Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-50/15/MK
z 7 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione
we wniosku z dnia 5 lutego 2015 r. (data wpływu 5 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej za odstąpienie od umowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży samochodów, ich napraw i przeglądów.

W roku 2009 Spółka zawarła z XXX X Spółka z o.o. i Spółka - spółka jawna z siedzibą w X (zwana dalej XXX) umowę o świadczenie usług promocji. Na mocy tej umowy Spółka zobowiązała się wobec XXX m.in.: - do reklamy jej produktów i znaku towarowego na swoich budynkach, w pomieszczeniach, samochodach, ulotkach, materiałach promocyjnych, itp.,

• prowadzenia wśród klientów promocji samochodowych produktów XXX,
• oferowania klientom i prowadzenia sprzedaży produktów XXX (olejów i środków smarnych) używanych do napraw, przeglądów i konserwacji pojazdów.

Umowę zawarto na 5 lat. Wynagrodzenie określono na 854.000 zł. Jednym z kryteriów wywiązywania się Spółki z określonych w umowie obowiązków było nabywanie w czasie jej trwania określonej, minimalnej ilości samochodowych produktów XXX. W przypadku gdyby Spółka nie nabyła produktów XXX w umówionej ilości, umowa przewidywała prawo naliczenia przez XXX kary umownej z tego tytułu oraz prawo XXX do waloryzowania kwoty tej kary. Powyższe warunki w zakresie naliczenia kary umownej i waloryzacji jej kwoty obowiązywały również w sytuacji wcześniejszego rozwiązania umowy lub jej wypowiedzenia. Wymienione wyżej reguły zawarte w umowie miały charakter standardowy, tzn. obowiązki nakładane przez XXX kontrahentom w ramach tego rodzaju umów, czy zapisy dotyczące kar, były podobne dla wszystkich kontrahentów. Innymi słowy, przyjęcie przez Spółkę postawionych jej warunków umownych w zakresie kar było elementem koniecznym do zawarcia przedmiotowej umowy.

W grudniu 2013 r. Spółka sprzedała zorganizowaną część przedsiębiorstwa związaną z samochodami marki X. W związku ze zmniejszeniem rozmiarów działalności Spółki (w wyniku ww. sprzedaży) i zmniejszeniem zapotrzebowania na samochodowe produkty, a także znaczącym obniżeniem cen ogólnodostępnych na rynku produktów olejowych, w styczniu 2014 r. Spółka zawarła z XXX porozumienie w zakresie wcześniejszego rozwiązania przedmiotowej umowy o świadczenie usług promocji. Porozumienie miało też zapobiec ewentualnym sporom pomiędzy Spółką a XXX w zakresie wywiązywania się z umowy. Do warunków podpisanego porozumienia należało zobowiązanie się Spółki do korekty faktury wystawionej z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi promocji (zmniejszenie należności o 14.233,33 zł) oraz zapłata firmie XXX, zgodnie z warunkami przedmiotowej umowy, kary umownej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy w wysokości 127.201 zł oraz jej waloryzacji w kwocie 38,645 zł.

Wywiązanie się przez Spółkę z określonych w porozumieniu zobowiązań, w tym zapłata zwaloryzowanej kary umownej na podstawie wystawionych przez XXX not obciążeniowych, doprowadziło do wygaśnięcia wszelkich roszczeń pomiędzy stronami związanymi z przedmiotową umową. Powyższe porozumienie Spółka podpisała mając na uwadze:

• niższe, w stosunku do lat poprzednich, przewidywane przychody ze sprzedaży w związku ze sprzedażą zorganizowanej części przedsiębiorstwa;
• wynikające z powyższego zmniejszone wykorzystywanie produktów XXX do serwisowania, czy naprawy samochodów;
• względy ekonomiczne - zapłata kar umownych była dla Spółki korzystniejsza finansowo niż kontynuacja umowy i konieczność nabywania w określonej w umowie, minimalnej ilości produktów XXX.

Ceny produktów olejowych o porównywalnych parametrach jakościowych, dostępnych na rynku w momencie podejmowania decyzji o zakończeniu umowy z XXX, były znacząco niższe od cen oferowanych przez XXX w ramach przedmiotowej umowy. Spadek cen na rynku produktów olejowych, smarnych odczuwalny był już w 2013 r. Gdyby Spółka kontynuowała umowę w 2014 r. i dokonywała zakupu produktów XXX w cenach wynikających z umowy, zmuszona byłaby oferować usługi korzystając z produktów smarnych w cenach wyższych niż oferowane na ogólnodostępnym rynku. Spółka obawiała się utraty części klientów oraz trudności w pozyskaniu nowych, którzy nie godziliby się na takie, niekorzystne dla nich warunki. Istniało zatem zagrożenie utraty części przychodów, w szczególności od stałych, większych klientów, którzy zdecydowaliby się na serwis swoich samochodów w innych podmiotach, oferujących produkty olejowe w niższych cenach. Analogiczne zagrożenie mogłoby powstać w odniesieniu do potencjalnych nowych klientów.

