Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-329/15/AD
z 15 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 września 2015 r. (data wpływu do Biura – 28 września 2015 r.), uzupełnionym 23 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia portfela wierzytelności w ramach usługi refinansowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia portfela wierzytelności w ramach usługi refinansowania.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 13 listopada 2015 r. znak: IBPB-2-1/4514-329/15/AD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 23 listopada 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Bank hipoteczny”) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług; prowadzi działalność na podstawie ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych.

W świetle art. 11 ww. ustawy, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności może wykonywać wyłącznie czynności określone w cyt. ustawie. Do zakresu działalności Wnioskodawcy i należą w szczególności czynności, wymienione w art. 12 ustawy, tj. m.in. udzielanie kredytów zabezpieczonych hipoteką, nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz wierzytelności z tytułu kredytów niezabezpieczonych hipoteką, a także emitowanie hipotecznych listów zastawnych. Bank hipoteczny specjalizuje się w udzielaniu kredytów zabezpieczonych hipoteką dla klientów indywidualnych, a kluczowym zadaniem Wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności bankowej jest emisja listów zastawnych, które mają za zadanie finansowanie udzielanych i nabywanych kredytów hipotecznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, hipoteczny list zastawny jest papierem wartościowym imiennym lub na okaziciela, którego podstawę emisji stanowią wierzytelności banku hipotecznego zabezpieczone hipotekami, w którym to liście bank hipoteczny zobowiązuje się wobec uprawnionego do spełnienia określonych świadczeń pieniężnych.

W celu pozyskania przez Bank hipoteczny środków na rynku kapitałowym, rozważa on obecnie świadczenie usługi refinansowania w stosunku do banku uniwersalnego (dalej: „Bank P”), działającego na podstawie ustawy Prawo bankowe, będącego jedynym akcjonariuszem Wnioskodawcy. Elementem planowanej usługi refinansowania będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych, udzielonych przez Bank P klientom indywidualnym (dalej: „nabycie portfela wierzytelności”), które z założenia umożliwi Bankowi P szybsze upłynnienie środków finansowych zaangażowanych dotychczas w ww. kredyty hipoteczne, tj. otrzymania płynnych środków finansowych przed upływem terminu wymagalności poszczególnych wierzytelności. Uzyskane w ten sposób płynne środki finansowe będą mogły zostać wykorzystane przez Bank P w ramach jego działalności bankowej.

Planowane usługi refinansowania będą polegać w szczególności na przekazaniu przez Wnioskodawcę środków pieniężnych w celu zastąpienia środków pieniężnych Banku P, wykorzystanych uprzednio do udzielenia przez niego kredytów hipotecznych swoim klientom. Kredyty hipoteczne co do zasady pozwoliłyby Bankowi P na uzyskanie przychodów z perspektywą uzyskania spłaty w długim okresie czasowym. Jeśli natomiast, jak w zakładanym zdarzeniu przyszłym, dojdzie do ich zbycia, zostaną one zrefinansowane przez Wnioskodawcę, zapewniając tym samym środki finansowe niezbędne do prowadzenia działalności bankowej przez Bank P i przyczyniając się do zwiększenia jego płynności finansowej. Skorzystanie z refinansowania udzielonego przez Bank hipoteczny z punktu widzenia Banku P pozwoli na uwolnienie (upłynnienie) środków pieniężnych, które będą mogły zostać zużyte na cele prowadzonej działalności. Innymi słowy, nabycie portfela wierzytelności przez Bank hipoteczny będzie oznaczało, że Bank P otrzyma środki pieniężne, związane z udzielonymi długoterminowymi kredytami hipotecznymi, jeszcze przed nadejściem okresu wymagalności poszczególnych rat kredytowych oraz odsetek.

