2015.11.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-939/15-3/JL
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi ubezpieczenia przedmiotu najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi ubezpieczenia przedmiotu najmu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka A. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie zarządzania portfelem nieruchomości komercyjnych (wielkopowierzchniowe hale handlowe) wykonywanym na zlecenie właściciela. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wynajmuje powierzchnie handlowe dla podmiotu B. S.A. (dalej: Najemca), przy czym Spółka jest podmiotem wynajmującym. W zawieranych z Najemcą umowach najmu ustalona jest miesięczna stawka czynszu za wynajem danej powierzchni oraz zapis, że Najemca dodatkowo zobowiązany jest do ponoszenia wszelkich kosztów i wydatków wszelkiego rodzaju i charakteru związanych z najmowaną nieruchomością. Do innych kosztów związanych z najmowaną nieruchomością zalicza się m.in. płaconą przez Spółkę składkę ubezpieczeniową dotycząca przedmiotu najmu nieruchomości. Przy czym sama umowa najmu stanowi, że Najemca będzie ponosił koszty ubezpieczenia w ramach tzw. czynszu dodatkowego.

Dodatkowo podmiotem ubezpieczającym tzn. odprowadzającym składkę ubezpieczeniową oraz zawierającym samą umowę ubezpieczenia jest Spółka, tj. umowa ubezpieczenia została zawarta przez Spółkę. Umowa najmu przewiduje również możliwość zawarcia ekwiwalentnej umowy ubezpieczenia przez Najemcę (na korzyść Spółki, jako ubezpieczonego), za uprzednią pisemną zgodą Spółki. Jeżeli Spółka nie wyrazi zgody na zawarcie przez Najemcę ekwiwalentnej umowy na korzystniejszych warunkach względem, umowy którą zamierza zawrzeć Spółka, wówczas Spółka będzie uprawniona do obciążenia Najemcy dodatkowym czynszem w oparciu o niższe składki ubezpieczeniowe, tj. wynikające z oferty przedstawionej przez Najemcę. W efekcie należy stwierdzić, że Najemca ma ograniczoną możliwość zawarcia ekwiwalentnej umowy ubezpieczenia, jednakże ostateczna decyzja w zakresie akceptacji takiej umowy należy do Spółki, zaś brak akceptacji Spółki uniemożliwia zgodnie z umową skuteczne zawarcie umowy ubezpieczenia przez Najemcę. Najemca nie ustala warunków ubezpieczenia i nie ma wpływu na zapisy umowy ubezpieczenia. Umowa najmu nie przewiduje wprost możliwości rozwiązania umowy najmu z tytułu zwłoki w zapłacie należności ubezpieczeniowej. Składka ubezpieczenia jest elementem czynszu najmu, którego nieuiszczenie powoduje w określonych przypadkach (trzymiesięczna zwłoka w płatności czynszu najmu) powstanie uprawnienia Spółki do rozwiązania umowy. Należność z tytułu składki ubezpieczeniowej jest rozliczana odrębną fakturą. Spółka nie obciąża Najemcy dokładnym kosztem ubezpieczenia, ponieważ składka ubezpieczeniowa obejmuje całość wynajmowanych przez Spółkę budynków. Składka ubezpieczeniowa jest płacona przez Najemcę jedynie za wynajmowaną przez Najemcę powierzchnię (udział procentowy).

