INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2012r. (data wpływu 9 marca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania, wymienionych we wniosku, kosztów i usług na rzecz kontrahentów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2012r wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania, wymienionych we wniosku, kosztów i usług na rzecz kontrahentów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej Spółka) prowadzi swą podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. W ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, Spółka świadczy także inne usługi, np. najmu i dzierżawy. W związku z tym, Spółka często występuje na zewnątrz jako nabywca usług, w rzeczywistości jednak usługi te są nabywane na rzecz innych podmiotów. Dlatego też po otrzymaniu faktury od swojego usługodawcy, Spółka będzie refakturować te usługi na podmiot faktycznie korzystający z usługi. Spółka przy refakturowaniu nie będzie doliczała marży, czy jakichkolwiek innych dodatkowych obciążeń zwiększających w ten sposób zobowiązanie kontrahenta wobec Spółki za usługi świadczone przez podmioty trzecie. W związku z tym, że rozliczenia w zakresie refakturowania w praktyce sprawiają duże utrudnienia, co z kolei przekłada się na komplikację rozliczeń podatku od towarów i usług, Spółka zamierza uprościć i ujednolicić zasady rozliczeń z tytułu refakturowania. Powyższe utrudnienia wynikają przede wszystkim z późnego wpływu do Spółki faktur źródłowych, będących podstawą do dalszego refakturowania usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, a także własne stanowisko w sprawie, Spółka pyta czy, w przypadku refakturowania kosztów na swoich kontrahentów, Spółka świadczy usługi tak jak podmiot wystawiający fakturę pierwotną, dniem wykonania przez Spółkę usług refakturowanych będzie dzień otrzymania przez Spółkę faktury pierwotnej od dostawcy usług, co w konsekwencji będzie prowadzić do uznania, że dniem wykonania usługi refakturowanej będzie dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Art. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - dalej ustawa o podatku od towarów i usług, reguluje zasady określania momentu powstania obowiązku podatkowego w tym podatku.

Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku refakturowania przez nią usług, powinna ona rozpoznawać obowiązek podatkowy na zasadach takich samych, jakby sama świadczyła daną usługę, tj.:

• w miesiącu wystawienia przez nią faktury, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od dnia wykonania usługi, którym to dniem będzie dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki,
• w przypadku szczególnych kategorii usług, wskazanych w art. 19 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, na zasadach wskazanych w przedmiotowym przepisie, tj. przykładowo:
  1. w momencie upływu terminu płatności, wskazanym w umowie między stronami umowy - dla rozliczeń z tytułu usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, usług w zakresie rozprowadzania wody oraz w zakresie gospodarki ściekami,
  2. w momencie otrzymania przez Spółkę całości lub części zapłaty, nie później jednak niż w ciągu 30 dni od chwili wykonania usługi przez Spółkę (za dzień wykonania usługi będzie uważać się dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki) - w przypadku usług transportu, spedycyjnych i przeładunkowych.
  
  

W pierwszej kolejności. Spółka pragnie wskazać, iż co prawda przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają wprost postanowień dotyczących refakturowania usług, możliwość taka dopuszczona jest jednak na gruncie przepisów prawa europejskiego, a ponadto znajduje powszechne potwierdzenie w praktyce organów podatkowych i orzecznictwie sądów administracyjnych. W konsekwencji, Spółka, co do zasady, uprawniona będzie do refakturowania ww. usług na faktycznego nabywcę usługi.

Mając powyższe na uwadze, a także uwzględniając okoliczność, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazują, na szczególny moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania usług, w ocenie Spółki, zastosowanie znajdywać powinny reguły ogólne, tj. odnoszące się do podmiotów wykonujących daną usługę. Mając na uwadze, iż okoliczność świadczenia (odsprzedaży) przez Spółkę usługi potwierdzana będzie fakturą w pierwszej kolejności, w ocenie Spółki, zastosowanie znajdzie art. 19 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, który wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury, nie później jednak niż 7 dni od momentu wykonania usługi.

W ocenie Spółki, powyższą regulację, w odniesieniu do refakturowania, interpretować należy w ten sposób, iż obowiązek podatkowy powstawać powinien w momencie wystawienia przez Spółkę refaktury, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od dnia otrzymania przez Spółkę faktury wystawionej przez pierwotnego świadczeniodawcę konkretnej usługi.