W celu nabycia portfela wierzytelności, Wnioskodawca zawrze z Bankiem P umowę cesji wierzytelności kredytowych zabezpieczonych hipotekami w oparciu o art. 509 ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności z tytułu umów kredytowych, nabywanych w ramach portfela wierzytelności przez Bank hipoteczny, nie będzie wymagał dla swojej skuteczności wyrażenia zgody kredytobiorcy. Na mocy zawieranych przez Bank P umów kredytowych przelew wierzytelności jest bowiem dopuszczalny bez zgody kredytobiorcy, w oparciu o ogólne przepisy prawa cywilnego.

Bank hipoteczny zaznacza, iż na moment nabycia portfela wierzytelności przejęte w jego ramach kredyty hipoteczne nie będą stanowić tzw. wierzytelności trudnych (zagrożonych). Wnioskodawca zamierza nabywać wierzytelności pewne, których termin płatności jeszcze nie upłynął. W stosunku do przedmiotowych wierzytelności nie będzie istniało zwiększone ryzyko, że nie zostaną one zaspokojone. Nabyte zostaną wyłącznie wierzytelności, w odniesieniu do których doszło do wypłaty kredytobiorcy przez Bank P całości przyznanego na mocy umowy kredytu. Na mocy umowy przelewu wierzytelności, Bank hipoteczny przejmie wszelkie istniejące ryzyka w odniesieniu do wierzytelności, w szczególności ryzyko braku spłaty przez kredytobiorcę oraz ryzyko kredytowe.

Cena z tytułu nabycia portfela wierzytelności zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Wartość nominalna wierzytelności, która będzie podstawą kalkulacji ceny portfela wierzytelności, obejmie szacowaną sumę wartości rat kredytu (spłat kapitału wraz oprocentowaniem), pozostałych do spłaty na moment dokonania transakcji nabycia portfela wierzytelności. Wnioskodawca planuje, że nabycie portfela wierzytelności zostanie dokonane z dyskontem ustalonym w odniesieniu do całości portfela kredytów hipotecznych, lub z premią, albo po cenie równej nominalnej wartości wierzytelności, w zależności od wyceny i warunków rynkowych, obowiązujących na moment zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

W konsekwencji zawarcia umowy przelewu wierzytelności, zgodnie z § 2 art. 509 ustawy Kodeks cywilny, wraz z wierzytelnością przejdą na Wnioskodawcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o naliczone odsetki. Moment przeniesienia wierzytelności, czyli przeniesienia korzyści w stosunku do wierzytelności oraz związanego z nimi ryzyka, został zdefiniowany w umowie przelewu, jako moment przeniesienia wierzytelności pomiędzy księgami banków. Jednocześnie na mocy art. 12 pkt 4 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, Wnioskodawca nabędzie prawo emisji listów zastawnych na podstawie nabytych wierzytelności. Zgodnie bowiem z ww. przepisem, podstawą emitowania listów zastawnych mogą być wierzytelności banku hipotecznego nie tylko z tytułu udzielonych, ale także nabytych od innych banków kredytów hipotecznych.

Dla pełnego przedstawienia zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w celu umożliwienia Bankowi hipotecznemu wykonania usługi refinansowania, Bank P udostępni Bankowi hipotecznemu do korzystania narzędzia oraz systemy informatyczne, ściśle w zakresie umożliwiającym Bankowi hipotecznemu realizację uprawnień, które będą mu przysługiwały jako nabywcy w stosunku do wierzytelności.

Uzyskanie zysku w postaci różnicy pomiędzy oprocentowaniem kredytów hipotecznych w ramach nabytego portfela wierzytelności (przychodem odsetkowym), a oprocentowaniem wyemitowanych na ich podstawie listów zastawnych (kosztem odsetkowym) jest głównym, ekonomicznym celem Banku hipotecznego w ramach świadczonej usługi refinansowania. Przejęte w ramach nabycia portfela wierzytelności Banku P z tytułu udzielonych przez niego kredytów zabezpieczonych hipoteką, umożliwią planowaną przez Wnioskodawcę emisję listów zastawnych. Bank hipoteczny zakłada, że wierzytelności, nabywane w ramach portfela będą miały co do zasady wyższą marżę odsetkową, niż listy zastawne, a w konsekwencji łączny dochód w postaci odsetek od wierzytelności, zabezpieczonych hipoteką, okaże się wyższy od łącznych kosztów z tytułu oprocentowania listów zastawnych, co wynika z wymogu art. 18 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych.

