Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-385/15-3/KS
z 17 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2015 r. (data wpływu 18 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu uznania ponoszonych wydatków za wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 16 października 2015 r. (data wpływu 20 października 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu uznania ponoszonych wydatków za wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca rozważa realizację nowego projektu inwestycyjnego.

W dniu 19 grudnia 2014 r. Spółka złożyła wniosek do Zarządu Specjalnej Strefy Ekonomicznej z prośbą o wystąpienie do Ministra Gospodarki z wnioskiem o włączenie działki Spółki do Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”). Na wspomnianej działce Spółka obecnie prowadzi działalność gospodarczą.

W przypadku rozszerzenia SSE o nowy teren, Spółka zamierza ubiegać się o zezwolenie (dalej: „Zezwolenie”) na prowadzenie działalności gospodarczej w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej: „działalność strefowa”).

Jako, że procedura rozszerzenia SSE jest bardzo długotrwała, Spółka złożyła do Ministra Gospodarki wniosek o potwierdzenie wystąpienia efektu zachęty - na mocy art. 17a ust. 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 282, dalej: „ustawa o SSE”). Wniosek ten został w międzyczasie pozytywnie rozpatrzony. Zgodnie z treścią otrzymanej przez Wnioskodawcę odpowiedzi, Minister Gospodarki potwierdza wystąpienie efektu zachęty, o którym mowa w art. 17a ust. 2 ustawy o SSE. Zgodnie z brzmieniem przywołanego przepisu, uzyskanie przedmiotowego potwierdzenia oznacza, że Spółka może rozpocząć przedsięwzięcie gospodarcze na tym gruncie.

Mając na uwadze powyższe, możliwe jest zawarcie co najmniej części umów związanych z realizacją inwestycji, na potrzeby której Spółka ubiega się o objęcie jej zakładu strefą, jeszcze przed zakończeniem procesu rozszerzenia granic specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”). Zgodnie z powszechną praktyką rynkową, kontrahenci mogą w takiej sytuacji zażądać od Spółki uiszczenia zaliczek, zadatków lub przedpłat (dalej łącznie: „Zaliczki”) na dostawy i usługi, w ramach zabezpieczenia wykonania zobowiązania oraz pokrycia co najmniej części związanych z ich wykonaniem kosztów. Część ceny w formie Zaliczek, może zostać uregulowana przed momentem uzyskania przez Spółkę Zezwolenia. Należy jednocześnie podkreślić, że pozostała część ceny (niestanowiąca Zaliczki) zostanie uiszczona po uzyskaniu Zezwolenia.

Zaliczki oraz pozostała część ceny nabycia, o których mowa powyżej, będą związane z wydatkami inwestycyjnymi mogącymi stanowić koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, tj. kategoriami kosztów inwestycji wymienionymi w § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 465, dalej: „rozporządzenie strefowe”).

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, że płatność pozostałej części ceny nabycia, może zostać dokonana jednorazowo, bądź też będzie płatna w ratach (transzach). Zapłata całości zobowiązania wobec dostawcy, na rzecz którego uprzednio przekazano Zaliczki, zostanie dokonana po dniu uzyskania Zezwolenia a przed upływem okresu, w którym Spółka będzie musiała ponieść wydatki inwestycyjne (czyli przed upływem terminu zakończenia inwestycji, określonego w Zezwoleniu na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o SSE). Należy także zaznaczyć, że zarówno Zaliczki, jak i pozostała część (całość) zapłaty, mogą być przez Wnioskodawcę regulowane m.in. bezpośrednio poprzez dokonanie stosownych przelewów, lub z zastosowaniem ustanowionej przez Spółkę akredytywy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w świetle § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, Spółka ma prawo uwzględnić w wartości wydatków inwestycyjnych, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia podatkowego, kwotę wypłaconych lub zrealizowanych w inny sposób przed uzyskaniem Zezwolenia Zaliczek na poczet dostaw i usług związanych z realizacją inwestycji, na potrzeby której uzyska Zezwolenie, w przypadku których ostatnia część ceny ich nabycia zostanie uiszczona po dniu uzyskania Zezwolenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na postawione pytanie jest twierdząca, tzn. w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w świetle § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, Spółka ma prawo uwzględnić w wartości wydatków inwestycyjnych, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia podatkowego, kwotę wypłaconych lub zrealizowanych w inny sposób przed uzyskaniem Zezwolenia, Zaliczek na poczet dostaw i usług związanych z realizacją inwestycji, na potrzeby której uzyska Zezwolenie, w przypadku których ostatnia część ceny ich nabycia zostanie uiszczona po dniu uzyskania Zezwolenia.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

