Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-532/15/AK
z 3 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2015 r. (data wpływu 19 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia własnych wierzytelności za czynność niepodlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbycia własnych wierzytelności za czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, będąca spółką prawa handlowego, ma swoją siedzibę w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach swojej podstawowej działalności gospodarczej udziela pożyczek, nie działając jednocześnie w ramach systemu bankowego. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Działalność pożyczkowa łączy się z dużym ryzykiem nieotrzymania spłaty pożyczki lub też otrzymania spłaty z poważnym opóźnieniem. Jeżeli klient Spółki opóźnia się ze spłatą, Spółka podejmuje działania, które mają na celu odzyskanie należnych jej wierzytelności. Często okazuje się jednak, że mimo podejmowania prób odzyskania należności, dłużnicy w dalszym ciągu nie spłacają pożyczek. W efekcie, Spółka może utracić nie tylko przychody odsetkowe oraz prowizyjne, ale także kwoty pożyczek, które wypłaciła wcześniej pożyczkobiorcom w ramach umów pożyczek.

W związku z powyższym, zamierza zabezpieczyć się przed ryzykiem braku spłaty pożyczek lub opóźnienia w spłacie pożyczek. Spółka (Nabywca Zabezpieczenia) ma zamiar zawierać transakcje kredytowych instrumentów pochodnych typu swap ryzyka kredytowego (ang. Credit Default Swap, dalej: „CDS") z podmiotem, który specjalizuje w przejmowaniu ryzyka niewypłacalności dłużników (Sprzedawca Zabezpieczenia). Skutkiem zawarcia transakcji swapu ryzyka kredytowego CDS będzie przejęcie przez Sprzedawcę Zabezpieczenia ryzyka niespłacalności pożyczek udzielonych przez Spółkę, w zamian za ustalone wynagrodzenie (dalej: „Wynagrodzenie CDS").

Zawarcie transakcji CDS każdorazowo zostanie potwierdzone przez strony w pisemnym Potwierdzeniu Zawarcia Transakcji Kredytowego Instrumentu Pochodnego (dalej: „Potwierdzenie CDS"), określającym w szczególności: datę zawarcia transakcji, datę rozpoczęcia i zakończenia transakcji, kwotę Wynagrodzenia CDS, datę płatności Wynagrodzenia CDS, warunki rozliczenia transakcji CDS pomiędzy stronami oraz charakterystykę wierzytelności, których dotyczy dana transakcja CDS.

Zgodnie z brzmieniem Potwierdzenia CDS, Sprzedawca Zabezpieczenia będzie zobowiązany w ramach rozliczenia transakcji CDS do wykupu w ramach transakcji CDS wierzytelności pożyczkowych przysługujących Spółce, spełniających określone warunki opisane w Potwierdzeniu CDS.

Okoliczności opisane w Potwierdzeniu CDS, prowadzące do zrealizowania się zobowiązania Sprzedawcy Zabezpieczenia, o którym mowa powyżej, to przykładowo: brak spłaty części lub całości pożyczki udzielonej klientowi w ciągu określonego w Potwierdzeniu CDS czasu czy też określona wysokość niespłaconej kwoty pożyczki.

Transakcja CDS może dotyczyć zarówno kwoty nominalnej (kapitał) pożyczek, jak również pozostałych opłat związanych z pożyczką (m.in. prowizji, odsetek lub innych opłat), bądź wszystkich tych komponentów jednocześnie. Transakcja CDS będzie dotyczyć pożyczek, które w momencie zawarcia transakcji CDS już zostały udzielone przez Spółkę.

Spółka, jako Nabywca Zabezpieczenia, będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz drugiej strony transakcji, tj. Sprzedawcy Zabezpieczenia, Wynagrodzenia CDS. Wysokość Wynagrodzenia CDS skalkulowana zostanie m.in. w oparciu o poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych transakcją CDS. Wydatki na Wynagrodzenie CDS poniesione oraz właściwie udokumentowane nie zostaną Spółce zwrócone w żadnej formie.

