2015.03.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-743/14/MD
z 24 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 20 marca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dopuszczalności zastosowania zwrotu podatku od wartości dodanej w ramach procedury, o której mowa w art. 89 ust. 1h ustawy o podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 marca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dopuszczalności zastosowania zwrotu podatku od wartości dodanej w ramach procedury, o której mowa w art. 89 ust. 1h ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od dnia 1 października 2003 r. indywidualną działalność gospodarczą pod nazwą Zakład Stolarski …, m.in. w zakresie (zgodnie z klasyfikacją PKD 2007):

43.32.Z – Zakładanie stolarki budowlanej;
16.23.Z – Produkcja pozostałych wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa;
16.29.Z – Produkcja pozostałych wyrobów z drewna.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym w Polsce czynnym podatnikiem VAT, a także zarejestrowanym podatnikiem VAT UE o numerze identyfikacji podatkowej: PL ... Ponadto decyzją niemieckiego urzędu skarbowego (Finanzamt w …) z dnia 28 lutego 2012 r. został na jego wniosek zarejestrowany jako podatnik niemieckiego podatku od wartości dodanej (Umsatzsteuer). Został mu nadany niemiecki numer identyfikacji podatkowej: ….

W ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży swoich wyrobów wraz z ich montażem na terenie Polski oraz na terenie Niemiec. Dotyczy to głównie schodów drewnianych, a także drzwi i okien drewnianych. Wyroby te produkowane są w stałym miejscu jego działalności na terenie Polski, a następnie są transportowane i montowane w nieruchomościach położonych zarówno na terytorium Polski, jak i na terytorium Niemiec. Ze względu na montaż wyrobów w nieruchomościach, z punktu widzenia przepisów o podatku od wartości dodanej, czynności opisane powyżej traktowane są jako usługi związane z nieruchomościami.

Zgodnie z art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od wartości dodanej należy rozpatrywać zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium kraju, na którym leży dana nieruchomość. Dlatego od marca 2012 r. (pierwsze wykonanie ww. usługi na rzecz niemieckiego konsumenta – osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) – Wnioskodawca nalicza i wykazuje w niemieckich deklaracjach podatkowych podatek od wartości dodanej (Umsatzsteuer).

Stan faktyczny sprawy dotyczy wykonywania usług na rzecz niemieckich osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (konsumentów). Co prawda okazjonalnie Wnioskodawca wykonuje takie usługi również na rzecz niemieckich firm (podatników podatku od wartości dodanej), to jednak te transakcje nie są przedmiotem wniosku. W przypadku usług wykonywanych na rzecz niemieckich podatników podatku od wartości dodanej, zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi, Wnioskodawca ceduje na nabywcę obowiązek wykazania i rozliczenia niemieckiego podatku od wartości dodanej (odwrotne obciążenie podatkowe). Wniosek dotyczy usług wykonywanych na rzecz niemieckich osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (konsumentów).

Wnioskodawca nie posiada na terenie Niemiec: stałego miejsca zamieszkania, ani zwykłego miejsca pobytu, ani siedziby działalności gospodarczej, ani filii lub oddziału firmy. Nie ma też na terenie Niemiec doradcy podatkowego, ani przedstawiciela podatkowego. W związku z montażem wyrobów (stolarki budowlanej) na terenie Niemiec, Wnioskodawca musi czasami dokonywać w Niemczech zakupu:

materiałów zużywanych na miejscu (w Niemczech), typu: elementy łączeniowe, lakiery, i inne materiały;
narzędzi (głównie elektronarzędzi), które są następnie wykorzystywane podczas montażu stolarki budowlanej zarówno w Niemczech, jak i później w Polsce (po przewiezieniu ich do Polski).

Poza jednym dotychczas przypadkiem, Wnioskodawca nie dokonuje odliczenia w niemieckich deklaracjach podatkowych podatku naliczonego od wartości dodanej (niemieckiego VAT – Umsatzsteuer). W takiej sytuacji podatek ten dotychczas (poza jednym przypadkiem) pozostawał nieodliczony. Wnioskodawca nie zaliczał go również do kosztów uzyskania przychodów. Ze względu na wątpliwości związane z interpretacją przepisów podatkowych, Wnioskodawca nie występował dotychczas o zwrot niemieckiego VAT (Umsatzsteuer) z wykorzystaniem procedury opisanej przez Finanzamt w … w piśmie, które przywołał we wniosku ORD-IN (procedura zwrotu za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w ...).