Decyzja o zakończeniu umowy z XXX podjęta więc została w celu stworzenia możliwości zaoferowania klientom niższych cen produktów olejowych, a tym samym świadczenia usług serwisu i naprawy w bardziej zachęcającej klientów cenie. Miało to pozwolić na utrzymanie dotychczasowych klientów, jak i pozyskanie nowych. Zachowanie Spółki polegające na rozwiązaniu przedmiotowej umowy podyktowane więc było potrzebą ochrony i zabezpieczenia źródła przychodów osiąganych w związku z dokonywaniem przeglądów i napraw pojazdów. Analiza wyników Spółki osiągniętych za 2014 r. dowodzi słuszności podjętej decyzji, ponieważ dzięki zaoferowaniu klientom niższych cen na produkty olejowe, marża uzyskiwana na sprzedaży uległa wzrostowi. Poza tym, przy założeniu kontynuowania umowy, nadmierne, nie skorelowane z wielkością zapotrzebowania zakupy produktów XXX, zalegałyby na magazynie, ograniczając finansową płynność Spółki czy wręcz wymuszając kredytowanie Spółki w celu poprawy płynności. Minimalizacja strat Spółki poprzez zapłatę kar umownych miała więc na celu ochronę źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza Spółki.

• względy racjonalne - konieczność przewidywania skutków zdarzeń, które mogłyby wywrzeć negatywny wpływ na przyszłe kontrakty zawierane przez Spółkę.

Po sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, majątek trwały i obrotowy Spółki uległ zmniejszeniu, co ograniczyło możliwości Spółki w zakresie świadczenia usług reklamy i promocji produktów XXX. To, jak i niskie zapotrzebowanie, a w konsekwencji małe zakupy produktów od XXX, i tak mogłoby doprowadzić do wypowiedzenia przez XXX umowy w związku z niewywiązywaniem się przez Spółkę z wszystkich warunków umowy. Poza tym wiarygodność Spółki jako partnera gospodarczego zostałaby w wyniku naruszenia warunków umowy podważona, co mogłoby mieć negatywny wpływ na warunki zawieranych w przyszłości kontraktów.

Aktualnie Spółka dokonuje zakupu produktów samochodowych, w tym produktów smarnych, od kilku różnych podmiotów - przy uwzględnieniu bieżących potrzeb, na warunkach możliwie najkorzystniejszych dla Spółki (w tym, w optymalnych urynkowionych cenach). Nie można jednak wykluczyć zawarcia w przyszłości umowy podobnej do przedmiotowej, z tym że na nowych zasadach, uwzględniających stopień zapotrzebowania, rozmiary działalności Spółki i uwarunkowania cen produktów na rynku. Uzgodnione zatem z XXX porozumienie i zapłata należnych jej kar umownych miała również na celu polubowne rozwiązanie umowy i tym samym zabezpieczenie w przyszłości potencjalnego źródła przychodów z tytułu świadczenia tego rodzaju, jak w przedmiotowej umowie, usług promocji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym wydatki na zapłatę kary umownej oraz kwoty waloryzacji liczonej od tej kary stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki?

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1,tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Niewątpliwie zapłacona przez Spółkę zwaloryzowana kara umowna z tytułu wcześniejszego zakończenia umowy o świadczenie usług promocji nie została wymieniona w katalogu kosztów art. 16 ustawy, które nie stanowią kosztów podatkowych. Tym samym przepisy tego artykuły nie mają w niniejszej sprawie zastosowania. Kwalifikacja kary do kosztów uznawanych za podatkowe uzależniona jest więc od spełnienia zasadniczej przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy, wskazującej że poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać takiego efektu.

Jak wskazano w stanie faktycznym, przewidziane w umowie kary były jej nieodłączną częścią. Gdyby Spółka nie zgodziła się na zapisy o karach, XXX nie zdecydowałby się na podpisanie przedmiotowej umowy, a zatem Spółka nie uzyskałaby przychodów z tytułu świadczenia usług promocji, za które otrzymała wynagrodzenie ponad 800 tys. zł. Zapłacona w wyniku porozumienia kara umowna jest więc poniesionym przez Spółkę kosztem uzyskania przychodów, których osiągnięcie z tytułu wykonanych usług promocji wymagało akceptacji Spółki o jej zapisach. Poniesiony wydatek z tytułu zapłaty kary umownej ma więc bezsprzeczny związek z osiągniętym przychodem, gdyż jego uzyskanie uzależnione było od przyjęcia warunków wymaganych przez XXX.

Ponadto, doprowadzenie przez Spółkę do zakończenia umowy było uzasadnione względami ekonomicznymi. W momencie zawierania umowy, nie znany był kierunek poziomu cen produktów smarnych, nie spodziewano się tak znaczącego ich spadku w przyszłości. Wyraźny spadek cen na produkty olejowe w roku 2013 spowodował, że oferta Spółki w części dotyczącej sprzedaży tych produktów, oparta na cenach dyktowanych przez XXX, stała się nieatrakcyjna dla klientów Spółki. Zakup produktów olejowych od innych dostawców według cen bieżących, okazał się dużo korzystniejszy cenowo.

Kontynuacja umowy z XXX mogła więc mieć negatywny wpływ na osiągane przychody, bowiem część klientów mogła zrezygnować z usług serwisu i naprawy pojazdów, w których wykorzystywane byłyby produkty dużo droższe od tych oferowanych przez inne podmioty prowadzące tego typu działalność. Analogicznie mogliby zachować się nowi, potencjalni klienci, dla których oferta Spółki nie byłaby atrakcyjna.

Tym samym, działanie Spółki polegające na odstąpieniu od dalszej realizacji umowy, było ekonomicznie uzasadnione i wypełnia warunek zawarty w art. 15 ust. 1 ustawy, ponieważ podyktowane było zachowaniem i jednocześnie zabezpieczeniem źródła przychodów z tytułu napraw i serwisu pojazdów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie można dostrzec ciąg zdarzeń determinujących zachowanie Spółki, począwszy od zawarcia umowy uwzględniającej ewentualne kary na wypadek jej wcześniejszego rozwiązania, poprzez zmianę okoliczności gospodarczych w porównaniu do istniejących w momencie zawarcia umowy (zmniejszenie zakresu działalności Spółki, zmniejszenie cen produktów olejowych na rynku), podjęcie działań dostosowujących do zmienionych realiów mających zabezpieczyć przychody Spółki (porozumienie), a skończywszy na zapłacie umówionej kary.

Sytuacja Spółki jest przykładem wielu podobnych, występujących w obrocie gospodarczym, kiedy podmiot prowadzący działalność zmuszony jest uwzględnić zmieniające się warunki na rynku i dostosować do nich by nie zagrozić kontynuacji działalności w przyszłości.

Zapłata kary umownej nie była wynikiem jakiegokolwiek błędu czy zaniedbania Spółki, tylko wynikiem zmienionej rzeczywistości gospodarczej która doprowadziła do wcześniejszego rozwiązania umowy. Zapłata kary umownej, jako konsekwencja wcześniejszego rozwiązania umowy, była gospodarczo uzasadniona, i tak samo uzasadnione jest uznanie jej za koszt podatkowy, bowiem uregulowanie jej miało związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami.

Na możliwość wykazania w rachunku podatkowym kar które są ponoszone z przyczyn ekonomicznych podatnika, wskazuje wiele orzeczeń sądowych.

Przykładem są wyroki wojewódzkich sadów administracyjnych, np. WSA w Warszawie
z 12 lutego 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2105/12, czy WSA w Poznaniu z 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 106/13, jak również Naczelnego Sądu Administracyjnego, np. z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 3116/12, z 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2192/11, z 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 484/11, z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt
II FSK 2486/10, z 17 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1365/10. Sądy podkreślały, że zapłata kary umownej w celu zminimalizowania strat chroni źródło przychodu, jakim jest działalność gospodarcza podatnika i dlatego powinny być uznane za koszty podatkowe.

Powyższe stanowisko znajduje także oparcie w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/12, w uzasadnieniu, której stwierdzono: "... działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.".

Analiza wydanych indywidualnych interpretacji przepisów wskazuje, że z powyższym stanowiskiem zgadzają się także w wielu postanowieniach organy podatkowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji z 21 marca 2013 r., znak
IBPBI/2/423-1638/12/PP, analizując możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy, stwierdził, (...) skoro rozwiązanie umowy było racjonalne i gospodarczo uzasadnione, a działania Spółki polegające na rozwiązaniu umowy zdeterminowane były zmianą warunków gospodarczych (konieczność przeprowadzenia prac w większym rozmiarze, niemożliwość znalezienia nowych podwykonawców), w wyniku których nastąpiłoby generowanie nieuzasadnionych kosztów, można przyjąć, że wydatek z tytułu kary umownej może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów (...).