W związku z tym, że nabycie portfela wierzytelności jest uzasadnione z punktu widzenia Banku hipotecznego wyłącznie w kontekście dokonania na jego podstawie emisji listów zastawnych, strony zakładają, że płatność, należna Bankowi z powyższego tytułu, może zostać odroczona i nastąpić dopiero po przeprowadzeniu przez Bank hipoteczny emisji listów zastawnych.

W piśmie z 19 listopada 2015 r. (wpływ do Biura – 23 listopada 2015 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że nabycie portfela wierzytelności nastąpi tytułem umowy sprzedaży.

Wnioskodawca zawrze z bankiem uniwersalnym (Bankiem P) umowę ramową sprzedaży wierzytelności (dalej: „umowa ramowa”), określającą ramowe warunki sprzedaży portfeli wierzytelności (kredytów hipotecznych) w celu ich refinansowania przez emisję hipotecznych listów zastawnych przez Bank hipoteczny, a tym samym świadczenia usługi refinansowania kredytów hipotecznych przez Wnioskodawcę na rzecz Banku. Umowa ramowa określi zasady, na jakich Bank P będzie sprzedawał na rzecz Banku hipotecznego wierzytelności wchodzące w skład poszczególnych portfeli wierzytelności.

Z uzupełnienia wniosku wynika także, że szczegółowe warunki umów sprzedaży poszczególnych portfeli wierzytelności, w tym ich przedmiot oraz cenę, będą natomiast określały umowy sprzedaży wierzytelności, zawierane na podstawy umowy ramowej. W konsekwencji, wierzytelności wchodzące w skład portfela wierzytelności będą przenoszone na podstawie poszczególnych umów wierzytelności. W oparciu o nie, Bank P dokona sprzedaży wszystkich wierzytelności, będących przedmiotem sprzedaży w ramach portfela, a Bank hipoteczny je nabędzie za zapłatą określonej ceny.

Wnioskodawca zaznaczył, że złożył także wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług do organu podatkowego, właściwego ze względu na siedzibę Banku hipotecznego, tj. do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy. Celem powyższego wniosku było potwierdzenie, że świadczona przez Bank hipoteczny usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych, w okolicznościach, wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, stanowi usługę finansową, zwolnioną z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca zaznaczył także, że 29 października 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał w powyższej sprawie interpretację indywidualną znak: ITPP1/4512-920/15/BS, w której potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, iż w świetle przepisów ww. ustawy, usługa refinansowania, której elementem będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych stanowić będzie czynność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako nieodpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Banku. Wnioskodawca podkreślił, że Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż usługa ta, jako usługa w zakresie długów, będzie podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Ze względu na uznanie stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe w pełnym zakresie, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie portfela wierzytelności w ramach usługi refinansowania, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, powinno być traktowane jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie portfela wierzytelności w ramach usługi refinansowania, w okolicznościach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, powinno być traktowane jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają czynności cywilnoprawne: umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

W świetle art. 1 ust. 4 ustawy, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy (...) powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W świetle art. 4 pkt 1 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy (...) ciąży przy umowie sprzedaży – na kupującym.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak szereg wyjątków, na mocy których czynność cywilnoprawna, mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy, nie podlega opodatkowaniu.

