2015.02.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1165/14/KW
z 23 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 10 lutego 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty z tytułu rozliczenia umowy leasingu po kradzieży przedmiotu leasingu – jest prawidłowe,
momentu zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty z tytułu rozliczenia umowy leasingu po kradzieży przedmiotu leasingu oraz momentu zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Ze względu na braki formalne, pismem z dnia 30 stycznia 2015 r., wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wniosek uzupełniono w dniu 10 lutego 2015 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U., poz. 1529) w dniu 5 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, prowadząca działalność gospodarczą, zawarła umowę leasingu operacyjnego w dniu 25 lutego 2014 r. Przedmiotem leasingu był samochód dostawczy. Pojazd był codziennie parkowany na ogrodzonym, zamykanym i oświetlonym podwórku właściciela. Dodatkowym zabezpieczeniem były kamery oraz 3 psy. Dnia 10 lipca 2014 r. ww. pojazd został skradziony. Firma ubezpieczeniowa odmówiła wypłaty odszkodowania z auto-casco (umowa ubezpieczenia była zawarta przez leasingobiorcę). Przyczyną odmowy było niezachowanie należytej staranności przy zabezpieczeniu przedmiotu leasingu. W samochodzie pozostawiono na noc kluczyk i dowód rejestracyjny. Kradzież zgłoszona została na policję. Wobec nieznalezienia sprawców sprawa została umorzona. Wnioskodawczyni zapłaciła opłatę wstępną i 4 raty leasingowe. W zaistniałej sytuacji, w dniu 19 września 2014 r., doszło do zawarcia ugody pomiędzy stronami leasingu, w której uzgodniono, że kwotę 54.987,39 zł stanowiącą niedobór wynikający z rozliczenia umowy leasingu należy zapłacić w 4 ratach po 13.750 zł płaconych co miesiąc.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nadmieniła, że prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i nie prowadzi ksiąg rachunkowych. Na kwotę wynikającą z ugody w wysokości 54.987,39 zł składa się niedobór wynikający z rozliczenia szkody całkowitej na umowie leasingowej (jest to informacja z firmy leasingowej). Po wygaśnięciu umowy leasingu, z uwagi na kradzież przedmiotu leasingu, leasing wygasł. W ślad za ogólnymi warunkami leasingu leasingodawca, na resztę zobowiązań z niespłaconych rat leasingu i ustalonej wartości końcowej, wyliczył kwotę zdyskontowaną. Z uwagi na brak przedmiotu leasingu nie ma podstawy do wystawienia faktury. Została wystawiona nota obciążeniowa.

Umowa leasingu, o której mowa we wniosku na moment jej zawarcia spełniała warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Finansujący oświadczył, że nie korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym o których mowa w art. 17b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 23b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Finansującym jest osoba prawna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zobowiązanie w wysokości 54.987,39 zł będzie dla Wnioskodawczyni kosztem uzyskania przychodów? Jeśli tak, to czy w dniu zawarcia ugody, tj. 19 września 2014 r. w całości, czy też okresowo z datą spłaty kolejnych rat?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wskutek kradzieży przedmiotu leasingu zobowiązana była na mocy zawartej umowy leasingu do zapłaty pozostałej należnej kwoty. Nie jest to już, co prawda, opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz podpisując umowę zobowiązała się do jej poniesienia w określonej sytuacji, by móc korzystać z przedmiotu umowy leasingu. Nie ma więc decydującego znaczenia czy opłaty ustalone w umowie leasingu operacyjnego ponoszone są w trakcie trwania tej umowy, czy też po jej zakończeniu. W dalszym ciągu są to jednak opłaty leasingowe wynikające z tej umowy, które Wnioskodawczyni zdecydowała się ponieść zawierając umowę leasingu operacyjnego. Wnioskodawczyni uważa, że pozostałą kwotę należną leasingodawcy, płaconą w ratach należy uznać za koszt związany z umową leasingową i tym samym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów okresowo w ratach pod datą ich poniesienia, gdyż przedmiotowa umowa leasingu operacyjnego spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty z tytułu rozliczenia umowy leasingu po kradzieży przedmiotu leasingu jest prawidłowe oraz nieprawidłowe w zakresie momentu zaliczenia ww. wydatku do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Dla celów podatkowych, poniesienie wydatku można udokumentować, zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), poprzez każdy dowód, który może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczny z prawem.