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do wystąpienia o zwrot niemieckiego podatku od wartości dodanej, naliczonego od zakupów towarów dokonanych na terytorium Niemiec, za pośrednictwem polskich organów podatkowych, z zastosowaniem procedury przewidzianej w przepisach:

art. 89 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Wspólnoty Europejskiej?

Wnioskodawca zaznaczył przy tym, że zgodnie z opisem stanu faktycznego, sprawa (pytanie) dotyczy zakupu:

materiałów zużywanych na miejscu (w Niemczech), typu: elementy łączeniowe, lakiery, i inne materiały zużywane bezpośrednio podczas montażu stolarki budowlanej;
narzędzi (głównie elektronarzędzi), które są wykorzystywane podczas montażu stolarki budowlanej zarówno w Niemczech, jak i później w Polsce (po przewiezieniu ich do Polski).

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo występować z wnioskami o zwrot niemieckiego podatku naliczonego za pośrednictwem polskich organów podatkowych, z wykorzystaniem elektronicznej formy formularza VAT-REF.

Ze względu na różne nazewnictwo VAT w przepisach podatkowych, obowiązujących na terytorium Polski i obowiązujących na terytorium Niemiec, Wnioskodawca posługuje się we wniosku pojęciem ogólnym: podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej zarówno na terytorium Polski, jak i na terytorium Niemiec. Zatem – co do zasady – podatek od wartości dodanej powinien być dla niego podatkiem neutralnym. Poza wyjątkami przewidzianymi w przepisach podatkowych, które – według jego oceny – nie mają zastosowania w tej sprawie. Przy czym przez neutralność rozumie, w sytuacji gdy poniesiony koszt jest związany ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od wartości dodanej:

możliwość obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego

możliwość uzyskania zwrotu podatku naliczonego, jeżeli nie został on odliczony od podatku należnego bezpośrednio w deklaracji podatkowej, a przepisy szczególne przewidują możliwość skorzystania z procedury zwrotu VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, niemiecki organ podatkowy wskazał brak możliwości korzystania przez niego ze wskazanego powyżej pkt 1, tj. odliczania bezpośrednio w deklaracji podatkowej naliczonego niemieckiego podatku od wartości dodanej. Konsekwencją tego jest zatem – według niego – możliwość korzystania w jego sytuacji jedynie z pkt 2, czyli korzystania z procedury zwrotu niemieckiego podatku od wartości dodanej.

Kopia pisma z niemieckiego urzędu skarbowego (Finanzamt w …) załączona do wniosku, zawiera szereg wskazówek. Według interpretacji Wnioskodawcy – jedna ze wskazówek dotyczy braku możliwości odliczania bezpośrednio w deklaracji podatkowej naliczonego niemieckiego podatku od wartości dodanej przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terenie Niemiec (zwanego w tym piśmie firmą zagraniczną). Zdaniem Wnioskodawcy, niemiecki organ podatkowy zalecił w takiej sytuacji występowanie o zwrot niemieckiego podatku od wartości dodanej, za pośrednictwem wskazanego w analizowanym piśmie polskiego organu podatkowego: Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego ...

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Ustalenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku usług, które odbywa się pomiędzy podmiotami podlegającymi różnym jurysdykcjom podatkowym lub usług, które mają charakter transgraniczny.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” .

W świetle art. 28a pkt 1 lit. a) ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6.

Zgodnie z regułą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n

W świetle art. 28e ustawy (jako jednego z zastrzeżeń do treści ww. art. 28b ust. 1 ustawy), miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z przepisu tego wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługobiorcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten stanowi wyjątek od zasady. Przyjmuje jako kryterium, odniesienie się nie do podmiotu, lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, przy czym usługi, które wprost dotyczą nieruchomości mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie zakres tych usług nie ma ograniczonego charakteru. Ich katalog zamieszczony w tym przepisie ma charakter otwarty.

