Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1097/15-4/AMN
z 9 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § art. 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 5 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w części dotyczącej:

• otrzymanych przez przedstawicieli handlowych kwot diet oraz zwrotu wydatków na opłaty autostradowe i noclegi – jest prawidłowe,
• zastosowania do wartości usług restauracyjnych zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
• zaliczenia do kwoty ryczałtu zużywanego paliwa w związku z wykorzystywaniem samochodów prywatnych do celów służbowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 28 października 2015 r. znak ILPB1/4511-1-1097/15-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 października 2015 r., wniosek uzupełniono w dniu 5 listopada 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność w zakresie produkcji dostawy gastronomicznych urządzeń chłodniczych zakwalifikowanych zgodnie z PKD 25.28.Z. Spółka do kontaktów z odbiorcami zatrudnia dwóch przedstawicieli handlowych, którzy w ramach swoich obowiązków zobowiązani są przede wszystkim do sprzedaży produktów Spółki, osobistej opieki i akwizycji u obecnych partnerów handlowych, pozyskiwania nowych partnerów handlowych oraz prezentacji Spółki na targach i imprezach handlowców.

Miejscem pracy, zgodnie z zawartą umową o pracę jest siedziba Spółki oraz miejsce zamieszkania pracowników, przy czym terenem sprzedaży zgodnie z opisem stanowiska stanowiącym załącznik do umowy o pracę jest obszar całego kraju podzielony pomiędzy obu pracowników. Pracownicy na potrzeby działalności Spółki wykonują prace biurowe w domach prywatnych (1 dzień w tygodniu) a w celach dojazdu do klientów pracownicy wykorzystują samochody osobowe będące w zarządzie Spółki na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawartej z leasingodawcą.

W związku z charakterem pracy pracownicy przez cztery dni w tygodniu przebywają poza miejscowością będącą siedzibą Spółki oraz poza miejscem swojego zamieszkania. Wyjazdy te uznawane są za podróże służbowe i z tego tytułu Spółka wypłaca przysługujące pracownikom świadczenia zgodnie z przepisami Kodeksu pracy − kwotę diety, zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg w przypadku braku faktury, a także opłaty za przejazdy autostradami i parkingi. Przedstawiciele spotykają się również z klientami w obiektach świadczących usługi restauracyjne w celu przedstawienia oferty lub w celu omówienia szczegółów transakcji przy jednoczesnej konsumpcji zwyczajowej kolacji. Pracownicy dokonują płatności powyższych wydatków za gotówkę, z prywatnych środków a następnie przedstawiają rozlicznie podróży służbowej rachunkiem z uwzględnieniem kwot diet, ryczałtów oraz załączonych faktur za noclegi i usługi gastronomiczne.

Pracownicy dokonują zakupu paliwa przy użyciu karty flotowej wydanej przez podmiot dokonujący sprzedaży paliw na stacjach benzynowych. Po dokonaniu zakupu paliwa faktura przekazywana jest bezpośrednio do Spółki a następnie dokonuje się uregulowania należności z niej wynikającej. Zgodnie natomiast z umową użytkowania samochodu − załącznikiem do umowy o pracę, pojazd może być wykorzystywany do użytku służbowego, ale również, za zgodą pracodawcy, w celach prywatnych. W związku z tym Spółka nie zdecydowała się na dokonanie zgłoszenia VAT-26 i nie odlicza podatku naliczonego VAT w pełnym wymiarze a także nalicza pracownikom zryczałtowany przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. Pojazdy posiadają nadajniki GPS jednak Spółka nie dokonuje ewidencji wykorzystania samochodu służbowego przez pracowników do celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymywane przez przedstawicieli handlowych kwoty diet oraz zwrot wydatków na opłaty autostradowe, noclegi i usługi restauracyjne stanowią przychód pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń?
2. Czy Spółka, oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych powinna naliczyć przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania nabytego przez Spółkę paliwa do tych samochodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) − dalej u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a I 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 u.p.d.o.f. w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 u.p.do.f. wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach − na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Ad. 1.

Wolne od podatku dochodowego są przysposobienia określone w art. 21 u.p.d.o.f., a wśród nich diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych przepisach (art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f.).

Według Wnioskodawcy pracownicy odbywają podróż służbową w rozumieniu prawa pracy a zatem zastosowanie ma w niniejszym stanie faktycznym art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. i nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w momencie wypłaty kwot diet oraz zwrotów kosztów noclegów, usług restauracyjnych, opłat autostradowych i parkingowych.

Ad. 2

W myśl art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w określonej zryczałtowanej wysokości w zależności od pojemności silnika. Wartość powyższego świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zużytego do celów prywatnych paliwa nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń dla pracowników z uwagi na fakt uregulowania przepisami prawa wyłącznie kwestii wykorzystania samochodów służbowych do celów prywatnych w art. 12 ust. 2a. Skoro ustawodawca zdecydował się na zastosowanie kwoty ryczałtu, a jednocześnie nie uregulował we wspomnianym, ani w żadnym innym, przepisie prawa kwestii zużycia paliwa to należy przyjąć, że kwota ryczałtu obejmuje również wykorzystane do celów prywatnych paliwo zużyte w tych pojazdach.

Należy też zwrócić uwagę na fakt, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany i nie prowadzi ewidencji przejechanych odległości w celach prywatnych pracowników. Prowadzenie takiej rejestracji byłoby nadmiernie uciążliwe a dodatkowe nakłady pracy na jej sporządzenie i jej weryfikację generowałoby znaczne koszty z uwagi na konieczność częstych dojazdów przedstawicieli handlowych do siedziby Spółki. W związku z brakiem możliwości ustalenia wymiernej wysokości ewentualnego przychodu, w myśl wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7113, zużycie paliwa w służbowym samochodzie w celach prywatnych nie stanowi przychodu dla pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej:

• otrzymanych przez przedstawicieli handlowych kwot diet oraz zwrotu wydatków na opłaty autostradowe i noclegi – jest prawidłowe,
• zastosowania do wartości usług restauracyjnych zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe,
• zaliczenia do kwoty ryczałtu zużywanego paliwa w związku z wykorzystywaniem samochodów prywatnych do celów służbowych – jest nieprawidłowe.
  
  

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Starając się ustalić istotę przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, warto odwołać się do słownikowej analizy pojęcia świadczenie. Według internetowego Słownika języka polskiego (www.sjp.pwn.pl) „świadczenie”, to „obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz”, a także „to, co jest z tytułu takich zobowiązań wykonywane lub przekazywane”. Jeśli natomiast chodzi o określenie „nieodpłatne”, to zdefiniować można je jako „niewymagający opłaty; taki, za który się nie płaci, bezpłatny”.

Aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu, należy zanalizować pewne elementy konstrukcyjne przysporzenia majątkowego, które muszą wystąpić:

• podmiot, na rzecz którego dokonujemy tego świadczenia, musi odnieść korzyść, a więc musi zaistnieć trwałe przysporzenie majątkowe, w takim wypadku z przychodem w formie nieodpłatnego świadczenia mamy do czynienia w sytuacji zaspokojenia pewnych potrzeb osobistych (wykonania na rzecz podatnika usługi) przy jednoczesnym braku zmniejszenia jego aktywów (brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę),
• korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinno dać się ustalić kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
• korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
• świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter.
  
  

Przepis art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do treści art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1052, z późn. zm.). Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Wnioskodawca wypłaca pracownikom odbywającym samochodami służbowymi podróże służbowe przysługujące świadczenia zgodnie z przepisami Kodeksu pracy − kwotę diety, zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg, opłaty za przejazdy autostradami, parkingi i usługi restauracyjne (kolacje z kontrahentami).