Zminimalizowanie ryzyka prowadzenia działalności pożyczkowej czy też kredytowej w ramach instrumentów finansowych CDS jest najczęściej oferowane przez instytucje świadczące usługi pomocnicze do usług finansowych, w tym usługi zarządzania kredytami i pożyczkami. Korzyścią dla strony nabywającej Zabezpieczenie w transakcji CDS jest redukcja ryzyka braku spłaty udzielonych pożyczek poprzez jego przeniesienie do innego podmiotu. Zawarcie transakcji CDS pozwala na zachowanie źródła przychodów w postaci np. odsetek oraz zabezpieczanie zaangażowanych środków finansowych przeznaczonych na udzielanie pożyczek. Zawarcie transakcji CDS zabezpiecza możliwość prowadzenia przez Spółkę działalności w zakresie udzielania pożyczek, a w konsekwencji osiąganie przychodów z tytułu przykładowo prowizji, odsetek lub innych opłat od przedmiotowych pożyczek, ponieważ w ramach transakcji CDS Sprzedawca Zabezpieczenia po zrealizowaniu warunków opisanych w Potwierdzeniu CDS jest zobowiązany do płatności na rzecz Spółki w ramach wykupu wierzytelności.

W wyniku rozliczenia transakcji CDS Sprzedawca Zabezpieczenia nabędzie od Wnioskodawcy wierzytelności spełniające kryteria określone w Potwierdzeniu CDS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku rozliczenia transakcji CDS poprzez zbycie wierzytelności własnych na rzecz Sprzedawcy Zabezpieczenia, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie wierzytelności własnych w wyniku rozliczenia transakcji CDS nie będzie wiązało się z obowiązkiem zapłaty podatku należnego.

Zbycie wierzytelności własnych nie podlega VAT. Transakcja zbycia wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako transakcja niestanowiąca ani odpłatnej dostawy towarów, ani odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Według art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Natomiast, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przeniesienie w drodze umowy praw do wierzytelności własnych, stanowiących prawa majątkowe, nie stanowi wobec powyższej definicji dostawy towarów. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru.

Należy jednak rozpatrzyć, czy przeniesienie praw do wierzytelności może zostać sklasyfikowane jako świadczenie usług na gruncie przepisów ustawy VAT. Należy zauważyć, iż czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (zawartej umowy pożyczki).

Instytucja przelewu (cesji) wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Według art. 509 § 2 Kodeksu Cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Należy zauważyć, że wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Przeniesienie wierzytelności jest więc skutkiem rozporządzania wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności, nie jest więc świadczeniem usług w myśl ustawy VAT.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Komisję Europejską, znajdującym również poparcie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, z perspektywy zbywcy, zbycie wierzytelności własnych nie powinno być traktowane jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, lecz pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT. Komisja Europejska uznała, iż sprzedaż własnych wierzytelności, jako wykonywanie prawa własności, nie podlega opodatkowaniu VAT (Biuletyn Informacyjny dla Służb Ekonomiczno-Finansowych z dnia 1 stycznia 2005 r., Nr 1).

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym, przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2011 r., sygn. I FSK 537/11, w którym sąd uznał, iż: „Zbycie wierzytelności nie stanowi zatem świadczenia usługi, gdyż jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi)."

Również organy podatkowe potwierdzają brak opodatkowaniu VAT przy zbyciu wierzytelności własnych. W interpretacji z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. IPPP1/443-1479/11-2/ISz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził: „W oparciu o opis sprawy oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynności polegające na wniesieniu przez Wnioskodawcę aportem wierzytelności własnej, nie można uznać za dostawę towaru. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Czynność tego rodzaju nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ona jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu."

Podobne stanowisko prezentuje m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 maja 2012 r., sygn. ILPP2/443-191/12-3/SJ.

Takie stanowisko zostało wyrażone także w następujących interpretacjach podatkowych:

- Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r., sygn. IPPP2/443-248/14-2/KBr,

- Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 stycznia 2014 r., sygn. IPPP2/443-1178/13-2/JW,

- Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 października 2013 r., sygn. IPPP1/443-826/13-2/EK,

- Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 września 2013 r., sygn. IPPP2/443-642/13-2/DG.