Wnioskodawca wskazał, że na mocy art. 2 pkt 4 ustawy, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

• opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
  
• zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
  
  • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach;
  • (uchylone);
  • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
  
  
  
  

O wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z niego zwolniona, z uwzględnieniem wyjątków, o których mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy jedna ze stron umowy przelewu jest traktowana jako podatnik w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu dokonania transakcji przelewu portfela wierzytelności. Wówczas, niezależnie od tego, czy transakcja nabycia portfela wierzytelności będzie traktowana dla celów podatku od towarów i usług jako opodatkowana, czy też jako zwolniona z opodatkowania, będzie ona jednocześnie wyłączona z zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

1. Nabycie portfela wierzytelności jako element odpłatnego świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe, co do zasady, każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów, powinno być kwalifikowane dla celów podatku od towarów i usług jako świadczenie usług. Przez świadczenie stanowiące usługę, należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). By zaistniałe świadczenie uznać za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezbędne jest występowanie odpłatności za to świadczenie.

Przesłanki uznania danej czynności za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług odpłatne świadczenie usług były wielokrotnie przedmiotem orzekania Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) (w szczególności wyroki: z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 Tolsma; z 14 lipca 1998 r. w sprawie C-172/96 First National Bank of Chicago; z 21 marca 2002 r. w sprawie C-174/00 Kennemer Golf). Jak stwierdził TSUE w wyroku w sprawie C-16/93, Tolsma: „(...) świadczenie usług odbywa się za wynagrodzeniem (...) i jest w związku z tym opodatkowane wyłącznie, jeśli występuje stosunek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, obejmujący świadczenie wzajemne, a wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługę wykonaną na rzecz usługobiorcy”.

Przesłanki, wynikające z linii orzeczniczej Trybunału, to:

1. działanie podmiotu w charakterze podatnika VAT;
   
2. istnienie stosunku prawnego pomiędzy podatnikiem, a odbiorcą świadczenia;
   
3. wystąpienie identyfikowanego świadczenia (innego, niż dostawa towarów), na rzecz podmiotu, będącego konsumentem tego świadczenia;
   
4. odpłatny charakter świadczenia oraz istnienie bezpośredniego związku pomiędzy uzyskiwanym przez podatnika wynagrodzeniem, a wykonanym świadczeniem.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie portfela wierzytelności stanowić będzie integralny element działalności bankowej Banku hipotecznego. Nabywanie wierzytelności kredytowych, odnoszących się do kredytów hipotecznych, z zamiarem emisji na ich podstawie listów zastawnych, należy do kluczowych elementów działalności gospodarczej Banku hipotecznego. Jak stanowi art. 12 ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych, nabywanie wierzytelności kredytowych jest jedną z podstawowych czynności, wykonywanych przez banki hipoteczne. W tym względzie, w opinii Banku hipotecznego, nie ulega wątpliwości, iż w zakresie nabycia portfela wierzytelności od Banku P działa on jako podatnik podatku od towaru i usług.

Jednocześnie, nabycie portfela wierzytelności będzie wynikiem stosunku prawnego, łączącego Wnioskodawcę z odbiorcą świadczenia, tj. z Bankiem P, dokonującym zbycia. Stosunek prawny, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, oparty zostanie o konstrukcję przelewu wierzytelności, o której mowa w art. 509 ustawy Kodeks cywilny.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że nabycie portfela wierzytelności będzie stanowiło świadczenie na rzecz Banku P, jako zbywcy. Świadczenie, które występuje w ramach analizowanej usługi, polega na udzieleniu refinansowania zbywcy portfela wierzytelności. Bank P, w związku z wykonaniem tego świadczenia, odniesie wyraźną korzyść ekonomiczną w postaci pozyskania finansowania, niezbędnego do prowadzenia działalności bankowej. Bank hipoteczny przekaże Bankowi P pozyskane w wyniku emisji listów zastawnych środki pieniężne, które zastąpią środki pieniężne Banku P, wykorzystane uprzednio do udzielenia kredytów hipotecznych. Z punktu widzenia Banku P skorzystanie z refinansowania pozwoli na uwolnienie (upłynnienie) środków pieniężnych. Bank P otrzyma „z góry” spłatę sumy rat kredytu (spłatę kapitału wraz z oprocentowaniem). Zwiększy to płynność finansową Banku. W konsekwencji, Bank P powinien być traktowany jako konsument (beneficjent) świadczenia, wykonywanego na jego rzecz przez Wnioskodawcę.

