Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-39/15/MD
z 15 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania czynności wykonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta (zagranicznego zakładu ubezpieczeń) oraz obowiązku ich uwzględniania w informacji podsumowującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania czynności wykonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta (zagranicznego zakładu ubezpieczeń) oraz obowiązku ich uwzględniania w informacji podsumowującej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem VAT prowadzącym sprzedaż opodatkowaną w zakresie: obrotu samochodami oraz sprzedaży części i usług serwisowych. Posiada NIP UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego według PKD 66.22.Z Spółka jest uprawniona do prowadzenia działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych. Według polskich przepisów ma prawo do zastosowania stawki „zwolnionej” (art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług). Jej działalność ubezpieczeniowa polega na występowaniu w imieniu zakładów ubezpieczeniowych poprzez podpisywanie polis ubezpieczeniowych z klientami w zakresie ubezpieczenia majątku ruchomego oraz nieruchomości. W dniu … 2013 r. Spółka podpisała umowę o współpracy z zakładem ubezpieczeń … (dalej jako „zagraniczny zakład ubezpieczeń”) będącym …, zarejestrowanym w Anglii, z siedzibą …, nieposiadającym stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

… S.A. z siedzibą w … jest firmą upoważnioną przez zagraniczny zakład ubezpieczeń do działania na terenie Polski, na mocy Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA). Za jej pośrednictwem została podpisana umowa w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego. Współpraca z zagranicznym zakładem ubezpieczeń nie dotyczy ubezpieczeń nieruchomości.

Zagraniczny zakład ubezpieczeń oświadczył Spółce w umowie, że:

• prowadzi działalność gospodarczą ubezpieczeniową, zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013, poz. 950, z późn. zm.);
• upoważnił swojego przedstawiciela firmę … Polska sp. z o.o. z siedzibą w … do wykonywania działalności agencyjnej, do którego przekazywane są składki i kopie polis ubezpieczeniowych (Administrator).

Proces sprzedaży przez Spółkę usługi ubezpieczenia przedstawia się następująco:

1. w imieniu zagranicznego zakładu ubezpieczeń Spółka podpisuje z klientem polisę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia samochodu. Na polisie występuje jako przedstawiciel zakładu ubezpieczeń;
   
2. polisa zawiera następujące informacje, które klient zatwierdza podpisując polisę:
   
   
   
   1. potwierdzenie, że przed zawarciem umowy ubezpieczenia otrzymał warunki ubezpieczenia zatwierdzone przez zakład Ubezpieczeń oraz że się z nimi zapoznał i zaakceptował ich treść;
      
   2. że upoważnia zakład ubezpieczeń, spółki zależne i powiązane z zakładem ubezpieczeń oraz spółki, z którymi zakład ubezpieczeń ma zawartą umowę współpracy w celu należytego wykonania umowy ubezpieczenia do przekazywania między sobą danych osobowych klienta do celów: związanych z zawarciem i wykonaniem umowy ubezpieczenia, tworzenia i prezentacji pełnej oferty produktowej dla jego osoby, wykonywania analiz i badań statystycznych oraz że klient zwalnia zakład ubezpieczeń z obowiązku każdorazowego powiadamiania, gdy jego dane osobowe będą przekazywane ww. podmiotom. Klient przyjmuje do wiadomości, że przysługuje mu prawo wglądu do jego danych osobowych oraz ich poprawiania, a przetwarzanie tych danych w celach innych niż wymienione powyżej oraz celach prawnie usprawiedliwionych lub statutowych wymagają jego uprzedniej zgody;
      
   3. że centrum autoryzacji szkód jest firma …;
      
   4. że wszelkie spory wynikające z realizacji umowy rozstrzygane będą przez sąd właściwy dla siedziby ….
      

Spółka przesłała wniosek do Biura Wymiany Informacji Podatkowych w celu potwierdzenia NIP klienta. W potwierdzeniu otrzymała informację, że numer VAT jest aktywny, dane identyfikacyjne niezgodne. Zagranicznemu zakładowi ubezpieczeń Spółka wystawia fakturę „NP” z art. 28b „reverse chargé”, tytułem „usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego – podstawa zwolnienia art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług”. W deklaracji VAT-7 transakcję wykazuje w poz. 11 jako świadczenie usług poza terytorium kraju i nie wykazuje kwartalnie w deklaracji VAT-UE ze względu na brak NIP UE klienta.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo wystawia fakturę na zagraniczny zakład ubezpieczeń („NP”, bez NIP) stosując art. 28b („reverse chargé”) i nie wykazuje faktury w informacji podsumowującej VAT-UE?

Zdaniem Spółki, prawidłowo wystawia faktury na zagraniczny zakład ubezpieczeń, ponieważ na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), miejsce świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b).

W przypadku identyfikacji nabywcy w odniesieniu do art. 106e ustawy o VAT oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 2013 r. jest możliwość nie umieszczania danych nabywcy dotyczących numeru identyfikacji podatkowej na fakturze (§ 26 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów – Dz. U. Nr 68, poz. 360, z późn. zm.).

W przypadku usług świadczonych na rzecz nabywcy, który posiada zwolnienie od podatku od wartości dodanej, dane nie podlegają konieczności ewidencji w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych (art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług – Dz. U. 2004, Nr 54, poz. 535).

Odnośnie usług zwolnionych od podatku od towarów i usług w art. 43 pkt 37 ustawy są wyszczególnione usługi doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 66.22.10.0 ), ale zastosowanie tego przepisu ma miejsce, gdy dana usługa została wykonana na terenie kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1).

Reasumując, dla usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego stawką od podatku od towarów i usług dla podmiotu będącego nabywcą a posiadającego miejsce siedziby na terenie kraju członkowskiego jest stawka „NP”.

Faktura powinna zawierać adnotację określoną w art. 106e ustawy „Zobowiązany do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi na podstawie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług z 11.03.2004” .

Prawidłowym jest niewykazywanie ww. transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W tym miejscu podkreślić należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Ustalenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku usług, które odbywa się pomiędzy podmiotami podlegającymi różnym jurysdykcjom podatkowym lub usług, które mają charakter transgraniczny.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 3 (Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy.

W art. 28a ustawy wskazano, że na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
      
      
      
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w przepisie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy).

Przytoczone przepisy ustawy są odzwierciedleniem treści art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), w myśl którego miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Stawka podatku, jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści ust. 1 pkt 37 tego artykułu, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Według ust. 10 pkt 3 ww. artykułu, podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej – są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

W świetle art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Według art. 106a pkt 2 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
2. państwa trzeciego.

Jak stanowi art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna m. in. zawierać:

(…);
4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

(…);
10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
(…);
12) stawkę podatku;
13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
(…);
18) w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”;
24) w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3:

1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Według art. 106e ust. 5 ustawy, faktura może nie zawierać:

1. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14;
2. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b – danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14;

(…).

Do dnia 31 grudnia 2013 r. szczegółowe zasady wystawiania faktur określone były w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68 poz. 360, z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Obowiązkowe elementy jakie winna zawierać faktura określał § 5 ust. 1 rozporządzenia. W świetle tego przepisu, faktura powinna m.in. zawierać:

(…)

4) numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;

(…).