Spółka pragnie wskazać, iż przyjęcie innego stanowiska, a w szczególności uznanie, iż obowiązek podatkowy rozpoznawany powinien być nie później niż w ciągu 7 dni od pierwotnego świadczenia usługi (tj. świadczenia wykonanego na rzecz Spółki), jest w jej ocenie nieuzasadnione. Nie można bowiem, zdaniem Spółki, twierdzić. iż w tym momencie następuje świadczenie ze strony Spółki na rzecz kontrahentów Spółki, gdyż w tym momencie Spółka może jeszcze nie mieć informacji (faktury) o wartości usługi, jej charakterze czy też o stawce podatku. Dopiero bowiem w momencie otrzymania faktury pierwotnej Spółka ma pełne informacje dające jej podstawę do wystawienia refaktury. Spółka pragnie podkreślić, iż w okresie 7 dni od momentu wykonania świadczenia pierwotnego, Spółka często nie jest w stanie nawet stwierdzić, czy i jaka usługa będzie odsprzedawana na rzecz kontrahenta. W konsekwencji, powyższy sposób rozliczenia byłby, zdaniem Spółki, niemożliwy w praktyce do przeprowadzenia lub prowadziłby do ciągłego korygowania rozliczeń i powstawania zaległości podatkowych.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku dokonywania przez nią, refakturowania usług, rozpoznawać powinna obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług na następujących zasadach:

• co do zasady z chwilą, wystawienia refaktury, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od daty otrzymania faktury pierwotnej od podmiotu bezpośrednio świadczącego usługę lub
• w przypadku usług wymienionych w art. 19 ust. 13 stawy o podatku od towarów i usług, na zasadach wskazanych w przedmiotowym przepisie z tym, że za dzień wykonania usługi będzie uważać się dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki.
  
  

W związku z powyższym, jeśli Spółka, zgodnie z obowiązującą umową będzie zobowiązana do przeniesienia na swojego kontrahenta, przykładowo, kosztów zakupu usługi transportu towarów, zdaniem Spółki, zastosowanie znajdzie art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług, o ile tylko zostaną, spełnione przesłanki określone w tym przepisie, przy czym określony w tym przepisie 30 dniowy termin należy, zdaniem Spółki, liczyć od dnia wpływu faktury pierwotnej do Spółki.

Uznanie, że Spółka świadczy usługi na rzecz swojego kontrahenta przed terminem otrzymania faktury pierwotnej spowodowałoby komplikacje w rozliczeniach i przeniesieniu kosztów na podmiot faktycznie korzystający z usług danego dostawcy. Jest to spowodowane tym, że Spółka często nie będzie uprawniona w ogóle do wystawienia faktury na rzecz kontrahenta, ponieważ sama nie będzie miała informacji o korzystaniu przez niego z usług usługodawcy Spółki. Jednak nawet jeśli Spółka będzie posiadać informację o tym, że kontrahent korzystał z usług, za które obowiązek płatności spoczywa na Spółce, a które docelowo powinny obciążać kontrahenta, Spółka do czasu otrzymania faktury od usługodawcy często nie będzie w stanie określić w sposób prawidłowy należności za wykonane usługi. Dlatego też często jedyną pewną informacją, o wysokości kosztów, które powinny obciążać kontrahentów Spółki, są faktury pierwotne, które jednak Spółka otrzymuje z opóźnieniem.

Na taki sposób rozumienia pojęcia refakturowania wskazuje także przepis art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, który został dodany do niej, ustawą z dnia 18 marca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) i zaczął obowiązywać od dnia 1 kwietnia 2011r. Przepis ten stanowi, iż w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podobne stanowisko w kwestii refakturowania, wyraża także Minister Finansów w swoich interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 23 kwietnia 2008r., IBPP3/443-61/08/BWo czytamy:

„(…) obowiązek podatkowy w przypadku refakturowania usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A powstanie w dniu wystawienia przez Wnioskodawcę faktury, nie później niż siódmego dnia licząc od dnia wykonania usługi (data otrzymania faktury pierwotnej od podmiotu świadczącego usługę).

(...) Z kolei w odniesieniu do refakturowania usług, (...) dla których ustawodawca określił szczególny moment powstania obowiązku podatkowego, wymienionych w art. 19 ust. 13 ustawy, obowiązek podatkowy powstanie na zasadach określonych w tym przepisie, przy spełnieniu warunków w nim określonych."

