Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP3/4512-389/15-4/JS
z 22 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2015 r. (data wpływu 25 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usługi dzierżawy samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usługi dzierżawy samochodu osobowego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 listopada 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – P. Spółka Akcyjna (dawniej: L. Spółka Akcyjna) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca dysponuje samochodem osobowym SKODA Octavia, nr nadwozia … na podstawie umowy leasingu Nr … zawartej 02 kwietnia 2015 roku w … pomiędzy Wydzierżawiającym a … Sp. z o.o. z siedzibą w …, w brzmieniu ustalonym Aneksem z dnia 02 kwietnia 2015 roku („Umowa leasingu”).

Wnioskodawca samochód ten przeznaczył wyłącznie do działalności gospodarczej, tj. do dzierżawy. Zawarł Umowę dzierżawy na kompleksową usługę ze spółką zależną – A. Intencją stron jest, aby Wnioskodawca świadczył wyłącznie usługę dzierżawy samochodu, przy której ponosi koszty towarów i usług związanych z jego eksploatacją (po stronie Wnioskodawcy jest zapewnienie na własny koszt towarów i usług związanych z eksploatacją oraz używaniem samochodu). Przedmiotem dzierżawy jest samochód osobowy wraz z wszelkimi wydatkami eksploatacyjnymi. Wydzierżawiający – Wnioskodawca jest uprawniony do wezwania Dzierżawcy do poddania się skontrolowania przez Wydzierżawiającego stanu oraz sposobu wykorzystywania Przedmiotu dzierżawy w okresie pozostawania Przedmiotu dzierżawy we władaniu Dzierżawcy oraz dokonywania napraw, przeglądów i zabiegów konserwacyjnych, które uzna za niezbędne do utrzymania przedmiotu dzierżawy w należytym stanie.

Czynsz dzierżawny będzie naliczony w okresach miesięcznych, w EUR, kursem z dnia z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień powstania obowiązku podatkowego. Na jego wysokość będą się składać następujące pozycje:

• kwota odpowiadająca wysokości raty leasingowej,
  

• wszelkie wydatki eksploatacyjne, bieżące naprawy dotyczące przedmiotu dzierżawy, ponoszone przez wynajmującego,
  

• marża z tytułu dzierżawy.
  
  

Wydzierżawiający podpisał z Dzierżawcą Porozumienie o wydanie karty paliwowej, w której zawarł postanowienia o udostępnieniu karty paliwowej, m.in. przyjął pełną odpowiedzialność z tytułu niewykonania nieprawidłowości wykonania dostawy paliw, towarów i usług nabywanych przy wykorzystaniu wydanej karty. Upoważnił Dzierżawcę do dokonywania przy użyciu tej karty zakupów w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

Kontrahent Wnioskodawcy – spółka A. jest podatnikiem w rozumieniu art. 28 ustawy o VAT. Spółka A. posiada siedzibę w Niemczech, samodzielnie wykonuje działalność gospodarczą i jest podmiotem zarejestrowanym dla potrzeb podatku VAT w Niemczech pod numerem ...

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

1. Kontrahent – spółka A. jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT. Spółka A. posiada siedzibę w Niemczech, samodzielnie wykonuje działalność gospodarczą i jest podmiotem zarejestrowanym dla potrzeb podatku od wartości dodanej w Niemczech pod numerem … oraz dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych pod numerem (numer VAT-UE) ... Dla potrzeb przedmiotowej transakcji kontrahent posłużył się swoim numerem VAT-UE, a Wnioskodawca zweryfikował prawidłowość numeru za pośrednictwem Biura Wymiany Informacji Podatkowych.
2. Spółka A. nie wskazała innego miejsca działalności niż kraj siedziby swojej firmy i co Zainteresowanemu wiadomo, nie posiada stałego miejsca działalności w Polsce.
3. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Kontrahent dysponuje samochodem w sposób ciągły (nieprzerwany) od dnia wydania, to jest od 31.08.2015 r. do chwili obecnej (przekracza okres 30 dni).
4. Zgodnie z Umową samochód został przekazany przedstawicielowi Spółki A. w dniu 31.08.2015 r. na podstawie protokołu przekazania w siedzibie Wnioskodawcy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zawierając umowę z powiązaną spółką niemiecką A. na kompleksową dzierżawę samochodu osobowego leasingowanego prawidłowo ustalił, iż zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT miejscem opodatkowania tej usługi będzie kraj usługobiorcy, to jest Niemcy – jako świadczenie usług poza terytorium kraju ze stawką NP?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j, 28k i 28n.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usług zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna ich konsumpcja.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Zawarł umowę z zależną spółką niemiecką (również podatnikiem VAT) na kompleksową dzierżawę auta. Umowa zawiera czynsz dzierżawny, określony w umowie. Na podstawie tej umowy będzie obciążać spółkę niemiecką w wysokości ustalonego wynagrodzenia, bez polskiego podatku VAT, jako usługę świadczoną poza terytorium kraju. Pojęcie usługi kompleksowej wprowadzone zostało do doktryny i praktyki orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Commisioners of Customs and Excise przeciwko Card Protection Plan Ltc. W przytoczonym wyroku Trybunał orzekł, że każde świadczenie dla celów VAT należy traktować jako odrębne i niezależne, jednakże w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Charakterystyka świadczenia złożonego była przedmiotem orzecznictwa Trybunału w późniejszym okresie, m.in.: wyrok ETS z dnia 27.10.2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, orzeczenia z dnia 09.03.2006 r. w sprawie C-114/05 Ministre de IEconomie, des Finances et IIndustrie, wyroku z 11.06.2009 r. w sprawie 572/07/ RLRE Tellmer Property sro.