W związku z nabyciem portfela wierzytelności, spełniona zostanie również przesłanka odpłatności świadczenia. Wynagrodzeniem Banku hipotecznego z tytułu nabycia portfela wierzytelności jest wartość dyskonta (różnicy, pomiędzy ceną wierzytelności, a jej wartością nominalną), ustalona w odniesieniu do całości portfela kredytów hipotecznych. Ponadto, nawet w sytuacji, gdyby nabycie portfela wierzytelności zostało dokonane z premią, albo po cenie równej nominalnej wartości wierzytelności, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, że świadczenie na rzecz Banku P będzie miało charakter nieodpłatny. Nabycia portfela wierzytelności kredytowych nie można bowiem rozpatrywać w oderwaniu od właściwego ekonomicznego celu transakcji. Z punktu widzenia Banku hipotecznego celem tym jest uzyskiwanie od kredytobiorców spłat rat kredytów hipotecznych wraz z należnymi odsetkami i jednocześnie dokonanie emisji hipotecznych listów zastawnych, której podstawą będą nabyte wierzytelności kredytowe. Zasadniczym zamiarem Wnioskodawcy jest osiągnięcie zysku w postaci różnicy pomiędzy oprocentowaniem kredytów hipotecznych w ramach nabytego portfela wierzytelności (przychodem odsetkowym), a oprocentowaniem wyemitowanych na ich podstawie listów zastawnych (kosztem odsetkowym).

Co więcej, powyższy zamiar Banku hipotecznego zgodny jest z ustawowym wymogiem osiągnięcia określonego poziomu łącznego dochodu z tytułu odsetek od wierzytelności kredytowych, zabezpieczonych hipoteką, przewidzianym w ustawie o listach zastawnych i bankach hipotecznych. Jak wynika z art. 18 ust. 2 ww. ustawy, dochód banku hipotecznego z tytułu odsetek od wierzytelności zabezpieczonych hipoteką nie może być niższy od kosztów z tytułu odsetek od znajdujących się w obrocie hipotecznych listów zastawnych.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym, nawet jeżeli nabycie wierzytelności nastąpi bez dyskonta, w zamian za przejęcie wierzytelności Wnioskodawca uzyska możliwość czerpania korzyści z należności odsetkowych, jakie w przyszłości będą zobowiązani uiścić kredytobiorcy. Niezależnie zatem od tego, czy wynik na transakcji nabycia wierzytelności – ustalony w odniesieniu do ich wartości nominalnej – będzie dodatni, ujemny, czy wyniesie zero, odpłatne świadczenie usług, których integralnym elementem jest przedmiotowe nabycie portfela wierzytelności, będzie miało miejsce.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy, iż świadczenie, realizowane przez niego na rzecz Banku P, polegające na udzieleniu refinansowania poprzez nabycie portfela wierzytelności, ma charakter odpłatny. Bank hipoteczny dąży bowiem do osiągnięcia zysku, działając w założeniu, że nabyte w ramach portfela wierzytelności będą zapewniały realizację marży odsetkowej w oparciu o listy zastawne. Jednocześnie odpłatność pozostaje w bezpośrednim związku z dokonaniem nabycia portfela wierzytelności, a więc ze świadczeniem, wykonanym na rzecz Banku.

Dodatkowo, Bank hipoteczny pragnie zaznaczyć, iż na ocenę przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie może mieć wpływu stanowisko, zaprezentowane przez TSUE w wyroku z dnia 21 października 2011 r. w sprawie C-93/10, GFKL Financial Services AG. Wyrok ten dotyczył bowiem innego rodzaju wierzytelności, tj. wierzytelności wymagalnych wynikających z wypowiedzianych umów kredytowych, określanych jako wierzytelności trudne, co do których istniało ryzyko braku spłaty w całości lub w części.