a. Zwolnienie podatkowe w ramach działalności strefowej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), zwolnienie obejmuje dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE. Tym samym, zezwolenie stanowi podstawę do uzyskania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przy interpretacji powyższej normy należy uwzględnić również art. 12 ustawy o SSE przewidujący, że: „dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

W konsekwencji, to przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o SSE, regulują wielkość zwolnienia podatkowego przysługującego na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aktem, który reguluje wyżej wymienione zagadnienie, jest rozporządzenie strefowe.

Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie SSE w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

• ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego;
• ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika;
• kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych;
• ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3;
• kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji;
• ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Reasumując, należy wskazać, że wydatek inwestycyjny musi spełniać łącznie dwa kryteria, aby mógł zostać uznany za kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną, tj.:

• należy do jednej z kategorii wymienionych w § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego;
• zostanie poniesiony na terenie strefy w trakcie obowiązywania Zezwolenia.

Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Zaliczki, których dotyczy niniejszy wniosek, będą związane z wydatkami inwestycyjnymi mogącymi stanowić koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, tj. kategoriami kosztów inwestycji wymienionymi w § 6 ust. 1 rozporządzenia strefowego.

Zapytanie będące przedmiotem niniejszego wniosku dotyczy momentu uznania przedmiotowych Zaliczek za poniesione wydatki inwestycyjne w rozumieniu przepisów regulujących zasady prowadzenia działalności na terenie SSE. Jako że zgodnie z przytoczoną już definicją, Zaliczki będą mogły stanowić koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą wyłącznie, jeżeli zostaną poniesione na terenie SSE w trakcie obowiązywania zezwolenia, określenie momentu ich poniesienia jest kluczowe dla odpowiedzi na tak postawione pytanie.

W związku z powyższym, w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie będące przedmiotem niniejszego wniosku, należy dokonać wykładni zwrotu „ponieść koszty” oraz pojęcia „zaliczki”.

b. Zwolnienie przedmiotowe jako odstępstwo od ogólnej zasady powszechności opodatkowania.

Na wstępie analizy należy zaznaczyć, że zwolnienia przedmiotowe stanowią wyłom od ogólnej zasady powszechności opodatkowania (por. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z 28 maja 2009 r. sygn. III SA/Po 102/09). Ich wyjątkowy charakter wpływa na stosowanie określonego rodzaju wykładni w procesie interpretacji danego zwolnienia. Przepisy określające ich zakres zastosowania winny mianowicie być rozumiane w sposób ścisły.

c. Wykładnia literalna zwrotu „ponieść koszty”.

Ze wspomnianej reguły interpretacyjnej i faktu, że poniesienie kosztu inwestycyjnego wpływa na obliczenie wielkości zwolnienia podatkowego, wynika konieczność przeprowadzania ścisłej wykładni językowej tego terminu.

Zgodnie z Internetowym słownikiem PWN, zwrot „ponieść” oznacza „zostać obarczonym, obciążonym czymś”. Rzeczownik „koszt” oznacza „sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś”. Zwrot „ponieść koszt” oznacza zatem „zostać obciążonym sumą pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś”.