Jednocześnie zauważyć należy, że dla nabywcy przedmiotowych wierzytelności, tj. Sprzedawcy Zabezpieczenia transakcja ta będzie stanowiła element usługi zwolnionej z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT jako usługa, której przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2005 Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.), dalej: „ustawa OIF".

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. g ustawy OIF, instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego. Takim instrumentem pochodnym jest więc swap ryzyka kredytowego CDS.

Wobec powyższego zbycie pożyczkowych wierzytelności własnych przez Spółkę w ramach rozliczenia transakcji instrumentu pochodnego CDS, jako czynność wykonywania prawa własności, znajduje się poza zakresem przepisów ustawy VAT, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem.

Zbycie wierzytelności własnych w ramach rozliczenia transakcji CDS jest elementem usługi instrumentu finansowego zwolnionej z VAT

Jeżeli tutejszy organ interpretacyjny uzna, iż transakcja zbycia wierzytelności własnych w ramach transakcji CDS podlega opodatkowaniu VAT, to zdaniem Spółki, zbycie wierzytelności w ramach CDS należy uznać za transakcję zwolnioną z opodatkowania VAT jako element usługi finansowej. Niemniej jednak w takim przypadku Spółka również nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku należnego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT, zwolnieniu podlegają usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie OIF, z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie. Co więcej, w przypadku transakcji CDS wyjątki wyłączające zwolnienie z VAT dla instrumentów finansowych wymienione w art. 43 ust. 16 ustawy VAT nie będą miały zastosowania.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. g ustawy OIF, instrumentami finansowymi są papiery wartościowe, a także niebędące papierami wartościowymi instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego.

Sprzedaż pakietu wierzytelności nie jest samoistną transakcją polegającą na nabywaniu przez Sprzedawcę Zabezpieczenia wierzytelności w celu ich późniejszej windykacji, a integralnym elementem transakcji instrumentu pochodnego typu CDS. Sprzedawca Zabezpieczenia dokonuje nabycia wierzytelności Spółki w ramach rozliczenia transakcji, której przedmiotem jest CDS. Istotą funkcjonowania instrumentu pochodnego CDS jest zgoda wyrażona przez Sprzedawcę Zabezpieczenia na nabycie wierzytelności należących do Spółki w przypadku wystąpienia uzgodnionego w Potwierdzeniu CDS zdarzenia kredytowego (przykładowo niespłacanie kapitału udzielonej pożyczki dłużej aniżeli okres wskazany w Potwierdzeniu CDS). W zamian za gotowość Sprzedawcy Zabezpieczenia do nabycia przedmiotowych wierzytelności, Spółka zobowiązana jest uiszczać wynagrodzenie Sprzedawcy Zabezpieczenia.

W ocenie Spółki, przedmiotowa cesja wierzytelności jest integralnie związana z umową instrumentu pochodnego zawartą między Spółką a Sprzedawcą Zabezpieczenia. Czynności wykonywane przez Sprzedawcę Zabezpieczenia w ramach transakcji CDS nie sprowadzają się jedynie i bezpośrednio do nabycia wierzytelności w celu ich późniejszego egzekwowania bądź ponownej sprzedaży. Kluczowym elementem omawianej transakcji CDS jest przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na Sprzedawcę Zabezpieczenia w zamian za uzgodnione wynagrodzenie i po spełnieniu warunków, co stanowi istotę i uzasadnioną przyczynę wejścia w transakcję instrumentu pochodnego. Czynność zbycia wierzytelności przez Spółkę jest więc zdarzeniem wtórnym i uzależnionym wyłącznie od ziszczenia się warunków określonych w Potwierdzeniu CDS. Nie wystąpiłaby ona samoistnie bez przystąpienia Spółki do transakcji CDS.

Biorąc pod uwagę powyższe, zbycie wierzytelności przez Spółkę, jako część usługi, której przedmiotem jest instrument finansowy jest zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przywołane poniżej orzeczenia odnoszą się do klasyfikacji sprzedaży wierzytelności do usług finansowych w ramach tzw. usługi sekurytyzacji podlegającej zwolnieniu z VAT, jednakże płynące z nich konkluzje znajdują zastosowanie w analizowanej sytuacji.