Trybunał wyodrębnił usługę zasadniczą oraz pomocniczą. Usługa pomocnicza to taka usługa, która nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. Natomiast usługa główna, to czynność przeważająca, nadająca danemu świadczeniu jej dominujący charakter, przy czym wszystkie zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego, wskazanej w umowie. W skład świadczenia złożonego wchodzić może nie tylko świadczenie usług, lecz również towarów. Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Pojedyncza czynność ma miejsce przede wszystkim wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do czynności zasadniczej.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy Wnioskodawca jest zdania, iż kompleksowa usługa dzierżawy samochodu osobowego, którą świadczy na rzecz kontrahenta mającego siedzibę poza terytorium kraju nie jest wymieniana w wyjątkach od zasady ogólnej, a zatem miejscem jej świadczenia, a zarazem opodatkowania jest terytorium państwa, gdzie usługobiorca posiada siedzibę, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy zawartych w zadanym pytaniu, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że ani obecnie obowiązująca Dyrektywa 112, ani też przepisy krajowe nie zawierają definicji świadczenia złożonego. Brak również szczególnych uregulowań dotyczących przesłanek uznawania danego świadczenia za świadczenie złożone. Ocena takich zdarzeń gospodarczych kształtowana jest na bazie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), z uwzględnieniem konkretnego stanu faktycznego. Warto w tym miejscu wymienić najważniejsze rozstrzygnięcia w tym temacie, np. wyrok w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, wyrok C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV v. Staatssecretaris van Financiën, wyrok w sprawie C-111/05 pomiędzy Aktiebolaget NN a Skatteverket.

W wyroku w sprawie C-41/04 Trybunał stwierdził, że jeżeli dwa świadczenia lub więcej, lub czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy podzielić pogląd, że świadczenie złożone (kompleksowe) będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego).

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem dzierżawy jest samochód osobowy wraz z wszelkimi wydatkami eksploatacyjnymi. Wydzierżawiający – Wnioskodawca jest uprawniony do wezwania Dzierżawcy do poddania się skontrolowania przez Wydzierżawiającego stanu oraz sposobu wykorzystywania Przedmiotu dzierżawy w okresie pozostawania Przedmiotu dzierżawy we władaniu Dzierżawcy oraz dokonywania napraw, przeglądów i zabiegów konserwacyjnych, które uzna za niezbędne do utrzymania przedmiotu dzierżawy w należytym stanie. Na wysokość czynszu dzierżawnego będą się składać następujące pozycje: kwota odpowiadająca wysokości raty leasingowej, wszelkie wydatki eksploatacyjne, bieżące naprawy dotyczące przedmiotu dzierżawy, ponoszone przez wynajmującego oraz marża z tytułu dzierżawy. Ponadto Wydzierżawiający podpisał z Dzierżawcą Porozumienie o wydanie karty paliwowej, w której zawarł postanowienia o udostępnieniu karty paliwowej, m.in. przyjął pełną odpowiedzialność z tytułu niewykonania nieprawidłowości wykonania dostawy paliw, towarów i usług nabywanych przy wykorzystaniu wydanej karty.

Z powyższego wynika zatem, że w ramach usługi dzierżawy samochodu osobowego, spółka zależna nabywa również, w celu pełniejszego i efektywniejszego korzystania z usługi głównej, dodatkowe usługi, którymi nie byłaby zainteresowana, gdyby nie korzystała z samej dzierżawy. Tym samym wszystkie zdarzenia gospodarcze związane są ze sobą na tyle ściśle, że ich rozdzielenie, zwłaszcza w sensie funkcjonalnym, doprowadziłoby do pewnej sztuczności. W związku z powyższym, należy uznać, że Wnioskodawca świadczy na rzecz spółki zależnej jedno świadczenie o charakterze złożonym, w którym usługą wiodącą jest usługa dzierżawy samochodu osobowego.

W przypadku świadczenia usług istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

W art. 28a ustawy wskazano, że na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast – stosownie do art. 28b ust. 3 ustawy – w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Na mocy art. 28j ust. 1 ustawy, będącego zastrzeżeniem art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

Ustawodawca w przepisie art. 28j ust. 2 ustawy wprowadził z kolei pojęcie krótkoterminowego wynajmu środków transportu, przez które rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających – przez okres nieprzekraczający 90 dni.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia usług będących przedmiotem pytania, ustalone jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Zatem mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro kompleksową usługę dzierżawy samochodu osobowego Wnioskodawca świadczy na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, to – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem opodatkowania świadczonej przez Wnioskodawcę ww. usługi jest miejsce, w którym Dzierżawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. w Niemczech. Zatem usługa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przez Wnioskodawcę na terytorium kraju. W związku z tym Wnioskodawca wystawiając fakturę dokumentującą świadczenie przedmiotowej usługi nie wykazuje na niej m.in. stawki podatku, a zamiast tego może na niej umieścić określenie „NP”, ponieważ przepisy nie sprzeciwiają się umieszczaniu na fakturze dodatkowych adnotacji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.