W sprawie refakturowania wypowiedział się także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 7 czerwca 2011r., sygn. ILPP2/443-462/11-4/BA, w której potwierdził, że momentem wykonaniem usługi transportowej (refakturowanej) przez Wnioskodawcę jest moment wystawienia faktury z tytułu obciążenia kosztami usługi transportowej - jak wskazał Wnioskodawca - niezwłocznie po otrzymaniu faktury od sprzedawcy usługi transportowej. Dyrektor Izby stwierdził następnie:

"Reasumując, dla świadczonej usługi obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT - powstaje z chwilą otrzymania całości łub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług, tj. od momentu wystawienia przez Wnioskodawcę faktury z tytułu obciążenia kosztami usługi transportowej."

Podobne stanowisko, w którym nie wiąże się momentu powstania obowiązku podatkowego przy refakturowaniu, z momentem wykonania usługi przez pierwotnego usługodawcę, można znaleźć w orzecznictwie sądowym. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 20 października 2011r., sygn. I SA/Rz 573/11, Sąd orzekł: "Mając zatem na uwadze powołane zasady powstawania obowiązku podatkowego oraz to, iż odnoszą się one także do usług odsprzedawanych, w przypadku usług których wykonanie winno być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstanie w momencie wystawienia "refaktury" (...). Odnośnie momentu wykonania usługi należy jeszcze raz podkreślić, iż usługa refakturowana jest usługą odrębną od usługi pierwotnej. Nie można zatem uznać, jak uczynił to Minister Finansów w wydanej przez siebie interpretacji, że usługa refakturowana jest wykonana w tym samym momencie, w którym jest wykonana usługa pierwotna. Nie jest zatem uprawniony wniosek, iż obowiązek podatkowy z tytułu refakturowania powstaje w tej samej dacie, w której powstał obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usługi pierwotnej (...)."

W związku z powyższym, Spółka zwraca się z uprzejmą prośba o potwierdzenie, że prawidłowo będzie postępować uznając, że w przypadku refakturowania usług na swoich kontrahentów, refakturowana przez Spółkę usługa jest wykonana w dniu otrzymania faktury pierwotnej, a co za tym idzie, terminy przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarowi usług, związane z ustaleniem powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, należy liczyć od dnia otrzymania faktury pierwotnej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przez refakturowanie usług - obok czynności odprzedaży usług - niekiedy rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas "kupno" i "odprzedaż" usługi przez pośrednika, lecz poniesienie (czy też nawet wyłożenie) przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy.

Biorąc pod uwagę, że refakturowanie jest bądź to odprzedażą usług, bądź to przenoszeniem kosztów, przedmiotem refakturowania mogą być w zasadzie wszystkie usługi, nawet jeśli podmiot refakturujący nie ma wymaganych uprawnień do samodzielnego świadczenia danych czynności, czy też nie leży to w jego przedmiocie działalności (określonym dla celów ewidencyjnych).

Ustawodawca uściślił pojęcie „refakturowania” wprowadzając art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011r., zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ww. ustawy o VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Ustawodawca przewidział jednak od tej zasady szereg wyjątków, które określają w odmienny sposób moment powstania obowiązku podatkowego m.in. w zależności od rodzaju transakcji.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 1 i 2 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą:

1. upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu:
   1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
   2. świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18,
   3. świadczenia usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
2. otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług:
   1. transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami,
   2. spedycyjnych i przeładunkowych,
   3. w portach morskich i handlowych,
   4. budowlanych lub budowlano-montażowych.
   