Dodatkowo dnia 11 sierpnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP1/4512-448/15-4/JL) wydał w analogicznym stanie faktycznym (tj. dotyczącym Najemcy, z którym Spółka posiada umowę najmu) interpretację indywidualną, w której to stwierdził, że czynność przeniesienia kosztu ubezpieczenia na Najemcę stanowi transakcję ubezpieczeniową, dla której ma zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Zatem Wynajmujący jest usługodawcą usługi ubezpieczeniowej względem Najemcy. Usługa ubezpieczeniowa świadczona przez Wynajmującego na rzecz Najemcy korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność przeniesienia wielkości kosztów ubezpieczenia w ramach usługi najmu na najemcę, poprzez zwiększenie kosztu czynszu dodatkowego należy w przyszłości traktować jako niezależną od najmu usługę ubezpieczeniową zwolnioną od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Zgodnie z art. 8 ust. 2a w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Dodatkowo zgodnie art. 29a ust. 1 Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ponadto art. 43 ust 1 pkt 37 stanowi, iż zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W kwestii włączenia kosztów ubezpieczenia do podstawy opodatkowania z tytułu najmu nieruchomości istotne znaczenie ma wyrok TSEU z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 C. Sp. z o.o. Z orzeczenia tego wynika (cytując za Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPP1/4512-448/15-4/JL), że jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, a analiza okoliczności stanu faktycznego sprawy, dokonana przy uwzględnieniu wskazówek wynikających z wyroku, prowadzi do konkluzji, że są to usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, czynność ta stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 43 ust 1. pkt 37 ustawy o VAT.

Dodatkowo TSUE uznał że „Usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku od wartości dodanej. Do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy w świetle szczególnych okoliczności postępowania głównego dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie stanowią one usługi odrębne. Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym taka czynność stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2016/112/WE z dnia 28 listopada 2016 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.”

Tym samym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że należność z tytułu usługi ubezpieczenia przedmiotu najmu nie stanowi elementu świadczenia należnego Wynajmującemu z tytułu umowy najmu nieruchomości, lecz wynagrodzenie za odrębną usługę ubezpieczenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że usługa w zakresie ubezpieczenia przedmiotu najmu, dokumentowana oddzielną fakturą i świadczona na rzecz Najemcy przez Spółkę na podstawie usługi najmu będzie korzystać (w zdarzeniu przyszłym) ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W świetle fundamentalnej zasady podatku VAT, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Jednakże w drodze wyjątku, w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedną całość, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z wniosku, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wynajmuje powierzchnie handlowe dla podmiotu B. S.A, przy czym Spółka jest podmiotem wynajmującym. W zawieranych z Najemcą umowach najmu ustalona jest miesięczna stawka czynszu za wynajem danej powierzchni oraz zapis, że Najemca dodatkowo zobowiązany jest do ponoszenia wszelkich kosztów i wydatków wszelkiego rodzaju i charakteru związanych z najmowaną nieruchomością. Do innych kosztów związanych z najmowaną nieruchomością zalicza się m.in. płaconą przez Spółkę składkę ubezpieczeniową dotyczącą przedmiotu najmu nieruchomości. Przy czym sama umowa najmu stanowi, że Najemca będzie ponosił koszty ubezpieczenia w ramach tzw. czynszu dodatkowego.

Odnosząc się do powyższego opisu sprawy wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

W analizowanej sprawie wątpliwości Spółki dotyczą możliwości traktowania czynności przeniesienia wielkości kosztów ubezpieczenia w ramach usługi najmu na najemcę, poprzez zwiększenie kosztu czynszu dodatkowego, jako niezależną od najmu usługę ubezpieczeniową zwolnioną od podatku od towarów i usług

W kwestii włączenia kosztów ubezpieczenia do podstawy opodatkowania z tytułu najmu nieruchomości istotne znaczenie ma wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 C. sp. z o.o. Z orzeczenia tego wynika, że jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, a analiza okoliczności stanu faktycznego sprawy, dokonana przy uwzględnieniu wskazówek wynikających z ww. wyroku TSUE, prowadzi do konkluzji, że są to usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, czynność ta stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. – w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy).