I tak przykładowo w wyroku z dnia 29 sierpnia 2012 r. o sygn. III SA/Wa 3030/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż usługa sekurytyzacji wierzytelności kredytowych banku świadczona przez spółkę celową na rzecz banku stanowi usługę finansową, która zwolniona jest z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT. Usługa w postaci sekurytyzacji, jako kompleksowa usługa finansowa, obejmuje również cesję wierzytelności. Cesja ta stanowi spójny element usługi sekurytyzacji i tym samym nie powinna być rozpatrywana na gruncie VAT odrębnie od usługi sekurytyzacji i traktowana jako faktoring. Cesję wierzytelności jako element usługi sekurytyzacji traktować należy jako element usługi finansowej zwolnionej z VAT.

Podobnie orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2012 r. o sygn. I FSK 545/12. Zgodnie z tezą przedmiotowego wyroku, usługi świadczone przez bank, dotyczące obsługi zbytych w ramach transakcji sekurytyzacji wierzytelności, stanowią usługi podlegające zwolnieniu z opodatkowania VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT (przepis uchylono, odnosił się on m.in. do zwolnienia usług sekurytyzacji). Sąd uznał, iż na powyższą kwalifikację nie ma wpływu fakt, że usługi świadczone przez bank mają zmierzać także do efektywnego odzyskania określonych wierzytelności w imieniu usługodawcy. W takiej sytuacji występuje bowiem czynność złożona, która powinna być opodatkowana stawką właściwą dla świadczenia podstawowego. Odrębne traktowanie jednego elementu tej usługi byłoby sztucznym zabiegiem.

Reasumując, bez względu na to czy zbycie wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji instrumentu finansowego CDS będzie potraktowane jako transakcja niepodlegająca podatkowi VAT lub jako transakcja zwolniona z podatku VAT, Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku należnego w związku ze sprzedażą własnych wierzytelności na rzecz Sprzedawcy Zabezpieczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Należy wskazać, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Stosownie do treści art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem ww. przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku ww. czynności przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, że czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że zbycie wierzytelności własnych w ramach rozliczenia transakcji CDS nie będzie stanowić dla Spółki dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). W konsekwencji, transakcja, której przedmiotem jest zbycie wierzytelności własnych pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z powyższej regulacji wynika, że z wnioskiem może wystąpić podmiot, u którego wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), powodujący określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Zatem interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie.

Nie oznacza to jednak, że każdy i w jakiejkolwiek sprawie może o taką interpretację wystąpić. Przepis powyższy wprowadza bardzo istotne ograniczenie w zakresie możliwości wystąpienia o interpretację. Mianowicie wniosek o wydanie interpretacji może złożyć zainteresowany podmiot jedynie w swojej indywidualnej sprawie. Przepis powyższy wymaga zatem istnienia pomiędzy sprawą, w której wystąpiono z wnioskiem o wydanie interpretacji, a wnioskodawcą, związku wyrażającego się w tym, że przedstawiony we wniosku problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania wnioskodawcy.

Powyższe oznacza, że wnioskodawca ma uprawnienie do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. Zatem zainteresowany może żądać od organu wykładni co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów normujących ten podatek, który indywidualizuje zakres jego sprawy. W szczególności więc żądanie uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się do stanów faktycznych przedstawionych przez wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowania przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie wnioskodawcy w ramach tego podatku. W efekcie, wnioskodawca ma uzyskać rzetelną informację jak – w dotyczącym go stanie faktycznym - organ podatkowy interpretuje przepisy podatkowe znajdujące w nim zastosowanie, co może mieć wpływ na prawidłowość dokonania przez niego rozliczenia tego podatku.

W tym kontekście należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zwolnienia od podatku czynności nabycia przez Sprzedawcę Zabezpieczenia wierzytelności własnych Spółki, kwestia ta bowiem nie dotyczy zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki, bowiem to Sprzedawca Zabezpieczenia będzie stroną, która będzie ponosić ewentualne konsekwencje błędnego rozliczenia podatku należnego. Zatem jedynie ten podmiot jest podmiotem zainteresowanym w rozumieniu powołanych wyżej przepisów art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawnionym do uzyskania interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Henryka Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.