W świetle § 5 ust. 2 pkt 11 rozporządzenia, faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3 ustawy:

1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Należy przy tym zastrzec, że § 26 rozporządzenia, na który powołała się Spółka w swoim stanowisku przestał obowiązywać z dniem 1 stycznia 2013 r. Nie mógł mieć zatem zastosowania do stanu faktycznego opisanego przez Spółkę, gdyż dotyczy on umowy zawartej przez Spółkę w dniu … 2013 r.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka (podatnik VAT posiadający NIP UE) w … 2013 r. podpisała umowę o współpracy w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego z zagranicznym zakładem ubezpieczeń z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, nieposiadającym stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Zagraniczny zakład ubezpieczeń oświadczył Spółce, że prowadzi działalność ubezpieczeniową zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. 2013, poz. 950, z późn. zm.). Spółka w imieniu zagranicznego zakładu ubezpieczeń podpisuje z klientem polisę ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczenia samochodu. Na polisie występuje jako przedstawiciel zakładu ubezpieczeń. Współpraca z zagranicznym zakładem ubezpieczeń nie dotyczy ubezpieczeń nieruchomości. Zagranicznemu zakładowi ubezpieczeń Spółka wystawia fakturę „NP” zgodnie z art. 28b ustawy („reverse chargé”), tytułem „usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego – podstawa zwolnienia art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług”. W deklaracji VAT-7 transakcję Spółka wykazuje w poz. 11, jako świadczenie usług poza terytorium kraju i nie wykazuje kwartalnie w deklaracji VAT-UE ze względu na brak NIP UE klienta.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą prawidłowości dokumentowania czynności wykonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta (zagranicznego zakładu ubezpieczeń) oraz obowiązku ich uwzględniania w informacji podsumowującej.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść powołanych przepisów z zakresu podatku od towarów i usług potwierdzić należy stanowisko Spółki, że – skoro ze złożonego wniosku wynika, iż zagraniczny (brytyjski) zakład ubezpieczeń spełnia definicję podatnika zawartą w art. 28a ustawy – to zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia i opodatkowania usług wykonywanych na jego rzecz przez Spółkę (usług pośrednictwa ubezpieczeniowego) będzie terytorium kraju, w którym ten zleceniodawca (usługobiorca) posiada siedzibę, tj. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

W tej sytuacji:

• nie jest konieczne – jako to zasugerowała Spółka w swoim stanowisku – podawanie na fakturze rozbudowanego zapisu „Zobowiązany do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi na podstawie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług z 11.03.2004”, a wystarczające jest – w świetle art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy – podanie na niej zwrotu „odwrotne obciążenie”;
• przepisy prawa krajowego nie stoją na przeszkodzie, aby w pozycji faktury, w której co do zasady podaje się stawkę podatku, podać zwyczajowy skrót „NP”;
• brak jest podstaw prawnych, aby czynności opisane we wniosku Spółka musiała uwzględniać w informacjach podsumowujących. W świetle bowiem art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy zobowiązani są składać zbiorcze informacje (informacje podsumowujące) o usługach dokonanych na rzecz podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, do których stosuje się art. 28b, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca. Z takimi właśnie usługami (zwolnionymi od podatku) mamy do czynienia na gruncie analizowanej sprawy.

Faktura dokumentująca ww. usługi powinna jednak – wbrew poglądowi Spółki – zawierać numer, za pomocą którego nabywca usług (zagraniczny zakład ubezpieczeń) jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej. Obowiązek ten wynika z treści art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy i nie jest modyfikowany przez art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy. Ten ostatni bowiem, przesądza, że faktura w tej sytuacji może nie zawierać kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto; stawki podatku; sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku; kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku. Przepis ten nie wspomina (co – na podstawie art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy – ma miejsce w odniesieniu do usług, których miejsce świadczenia znajduje się w kraju trzecim) o numerze identyfikacji podatkowej.

W związku z powyższym stanowisko Spółki – jako całość – należało uznać nieprawidłowe.

Na marginesie można również dodać, że choć przy dokumentowaniu ww. usług Spółka powinna (jak wykazano powyżej) podawać numer identyfikacji podatkowej nabywcy (zagranicznego zakładu ubezpieczeń), to jednak nie musi być on poprzedzony dwuliterowym kodem stosowanym dla potrzeb podatku od wartości dodanej właściwym dla Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.