Trybunał wskazał m.in., że

„Wprawdzie dzięki usłudze ubezpieczenia związanej z przedmiotem leasingu ryzyka, z którymi jest skonfrontowany leasingobiorca, są zwykle obniżone w stosunku do ryzyk powstałych w sytuacji, gdy brak jest takiego ubezpieczenia, niemniej okoliczność ta wynika z samego charakteru usługi ubezpieczenia. Rzeczona okoliczność sama w sobie nie oznacza, że należy uznać, iż taka usługa ubezpieczenia ma charakter dodatkowy w stosunku do usługi leasingu, w którego ramy się wpisuje. Wprawdzie taka usługa ubezpieczenia świadczona leasingobiorcy za pośrednictwem leasingodawcy w wyżej opisanym rozumieniu ułatwia korzystanie z usługi leasingu, należy jednak uznać, że stanowi ona zasadniczo cel sam w sobie dla leasingobiorcy, a nie tylko sposób korzystania z owej usługi na najlepszych warunkach.
Okoliczność, że ubezpieczenie obejmujące przedmiot leasingu jest wymagane przez leasingodawcę, jak wydaje się to mieć miejsce w ramach czynności będącej przedmiotem postępowania głównego, nie może podważyć tego wniosku. W szczególności należy stwierdzić, że w okolicznościach będących przedmiotem postępowania głównego, nawet jeżeli leasingobiorca jest zobowiązany do zadbania, aby przedmiot leasingu został ubezpieczony, to jednak dysponuje swobodą ubezpieczenia tego towaru w wybranym przez niego zakładzie ubezpieczeń. Wymóg objęcia ubezpieczeniem sam w sobie nie może zatem oznaczać, że usługa ubezpieczenia dostarczana za pośrednictwem leasingodawcy, taka jak będąca przedmiotem postępowania głównego, ma charakter nierozerwalny lub dodatkowy wobec usług leasingu.
Ponadto należy przypomnieć, że sposoby fakturowania i taryfikacji mogą dostarczać wskazówek w odniesieniu do jednolitego charakteru świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CPP, pkt 31). Zatem oddzielne fakturowanie, jak również odrębna taryfikacja świadczeń przemawiają za istnieniem niezależnych świadczeń, jednakże nie przybierają przy tym rozstrzygającego znaczenia (zob. podobnie ww. postanowienie w sprawie Purple Parking i Airparks Services, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo).
W tym względzie wydaje się, że sposoby zastosowane w postępowaniu głównym, tj. odrębna taryfikacja i oddzielne fakturowanie, odzwierciedlają interesy stron umowy. Leasingobiorca bowiem dąży przede wszystkim do uzyskania usługi leasingu i tylko pomocniczo poszukuje ubezpieczenia, którego wymaga od niego leasingodawca. Jeżeli leasingobiorca postanowi zapewnić sobie usługę ubezpieczenia również za pośrednictwem leasingodawcy, taka decyzja następuje niezależnie od jego decyzji o zawarciu umowy leasingu.
Wreszcie, z ogólnych warunków umów leasingu zawieranych przez C. z klientami, przedstawionych w aktach przedłożonych Trybunałowi wynika, że w pewnych okolicznościach leasingodawca dysponuje uprawnieniem rozwiązania umowy leasingu, w wypadku gdy leasingobiorca dopuszcza się zwłoki w zapłacie należności innej niż czynsz określony w rzeczonej umowie.
W wypadku gdyby taka należność, której brak zapłaty umożliwia leasingodawcy rozwiązanie umowy leasingu, obejmowała również składki ubezpieczeniowe związane z przedmiotem leasingu, należałoby uznać, że wprawdzie postanowienie umowne o takim charakterze może stanowić wskazówkę przemawiającą za uznaniem istnienia jednego świadczenia w innych okolicznościach, to jednak nie jest to właściwe, w wypadku gdy dane odrębne świadczenia obiektywnie nie mogą być uważane za stanowiące jedno świadczenie (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 23, 25). Zatem w braku istnienia postanowienia umownego, usługi leasingu i ubezpieczenia takie jak będące przedmiotem postępowania głównego mogą stanowić niezależne świadczenia”.

Końcowo TSUE uznał, że

„Usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku od wartości dodanej. Do sądu odsyłającego należy ustalenie, czy w świetle szczególnych okoliczności postępowania głównego dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie – stanowią one usługi odrębne.
Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym taka czynność stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”.