Stanowisko TSUE zostało zaakceptowane na gruncie przepisów krajowych przez NSA w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. (sygn. akt IFPS 5/11), który stwierdził, że:

TSUE uznał, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa wierzytelności trudne po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli różnica pomiędzy wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

„Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.”

W opinii Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że powyższe rozstrzygnięcia odnoszą się do całkowicie odmiennych stanów faktycznych, tj. jedynie do takiego nabycia wierzytelności, którego przedmiotem są wierzytelności trudne.

Jak natomiast podkreślono w opisie zdarzenia przyszłego, wierzytelności, które Bank hipoteczny zamierza nabyć, będą stanowiły wierzytelności pewne, niezagrożone. Na moment zawarcia umowy i na moment przeniesienia wierzytelności, nie będą istniały wątpliwości odnośnie do ich zaspokojenia oraz nie wystąpią żadne obiektywne okoliczności, które zwiększałyby ryzyko ich niezaspokojenia.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, m.in. ze względu na fakt, że przedmiotem nabycia w ramach portfela wierzytelności nie będą wierzytelności trudne, zdarzenie przyszłe, przedstawione przez Bank hipoteczny, istotnie różni się od stanu faktycznego, na tle których zapadły ww. wyroki TSUE oraz NSA. Oznacza to, że zaprezentowane w nich poglądy nie powinny mieć wpływu na kwalifikację nabycia portfela wierzytelności jako usługi z punktu widzenia podatku od towarów i usług.

Zdaniem Banku hipotecznego, w opisanym zdarzeniu przyszłym należy więc przyjąć, iż nabycie portfela wierzytelności w okolicznościach, wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

2. Nabycie portfela wierzytelności jako usługa w zakresie długów, zwolniona z opodatkowania w świetle art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Dodatkowo, w świetle art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
   
2. usług doradztwa;
   
3. usług w zakresie leasingu.
   
   
   

Wnioskodawca podkreślił, że wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 ze zm.), gdzie stwierdza się, że państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazano powyżej, usługa, świadczona przez Wnioskodawcę, polega na udzieleniu refinansowania Banku P jako zbywcy portfela wierzytelności. Wnioskodawca przekaże Bankowi P środki pieniężne, które zastąpią środki pieniężne Banku P, wykorzystane uprzednio do udzielenia kredytów hipotecznych. Sprzedaż wierzytelności na rzecz Banku hipotecznego pozwoli Bankowi P de facto otrzymać całą spłatę kredytu „z góry” i tym samym zwiększyć płynność finansową.