Tryb dokonany czasownika „ponieść” wskazuje na to, że poniesienie kosztu następuje w momencie faktycznego obciążenia sumą pieniędzy wydatkowaną np. na opłacenie usługi lub nabycie środka trwałego. Tym samym, poniesienie kosztu jest równoznaczne z faktycznym uiszczeniem danej kwoty za otrzymane świadczenie - nie wystarczy np. zarachowanie wydatku w księgach rachunkowych.

Podobny pogląd wyraziło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 5 kwietnia 2006 r. (sygn. PB4/KA-8213-32125/06), w którym wskazano, że: „(...) zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to >>poniesienie<< musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości”.

Powyższe rozumienie zwrotu „ponieść koszty” jest koherentne z linią orzeczniczą sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, czego przykładem mogą być następujące wyroki i interpretacje:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 kwietnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 2099/10);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 19 czerwca 2010 r. (sygn. I SA/Łd 356/10);
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 stycznia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1282/12/JS) oraz w dniu 7 stycznia 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1274/12/AP);
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 sierpnia 2013 r. (sygn. IPPB3/423-375/13-2/MS);
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 25 stycznia 2013 r. (sygn. ILPB3/423-453/12-2/AO).
  
  

d. Wykładnia celowościowa zwrotu „ponieść koszty”.

Chociaż wykładnia literalna prowadzi do oczywistych wniosków dotyczących interpretacji zwrotu „ponieść koszty”, dla wsparcia jej wyników można posłużyć się wykładnią celowościową, wyjaśniającą ratio legis danej konstrukcji prawnej.

Należy zatem wskazać, że ustawa o SSE ma na celu promocję inwestycji w regionach słabo rozwiniętych. Państwo za pomocą różnych narzędzi zachęca przedsiębiorców krajowych i zagranicznych do inwestycji na terenie SSE. Zwolnienie podatkowe stanowi jeden z takich instrumentów i polega na częściowej refundacji ponoszonych wydatków inwestycyjnych. Tym samym, istotną rolę pełni w niniejszej konstrukcji element zrealizowania inwestycji, która wiąże się z prowadzeniem przez konkretny podmiot działalności strefowej pod pewnymi warunkami (m.in. czasowymi). Te determinanty wpływają na charakter zwolnienia podatkowego, którego wielkość zostaje wyliczona w oparciu o koszty związane z faktycznie dokonaną inwestycją, a więc faktycznie poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi. Te ostatnie stanowią podstawę do wyliczenia zwolnienia podatkowego.

Zakładając więc, że ustawodawca jest racjonalny, posiada doskonałe kompetencje do posługiwania się językiem prawnym i technikami legislacyjnymi, należy uznać, że instytucja zwolnienia podatkowego - związana z proponowanym rozumieniem zwrotu „ponieść koszty” - uwzględnia ich rzeczywiste, ostateczne wydatkowanie na cele inwestycyjne.

e. Charakter „zaliczki”.

Mając na uwadze powyższe konkluzje, bardzo istotnego znaczenia nabiera relacja zaliczki do całości uiszczonej sumy związanej z ceną nabycia środka trwałego.

Należy zauważyć, że zaliczka nie została prawnie zdefiniowana przez ustawodawcę. Jednakże, zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego, zaliczka oznacza „część należności wpłaconej lub wypłaconej z góry na poczet tej należności”. Także zgodnie z poglądami przedstawicieli doktryny oraz potocznym rozumieniem, zaliczka stanowi świadczenie będące płatnością na poczet ceny. Jej odrębny charakter - przejawiający się m.in. w osobnym zaksięgowaniu w ewidencji - ma wymiar czasowy. Oznacza to, że w momencie zapłaty całej ceny, zaliczka traci swój samoistny byt. Zaliczka stanowi część kosztu, który zostaje poniesiony w całości dopiero w momencie zapłaty ostatniej części ceny nabycia danej rzeczy lub ceny nabycia danej usługi.

