Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-1092/14/MM
z 3 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2014 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 5 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaliczenia wynagrodzenia za usługi remontowe wykonane na rzecz pożyczkodawcy na spłatę pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 23 lutego 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zaliczenia wynagrodzenia za usługi remontowe wykonane na rzecz pożyczkodawcy na spłatę pożyczki.

We wniosku tym oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 10 grudnia 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki, mocą której jako pożyczkobiorca pożyczył kwotę 90.000 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych). Umowa powyższa jako umowa zawarta pomiędzy osobami fizycznymi dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w dniu 23 grudnia 2013 r. została zgłoszona do Urzędu Skarbowego poprzez złożenie deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC-3).

Mocą aneksu zawartego w dniu 12 stycznia 2014 r. został wydłużony termin spłaty. Wprowadzone powyższym aneksem zmiany nie miały jednak wpływu na wysokość podstawy opodatkowania. Ostateczna spłata pożyczki została wyznaczona na dzień 31 grudnia 2016 r. Pożyczkodawca w 2015 r. planuje przeprowadzić remont mieszkania, a Wnioskodawca chce mu w tym pomóc, kładąc płytki, panele, gładzie, malując ściany, itd. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i usługi remontowe nie będą prowadzone w ramach takowej działalności, jak również z pożyczkodawcą Wnioskodawca nie będzie zawierał umowy zlecenia.

Pożyczkodawca chce, aby zapłata za wykonane przez Wnioskodawcę w związku z przeprowadzonym remontem prace została zaliczona na spłatę udzielonej pożyczki. Ponieważ Wnioskodawca zgadza się z takim rozwiązaniem wraz z pożyczkodawcą planują zawrzeć porozumienie, w którym zakres prac remontowych zostanie szczegółowo określony i wyceniony zgodnie z obecnymi cenami rynkowymi oraz w którym znajdzie się zapis, że kwota stanowiąca równowartość wynagrodzenia za wykonane prace nie zostanie mu wypłacona lecz zostanie zaliczona na poczet spłaty zaciągniętej przez niego pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy kwotę stanowiącą równowartość wynagrodzenia za wykonane prace zaliczoną następnie na poczet spłaty pożyczki należy potraktować jako przychód z tytułu umorzenia kapitału?
2. Czy kwotę stanowiącą równowartość wynagrodzenia za wykonane prace zaliczoną następnie na poczet spłaty pożyczki należy traktować jako przychód z innych źródeł niż wymienione w art. 12 – 14 oraz 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenia za wykonane przez niego prace, które następnie zostanie zaliczone na poczet spłaty pożyczki nie należy traktować jako przychodu z tytułu jej umorzenia. Nie wynika to bezpośrednio z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która traktuje jedynie o przychodach z tytułu umorzenia w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, jednakże przyjąć należy, że samo umorzenie niezależnie od tego czy następuje pomiędzy osobami fizycznymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy też poza nią jest niczym innym jak zwolnieniem z długu regulowanym przez art. 508 Kodeksu cywilnego. W ocenie Wnioskodawcy podkreślenia wymaga, że istotą samego zwolnienia z długu jest nieodpłatność. W takim przypadku fakt powstania przychodu nie budzi wątpliwości. Tymczasem w przedstawionym przez niego powyżej zdarzeniu mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług remontowych na rzecz pożyczkodawcy. Nie ma zatem mowy o umorzeniu pożyczki i powstaniu z tego tytułu przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy równowartość wykonanych przez niego prac remontowych, zaliczona następnie na poczet spłaty pożyczki (kapitału) nie należy także do przychodów z innych źródeł, o których stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego, kwota pożyczki jest podatkowo obojętna i jej udzielenie lub zwrot – zarówno po stronie pożyczkodawcy, jak i pożyczkobiorcy – nie ma wpływu na podatek dochodowy. Oznacza to, że otrzymanie pożyczki nie wpływa na przychody, również zwrot pożyczki nie oznacza, że można ją zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że spłata części kapitału udzielonej mu pożyczki poprzez wykonanie przez niego prac remontowych na podstawie stosownego porozumienia nie będzie stanowić ani przychodu po stronie Wnioskodawcy, ani kosztu jego uzyskania po stronie pożyczkodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, do których zalicza wymienione w pkt 9 „inne źródła”.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w dniu 10 grudnia 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki, mocą której jako pożyczkobiorca pożyczył kwotę 90.000 zł (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych). Umowa powyższa jako umowa zawarta pomiędzy osobami fizycznymi dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w dniu 23 grudnia 2013 r. została zgłoszona do Urzędu Skarbowego poprzez złożenie deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC-3).

Mocą aneksu zawartego w dniu 12 stycznia 2014 r. został wydłużony termin spłaty. Wprowadzone powyższym aneksem zmiany nie miały jednak wpływu na wysokość podstawy opodatkowania. Ostateczna spłata pożyczki została wyznaczona na dzień 31 grudnia 2016 r. Pożyczkodawca w 2015 r. planuje przeprowadzić remont mieszkania, a Wnioskodawca chce mu w tym pomóc, kładąc płytki, panele, gładzie, malując ściany, itd. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i usługi remontowe nie będą prowadzone w ramach takowej działalności, jak również z pożyczkodawcą Wnioskodawca nie będzie zawierał umowy zlecenia.

Pożyczkodawca chce, aby zapłata za wykonane przez Wnioskodawcę w związku z przeprowadzonym remontem prace została zaliczona na spłatę udzielonej pożyczki. Ponieważ Wnioskodawca zgadza się z takim rozwiązaniem wraz z pożyczkodawcą planują zawrzeć porozumienie, w którym zakres prac remontowych zostanie szczegółowo określony i wyceniony zgodnie z obecnymi cenami rynkowymi oraz w którym znajdzie się zapis, że kwota stanowiąca równowartość wynagrodzenia za wykonane prace nie zostanie mu wypłacona lecz zostanie zaliczona na poczet spłaty zaciągniętej przez niego pożyczki.

Jak wynika z treści art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast z treści art. 508 ww. ustawy wynika, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie pożyczki są obojętne podatkowo. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia pożyczki lub jej części, wtedy bowiem pożyczkobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód).

W opisanym zdarzeniu przyszłym – jak sam Wnioskodawca twierdzi - nie mamy do czynienia z umorzeniem pożyczki, a zatem kwoty wynagrodzenia za wykonane prace, zaliczonej na poczet spłaty pożyczki nie sposób traktować jako przychodu z umorzenia kapitału.

Natomiast nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że wynagrodzenie za wykonanie przez niego prac remontowych, nie stanowi przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika bowiem jednoznacznie, że za wykonane przez Wnioskodawcę w związku z przeprowadzonym remontem prace ustalone zostanie wynagrodzenie w określonej kwocie, które nie zostanie mu wypłacone lecz zostanie zaliczone na spłatę udzielonej pożyczki, na co Wnioskodawca wyraża zgodę.

Bezsprzecznie wynagrodzenie za wykonanie usług remontowych na rzecz pożyczkodawcy stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W sytuacji gdy usługi, które Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz pożyczkodawcy nie będą wykonywane w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej, czy umowy zlecenia, to kwotę ww. wynagrodzenia Wnioskodawca będzie zobowiązany zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkować podatkiem dochodowym. Ww. przychód powstanie niezależnie od tego, czy należność zostanie Wnioskodawcy wypłacona, czy też bezpośrednio zakwalifikowana na spłatę pożyczki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.