ubezpieczenia samochodów służbowych oraz inne opłaty o charakterze obligatoryjnym, tj. obsługi technicznej, konserwacji, zmiany opon, mycia, napraw i przeglądów związanych z eksploatacją pojazdu.

Wszelkie sytuacje, w których pracownik użytkuje samochód służbowy w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, stanowią wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych i w konsekwencji powodują częściowo odpłatne i nieodpłatne świadczenie przysługujące pracownikowi, które jest naliczone zgodnie z art. 12 ust. 2a, 2b, 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownik ma wynikający z Regulaminu obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu, z podziałem na jazdy służbowe (m.in. jazdy z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem) oraz jazdy prywatne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu; dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca będzie miał obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy Jego pracowników powierzonymi samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego) a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (zwykle siedzibą Wnioskodawcy) nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że przejazdy Jego pracowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem zamieszkania (wyznaczonym miejscem garażowania samochodu służbowego) a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację ich obowiązków służbowych wynikających z Regulaminu oraz indywidualnie podpisywanej umowy na używanie samochodu służbowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego przepisu wynika, że przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.

Wnioskodawca udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Należą one do Wnioskodawcy i są postawione do dyspozycji pracowników w celu wykonywania obowiązków służbowych. Wykorzystywanie samochodów przez pracownika w innych, prywatnych celach zgodnie z regulaminem korzystania z samochodów służbowych powoduje częściowo odpłatne i nieodpłatne świadczenie przysługujące pracownikowi, które jest naliczone zgodnie z art. 12 ust. 2a, 2b, 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wykorzystanie samochodu w innym prywatnym celu przez pracownika wymaga zgody Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem niniejszego zapytania jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z określonego miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania samochodu i w celu powrotu.

Z uwagi na fakt, że od pracowników wymagana jest dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie regulaminu korzystania z samochodów służbowych są zobowiązani oni do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu z Wnioskodawcą dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu.

W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, że pracownicy na podstawie uzgodnień z Wnioskodawcą parkują bądź garażują samochód służbowy w miejscu zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez pracodawcę (Wnioskodawcę), a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym.

W takiej sytuacji, oczywistym jest, że pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Wnioskodawcy, czy też w innym miejscu wskazanym przez Niego, musi on przemieszczać się z ustalonego z Wnioskodawcą miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Wnioskodawcy bądź inne miejsce wykonywania obowiązków służbowych, w szczególności w przypadku pracowników na stanowisku pracownika do spraw handlu i dyrektora zakładu w sytuacji nawiązywania relacji z klientem) i z powrotem.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, takiego wykorzystania samochodu - dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, oraz drogi powrotnej pomiędzy tymi miejscami, nie należy rozpatrywać w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późń. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji opakowań z tektury. Na potrzeby działalności gospodarczej posiada samochody służbowe, które udostępnia pracownikom w celu wykonywania obowiązków służbowych zgodnie z ich charakterem pracy. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą, Wnioskodawca nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania, ponieważ nie dysponuje zabezpieczonym placem i miejscem na garażowanie samochodu. Takie zasady garażowania mają również na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem garażowania samochodu służbowego. Dodatkowo zdarza się, że pracownicy przemieszczają się w dni ustawowo wolne od pracy (tj. soboty, niedziele, święta) pomiędzy swoim miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy lub miejscem spotkania z kontrahentem, o ile należyte wykonywanie przez nich obowiązków tego wymaga.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, mające na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje również w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania lub garażowania samochodu do miejsca pracy i z powrotem - o ile nie służą jego osobistym celom lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Zatem Wnioskodawca nie będzie miał z tego tytułu obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu ze stosunku pracy oraz obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin