Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1327/15-2/AMN
z 4 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu 24 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2015 r . został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka na podstawie § 43 ust. 1 obowiązującego Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy gwarantuje pracownikom dofinansowanie kosztów dojazdu do pracy i z pracy regularnie funkcjonującymi liniami komunikacyjnymi a w przypadku braku funkcjonowania regularnych linii komunikacyjnych, Spółka wypłaca pracownikowi ekwiwalent pieniężny (§ 43 ust. 2 ZUZP). Szczegółowe zasady finansowania kosztów dojazdów pracowników określa Regulamin zasad dofinansowania kosztów dojazdów pracowników do pracy i z pracy.

Zgodnie z przywołanym Regulaminem, w myśl ust. 3 przywołanego Regulaminu, pracownikom zamieszkałym poza miejscowością, w której zgodnie z umową o pracę ustalono ich miejsce świadczenia pracy, Spółka dofinansowuje 70% rzeczywistej ceny biletów, określonej na podstawie rachunku lub faktury wystawionej przez przewoźnika, zaś zgodnie z ust. 5 Regulaminu w przypadku braku funkcjonowania regularnych linii komunikacyjnych Spółka wypłaca pracownikowi ekwiwalent pieniężny, w formie ryczałtu za dojazdy, rozumianego w myśl ust. 6 Regulaminu jako stała miesięczna kwota pieniężna wypłacana pracownikowi za dojazd do miejsca pracy i z miejsca pracy, której wartość uzależniona jest od odległości określonej w kilometrach pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a jego miejscem pracy, według tabeli przedstawionej w Regulaminie.

Spółka wykupuje u przedsiębiorców świadczących usługi przewozu osób, dla pracowników, bilety miesięczne na przewóz pracowników do i z miejsca pracy na wybranych trasach. W tym celu Spółka zawiera umowy z zewnętrznymi przedsiębiorcami, na świadczenie usług przewozu pracowników, ponosząc koszty tych usług. Korzystając z przewozów pracownicy otrzymują karty przewozowe lub imienne bilety miesięczne, uprawniające ich do korzystania z przewozu na określonych trasach. Koszty związane z zapewnieniem przewozu pracowników ponoszone są na wstępie przez Spółkę, a w dalszym etapie potrącane przez Spółkę z wynagrodzeń pracowników, w wysokości 30% rzeczywistej ceny biletów.

Przedsiębiorcy świadczący usługi przewozowe dysponują stosownym taborem autobusowym − do świadczenia usług przewozowych wykorzystywane są autobusy, to jest pojazdy samochodowe przeznaczone konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, to jest spełniające definicję autobusu zawartą w art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Spółki z tytułu dofinansowania kosztów dojazdu do pracy i z pracy, o którym mowa w § 43 ust. 1 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy i Regulaminie określającym szczegółowe zasady dofinansowania kosztów dojazdów pracowników do pracy i z pracy, realizowanych w sposób zorganizowany za pośrednictwem podmiotów świadczących usługi w zakresie przewozu osób, przy wykorzystaniu autobusów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), korzysta ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Spółki z tytułu przewozu, o którym mowa w § 43 ust. 1 ZUZP i Regulaminie, tj. przy wykorzystaniu środków transportu podmiotów trzecich korzysta ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.). W myśl art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, autobusem jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

W ocenie Wnioskodawcy dokonując wykładni wyżej przywołanych przepisów należy uznać, że zwolnieniu z opodatkowania na powyższej podstawie podlegają świadczenia polegające na zapewnieniu pracownikowi dowozu do i z pracy, przy założeniu że wskazane świadczenie zapewniane jest przez pracodawcę, ma postać niepieniężną i odbywa się pojazdem będącym autobusem w rozumieniu wyżej przywołanej Ustawy.

W analizowanym stanie faktycznym wszystkie przesłanki zostały wypełnione − zapewniany przez pracodawcę transport realizowany jest na rzecz pracowników, jednocześnie ma charakter niepieniężny i polega na zapewnieniu pracownikom dostępu do usługi transportowej. Fakt częściowej odpłatności za zapewniane przez pracodawcę świadczenie pozostaje bez wpływu na konieczność zakwalifikowania wartości świadczenia otrzymanego przez pracownika jako podlegającej zwolnieniu z podatku. Powyższe potwierdza stanowisko organu wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 26 maja 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, potwierdzającej prawidłowość stanowiska płatnika w analogicznym do przedstawianego przypadku.

Tym samym Spółka zapewniając pracownikom świadczenie niepieniężne częściowo odpłatne, które z uwagi na argumentację wskazaną powyżej spełnia warunki uprawniające Wnioskodawcę do skorzystania z preferencji, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o PIT.

Jednocześnie nie powinno ulegać wątpliwości, że zapewnienie przez pracodawcę świadczenia usług transportowych przez podmioty trzecie stanowi „organizowanie” przez pracodawcę dowozu pracowników, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niewątpliwie wyżej opisane działania związane z zapewnieniem transportu mieszczą się w pojęciu „organizowania” dowozu przez pracodawcę w rozumieniu przywołanej ustawy.

Tym samym jak długo przewozy pracownicze realizowane będą przy wykorzystaniu autobusów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym, dojdzie do wypełnienia przesłanki z art. 21 ust 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dofinansowuje pracownikom − zamieszkałym poza miejscowością, w której zgodnie z umową o pracę ustalono ich miejsce świadczenia pracy − koszty dojazdu do pracy i z pracy regularnie funkcjonującymi liniami komunikacyjnymi w wysokości 70% rzeczywistej ceny biletów, określonej na podstawie rachunku lub faktury wystawionej przez przewoźnika, a w przypadku braku funkcjonowania regularnych linii komunikacyjnych, wypłaca pracownikowi ekwiwalent pieniężny. W tym celu Spółka zawiera umowy z zewnętrznymi przedsiębiorcami na świadczenie usług przewozu pracowników, ponosząc koszty tych usług. Przedsiębiorcy świadczący usługi przewozowe dysponują stosownym taborem autobusowym − do świadczenia usług przewozowych wykorzystywane są autobusy, to jest pojazdy samochodowe przeznaczone konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, to jest spełniające definicję autobusu zawartą w art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zatem, w sytuacji kiedy koszty dojazdu do i z pracy pokrywa – kosztem własnego majątku – Wnioskodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracowników. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków Wnioskodawca niejako „zwalnia” ich z obowiązków finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w ich majątku.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca ponosi na rzecz pracowników wydatki tytułem dofinansowania przejazdu autobusem do miejsca pracy i z pracy, to wartość tych świadczeń – w wysokości sfinansowanej przez Spółkę − stanowi dla pracowników częściowo nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Powołany powyżej przepis art. 2 pkt 41 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że użyte w ustawie określenie autobus oznacza pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że przewozy pracownicze realizowane będą przez zewnętrznych przewoźników autobusami, które spełniają warunek zawarty w tym przepisie.

W związku z powyższym, wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Spółki z tytułu dofinansowania kosztów dojazdu do pracy i z pracy, o którym mowa w § 43 ust. 1 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy i Regulaminie określającym szczegółowe zasady dofinansowania kosztów dojazdów pracowników do pracy i z pracy, realizowanych w sposób zorganizowany za pośrednictwem podmiotów świadczących usługi w zakresie przewozu osób, przy wykorzystaniu autobusów, w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), korzysta ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy, jako płatniku nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. przychodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ zauważa, że w przedmiotowej interpretacji nie odniósł się do kwestii podatkowych dotyczących ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego pracownikom Spółki w przypadku braku funkcjonowania regularnych linii komunikacyjnych, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.