W opinii Wnioskodawcy, nabywając wierzytelności, Bank hipoteczny wyświadczy zatem na rzecz Banku P usługę w postaci zapewnienia refinansowania, niezbędnego do prowadzenia działalności bankowej, przy czym niewątpliwie będzie to usługa „w zakresie długu”, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie, usługa refinansowania, świadczona przez Wnioskodawcę, nie stanowi usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy. Bank hipoteczny pragnie podkreślić, że usługa refinansowania nie stanowi w szczególności usług w zakresie czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „czynności ściągania długów”, ani pojęcia „factoringu”. Co do zasady, czynnościami ściągania długów są takie czynności, w ramach których usługodawca zobowiązuje się do podejmowania za wynagrodzeniem na rzecz usługobiorcy czynności windykacyjnych, mających na celu ściągnięcie wierzytelności od podmiotu trzeciego (dłużnika). Usługodawca podejmując tego rodzaju działania ściąga zatem dług na rzecz usługobiorcy, a nie dla siebie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w analizowanym zdarzeniu przyszłym. Istotą świadczenia Wnioskodawcy będzie zapewnienie Bankowi P refinansowania. Umowa przelewu wierzytelności, zawarta z Bankiem P, nie będzie obejmowała swoim zakresem żadnych dodatkowych czynności, które miałyby być wykonywane przez Bank hipoteczny na rzecz Banku. W szczególności Bank hipoteczny nie będzie wykonywał żadnych czynności, mających na celu ściągnięcie wierzytelności od dłużnika na rzecz Banku. Ponadto, nabycie portfela wierzytelności będzie miało charakter bezwarunkowy. Konsekwencją zawarcia umowy przelewu wierzytelności jest przeniesienie pożytków, ale także ryzyka gospodarczego, związanego z przedmiotowymi wierzytelnościami, z Bankiem P na Bank hipoteczny. Zgodnie z przytaczanym powyżej art. 509 § 2 ustawy Kodeks cywilny, wraz z wierzytelnością przejdą na Wnioskodawcę wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenie o naliczone odsetki. W rezultacie, realizacja uprawnień względem wierzytelności będzie dokonywana przez Bank hipoteczny jako nowego wierzyciela we własnym imieniu oraz na własną rzecz. Żadne czynności, dokonywane przez Bank hipoteczny względem nabytych wierzytelności, nie będą podejmowane na rzecz Banku P oraz nie będą miały wpływu na jego sytuację.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nabycie portfela wierzytelności na warunkach, ustalonych pomiędzy Wnioskodawcą a Bankiem P, nie można kwalifikować jako usług faktoringu. Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy, takich, jak monitorowanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych, czy windykacja należności. Tym samym, zasadnicza istota usługi faktoringu polega na „wyręczeniu” zbywcy wierzytelności z czynności, zmierzających do odzyskania długu.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, świadczona przez niego usługa refinansowania nie może być kwalifikowana jako usługa faktoringu. Usługa, świadczona przez Bank hipoteczny, nie ma na celu „wyręczenia” Banku z czynności, zmierzających do odzyskania długu. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, na moment nabycia portfela wierzytelności, kredyty hipoteczne, które zostaną przejęte w jego ramach, nie będą stanowić tzw. wierzytelności trudnych (zagrożonych). Oznacza to, że na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności żadna ze stron nie musi podejmować czynności windykacyjnych względem kredytobiorców. W stosunku do przedmiotowych wierzytelności nie będzie także istniało zwiększone ryzyko, że nie zostaną one zaspokojone. Na dzień nabycia portfela wierzytelności nie będą więc istniały żadne okoliczności, które uprawniałyby do twierdzenia, że wystąpi konieczność przeprowadzenia jakichkolwiek działań windykacyjnych.

Wnioskodawca podkreślił, że przedstawione przez niego stanowisko znajduje uzasadnienie także w ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych. Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołał szereg interpretacji indywidualnych oraz przytoczył ich fragmenty.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przytoczonej linii interpretacyjnej organów podatkowych, zdaniem Banku hipotecznego, nabycie portfela wierzytelności stanowić będzie czynność, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usługi przez Wnioskodawcę na rzecz Banku. Jednocześnie, jako usługa w zakresie długów, będzie ona podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

3. Sprzedaż portfela wierzytelności jako transakcja pozostająca poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług z punktu widzenia Banku.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle natomiast przepisów prawa cywilnego, wierzytelność jest prawem podmiotowym, polegającym na istnieniu przysługującego wierzycielowi uprawnienia do żądania od dłużnika spełnienia określonego świadczenia. Zgodnie z art. 353 § 1 ustawy Kodeks cywilny zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż zbycie portfela wierzytelności przez Bank nie może stanowić odpłatnej dostawy towarów. Przedmiotem transakcji nie będzie bowiem towar w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ale prawo podmiotowe. Wierzytelności bez wątpienia nie mieszczą się w definicji towaru, a zatem czynności ich zbycia nie można traktować jako odpłatnej dostawy towarów.

