Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-25/15/AJ
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniach 27 lutego i 9 marca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 27 lutego i 9 marca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 11 lipca 2012 r. kupiła Pani wraz z mężem nieruchomość rolną położoną w obrębie ewidencyjnym G, o numerze 281/2, powierzchni 21,3099 ha, za cenę 155.000,00 zł – w załączeniu akt notarialny Repertorium A nr XXX/2012 rok. Zakupu dokonano w udziale ½ do majątków odrębnych, z racji obowiązującego ustroju rozdzielności majątkowej. Grunty te zostały zakupione na powiększenie już istniejących gospodarstw rolnych, Pani i gospodarstwa rolnego męża. Na ww. gruncie prowadzona była działalność rolnicza. W kwietniu 2013 r. ww. nieruchomość została użyczona na rzecz spółki prawa handlowego na cele budowlane, w związku z ubieganiem się przez spółkę o dofinansowanie z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na realizację projektu „...”. Inwestycja ta miała zostać zrealizowana na działce 281/2. Wraz z mężem jest Pani udziałowcem w ww. spółce. Spółka wystąpiła o wydanie warunków zabudowy i uzyskanie pozwolenia budowlanego na wykonanie inwestycji zgodnie z założeniami projektu budowy elektrowni fotowoltaicznej. W lipcu 2014 r. został przeprowadzony podział nieruchomości, w wyniku którego powstały działki 281/4 – o pow. 1,7770 ha (związana z budową elektrowni) i działka nr 281/5 – o powierzchni 19,5329 ha. Działka nr 281/4 – pow. 1,7770 ha, na której przewidziano realizację projektu została sprzedana spółce za cenę 40.000,00 zł. Ponadto w sierpniu 2014 r. sprzedała Pani udziały w spółce osobom trzecim.

Działka nr 281/2 od dnia zakupu do dnia 14 marca 2013 r. była wykorzystywana na cele rolnicze przez Panią. Od dnia 15 marca 2013 r. ww. działka gruntu wykorzystywana była na cele rolnicze przez inną osobę fizyczną na podstawie umowy dzierżawy. Umowa dzierżawy została rozwiązana przed sprzedażą działki gruntu nr 281/4 (nowy nr działki po podziale). Działalność rolnicza była prowadzona przez dzierżawcę na działce nr 281/2 także w trakcie trwania użyczenia działki spółce, ponieważ nie kolidowało to ze sobą. Grunt użyczono spółce na cele budowlane, w związku z ubieganiem się o dofinansowanie na realizację ww. projektu. W tym czasie tworzona była dokumentacja dotycząca dofinansowania. W związku z tym możliwe było w tym samym czasie użytkowanie gruntu przez inny podmiot.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dokonania powyżej opisanej transakcji sprzedaży gruntu rolnego sprzedaż ta powinna być obciążona podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja ta nie powinna być obciążona podatkiem od towarów i usług, ponieważ jako rolnik nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, sprzedaż została dokonana jednorazowo i nie występują okoliczności wskazujące na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. W momencie zakupu nieruchomości nie miała Pani zamiaru jej odsprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (..).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podatnika podatku od towarów i usług. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 34 str. 1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1, w szczególności (…) dostawy działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary, czy usługi zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej, a nie z zamiarem wykorzystywania ich jako majątku prywatnego w celu realizacji potrzeb osobistych. Przy czym zamiar wykorzystywania towaru w ramach majątku osobistego musi istnieć przez cały okres jego posiadania. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 października 2014 r. sygn.. akt I SA/Kr 1225/14.

Ponadto warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest to, by była ona ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy spełnieniu tej przesłanki podmiot, który wykonuje taką czynność jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o kornych mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, niestosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, w dniu 11 lipca 2012 r. kupiła Pani ½ udziału własności nieruchomości gruntowej o powierzchni 21,3099 ha. Do 14 marca 2013 r. działka gruntu wykorzystywana była przez Panią na cele rolnicze. Od dnia 15 marca 2013 r. do dnia sprzedaży działka była przedmiotem dzierżawy. W tym samym okresie użyczyła Pani działkę spółce prawa handlowego, w której posiadała udziały. Celem użyczenia było przygotowanie dokumentacji niezbędnej do realizacji inwestycji polegającej na budowie elektrowni fotowoltaicznej. Spółka uzyskała decyzję o warunkach zabudowy oraz pozwolenie budowlane. Z uwagi a to, że inwestycja miała być zrealizowana tylko na części działki, w lipcu 2014 r. została podzielona i jedną sprzedano spółce.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że dostawa przypadającego Pani udziału we własności gruntu – wbrew twierdzeniom zawartym w treści wniosku - stanowiła przejaw działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Pani wystąpiła w niej w charakterze podatnika tego podatku w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Informacje zawarte we wniosku wskazują, że sprzedana działka gruntu jedynie przez pewien okres czasu wykorzystywana była przez Panią na cele rolnicze, bowiem w czasie gdy posiadała Pani udziały we własności działki gruntu była ona przedmiotem dzierżawy i użyczenia. Dzierżawa stanowi czynności podlegającą opodatkowaniu – odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – a więc trudno uznać, że była wykorzystywana tylko i wyłącznie w majątku prywatnym w celu zaspokojenia własnych potrzeb. Również podpisanie umowy użyczenia działki gruntu ze spółką prawa handlowego, w której posiadała Pani udziały, w sytuacji, gdy już w momencie oddania gruntu znane było jego przeznaczenie, które wskazywało, że będzie on sprzedany, nie stanowiło przejawu zwykłego zarządu majątkiem osobistym. Jak wskazano w treści uzasadnienia niniejszej interpretacji, aby uznać, że towar – w tym przypadku grunt – jest wykorzystywany w celach osobistych zamiar takiego jego wykorzystywania musi istnieć przez cały okres posiadania, co nie miało miejsca w Pani przypadku. Bez znaczenia jest przy tym fakt, że sprzedaż miała jednorazowy charakter i nie wystąpiły okoliczności wskazujące na częstotliwość tej czynności. Okoliczności te nie stanowią przesłanek do uznania dostawy działki gruntu za czynność niepodlegającą opodatkowaniu. Z uwagi na fakt, że sprzedaż dotyczyła terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, nie mogła być zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9. Oddanie gruntu w dzierżawę skutkuje tym, że nie ma do tej dostawy również zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ działka gruntu nie była przez Panią wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej, gdyż dzierżawa gruntu, stanowi odpłatne świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dostawa ta nie mogła być zwolniona również na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, ponieważ do dostawy terenów budowlanych zwolnienie to nie ma zastosowania. W konsekwencji transakcja ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, 23% stawką podatku.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Wobec powyższego załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy, a oceny stanowiska dokonano wyłącznie na podstawie opisu zdarzenia zawartego we wniosku i jego uzupełnieniu.

Końcowo wskazuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pani, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla męża, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Zaznaczenia wymaga, iż niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.