W kwestii określenia charakteru usług związanych z nieruchomościami wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”) w wyroku z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 Heger Rudi GmbH przeciwko Finanzamt Graz-Stadt. W orzeczeniu tym dokonano kwalifikacji prawnopodatkowej transakcji polegającej na odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów dotyczących danej rzeki, jako świadczenia usług związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. a) Szóstej Dyrektywy Rady UE. W uzasadnieniu TSUE wskazał m. in., że jeśli chodzi o pojęcie „nieruchomości”, jedną z istotnych jej cech jest to, że jest ona związana z określoną częścią powierzchni ziemi. Orzeczono o tym w wyroku z dnia 3 marca 2005 r. w sprawie C-428/02 Fonden Marselisborg Lystbǻdehavn”: „trwale wydzielony teren, nawet gdy pokryty jest wodą, może zostać zakwalifikowany jako nieruchomość”. Prawa do wykonywania połowów nie dotyczą określonej ilości wody przepływającej w rzece, która nieustannie się wymienia, lecz określonego obszaru geograficznego, na którym owe prawa mogą być wykonywane i są w ten sposób związane z określoną powierzchnią pokrytą wodą, wydzieloną w sposób trwały. W związku z tym części rzeki, których dotyczą zezwolenia na dokonywanie połowów, powinny być uznane za nieruchomości w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. a) Szóstej Dyrektywy. Jednocześnie Trybunał stwierdził, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w bezpośrednim związku z nieruchomością, mieścić się będzie w zakresie tego przepisu. Wskazał, że w sprawie istnieje wystarczająco bezpośredni związek pomiędzy cesją praw do dokonywania połowów a częściami rzeki, których te prawa dotyczą, albowiem prawa do wykonywania połowów mogą być wykonywane jedynie w związku z daną rzeką i na częściach tej rzeki wskazanych w zezwoleniach. Tym samym sama rzeka stanowi konstytutywny element zezwoleń na dokonywanie połowów, a co się z tym wiąże także przeniesienia prawa do dokonywania połowów. W zakresie, w jakim świadczenie usług polega na cesji praw do korzystania z dobra takiego, jakim jest rzeka, nieruchomość ta stanowi centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Ponadto, miejsce, w którym położona jest nieruchomość, odpowiada miejscu ostatecznego skorzystania z usługi.

Jak ponadto wskazano w Memorandum Wyjaśniającym do artykułu 9 (2) (a) tzw. VI Dyrektywy [(Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. Urz. UE L 1977.145.1 ze zm.)], opodatkowanie usług związanych z nieruchomościami jest bardziej racjonalne w miejscu, w którym dana nieruchomość się znajduje. Rozwijając powyższą myśl, należy uznać, że wprowadzenie takiego rozwiązania miało przede wszystkim zapewnić realizację podstawowej zasady wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada opodatkowania transakcji w miejscu faktycznej konsumpcji towaru lub usługi. Efekt czynności związanych z nieruchomościami jest bowiem w większości przypadków wykorzystywany w miejscu lokalizacji nieruchomości.

Stosownie do treści przepisu art. 170 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) – dalej jako „Dyrektywa” – wszyscy podatnicy, którzy, w rozumieniu art. 1 dyrektywy 86/560/EWG , art. 2 pkt 1 i art. 3 dyrektywy 2008/9/WE oraz art. 171 niniejszej dyrektywy, nie mają siedziby w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, mają prawo otrzymać zwrot tego podatku, o ile te towary i usługi są wykorzystywane do celów następujących transakcji:

transakcji, o których mowa w art. 169;
transakcji, z tytułu których podatek jest płatny wyłącznie przez nabywcę lub usługobiorcę zgodnie z art. 194-197 i art. 199.

Zwrot VAT podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, lecz którzy mają siedzibę w innym państwie członkowskim, dokonywany jest zgodnie z procedurą określoną w dyrektywie 2008/9/WE (art. 171 Dyrektywy).

Z dniem 1 stycznia 2010 r. system zwrotu podatku podatnikom z innych państw członkowskich istotnie się zmienił. Zmiany te w dużej mierze są implementacją Dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w Dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz. Urz. UE L z dnia 20 lutego 2008 r.) – dalej jako „Dyrektywa 2008/9/WE”.

Według art. 1 Dyrektywy 2008/9/WE, niniejsza dyrektywa określa szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej (VAT), przewidzianego w art. 170 dyrektywy 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby na terytorium państwa członkowskiego zwrotu, którzy spełniają warunki określone w art. 3.

