Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-242/15/ASz
z 30 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura − 19 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 17 września 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania − jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 18 sierpnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4511-242/15/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 17 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 2 kwietnia 2014 r. rozwiązano z Wnioskodawcą, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, stosunek pracy.

Od powyższego wypowiedzenia Wnioskodawca wniósł pozew do Sądu Pracy, formułując żądanie pozwu jako żądanie o przywrócenie do pracy, ewentualnie odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W dniu 14 sierpnia 2014 r. została z pozwanym zawarta ugoda sądowa. Na mocy ugody pozwany: „zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda kwotę 22.688,00 zł, tytułem dwumiesięcznego wynagrodzenia powoda w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie na rachunek bankowy powoda, znany stronie pozwanej wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności (...)”.

Dokonując wypłaty ww. ugodzonej kwoty pozwany dokonał potrącenia składek na ubezpieczenie społeczne, wypłacając Wnioskodawcy faktycznie kwotę o 4.084,00 zł mniejszą niż wynikająca z ugody sądowej.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że wynagrodzenie zostało wypłacone w związku z treścią art. 45 i art. 471 ustawy Kodeks pracy a wysokość wypłaconego odszkodowania mieści się w kwotach określonych w przepisach Kodeksu pracy – art. 47¹ Kodeksu pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ugodzona kwota w wysokości 22.688,00 zł winna zostać wypłacona w pełnej wysokości brutto wobec faktu, iż korzysta ona ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też kwota ta podlega dodatkowemu oskładkowaniu?

Na wstępie Wnioskodawca przywołał treść art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazał, że za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Następnie Wnioskodawca wskazał, że kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Stosownie do postanowień art. 45 ustawy Kodeks pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy − stosownie do żądania pracownika − orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu − o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W ocenie Wnioskodawcy, ugodzona kwota winna zostać wypłacona w pełnej wysokości brutto, nie stanowi ona bowiem odszkodowania z tytułu tzw. utraconych korzyści a jedynie odszkodowanie za rzeczywistą stratę. Tym samym nie może być również mowy o wyłączeniu ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 3b tiret 2 (winno być art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Należy mieć tu na uwadze, że użyty w powyższych przepisach termin „odszkodowanie” oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że 2 kwietnia 2014 r. rozwiązano z Wnioskodawcą, z zachowaniem okresu wypowiedzenia, stosunek pracy.

Od powyższego wypowiedzenia Wnioskodawca wniósł pozew do Sądu Pracy, żądając przywrócenia do pracy, ewentualnie wypłaty odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W dniu 14 sierpnia 2014 r. została z pozwanym zawarta ugoda sądowa, na mocy której pozwany: „zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda kwotę 22.688,00 zł, tytułem dwumiesięcznego wynagrodzenia powoda w terminie 14 dni od uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie na rachunek bankowy powoda, znany stronie pozwanej wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności (...)”.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że wynagrodzenie zostało wypłacone w związku z treścią art. 45 i art. 47¹ ustawy Kodeks pracy a wysokość wypłaconego odszkodowania mieści się w kwotach określonych w przepisach Kodeksu pracy – art. 47¹ Kodeksu pracy.

Należy zauważyć, że kwestie zasad i podstawy wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę regulują przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy − stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

W świetle powołanych powyżej przepisów, stwierdzić należy, że skoro przyznane Wnioskodawcy w drodze ugody sądowej odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie art. 45 i art. 47¹ Kodeksu pracy a jego wysokość wynika z art. 47¹ ww. Kodeksu to − stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wolne jest od podatku dochodowego, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. na gruncie badanej sprawy – z przepisów Kodeksu pracy. W przedmiotowej sprawie nie ma zatem potrzeby analizowania powołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także ustalania czy opisane we wniosku odszkodowanie dotyczy utraconych korzyści. Jak wyżej wskazano przyznane Wnioskodawcy odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przepis nie różnicuje skutków podatkowych odszkodowania w zależności od tego czy dotyczy ono szkody rzeczywistej czy utraconych korzyści.

Odnosząc się z kolei do stanowiska Wnioskodawcy, w którym stwierdził, że powinien otrzymać odszkodowanie w kwocie brutto należy wskazać, iż w niniejszej interpretacji Organ wskazał jedynie jakie skutki podatkowe wywołuje otrzymanie przez Wnioskodawcę odszkodowania. Organ nie odniósł się z kolei do poprawności poboru opisanych we wniosku składek na ubezpieczenie społeczne. Kwestia poboru opisanych we wniosku składek na ubezpieczenie społeczne nie jest uregulowana przepisami prawa podatkowego a zatem Organ podatkowy nie jest właściwy do interpretowania przepisów w tym zakresie.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.