Wnioskodawca podkreślił, że w świetle art. 8 ust. i ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż portfela wierzytelności nie będzie stanowić również świadczenia usługi przez Bank P, jako zbywcy. Sprzedaż wierzytelności własnych banku jest jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (w analizowanym zdarzeniu przyszłym: z tytułu udzielenia kredytu hipotecznego). Nie można zatem uznać sprzedaży portfela wierzytelności za usługę, ponieważ w przypadku opisywanej transakcji nie sposób wskazać świadczenia, które miałoby być wykonywane przez Bank P na rzecz nabywcy wierzytelności. Zbycie portfela wierzytelności stanowi jeden ze sposobów uzyskania przez Bank P, jako dotychczasowego wierzyciela, spłaty dotyczącej udzielonych wcześniej klientom (kredytobiorcom) kredytów hipotecznych. Co więcej, jak wskazano w zdarzeniu przyszłym w niniejszym wniosku, realizacja spłaty kredytów hipotecznych w przedmiotowy sposób oznacza dla Banku P przede wszystkim uzyskanie refinansowania, czyli wcześniejsze uzyskanie płynnych środków finansowych umożliwiających Bankowi P ich zużycie na cele prowadzonej działalności bankowej w pozostałym zakresie. Tym samym, przedstawiona transakcja powinna być postrzegana niejako świadczenie dokonywane przez Bank P, ale jako realizacja świadczenia (usługi refinansowania) na rzecz Banku P przez Bank hipoteczny w postaci zapewnienia refinansowania w oparciu o wyemitowane listy zastawne.

W związku z tym, w opinii Wnioskodawcy, z punktu widzenia Banku P, transakcja przelewu portfela wierzytelności jest czynnością, pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

4. Nabycie portfela wierzytelności jako transakcja wyłączona z zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych

W świetle powyższych rozważań, w opinii Wnioskodawcy, skoro nabycie portfela wierzytelności powinno być traktowane dla celów podatku od towarów i usług jako usługa w zakresie długów, zwolniona z opodatkowania na mocy art. 43 ust. i pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, nie będzie ono podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie danej czynności cywilnoprawnej podatkiem od towarów i usług skutkuje bowiem wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnione jest stanowisko, iż nabycie portfela wierzytelności w ramach usługi refinansowania, w okolicznościach, wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, powinno być traktowane jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na szereg interpretacji indywidualnych oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Po 628/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 626, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast w myśl art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

• rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
  
  

Stosownie do art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie sprzedaży – na kupującym.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
   
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
   
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku umów sprzedaży o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić wyłącznie fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że w celu pozyskania przez Bank hipoteczny środków na rynku kapitałowym, rozważa on obecnie świadczenie usługi refinansowania w stosunku do banku uniwersalnego (Banku P), działającego na podstawie ustawy Prawo bankowe, będącego jedynym akcjonariuszem Wnioskodawcy. Elementem planowanej usługi refinansowania będzie dokonanie transferu portfela wierzytelności kredytowych w zakresie kredytów hipotecznych, udzielonych przez Bank P klientom indywidualnym. Uzyskane w ten sposób płynne środki finansowe będą mogły zostać wykorzystane przez Bank P w ramach jego działalności bankowej.

Planowane usługi refinansowania będą polegać w szczególności na przekazaniu przez Wnioskodawcę środków pieniężnych w celu zastąpienia środków pieniężnych Banku P, wykorzystanych uprzednio do udzielenia przez niego kredytów hipotecznych swoim klientom.

Nabycie portfela wierzytelności nastąpi tytułem umowy sprzedaży.

Z cytowanego powyżej przepisu art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych nie podlegają takie czynności, w których przynajmniej jedna ze stron z tytułu ich dokonania (dokonania tych czynności) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub zwolniona z podatku od towarów i usług (z wyjątkiem określonych czynności, które w przedmiotowej sprawie nie występują).

W związku z tym należy podkreślić, że chociaż pytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższe transakcje – dokonane pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami – podlegają regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), jako że ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia umowy sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności podatkiem od towarów i usług skutkuje bowiem wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Przedstawiona we wniosku usługa refinansowania – w ramach, której nabywane będą wierzytelności – będzie podlegać regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, co zostało potwierdzone interpretacją indywidualną z 29 października 2015 r. znak: ITPP1/4512-920/15/BS. A zatem na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych usługa ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.