Podkreślenia wymaga jednak, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie w oparciu o zgromadzone dowody, faktu poniesienia kosztu oraz jego celowości (związku z przychodem). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 23a pkt 1 powołanej ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 23b ust. 2 ww. ustawy określa, że jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)(136)

do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

W przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek (art. 23b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, prowadząca działalność gospodarczą, zawarła umowę leasingu operacyjnego w dniu 25 lutego 2014 r. Przedmiotem leasingu był samochód dostawczy. Dnia 10 lipca 2014 r. ww. pojazd został skradziony. Firma ubezpieczeniowa odmówiła wypłaty odszkodowania z auto-casco (umowa ubezpieczenia była zawarta przez leasingobiorcę). Przyczyną odmowy było niezachowanie należytej staranności przy zabezpieczeniu przedmiotu leasingu. W samochodzie pozostawiono na noc kluczyk i dowód rejestracyjny. Wobec nieznalezienia sprawców sprawa została umorzona. Wnioskodawczyni zapłaciła opłatę wstępną i 4 raty leasingowe. W zaistniałej sytuacji, w dniu 19 września 2014 r., doszło do zawarcia ugody pomiędzy stronami leasingu, w której uzgodniono, że kwotę 54.987,39 zł stanowiącą niedobór wynikający z rozliczenia umowy leasingu należy zapłacić w 4 ratach po 13.750 zł płaconych co miesiąc. Na kwotę wynikającą z ugody w wysokości 54.987,39 zł składa się niedobór wynikający z rozliczenia szkody całkowitej na umowie leasingowej (jest to informacja z firmy leasingowej). Po wygaśnięciu umowy leasingu, z uwagi na kradzież przedmiotu leasingu, leasing wygasł. W ślad za ogólnymi warunkami leasingu na resztę zobowiązań leasingodawca, z niespłaconych rat leasingu i ustalonej wartości końcowej, wyliczył kwotę zdyskontowaną. Z uwagi na brak przedmiotu leasingu nie ma podstawy do wystawienia faktury. Została wystawiona nota obciążeniowa.

Stosownie do art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W myśl art. 7095 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. Korzystający powinien niezwłocznie zawiadomić finansującego o utracie rzeczy. Jeżeli umowa leasingu wygasła z przyczyn określonych w § 1, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody (art. 7095 § 2 i 3 Kodeksu cywilnego).

Z powyższej regulacji wynika, że jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona (zniszczona) z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. Finansujący może w takiej sytuacji żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie, a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty, a także naprawienia szkody.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost sytuacji, gdy przedmiot leasingu zostaje skradziony, dlatego też zastosowanie znajdą tu ogólne zasady zaliczania wydatku do kosztu podatkowego, tj. wydatek ma służyć osiągnięciu przychodu lub zachowaniu lub zabezpieczeniu źródeł przychodów w przyszłości. Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego stanowią koszt uzyskania przychodów, o ile umowa spełnia warunki wynikające z przepisów art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma decydującego znaczenia, czy opłaty te ponoszone są w trakcie trwania umowy, czy też po jej zakończeniu. W dalszym ciągu są to bowiem opłaty leasingowe wynikające z umowy leasingu.

Jeżeli w wyniku zdarzenia losowego (np. kradzieży lub zniszczenia), następuje utrata przedmiotu leasingu, a na mocy zawartej z finansującym umowy korzystający zobowiązany jest do zapłaty kwoty „rozliczeniowej”, to kwotę tę należy uznać za koszt związany z umową leasingową i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Nie jest to już wprawdzie opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz korzystający podpisując umowę zobowiązuje się do poniesienia jej w określonej sytuacji, by móc korzystać z przedmiotu umowy. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia umowy leasingu.

Tym samym, zapłacona przez Wnioskodawczynię kwota wynikająca z rozliczenia umowy leasingu po kradzieży przedmiotu leasingu stanowi koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, należy rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wydatku z tytułu zapłaconej kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu w związku z kradzieżą przedmiotu leasingu, do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Stosownie natomiast do postanowień art. 22 ust. 5c ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosowanie powyższej metody potrącania kosztów uzyskania przychodów przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów uzależnione jest od spełnienia warunków określonych w art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego to przepisu wynika, iż zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

W myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć należy, że definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w powołanym wyżej art. 22 ust. 6b dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych. Innej definicji dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera.

Skoro zatem wydatek związany z zapłaceniem kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu w związku z kradzieżą przedmiotu leasingu może stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 22 ust. 1 ww. ustawy i nie jest bezpośrednio związany z przychodami, to wydatek ten należy zaliczyć do kosztów pośrednich.

Odnosząc powyższe do sytuacji będącej przedmiotem wniosku stwierdzić należy, że wskazany we wniosku wydatek związany z zapłaceniem kwoty wynikającej z rozliczenia umowy leasingu podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie jego poniesienia, tj. w dacie wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu, którym w przedstawionym stanie faktycznym jest nota obciążeniowa wystawiona przez leasingodawcę.

Wnioskodawczyni błędnie zatem przyjęła, że wskazaną we wniosku kwotę należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów okresowo w ratach, pod datą ich zapłaty. W związku z tym stanowisko Wnioskodawczyni w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W szczególności, analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlegają dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku dokumenty. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny, różni się od stanu występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin