INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25.01.2012 r. (data wpływu 03.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.02.2012 r. złożył Pan wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od grudnia 2011 r. prowadzi działalność w zakresie usług informatycznych oraz telekomunikacyjnych na rzecz podmiotu zagranicznego z siedzibą na terenie Wielkiej Brytanii. Usługi świadczone są fizycznie zarówno na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie Wnioskodawca wynajmuje czasowo na własny koszt lokal mieszkalny lub nocuje w hotelu, jak również w Polsce w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, które jest zarówno siedzibą prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawca będzie czasowo oraz długotrwale przebywał poza siedzibą prowadzonej działalności ( na czas świadczenia usług poza granicami kraju) czas świadczenia usług poza terytorium kraju jest zmienny i uzależniony od ustaleń i potrzeb zleceniodawcy.

Jednorazowy okres przebywania poza granicami kraju na czas świadczenia usług wynosi od kilku dni do kilku tygodni. W pozostałym czasie usługi świadczone są w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy. W zależności od okresu przebywania za granicą Wnioskodawca wynajmuje na własny koszt hotel lub lokal mieszkalny.

Wnioskodawca podkreśla, iż usługi świadczone są przez Niego osobiście na terenie Wielkiej Brytanii, jak i Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy diety pokrywające koszty pobytu poza miejscem zamieszkania i siedzibą działalności (w miejscu rzeczywistego świadczenia usług) będą kosztami uzyskania przychodu za okres rzeczywistego przebywania poza granicami kraju w celu świadczenia usług...
2. Czy wydatki na wynajem lokalu mieszkalnego wynajętego na czas świadczenia usług poza granicami kraju poniesione na podstawowej umowy zawartej z osobą fizyczną będącą obywatelem brytyjskim będą kosztami uzyskania przychodu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

• diety pokrywające koszty pobytu poza miejscem zamieszkania i siedzibą działalności (w miejscu rzeczywistego świadczenia usług) są kosztami uzyskania przychodu,

• wydatki na wynajem lokalu mieszkalnego wynajętego na czas świadczenia usług poza granicami kraju ponoszone na podstawie umowy zawartej z osobą fizyczną będącą obywatelem brytyjskim są kosztami uzyskania przychodu, gdyż są one bezpośrednio związane z osiąganym przychodem.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie poniższe warunki:

• wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów ( art. 23 ust. 1 ustawy).
  
  

Łączne spełnienie tych dwóch warunków: pozytywnego i negatywnego wystarczy, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Ustawodawca wyraźnie wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Tym samym, koszty muszą być ponoszone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Regulacje prawne dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Sposób rozliczania diet w podróży zagranicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991; ost. zm. w Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1555).

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie, czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Odesłanie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów.

Z powyższej regulacji prawnej, wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Zatem, jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez Niego podróży służbowych, to można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Odnosząc się natomiast, do możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę, na najem lokalu mieszkalnego wynajętego na czas świadczenia usług poza granicami kraju, należy mieć na uwadze przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem tego rodzaju wydatki, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania, mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, wydatki na wynajem lokalu mieszkalnego wynajętego na czas świadczenia usług poza granicami kraju, ponoszone w związku z wykonywaniem pracy w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przywołany przepis prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż wartość diet za czas tych podróży służbowej oraz wydatki poniesione na wynajem lokalu mieszkalnego wynajętego na czas świadczenia usług poza granicami kraju, stanowią koszt uzyskania przychodów w firmie Wnioskodawcy.

Należy jednak zaznaczyć, iż ciężar udowodnienia ww. związku przyczynowo-skutkowego ciąży na podatniku.

Dodać ponadto należy, iż organ wydający interpretację, nie jest zobowiązany ani uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego. Na podstawie opisu stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika, organ może jedynie dokonać interpretacji odpowiednich przepisów prawa podatkowego.

Prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.