Podobnie orzekł Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który w interpretacji z 30 stycznia 2014 r., znak IPTPB3/423-467/13-2/KJ potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, który argumentował, że (...) koszt poniesienia kary umownej jest zdecydowanie niższy niż kwota, jaką Spółka musiałaby uiścić gdyby nie rozwiązała Umowy. Kontynuowanie wykonywania zawartej umowy wiązałoby się więc z ryzykiem poniesienia kosztów znacznie przewyższających zapłaconą karę umowną z tytułu wcześniejszego rozwiązania Umowy z jednoczesnym obowiązkiem kontynuowania współpracy, która przynosiłaby niższe korzyści niż model współpracy zaadaptowany przez Spółkę po rozwiązaniu Umowy z Wykonawcą. Wydatki na zapłatę kary umownej są więc z perspektywy Spółki ekonomicznie uzasadnione i należy je uznać za wydatki mające na celu zabezpieczenie źródła przychodów.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2014 r., znak ITPB3/423-54/14/MK, odstępując od uzasadnienia swojej decyzji o uznaniu stanowiska podatnika, posłużył się jego uzasadnieniem, w którym na potwierdzenie słuszności zaliczenia kar umownych do podatkowych kosztów przytoczył interpretacje innych organów podatkowych, cyt.: „Przykładowo, stanowisko takie zajął:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 22 września 2009 r. (znak ILPB3/423-476/09-2/ŁM);
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 19 lipca 2010 r. (znak IBPBI/2/423-627/1 O/MS);
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 17 lipca 2012 r. (znak IBPBI/2/423-402/12/PC);
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 30 listopada 2012 r. (znak ILPB3/423-342/12-2/JG);
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 26 lutego 2013 r. (znak ILPB3/423-505/12-2/KS);
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 30 lipca 2013 r. (znak ILPB3/423-218/13-2/KS).
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 25 lipca 2013 r. (znak IBPBI/I/415-469/13/SK), gdzie organ wskazał, że jeżeli przedsiębiorcy nie można zarzucić naruszenia zasad prawidłowego gospodarowania, a wcześniejsze rozwiązanie umowy ma na celu ograniczenie strat, to wydatek poniesiony z tytułu kary umownej ma charakter racjonalny, a jego celem jest zachowanie źródła przychodów."

Na uwagę zasługuje konkluzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 21 listopada 2014 r., znak IBPBI/l/423-56/14/BK: „W pewnych sytuacjach, zaliczeniu do kosztów podatkowych mogą podlegać wydatki z tytułu kar umownych, których zapłata oparta jest na racjonalnych przesłankach. Dotyczy to zwłaszcza tych sytuacji, w których stronie umowy bardziej opłaca się zerwanie umowy, czy też naruszenie jej postanowień i zapłata kary umownej niż realizacja tej umowy (przestrzeganie jej postanowień). W takich jednakże sytuacjach możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej, uzależniona jest od wykazania, że dla podatnika racjonalnym, a więc bardziej korzystnym było zapłacenie kary umownej niż wykonanie umowy, gdyż jej realizacja wiązałaby się przykładowo z poniesieniem nadmiernych kosztów, czy też z nie uzyskaniem (zmniejszeniem) przychodu."

Przedstawiony stan faktyczny nie pozostawia wątpliwości, że zapłacenie przez Spółkę zwaloryzowanej kary umownej miało ścisły związek z zachowaniem, zabezpieczeniem źródeł jej przychodów. Należy przy tym pamiętać, iż Spółka nie wyklucza w - przyszłości zawarcia podobnej do przedmiotowej, umowy o świadczenie usług promocji z firmą XXX, wówczas doświadczenie obydwu stron w postaci polubownego w przeszłości zakończenia umowy może mieć duży wpływ na uzgadniane warunki. Innymi słowy, uregulowanie kary umownej w drodze porozumienia stron o zakończeniu umowy, może mieć wpływ na potencjalne w przyszłości przychody Spółki z tytułu świadczenia usług na rzecz XXX.

Podsumowując, zapłacona przez Spółkę, na podstawie wystawionych przez XXX not obciążeniowych, zwaloryzowana kara umowna stanowi koszty podatkowe Spółki, ponieważ jak wynika z opisu stanu faktycznego oraz uzasadnienia prawnego, ma ścisły związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami - została wydatkowana w celu zachowania i zabezpieczenia ich źródeł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Podkreślić również należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku stan faktyczny/opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego, czy też kontrolnego, w których organ podatkowy zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania dowodowego, w którym bada okoliczności danej sprawy.

W przypadku wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które stanowią podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania. Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Zaznaczyć należy, że prawidłowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem przez podatnika jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym ich udokumentowaniem. To na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy, ponieważ to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia obciążenia podatkowego.

Ponadto, odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Natomiast w zakresie przywołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń polskich sądów administracyjnych, należy zauważyć, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.