   

Ustawodawca nie wprowadził szczególnych przepisów, które określałyby moment powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania usług, dlatego też należy stosować zasady dotyczące świadczenia usług określone w art. 19 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy także inne usługi, np. najmu i dzierżawy. W związku z tym, Wnioskodawca często występuje na zewnątrz jako nabywca usług, w rzeczywistości jednak usługi te są nabywane na rzecz innych podmiotów. Dlatego też po otrzymaniu faktury od usługodawcy, Wnioskodawca będzie refakturować te usługi na podmiot faktycznie korzystający z usługi i nie będzie doliczał marży, czy jakichkolwiek innych dodatkowych obciążeń zwiększających w ten sposób zobowiązanie kontrahenta wobec niego za usługi świadczone przez podmioty trzecie. Spółka zamierza uprościć i ujednolicić zasady rozliczeń z tytułu refakturowania. Powyższe utrudnienia wynikają przede wszystkim z późnego wpływu do Spółki faktur źródłowych, będących podstawą do dalszego refakturowania usług.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku refakturowania usług, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług na następujących zasadach:

1. co do zasady z chwilą, wystawienia refaktury, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od daty otrzymania faktury pierwotnej o podmiotu bezpośrednio świadczącego usługę,
2. w przypadku usług wymienionych w art. 19 ust. 13 stawy o podatku od towarów i usług, na zasadach wskazanych w przedmiotowym przepisie, tj.:
   1. w momencie upływu terminu płatności, wskazanym w umowie między stronami umowy - dla rozliczeń z tytułu usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, usług w zakresie rozprowadzania wody oraz w zakresie gospodarki ściekami, z tym, że za dzień wykonania usługi będzie uważać się dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki
      lub
   2. w momencie otrzymania przez Spółkę całości lub części zapłaty, nie później jednak niż w ciągu 30 dni od chwili wykonania usługi przez Spółkę (za dzień wykonania usługi będzie uważać się dzień wpływu faktury pierwotnej do Spółki) - w przypadku usług transportu, spedycyjnych i przeładunkowych.
   
   

Zasadniczym problemem, który należy rozstrzygnąć w przedmiotowej sprawie, jest kwestia jaką datę należy przyjąć za datę wykonania usługi, która jest refakturowana.

Zauważyć należy, że wprowadzone przywołanym wcześniej przepisem art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, uściślenie pojęcia „refakturowania” usług stwarza sytuację gdy podmiot, który nie świadcząc fizycznie danej usługi, występuje w roli usługodawcy i dokonuje odsprzedaży tej usługi na rzecz faktycznego jej konsumenta (nabywcy). Powyższa sytuacja nie oznacza, że w momencie refakturowana usługa jest fizycznie wykonywana. Usługę tę niewątpliwie wykonano tylko jeden raz, a mianowicie w momencie wykonania jej przez pierwotnego usługodawcę. A zatem za dzień wykonania usługi, również w sytuacji jej refakturowania, należy przyjąć dzień jej wykonania przez usługodawcę pierwotnego.

Tak więc, dokonując ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania usług na faktycznych nabywców, Wnioskodawca winien kierować się odpowiednią regulacją przepisu art. 19 ustawy o VAT, przyjmując jednocześnie za dzień wykonania tej usługi, dzień w którym została ona wykonana przez pierwotnego (tj. faktycznego) usługodawcę.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że tut. organ nie może podzielić stanowiska Wnioskodawcy, iż prawidłowo będzie on postępować uznając, że cyt. „w przypadku refakturowania usług na swoich kontrahentów, refakturowana przez Spółkę usługa jest wykonana w dniu otrzymania faktury pierwotnej, a co za tym idzie, terminy przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarowi usług, związane z ustaleniem powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, należy liczyć od dnia otrzymania faktury pierwotnej przez Spółkę.”

Ponadto, odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy, cyt. „(…) uznanie, że Spółka świadczy usługi na rzecz swojego kontrahenta przed terminem otrzymania faktury pierwotnej spowodowałoby komplikacje w rozliczeniach i przeniesieniu kosztów na podmiot faktycznie korzystający z usług danego dostawcy (…), oraz „(…) Jednak nawet jeśli Spółka będzie posiadać informację o tym, że kontrahent korzystał z usług, za które obowiązek płatności spoczywa na Spółce, a które docelowo powinny obciążać kontrahenta, Spółka do czasu otrzymania faktury od usługodawcy często nie będzie w stanie określić w sposób prawidłowy należności za wykonane usługi. Dlatego też często jedyną pewną informacją, o wysokości kosztów, które powinny obciążać kontrahentów Spółki, są faktury pierwotne, które jednak Spółka otrzymuje z opóźnieniem. (…)” wskazać należy, że okoliczności te nie stanowią przesłanek mających wpływ na określenie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku refakturowania przez Wnioskodawcę świadczonych usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa, w których indywidualnie oceniano opis zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym .orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, którą powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.