Interpretacja słowa „zaliczka” prowadzi do wniosku, że stanowi ona jedynie ułamek należności z tytułu sprzedaży środka trwałego, jej wpłata nie może zatem zostać zrównana z zapłatą ceny nabycia, (jest to dopiero wpłata na poczet należności), a to cena nabycia, jak wskazano powyżej, może stanowić koszt kwalifikujący się do objęcia pomocą w myśl § 6 rozporządzenia strefowego. Jednocześnie, zaliczka nie ma charakteru definitywnego (lub nie jest tożsama z definitywnym dokonaniem zakupu), a ustawodawca wprowadzając zwrot „poniesione koszty”, jak już nadmieniono powyżej, umożliwił przedsiębiorcy kwalifikowanie jedynie wydatków o takim właśnie charakterze. Powyższe potwierdza fakt, że zaliczka w swej istocie nie ma wpływu na późniejsze zapłacenie całej kwoty, tj. nie przesądza o faktycznym poniesieniu danego wydatku przez przedsiębiorcę. Kontrahent, który zobowiązuje się do przyszłej dostawy lub realizacji przyszłej usługi, może jej nie dokonać. W przypadku otrzymania zaliczki i późniejszego niewykonania świadczenia, zostanie zobowiązany do jej zwrotu. W takiej hipotetycznej sytuacji nie nastąpi zatem poniesienie wydatku przez Spółkę (podobnie: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowa w Bydgoszczy z 7 kwietnia 2014 r. ITPB3/423-20a/14/AW).

Konsekwencja takiego rozumowania jest następująca: Zaliczka – po zapłaceniu ostatniej części ceny – staje się częścią wydatku. Tym samym – dopiero w momencie zapłaty całości ceny, Zaliczkę (jako jej element) można uznać za wydatek poniesiony.

Tym samym, jeśli:

• poniesienie kosztu następuje w momencie uiszczenia całej ceny nabycia, tj. momencie ostatniej części ceny;
• oraz Zaliczka jest częścią ceny nabycia,
  

to kwota Zaliczki, jako część wartości wydatku, powinna zostać uwzględniona w kalkulacji wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną i to właśnie w momencie uregulowania ostatniej części ceny.

Równocześnie muszą być spełnione następujące warunki:

• zapłata ostatniej części ceny nabycia środka trwałego nastąpiła po uzyskaniu zezwolenia na działalność w SSE;
• Zaliczka uregulowana została nie wcześniej niż po potwierdzeniu przez Ministra Gospodarki tego, że w przypadku inwestycji pomoc publiczna wywołuje efekt zachęty, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia Komisji Nr 651/2014 z 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014).

Przytoczona wyżej argumentacja jest spójna z dotychczasową linią interpretacyjną organów podatkowych, czego dowodzi treść następujących pism:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 maja 2014 r. ILPB3/423-54/14-2/KS;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 lipca 2014 r. ITPB3/423-178a/14/AW;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 kwietnia 2014 r. ITPB3/423-20a/14/AW;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 marca 2014 r. ILPB3/423-580/13-3/KS;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 stycznia 2014 r. ILPB3/423-493/13-3/KS;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 19 grudnia 2013 r. IPTPB3/423-395/13-3/KJ.
  
  

Podsumowanie

Uwzględniając:

• ścisłe znaczenie zwrotu „ponieść koszty”, przez które należy rozumieć faktyczne poniesienie wydatku inwestycyjnego kwalifikującego do objęcia pomocą publiczną;
• zdefiniowanie zaliczki jako części ceny nabycia środka trwałego (definicja uznawana powszechnie przez orzecznictwo);
• przepisy ustawy o SSE i rozporządzenia strefowego;
• linię orzeczniczą sądów administracyjnych oraz organów podatkowych;

Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionego przez nią stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Na marginesie nadmienia się, że moment zapłaty pozostałej części ceny nabycia środka trwałego, jest momentem, w którym podatnik może zaliczyć cenę nabycia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, z zachowaniem pozostałych warunków określonych w wymienionym powyżej rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.