Zasady rozliczania podróży służbowych reguluje ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Stosownie do treści § 3 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej – ust. 2 § 4 powołanego rozporządzenia.

Do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania (§ 5 ust. 2 rozporządzenia).

Stosownie do treści § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety.

Zgodnie z § 8 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety (§ 8 ust. 3 ww. rozporządzenia).

W rezultacie, przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji otrzymywane przez przedstawicieli handlowych – pracowników Wnioskodawcy kwoty diet, zwrot wydatków na opłaty autostradowe i noclegi, będą przychodem tych pracowników w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże zwolnionym z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości limitów określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W tej sytuacji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Natomiast ewentualna nadwyżka wypłacanych ww. świadczeń – ponad limit określony we wskazanym powyżej rozporządzeniu – spowoduje opodatkowanie tych nadwyżek podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w takiej sytuacji na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego odpowiedniej zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych diet, opłat autostradowych i noclegów z tytułu odbywanych podróży służbowych przez pracownika.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej otrzymanych przez przedstawicieli handlowych kwot diet oraz zwrotu wydatków na opłaty autostradowe i noclegi jest prawidłowe.

Odnosząc się do usług restauracyjnych, należy stwierdzić, że konsumpcja zwyczajowej kolacji w czasie spotkań z klientami w celu przedstawienia oferty lub w celu omówienia szczegółów transakcji, można traktować po stronie pracowników Wnioskodawcy jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania będą stanowić dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie będzie stanowić dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z klientami uczestniczącymi w spotkaniach. Pracownicy i klienci nie będą brali udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako strony ewentualnych transakcji. Spotkania te będą miały charakter służbowy i będą wchodzić w zakres obowiązków pracowników Wnioskodawcy.

Zatem w sytuacji, gdy faktyczne korzyści z przedmiotowych usług restauracyjnych odnosić będzie przede wszystkim Wnioskodawca, nie zaś pracownicy, nie można stwierdzić, że po stronie pracowników uczestniczących w spotkaniach wystąpi przysporzenie majątkowe skutkujące powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, otrzymany przez przedstawicieli handlowych zwrot wydatków na usługi restauracyjne nie będzie skutkować powstaniem po stronie uczestniczących w tych spotkaniach pracowników Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Należy zauważyć, że skoro po stronie ww. pracowników uczestniczących w spotkaniach nie powstanie przychód w związku z konsumpcją zwyczajowej kolacji, tym samym do zwrotu wydatków za usługi restauracyjne nie będzie miało zastosowania zwolnienie z opodatkowania określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym do zwrotu wydatków za usługi restauracyjne zastosowanie ma art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należało uznać za nieprawidłowe.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Tak więc, u pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych dla celów prywatnych, przychód powstanie w przypadku, gdy odpłatność za korzystanie z tego samochodu będzie niższa niż wartość ustalona w oparciu o art. 12 ust. 2a i 2b ww. ustawy. Wysokość tego przychodu należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy tut. Organ wskazuje, że norma określona w treści art. 12 ust. 2a ww. ustawy obejmuje koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu do celów prywatnych. Ryczałt określony w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obejmuje zatem opłaty, związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, tj. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Jeżeli jednak pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na paliwo, które będzie wykorzystane na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na umożliwieniu wykorzystania zakupionego paliwa do celów prywatnych przez pracownika jest odrębnym świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy określić w oparciu o art. 12 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Dlatego też w sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy.

W konsekwencji, Zainteresowany jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązany do ustalenia przychodu po stronie pracownika i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że koszt zużycia paliwa w czasie wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych nie jest ujęty w ryczałcie wynikającym z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Spółka oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych powinna naliczyć przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania nabytego przez Spółkę paliwa o tych samochodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej zaliczenia do kwoty ryczałtu zużywanego paliwa w związku z wykorzystywaniem samochodów prywatnych do celów służbowych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.