TSUE uwypuklił kilka przesłanek, spełnienie których skutkuje uznaniem usługi ubezpieczeniowej za odrębną od usługi leasingu. Należy przy tym zaznaczyć, że powyższe wnioski Trybunału mają analogiczne zastosowanie przy najmie, z którym mamy do czynienia w analizowanej sprawie. Na podstawie wniosków płynących z powyższego orzeczenia można uznać, że usługa ubezpieczeniowa przedmiotu najmu nie stanowi elementu świadczenia należnego Wynajmującemu z tytułu umowy najmu nieruchomości (jest usługą odrębną od najmu), przede wszystkim gdy najemca ma swobodę przy wyborze ubezpieczyciela i ustalaniu zapisów umowy ubezpieczenia, a wynajmujący nie ma możliwości rozwiązania umowy najmu z tytułu zwłoki w zapłacie należności ubezpieczeniowej. Wskazówek przemawiających za uznaniem takich świadczeń za odrębne dostarczyć może również oddzielne ich fakturowanie, choć nie ma to charakteru decydującego.

Należy przy tym wskazać, że rozstrzygnięcie podejmowane w zakresie ustalenia, czy dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie – stanowią one usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, wymaga przeanalizowania konkretnej sprawy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, podmiotem zawierającym umowę ubezpieczenia jest Spółka (Wynajmujący), a do zawarcia przez Najemcę umowy ubezpieczenia z wybranym zakładem ubezpieczeniowym wymagana jest zgoda Wynajmującego – nie zmienia to jednak faktu, że taką potencjalną możliwość zawarcia umowy z zakładem ubezpieczeniowym Najemca posiada.

Spółka wskazała również, że umowa najmu nie przewiduje wprost możliwości rozwiązania umowy najmu z tytułu zwłoki w zapłacie należności ubezpieczeniowej, a należność z tytułu składki ubezpieczeniowej jest rozliczana odrębną fakturą.

Ze względu na powyższe okoliczności faktyczne sprawy, w powiązaniu z cyt. orzeczeniem TSUE należy uznać, że usługa najmu i ubezpieczenia świadczone przez Spółkę na rzecz Najemcy nie mogą stanowić jednego świadczenia i stanowią świadczenia odrębne.

W analizowanej sprawie nie wykazano tak istotnego powiązania usługi ubezpieczeniowej z usługą najmu, aby można było powiedzieć, że mamy do czynienia z jednym świadczeniem. Usługa ubezpieczeniowa w analizowanym przypadku nie jest nierozerwalnie związana z usługą najmu, jako konieczna do korzystania z przedmiotu najmu i mająca w stosunku do niej charakter poboczny. Tym samym należność z tytułu usługi ubezpieczenia przedmiotu najmu nie stanowi elementu świadczenia należnego Spółce z tytułu umowy najmu nieruchomości lecz wynagrodzenie za odrębną usługę ubezpieczenia.

Ponadto, jak wskazała Spółka, składka ubezpieczeniowa obejmuje całość wynajmowanych budynków, a Spółka obciąża Najemcę składką ubezpieczeniową odpowiadającą udziałowi procentowemu powierzchni wykorzystywanej przez Najemcę. Należy zatem stwierdzić, że w istocie Spółka obciąża Najemcę dokładnym kosztem ubezpieczenia przedmiotu najmu, odpowiadającym powierzchni, z której Najemca korzysta. Czynność ta stanowi w świetle omawianego orzeczenia TSUE transakcję ubezpieczeniową. Ma tu zastosowanie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT zatem Spółka jest usługodawcą usługi ubezpieczeniowej względem Najemcy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie ustawodawca przewidział obniżone stawki oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek i zwolnień.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Na podstawie powyższych przepisów należy stwierdzić, że usługa w zakresie ubezpieczenia przedmiotu najmu, dokumentowana oddzielną fakturą i świadczona przez Spółkę na rzecz Najemcy, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin