Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1640/14/KT
z 4 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2014 r. (data wpływu 2 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 18 lutego 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży budynku oraz opodatkowania sprzedaży gruntu, jako terenu budowlanego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży budynku oraz opodatkowania sprzedaży gruntu, jako terenu budowlanego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Burmistrz sprzedaje w drodze przetargu nieruchomość zabudowaną położoną w miejscowości P., przy autostradzie A - X, w odległości 400 m od węzła nr x5 W.−Z., oznaczoną geodezyjnie nr xxx/x o pow. 15.436 m², opisaną w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych nr x/xxxxxxxx/x. Na przedmiotowej nieruchomości znajduje się budynek gospodarczy o pow. użytkowej przyziemia 259,90 m², z poddaszem użytkowym, częściowo podpiwniczony, dach dwuspadowy o konstrukcji drewnianej, ściany murowane z cegły, posadzki betonowe. W rejestrze budynków, prowadzonym przez Starostwo Powiatowe w W., budynek ten posiada funkcję budynku: „produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa”.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy zatwierdzonym Uchwałą nr x/39/11 Rady Miejskiej z dnia 24 maja 2011 r., teren oznaczony symbolem 14PU przeznaczony jest pod zabudowę produkcyjno-usługową (tereny obiektów produkcyjnych, usług, składów, magazynów).

Gmina nabyła nieruchomość zabudowaną, działkę nr x93/4 o pow. 3 ha 98 m² oraz nieruchomość niezabudowaną, działkę nr x93/5 o pow. 30 ha 26 m² i działkę nr x94 o pow. 6 ha 96 m² od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, akt notarialny repertorium A nr xxxx/2008 z dnia 27 listopada 2008 r. Działka nr x93/4 została podzielona na działkę o nr x93/7 o pow. 3 ha 1943 m² i działkę nr x93/8 o pow. 555 m² (decyzja Starosty W. xxx.xxxx.x.xxx.2013 z dnia 23 sierpnia 2013 r.). Działka nr x93/8 stanowi drogę, natomiast działka nr x93/7 została podzielona na działkę o nr x93/9 (nieruchomość zabudowana budynkiem, o którym mowa wyżej i stanowiąca przedmiot sprawy, o pow. 1 ha 5436 m²) oraz działkę nr x93/10 o pow. 1 ha 6425 m² i nr x93/11 o pow. 82 m² (wydzielona pod przepompownię ścieków), stanowiące nieruchomości niezabudowane rolne (decyzja Burmistrza B. x. xx.xxxx.x.2014 z dnia 24 lutego 2014 r.).

Gmina nie wybudowała przedmiotowego budynku, został nabyty w dniu 27 listopada 2008 r. Gmina nie otrzymała faktury za zakup. Nie ponosiła wydatków na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ww. budynku.

W odpowiedzi na pytanie, czy, a jeżeli tak, do jakich czynności ww. budynek był wykorzystywany przez Gminę od chwili wybudowania, bądź nabycia, Gmina wskazała, że przedmiotem dzierżawy był/jest grunt:

• objęty działkami nr x93/4 i nr x93/5, na rzecz x. S.A. − od dnia 14 lipca 2010 r. do dnia 14 września 2012 r., a następnie na rzecz firmy P.P.H.U. x.x., – od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 11 lutego 2014 r.,
• objęty działkami nr x93/9 i nr x93/10 o łącznej pow. 400 m², na rzecz firmy xyz. Sp. z o.o. − od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 31 maja 2014 r.,
• rolny objęty działkami nr x94, nr x93/4 (część) i nr x93/5 (część) o łącznej pow. 9,18 ha 72 m², na rzecz Renaty i Józefa B. – od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy grunt, na którym znajduje się budynek, należy traktować jako grunt zabudowany i zastosować zwolnienie przyznane dla budynku gospodarczego dla całości transakcji?
• Czy też należy uznać teren, jako grunt niezabudowany i grunt opodatkować stawką 23%, a dla budynku zastosować zwolnienie?

Zdaniem Wnioskodawcy, grunt, na którym znajduje się budynek, z uwagi na znaczną dysproporcję pomiędzy wielkością gruntu (15.436 m²), a wielkością budynku (259,90 m²), należy w świetle ustawy o podatku od towarów i usług uznać za nieruchomość niezabudowaną. Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przekładając powyższe na kanwę niniejszej sprawy, zgodnie z przeznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przedmiotowa nieruchomość jest nieruchomością stanowiącą teren budowlany, jej sprzedaż należy opodatkować stawką podatku w wysokości 23%, a dla budynku zastosować zwolnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Według art. 2 pkt 33 ww. ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, przy czym w przypadku, gdy stanowią tereny budowlane, nie ma zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.), zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W powyższym przepisie wprowadzono zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), umożliwiającą zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części, do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Oznacza to, że jeżeli podatnik wybuduje obiekt lub zmodernizuje go ponosząc przy tym nakłady na ulepszenie w wysokości co najmniej 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (po wybudowaniu lub ulepszeniu) zostanie oddany do użytkowania w rozumieniu przepisów budowlanych i wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych, nie jest to równoznaczne z jego zasiedleniem. W takim przypadku oddanie do użytkowania nie nastąpi bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce, gdy nowowybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub oddany w dzierżawę, czy najem, gdyż nastąpi wówczas wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a powołanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Na podstawie ust. 7a tegoż artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego przepisu wynika, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro – jak wskazała Gmina – obiekt, o którym mowa we wniosku, jest budynkiem, a jego sprzedaż ma miejsce w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, nie można zastosować zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 tej ustawy. Dostawa ta podlega jednak zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, ponieważ Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem ww. budynku gospodarczego i nie ponosiła wydatków na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wobec powyższego – przy uwzględnieniu treści art. 29a ust. 8 ustawy – dostawa gruntu w części związanej z ww. budynkiem – wbrew zaprezentowanemu stanowisku – nie jest dostawą samego gruntu opodatkowaną 23% stawką podatku, ale gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem, a tym samym jest również zwolniona od podatku.

Natomiast dostawa pozostałej części gruntu (działki nr x93/9) − jako że z okoliczności sprawy nie wynika, aby była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, a zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest to teren budowlany przeznaczony pod zabudowę produkcyjno-usługową − nie korzysta ze zwolnienia od podatku ani na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ani ust. 1 pkt 9 tego artykułu, ale jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 tej ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Gminy całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przedstawionego stanu faktycznego przy założeniu, że budynek, o którym mowa we wniosku jest budynkiem w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację − w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.