W świetle art. 3 Dyrektywy 2008/9/WE, niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich podatników niemających siedziby w państwie członkowskim zwrotu, którzy spełniają następujące warunki:

podczas okresu zwrotu podatnik ten nie miał na terytorium państwa członkowskiego zwrotu siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywano transakcji gospodarczych, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie miał tam stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu;
podczas okresu zwrotu podatnik ten nie dostarczał żadnych towarów ani nie świadczył usług uważanych za dostarczane lub świadczone w państwie członkowskim zwrotu, z wyjątkiem następujących transakcji:
1. dostawy usług transportu i usług pomocniczych do takich usług, zwolnionych zgodnie z art. 144, 146, 148, 149, 151, 153, 159 lub 160 dyrektywy 2006/112/WE;
2. dostawy towarów i usług na rzecz osoby zobowiązanej do zapłaty VAT zgodnie z art. 194-197 i art. 199 dyrektywy 2006/112/WE.

Jak uznał TSUE w wyroku z dnia 25 października 2012 r. Daimler AG (C-318/11) i Widex A/S (C-319/11) przeciwko Skatteverket, „Należy zaznaczyć wreszcie, że art. 1 ósmej dyrektywy oraz art. 3 lit. b) dyrektywy 2008/9 wprost uzależniają prawo do zwrotu podatku VAT od braku dostaw i świadczenia usług uważanych za dostarczane lub świadczone w państwie członkowskim zwrotu, gdy podatnik nie ma w tym państwie ani siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywane są transakcje gospodarcze, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie ma tam stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu.

Rzeczywista realizacja transakcji podlegających opodatkowaniu w państwie zwrotu stanowi również wspólną przesłankę wyłączenia prawa do zwrotu niezależnie od tego czy wnioskodawca ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie”.

Z dniem 1 stycznia 2010 r. minął termin implementacji w poszczególnych państwach członkowskich Dyrektywy 2008/9/WE. Dyrektywa ta wprowadziła nowe zasady ubiegania się o zwrot w państwach członkowskich. Istotą zmian jest to, że wniosek o zwrot składany jest w państwie członkowskim siedziby (miejsca zamieszkania) podatnika – a nie jak dotychczas w państwie dokonywania zakupów – oraz to, że składany jest w formie elektronicznej.

Stosowne regulacje implementujące postanowienia Dyrektywy 2008/9/WE wprowadzono także do polskich przepisów. Są one zawarte w art. 89 ustawy. Są w nim również wskazane regulacje dotyczące nowych zasad zwrotu polskiego podatku od towarów i usług dla podatników z innych państw członkowskich.

W świetle art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju – mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Jak stanowi art. 89 ust. 1h ustawy, podatnik, o którym mowa w art. 15, ubiegający się o zwrot podatku od wartości dodanej w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług lub w odniesieniu do zaimportowanych przez niego towarów wykorzystywanych do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju, składa wniosek za pomocą środków komunikacji elektronicznej o dokonanie takiego zwrotu za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego do właściwego państwa członkowskiego.

Według ust. 8 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, informacje, jakie powinien zawierać wniosek, o którym mowa w ust. 1h, sposób opisu niektórych informacji, a także warunki i termin składania wniosków, uwzględniając:

konieczność zapewnienia informacji o prawie podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu zakupu towarów i usług na terytorium kraju;
potrzebę zapewnienia niezbędnych do ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej informacji o podatniku jako podmiocie uprawnionym do otrzymania tego zwrotu;
potrzebę zapewnienia prawidłowej informacji o wysokości żądanych kwot zwrotu podatku;
potrzebę zapewnienia informacji dotyczących towarów i usług związanych z wnioskowanymi kwotami zwrotu podatku;
przepisy Unii Europejskiej.

Realizując delegację ustawową zawartą w art. 89 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał:

rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. Nr 224, poz. 1800, z późn. zm.) – uchylone z dniem 1 stycznia 2015 r.;
rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej (Dz. U. z 2014, poz. 1803) – obowiązujące od dnia 1 stycznia 2015 r.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (zarejestrowany czynny podatnik VAT, podatnik VAT UE, a także podatnik niemieckiego podatku od wartości dodanej), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży swoich wyrobów (głównie schody drzwi i okna drewniane) wraz z ich montażem na terenie Niemiec. Nie posiada na terenie Niemiec: stałego miejsca zamieszkania, ani zwykłego miejsca pobytu, ani siedziby działalności gospodarczej, ani filii lub oddziału firmy. Nie ma też na terenie Niemiec doradcy podatkowego, ani przedstawiciela podatkowego. Ww. wyroby te produkowane są w stałym miejscu jego działalności znajdującym się na terenie Polski, a następnie są transportowane i montowane (m.in.) w nieruchomościach na terytorium Niemiec. Dotyczy to przede wszystkim wykonywania usług na rzecz niemieckich osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (konsumentów). Od marca 2012 r. (pierwsze wykonanie ww. usługi na rzecz niemieckiego konsumenta), Wnioskodawca nalicza i wykazuje w niemieckich deklaracjach podatkowych podatek od wartości dodanej. W związku z montażem wyrobów (stolarki budowlanej) na terenie Niemiec, Wnioskodawca musi czasami dokonywać w Niemczech zakupu:

materiałów zużywanych na miejscu (w Niemczech), typu: elementy łączeniowe, lakiery, i inne materiały;
narzędzi (głównie elektronarzędzi), które są następnie wykorzystywane podczas montażu stolarki budowlanej zarówno w Niemczech, jak i później w Polsce (po przewiezieniu ich do Polski).

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą dopuszczalności zastosowania zwrotu podatku od wartości dodanej w ramach procedury, o której mowa w art. 89 ust. 1h ustawy.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść przepisów z zakresu podatku od wartości dodanej stwierdzić należy, że brak jest podstaw, aby Wnioskodawca wystąpił –w ramach procedury, o której mowa w art. 89 ust. 1h ustawy – o zwrot naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupami (materiałów i narzędzi) dokonywanymi przez niego na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Wprawdzie Wnioskodawca podczas okresu zwrotu nie miał na terytorium tego kraju siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywałby transakcji gospodarczych, ani stałego miejsca zamieszkania, ani zwykłego miejsca pobytu [por. art. 3 lit. a) Dyrektywy 2008/9/WE], to jednak podczas tego okresu świadczył usługi (montaż schodów, drzwi i okien) uważane za świadczone (na podstawie przepisów o miejscu świadczenia) w państwie członkowskim zwrotu, tj. RFN [por. art. 3 lit. b) Dyrektywy 2008/9/WE]. Należy przy tym podkreślić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec nie mieszczą się w katalogu wyjątków określonych w tym ostatnim przepisie. Usługi, których dotyczy wniosek, wykonywane przez Wnioskodawcę na terytorium Republiki Federalnej Niemiec nie są bowiem usługami:

transportu i usługami pomocniczymi do tych usług, zwolnionymi zgodnie z art. 144, 146, 148, 149, 151, 153, 159 lub 160 Dyrektywy;
usługami na rzecz osób zobowiązanych do zapłaty VAT zgodnie z art. 194-197 i art. 199 Dyrektywy.

Innymi słowy, postulowana przez Wnioskodawcę procedura zwrotu podatku od wartości dodanej nie może mieć zastosowania w analizowanym przypadku z tej przyczyny, że Wnioskodawca w kraju ewentualnego zwrotu (RFN) dokonywał sprzedaży opodatkowanej w postaci usług montażu schodów, drzwi i okien. Teza ta ma również potwierdzenie w krajowych przepisach z zakresu podatku od towarów i usług. Artykuł 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, choć dotyczy sytuacji „odwrotnej” do opisanej przez Wnioskodawcę, zawiera jednoznaczny warunek, że podmiot ubiegający się od zwrot podatku naliczonego, nie może dokonywać sprzedaży na terytorium kraju.

Zaznaczyć przy tym zależy, że źródłem wiedzy na temat stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) sprawy nie może być dla organu wydającego interpretację podatkową jakakolwiek dokumentacja załączona do wniosku (jego uzupełnienia), ale jedynie oświadczenie wiedzy wnioskodawcy zawarte w tym wniosku (jego uzupełnieniu), którego rzetelność jest gwarantowana jego podpisem lub osoby (osób) go reprezentującej (reprezentujących). Skoro zatem – zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dokumentu załączonego do niego przez Wnioskodawcę, nie był on przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin